Podstawowe doktryny

Seminaria i instytuty religii

1. Boska Trójca

Boską Trójcę stanowią trzy odrębne i oddzielne Osoby: Bóg, Wieczny Ojciec; Jego Syn, Jezus Chrystus oraz Duch Święty (zob. Dz. Apost. 7:55–56). Ojciec i Syn posiadają namacalne powłoki z ciała i kości, zaś Duch Święty jest istotą duchową (zob. NiP 130:22–23). Są jednością w celu i doktrynie. Są w doskonały sposób zjednoczeni w zrealizowaniu boskiego planu zbawienia Ojca Niebieskiego.

Bóg Ojciec

Bóg Ojciec jest Najwyższym Władcą wszechświata. Jest ojcem naszych duchów. Jest doskonały, posiada wszelką moc i wiedzę o wszystkich rzeczach. Jest również Bogiem, którego cechują doskonała łaska, dobroć i miłosierdzie.

Jezus Chrystus

Jezus Chrystus jest pierworodnym Synem Ojca w duchu oraz Jednorodzonym Ojca w ciele. Jest Jehową Starego Testamentu i Mesjaszem Nowego Testamentu.

Żył bez grzechu i dokonał doskonałego Zadośćuczynienia za grzechy całej ludzkości. Jego życie stanowi doskonały przykład, jak powinna żyć cała ludzkość (zob. 3 Nefi 27:27). Był pierwszą osobą na tej ziemi, która zmartwychwstała. Jezus Chrystus przyjdzie ponownie z mocą i w chwale i będzie panował na ziemi podczas Milenium.

Wszystkie modlitwy, błogosławieństwa i obrzędy kapłańskie powinny być czynione w Jego imię.

Duch Święty

Duch Święty jest trzecim członkiem Boskiej Trójcy. Jest osobą duchową, nie mającą powłoki z ciała i kości. Często mówi się o Nim jako o Duchu, Duchu Świętym, Duchu Bożym, Duchu Pana czy Pocieszycielu.

Duch Święty składa świadectwo o Ojcu i Synu, objawia prawdę wszystkich rzeczy oraz uświęca tych, którzy odpokutują i zostają ochrzczeni (zob. Moroni 10:5).

2. Plan zbawienia

W preegzystencji Ojciec w Niebie przedstawił plan, który umożliwiał nam stanie się takimi, jak On oraz uzyskanie nieśmiertelności i życia wiecznego (zob. NiP 14:7; Mojżesz 1:39). Pisma święte nazywają ten plan planem zbawienia, wielkim planem szczęścia, planem odkupienia i planem miłosierdzia.

Plan zbawienia obejmuje Stworzenie, Upadek, Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa oraz wszystkie prawa, obrzędy i doktryny ewangelii. Niezbędna w planie Ojca Niebieskiego jest moralna wolna wola, czyli nasza zdolność dokonywania wyborów i działania. Dzięki istnieniu tego planu możemy być udoskonaleni poprzez Zadośćuczynienie, otrzymać pełnię radości i żyć zawsze w obecności Boga. Nasze związki rodzinne mogą trwać przez całą wieczność.

Życie przed narodzeniem

Zanim narodziliśmy się na ziemi, żyliśmy w obecności swojego Ojca Niebieskiego jako Jego duchowe dzieci. W tej przedziemskiej egzystencji wraz z innymi duchowymi dziećmi Ojca Niebieskiego braliśmy udział w naradzie. Podczas tej narady Ojciec Niebieski przedstawił Swój plan, a Jezus Chrystus, przed narodzeniem na ziemi, zawarł przymierze, że zostanie Zbawicielem.

Będąc błogosławieni darem wolnej woli, podjęliśmy ważne decyzje, takie jak ta, by postępować zgodnie z planem Ojca w Niebie (zob. 2 Nefi 2:27). Przygotowaliśmy się do przyjścia na ziemię, gdzie mamy się nadal rozwijać.

Tym, którzy podążyli za Ojcem Niebieskim i Jezusem Chrystusem, pozwolono przyjść na ziemię, by doświadczyli śmiertelności i czynili postępy na drodze ku życiu wiecznemu. Lucyfer, inny duchowy syn Boga, zbuntował się przeciwko temu planowi. Stał się Szatanem i wraz ze swoimi naśladowcami został wyrzucony z nieba. Odmówiono im przywileju otrzymania ciała fizycznego oraz doświadczenia śmiertelności.

Życie doczesne

Doczesny etap naszego życia to czas nauki, czas, kiedy możemy przygotować się do życia wiecznego i przekonać się, czy będziemy wykorzystywać swoją wolną wolę, by wykonać wszystko, co nakazał nam Pan. Nasz duch zjednoczony jest z ciałem, dając nam możliwość wzrastania i rozwijania się w sposób, jaki był niemożliwy w życiu przedziemskim.

Życie po śmierci

Kiedy umieramy, nasze duchy udają się do świata duchów, by oczekiwać na Zmartwychwstanie. Duchy sprawiedliwych trafiają do stanu szczęścia zwanego rajem. Wielu z wiernych będzie kontynuować dzielenie się ewangelią z tymi, którzy będą przebywać w duchowym więzieniu.

Więzienie duchowe to miejsce, gdzie w życiu pośmiertnym tymczasowo przebywają osoby, które zmarły nie poznawszy prawdy lub te, które nie były posłuszne w życiu doczesnym. Duchy będą tam nauczane ewangelii i będą miały możliwość odpokutowania i przyjęcia obrzędów zbawienia, które są dokonywane za nich w świątyniach. Te, które przyjmą ewangelię, będą mogły przebywać w raju aż do Zmartwychwstania.

Zmartwychwstanie to ponowne połączenie naszego ciała duchowego i fizycznej powłoki z ciała i kości (zob. Ew. Łukasza 24:36–39). Po zmartwychwstaniu duch i ciało już nigdy nie będą rozdzielone, a my staniemy się nieśmiertelni. Zmartwychwstaną wszyscy ludzie, którzy narodzili się na ziemi, ponieważ Jezus Chrystus pokonał śmierć (zob. Ks. Joba 19:25–26; I List do Koryntian 15:20–22). Sprawiedliwi zmartwychwstaną przed niegodziwymi i powstaną w Pierwszym Zmartwychwstaniu.

Sąd Ostateczny nastąpi po Zmartwychwstaniu. Jezus Chrystus osądzi każdego człowieka, by określić, którą z wiecznych chwał otrzyma dana osoba. Ów sąd odbędzie się na podstawie posłuszeństwa danej osoby wobec przykazań Boga (zob. Objaw. Jana 20:12–13).

Istnieją trzy królestwa chwały (zob. I List do Koryntian 15:40–42). Najwyższym z tych trzech królestw jest królestwo celestialne. Osoby, które są dzielne w swym świadectwie o Jezusie oraz są posłuszne zasadom ewangelii, będą przebywać w obecności Boga Ojca i Jego Syna Jezusa Chrystusa.

Drugim z trzech królestw chwały jest królestwo terrestrialne. W tym królestwie znajdą się osoby, które były na ziemi dobrymi ludźmi, lecz nie były dzielne w świadectwie o Jezusie Chrystusie.

Królestwo telestialne jest najniższym z trzech królestw chwały. W tym królestwie przebywać będą ci, którzy w swym śmiertelnym życiu wybierali częściej niegodziwość niż prawość. Osoby te otrzymają swą chwałę po odkupieniu z więzienia duchów.

3. Stworzenie i Upadek

Stworzenie

Ojciec Niebieski jest Najwyższym Stworzycielem. Jezus Chrystus stworzył niebo i ziemię pod kierownictwem Ojca. Ziemia nie została stworzona z niczego, lecz powstała poprzez zorganizowanie istniejącej materii. Jezus Chrystus stworzył niezliczoną liczbę światów.

Stworzenie ziemi było zasadniczą częścią wiecznego planu Boga. Dzięki niemu zyskaliśmy miejsce, gdzie możemy otrzymywać fizyczne ciała, przechodzić testy i próby oraz rozwijać swoje boskie cechy.

Mamy korzystać z ziemskich dobrodziejstw z mądrością, rozsądkiem i wdzięcznością.

Adam był pierwszym człowiekiem stworzonym na ziemi. Bóg stworzył Adama i Ewę na Swe własne podobieństwo (zob. I Ks. Mojżeszowa 1:26–27). Wszystkie istoty ludzkie — mężczyźni i kobiety — są stworzone na podobieństwo Boga.

Upadek

Występek Adama i Ewy oraz wynikające z niego zmiany — w tym również śmierć fizyczna i duchowa — nazywa się Upadkiem.

W Ogrodzie Eden Bóg nakazał Adamowi i Ewie, by nie kosztowali owocu z drzewa poznania dobra i zła, gdyż konsekwencją tego uczynku miała być duchowa i fizyczna śmierć. Śmierć duchowa to oddzielenie od Boga. Śmierć fizyczna to oddzielenie ducha od ciała śmiertelnego.

Jako że Adam i Ewa złamali to przykazanie i spożyli owoc z drzewa poznania dobra i zła, zostali wypędzeni sprzed oblicza Pana — zaznali śmierci duchowej. Stali się też istotami śmiertelnymi, czyli podlegali śmierci fizycznej.

Jako potomkowie Adama i Ewy odziedziczyliśmy stan upadku w czasie naszego życia doczesnego, kiedy to przechodzimy trudne życiowe próby i jesteśmy kuszeni przez przeciwnika (zob. Mosjasz 3:19).

Upadek stanowi integralną część planu zbawienia Ojca Niebieskiego. Ma on niejako dwa kierunki — w dół, a jednak do przodu. Poza wprowadzeniem śmierci fizycznej i duchowej Upadek daje nam możliwość, byśmy urodzili się na ziemi, uczyli się i dokonywali postępów.

W wyniku Upadku Adam i Ewa oraz ich potomstwo mogą zaznawać radości i bólu, poznawać dobro i zło oraz mieć dzieci (zob. 2 Nefi 2:22–25).

4. Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa

Zadośćuczynić to odcierpieć karę za grzech; tym samym grzesznik poprzez pokutę pozbywa się skutków grzechu, co pozwala mu pojednać się z Bogiem. Tylko Jezus Chrystus mógł w doskonały sposób zadośćuczynić za całą ludzkość. Na Zadośćuczynienie Jezusa składa się Jego cierpienie za grzechy ludzkości w ogrodzie Getsemane, przelanie Jego krwi, Jego cierpienie i śmierć na krzyżu oraz Jego powstanie z grobu (zob. Ks. Izajasza 53:3–5; NiP 19:16–19). Zbawiciel mógł dokonać Zadośćuczynienia, gdyż pozostał wolny od grzechu i miał władzę nad śmiercią. Po Swej ziemskiej matce odziedziczył to, że mógł umrzeć. Po Swym nieśmiertelnym Ojcu odziedziczył moc ponownego powrotu do życia.

Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa wszyscy ludzie zmartwychwstaną i pokonają śmierć fizyczną. Dzięki Zadośćuczynieniu, ci, którzy odpokutują, będą przestrzegać przykazań, otrzymają zbawcze obrzędy i dotrzymają zawartych przymierzy, pokonają śmierć duchową i otrzymają dar życia wiecznego.

Zadośćuczynienie Jezusa polegało między innymi na tym, że wziął On na siebie boleści, choroby i dolegliwości wszystkich ludzi (zob. Alma 7:11–12). On rozumie nasze cierpienie, ponieważ Sam go doświadczył.

5. Dyspensacja, Odstępstwo i Przywrócenie

Dyspensacja

Dyspensacja to okres, kiedy Pan objawia doktryny, obrzędy i kapłaństwo Swej ewangelii. W tym okresie Pan posiada na ziemi co najmniej jednego upoważnionego sługę, który dzierży święte kapłaństwo i klucze oraz posiada boskie pełnomocnictwo głoszenia ewangelii mieszkańcom ziemi. Dyspensacja pełni czasów to dyspensacja końcowa. Rozpoczęło ją objawienie ewangelii Józefowi Smithowi.

Poprzednie dyspensacje wyznaczali Adam, Enoch, Noe, Abraham, Mojżesz i Jezus Chrystus. Oprócz nich były jeszcze inne dyspensacje, między nimi te pośród Nefitów czy Jeredów.

Plan zbawienia oraz ewangelia Jezusa Chrystusa były objawiane i nauczane w każdej dyspensacji.

Odstępstwo

Kiedy ludzie odwracają się od zasad ewangelii i nie posiadają kluczy kapłańskich, znajdują się w stanie odstępstwa.

Okresy powszechnego odstępstwa miały miejsce na przestrzeni całej historii świata. Jednym z nich jest okres Wielkiego Odstępstwa, który nastąpił po tym, jak Zbawiciel ustanowił Swój Kościół (zob. II List do Tesaloniczan 2:1–3). Po śmierci Apostołów Zbawiciela ludzie sfałszowali zasady ewangelii i wprowadzili nieuprawnione zmiany w organizacji Kościoła i obrzędach kapłańskich. Z powodu powszechnej niegodziwości Pan wycofał z ziemi upoważnienie i klucze kapłańskie.

W czasie Wielkiego Odstępstwa ludzkość pozostawała bez boskiego kierownictwa żyjących proroków. Powstało wiele kościołów, lecz żaden z nich nie miał upoważnienia do nadawania daru Ducha Świętego czy dokonywania innych obrzędów kapłańskich. Część pism świętych została sfałszowana lub zagubiona i ludzie nie posiadali już prawdziwej wiedzy o Bogu.

To odstępstwo trwało do czasu, aż Ojciec Niebieski i Jego Umiłowany Syn ukazali się Józefowi Smithowi i zapoczątkowali przywrócenie pełni ewangelii.

Przywrócenie

Przywrócenie to ponowne ustanowienie przez Boga prawd i obrzędów Jego ewangelii pośród ludzi na ziemi (zob. Ks. Izajasza 29:13–14; Objaw. Jana 14:6–7).

Przygotowując Przywrócenie, Pan powołał do życia wielu szlachetnych ludzi w okresie Reformacji. Starali się oni przywrócić religijne doktryny i praktyki oraz organizację kościelną do stanu, w jakim ustanowił je Zbawiciel. Nie posiadali jednak kapłaństwa ani pełni ewangelii.

Przywrócenie rozpoczęło się, gdy w 1820 roku Bóg Ojciec i Jego Syn, Jezus Chrystus, ukazali się Józefowi Smithowi w odpowiedzi na jego modlitwę (zob. Józef Smith — Historia 1:15–20). Niektórymi z kluczowych elementów Przywrócenia były: przetłumaczenie Księgi Mormona, przywrócenie Kapłaństwa Aarona i Melchizedeka oraz założenie Kościoła — 6 kwietnia 1830 roku.

Kapłaństwo Aarona zostało przywrócone Józefowi Smithowi i Oliwierowi Cowdery 15 maja 1829 roku, rękami Jana Chrzciciela, zaś Kapłaństwo Melchizedeka oraz klucze królestwa zostały przywrócone w 1829 roku, rękami starożytnych apostołów: Piotra, Jakuba i Jana.

Pełnia ewangelii została przywrócona, a Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest „jedynym prawdziwym i żywym kościołem na powierzchni całej Ziemi” (NiP 1:30). Z czasem Kościół wypełni całą ziemię i ostoi się na wieki (zob. Ks. Daniela 2:44–45).

6. Prorocy

Prorok jest osobą, która została powołana przez Boga, by przemawiać w Jego imieniu (zob. Ks. Amosa 3:7). Prorocy świadczą o Jezusie Chrystusie i nauczają Jego ewangelii. Czynią wiadomymi wolę Boga i Jego prawdziwy charakter. Potępiają grzech i ostrzegają przed konsekwencjami, jakie ze sobą niesie. Czasami przepowiadają przyszłe wydarzenia.

Popieramy Prezydenta Kościoła jako proroka, widzącego i objawiciela oraz jedyną osobę na ziemi, która otrzymuje objawienia, by prowadzić cały Kościół. Popieramy też doradców w Radzie Prezydenta Kościoła i członków Kworum Dwunastu Apostołów jako proroków, widzących i objawicieli (zob. NiP 1:38).

7. Kapłaństwo

Kapłaństwo jest wieczną mocą i upoważnieniem od Boga. Poprzez kapłaństwo Bóg stworzył niebiosa i ziemię i zarządza nimi. Dzięki tej mocy dokonuje odkupienia i wyniesienia Swoich dzieci, przynosząc „nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi” (Mojżesz 1:39).

Bóg udziela upoważnienia kapłańskiego godnym, należącym do Kościoła mężczyznom, aby mogli działać w Jego imię dla zbawienia Jego dzieci. Posiadacze kapłaństwa mogą być upoważnieni do głoszenia ewangelii, udzielania obrzędów zbawienia oraz zarządzania królestwem Bożym na ziemi. Upoważnienie to pochodzi od tych przywódców, którzy posiadają klucze kapłaństwa.

Kapłaństwo Aarona

Kapłaństwo Aarona jest często nazywane kapłaństwem przygotowawczym. Urzędy Kapłaństwa Aarona to: diakon, nauczyciel, kapłan i biskup. W dzisiejszym Kościele Kapłaństwo Aarona mogą otrzymać godni członkowie płci męskiej, z chwilą gdy ukończą 12 lat.

Kapłaństwo Aarona dzierży „klucze służby aniołów, ewangelii pokuty i chrztu” (NiP 13:1).

Kapłaństwo Melchizedeka

Kapłaństwo Melchizedeka jest wyższym czy większym kapłaństwem i odnosi się do spraw duchowych. To wyższe kapłaństwo dane było Adamowi i było na ziemi zawsze wtedy, gdy Pan objawiał Swą ewangelię.

Pierwotnie było ono nazywane „Świętym Kapłaństwem podług Systemu Syna Bożego” (NiP 107:3). Później zaczęło być znane jako Kapłaństwo Melchizedeka, a nazwa ta pochodzi od imienia wspaniałego wyższego kapłana, który żył w czasach proroka Abrahama (zob. I Ks. Mojżeszowa 14:18; NiP 107:2).

Urzędy Kapłaństwa Melchizedeka to: starszy, wyższy kapłan, patriarcha, Siedemdziesiąty i Apostoł. Prezydentem Kapłaństwa Melchizedeka jest Prezydent Kościoła.

8. Podstawowe zasady i obrzędy

„Wierzymy, że podstawowymi zasadami i obrzędami Ewangelii są: 1. Wiara w Pana Jezusa Chrystusa; 2. Odpokutowanie; 3. Chrzest przez zanurzenie dla odpuszczenia grzechów; 4. Nałożenie rąk dla otrzymania daru Ducha Świętego” (Zasady Wiary 1:4).

Wiara

Wiara to „[pokładanie nadziei] w tym, czego nie widziałeś, a co jest prawdą” (Alma 32:21). Wiara to duchowy dar, który jest owocem słuchania słowa Bożego. Wiara może się pogłębiać, gdy się modlimy, studiujemy pisma święte i przestrzegamy przykazań Boga.

To coś więcej niż tylko bierne przekonanie, wiara wyraża się w tym, jak żyjemy.

Wiara musi skupiać się na Jezusie Chrystusie, jeśli ma doprowadzić człowieka do zbawienia. Posiadanie wiary w Jezusa Chrystusa to całkowite poleganie na Nim i ufanie Jego Zadośćuczynieniu, mocy i miłości. Oznacza to także wiarę w Jego nauki oraz w to, że nawet jeśli my nie rozumiemy wszystkiego, On to rozumie.

Święci w Dniach Ostatnich mają również wiarę w Boga Ojca, Ducha Świętego, moc kapłaństwa i inne ważne aspekty przywróconej ewangelii. Wiara pomaga nam otrzymywać duchowe i fizyczne uzdrowienie oraz siłę, by posuwać się naprzód, stawiać czoła naszym trudnościom i pokonywać pokusy. Dzięki niej zyskujemy również spokój. Pan dokona w naszym życiu wielkich cudów, zgodnie z naszą wiarą.

Poprzez wiarę zyskuje się odpuszczenie grzechów, a ostatecznie dzięki niej przebywa się w obecności Boga.

Pokuta

Pokuta jest przemianą umysłu i serca, która daje nam nowe spojrzenie na Boga, na siebie i na świat. Oznacza ona odwrócenie się od grzechu i zwrócenie się do Boga z prośbą o wybaczenie. Powoduje ją miłość do Boga i szczere pragnienie przestrzegania Jego przykazań.

Nasze grzechy powodują, że jesteśmy nieczyści i nie możemy mieszkać w obecności naszego Ojca w Niebie. Poprzez Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa Ojciec Niebieski zapewnił jedyny sposób na to, by nasze grzechy zostały nam wybaczone (zob. Ks. Izajasza 1:18).

Na pokutę składa się odczuwanie żalu za popełniony grzech, wyznanie go Ojcu w Niebie oraz, jeśli to konieczne, innym osobom, wyrzeczenie się grzechu, staranie się na ile to możliwe zadośćuczynić wszelkim szkodom, jakie spowodował nasz grzech oraz życie w posłuszeństwie przykazaniom Boga (zob. NiP 58:42–43).

Chrzest

Chrzest przez zanurzenie w wodzie przez osobę, która posiada do tego upoważnienie, jest pierwszym obrzędem ewangelii i jest konieczny, aby dana osoba stała się członkiem Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Chrzest jest również konieczny, aby człowiek mógł wejść do królestwa celestialnego (zob. Ew. Jana 3:5).

Słowo chrzest (ang. ‘baptism’ — przyp. tłum) pochodzi od greckiego słowa oznaczającego „zanurzyć”. Zanurzenie symbolizuje śmierć grzesznego życia i odrodzenie w życiu duchowym, które będzie poświęcone służbie Bogu i Jego dzieciom. Jest to również symbol śmierci i zmartwychwstania.

Ponieważ wielu ludzi, którzy urodzili się na ziemi, nie miało możliwości przyjęcia ewangelii w życiu doczesnym, Pan dał upoważnienie, aby dokonywać chrztów za zmarłych (zob. I List do Koryntian 15:29). Pozwala to osobom, które przyjmują ewangelię w świecie duchów, spełnić warunki konieczne, by wejść do królestwa Bożego.

Dar Ducha Świętego

Po chrzcie jeden lub kilku posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka kładzie dłonie na głowie danej osoby i konfirmuje ją na członka Kościoła. Częścią tego obrzędu, zwanego konfirmacją, jest nadanie tej osobie daru Ducha Świętego (zob. Ew. Jana 3:5).

Dar Ducha Świętego różni się od wpływu Ducha Świętego. Przed swoim chrztem człowiek może od czasu do czasu odczuwać wpływ Ducha Świętego i dzięki temu wpływowi może otrzymać świadectwo o prawdzie. Po otrzymaniu daru Ducha Świętego człowiek ma prawo do stałego towarzystwa Ducha Świętego, pod warunkiem, że zachowuje przykazania.

9. Obrzędy i przymierza

Obrzędy

Obrzęd w Kościele to święty, formalny akt o duchowym znaczeniu. Każdy z obrzędów został ustanowiony przez Boga tak, by nauczał duchowych prawd. Obrzędy zbawienia są dokonywane na mocy upoważnienia kapłańskiego i pod kierownictwem osób, które posiadają klucze kapłaństwa.

Niektóre obrzędy są konieczne do naszego wyniesienia i są nazywane obrzędami zbawczymi. Należą do nich: chrzest, konfirmacja, wyświęcenie do Kapłaństwa Melchizedeka (w przypadku mężczyzn), obdarowanie świątynne oraz zapieczętowanie małżeństwa. Wszystkim zbawczym obrzędom kapłańskim towarzyszą przymierza.

Są również inne obrzędy, takie jak: sakrament, błogosławieństwo patriarchalne czy błogosławienie chorych.

Przymierza

Przymierze to święta umowa pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Bóg ustanawia warunki przymierza, my zgadzamy się robić to, o co On nas prosi, zaś Bóg obiecuje nam określone błogosławieństwa w zamian za nasze posłuszeństwo (zob. NiP 82:10; 84:33–39).

Wszystkim zbawczym obrzędom kapłańskim towarzyszą przymierza. Zawieramy przymierze z Panem podczas chrztu i odnawiamy je, przyjmując sakrament. Otrzymując Kapłaństwo Melchizedeka bracia składają przysięgę i zawierają przymierze kapłańskie. Dalsze przymierza zawieramy w świątyni.

10. Przykazania

Przykazania to prawa i wymagania Boga dla ludzkości. Okazujemy Mu swoją miłość poprzez przestrzeganie Jego przykazań (zob. Ew. Jana 14:15). Przestrzeganie przykazań sprawia, że spływają na nas Boże błogosławieństwa (zob. NiP 130:20–21).

Dwa podstawowe przykazania to: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. […] [oraz] […] Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Ew. Mateusza 22:37, 39).

Dziesięcioro przykazań to nieodłączna część ewangelii, to wieczne zasady niezbędne dla naszego wyniesienia (zob. II Ks. Mojżeszowa 20:3–17). Pan objawił je Mojżeszowi w czasach starożytnych i powtórzył w objawieniach w dniach ostatnich (zob. Mosjasz 13:12–24). Inne przykazania dotyczą zachowywania prawa czystości moralnej, płacenia pełnej dziesięciny, bycia uczciwym, codziennych modlitw, posiadania ducha wdzięczności oraz przestrzegania Słowa Mądrości.

11. Małżeństwo i rodzina

„Małżeństwo między mężczyzną i kobietą jest wyświęcone od Boga”, a „rodzina zajmuje centralne miejsce” w planie zbawienia i szczęścia.

„Święta moc prokreacji [ma być] wykorzystywana tylko pomiędzy mężczyzną i kobietą, prawnie zaślubionymi jako mąż i żona”. Rodzice mają „rozmnażać się i zapełniać ziemię” oraz „[wychowywać swe] dzieci w miłości i prawości” i „[zaspokajać ich potrzeby fizyczne i duchowe]”.

„Mąż i żona mają świętą odpowiedzialność, aby kochać i dbać o siebie nawzajem”. „Ojcowie mają przewodniczyć swoim rodzinom w miłości i prawości”, i „[zapewnić] swoim rodzinom [niezbędne] [środki] do życia”. „Głównym obowiązkiem matek jest dbałość o duchowy i fizyczny rozwój dzieci. W tych świętych odpowiedzialnościach, ojcowie i matki, są zobowiązani pomagać sobie wzajemnie, jako równi partnerzy”.

„Boski plan szczęścia” naucza, że „związki rodzinne” mogą trwać „nadal po śmierci”. Stworzenie ziemi i objawienie ewangelii nastąpiły po to, aby mogły powstać rodziny, i aby były one zapieczętowane oraz wyniesione na wieczność.

(Zob. „Rodzina: Proklamacja dla świata”, Liahona paźdz. 2004, 49).

Więcej informacji na te tematy znajdziesz na stronie lds.org, Gospel Library, Gospel Topics lub w publikacji Oddani wierze: Leksykon ewangelii [2004].

© 2009 by Intellectual Reserve, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. Zatwierdzenie wersji angielskiej: 6/09. Zatwierdzenie do tłumaczenia: 6/09. Tłumaczenie z: Seminary and Institute of Religion Basic Doctrine. Polish PD00010275 166