Omdat hier liefde is
Mogen wij zijn liefde hier, in ons hart en thuis leren spreken en horen, alsook in onze evangelieroepingen, activiteiten, bediening en dienstbetoon.
Onze jeugdwerkkinderen zingen ‘Omdat hier liefde is’.1
Ik heb mijn vrouw eens een klein medaillon gegeven. Ik liet erin graveren: punt-punt, punt-punt, punt-punt-streepje. Wie morse kent, weet dat dit de letters I, I, U vormt [in het Engels uitgesproken als ‘ai, ai, joe’]. Maar er zat nog een extra betekenis in verborgen. In het Mandarijn betekent ‘ai’ het Engelse ‘love’ [houden van]. Dus als je de boodschap dubbel ontcijferde, stond er ‘I love you’ [ik hou van jou]. Lieve Susan, ik hou van jou.
Wij spreken veel liefdestalen. Ik heb gehoord dat de mensheid 7.168 levende talen spreekt.2 In de kerk spreken we 575 gedocumenteerde hoofdtalen, en veel dialecten. We communiceren ook bedoeling, toonzetting en emotie door kunst, muziek, dans, logische symbolen, inter- en intrapersoonlijke expressie.3
Laten we vandaag drie evangelieliefdestalen bespreken: de taal van genegenheid en eerbied, de taal van dienen en offeren, en de taal van de verbondsband.
Eerst de evangelietaal van genegenheid en eerbied.
Met betrekking tot genegenheid en eerbied vraagt mijn vrouw vaak aan kinderen en jongeren: ‘Hoe weet je dat je ouders en familieleden van je houden?’
In Guatemala zeggen kinderen: ‘Mijn ouders werken hard om ons eten te geven.’ In Noord-Amerika zeggen kinderen: ‘Mijn ouders lezen mij voor en stoppen me ’s avonds in voor het slapengaan.’ In het Heilige Land zeggen kinderen: ‘Mijn ouders houden me veilig.’ In Ghana (West-Afrika) zeggen kinderen: ‘Mijn ouders helpen me met mijn doelen voor Kinderen en jongeren.’
Eén kind zei: ‘Hoewel mijn moeder erg moe is na een hele dag werken, komt ze buiten met me spelen.’ Haar moeder moest huilen toen ze hoorde dat haar dagelijkse offers ertoe deden. Een jongevrouw zei: ‘Al zijn mijn moeder en ik het soms niet eens, ik vertrouw mijn moeder.’ Haar moeder moest ook huilen.
Soms moeten we weten dat de liefde die we spreken gehoord en gewaardeerd wordt.
Onze avondmaalsdienst en andere bijeenkomsten zijn met liefde en eerbied op Jezus Christus gericht. We spreken eerbiedig over de verzoening van Jezus Christus, als iets persoonlijks en echts, niet alleen als iets abstracts. We noemen de herstelde Kerk van Jezus Christus bij haar naam: De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. We gebruiken eerbiedige taal wanneer we onze hemelse Vader aanspreken, en we spreken elkaar aan met welwillend respect. Wanneer we Jezus Christus in de kern van tempelverbonden herkennen, zeggen we niet meer ‘naar de tempel gaan’, maar liever ‘in het huis des Heren tot Jezus Christus komen’. Elk verbond fluistert ‘Omdat hier liefde is’.
Nieuwe leden zeggen dat ze kerkjargon vaak moeten ontcijferen. Wij grinniken om het idee dat ‘in de kerk geboren’ niet naar een bevalling verwijst; dat nieuwelingen verbaasd zijn als de ‘bisschop’ geen mijter draagt; en dat iemand van 18 jaar al een ouderling wordt genoemd. Maar laten we alstublieft begripvol en vriendelijk zijn wanneer we samen nieuwe liefdestalen leren. Een bekeerling die pas tot de kerk was toegetreden, kreeg te horen dat haar rok te kort was. Zij was niet beledigd en antwoordde: ‘Mijn hart is bekeerd. Heb alstublieft geduld met het feit dat mijn rok het nog niet doorheeft.’4
Onze woorden kunnen ons nader tot andere christenen en vrienden brengen, of ons van hen verwijderen. Soms spreken we van zendingswerk, tempelwerk, humanitair werk en welzijnswerk op zo’n manier dat anderen denken dat we dat allemaal zelf doen. Laat ons altijd spreken met oprechte en eerbiedige dankbaarheid voor Gods werk en heerlijkheid, en voor de verdiensten, barmhartigheid en genade van Jezus Christus en zijn zoenoffer.5
Ten tweede de evangelietaal van dienen en offeren.
Wanneer we elke week samenkomen, kunnen we de Heer en elkaar onze toewijding aan ons avondmaalsverbond tonen door onze kerkroepingen, broeder- en zusterschap, sociale omgang en dienstbaarheid.
Als ik plaatselijke leidinggevenden in de kerk vraag waar ze bezorgd om zijn, zeggen zowel broeders als zusters: ‘Sommige leden aanvaarden geen kerkroeping.’ Roepingen om de Heer en elkaar in de kerk te dienen, bieden een gelegenheid om in mededogen, bekwaamheid en nederigheid te groeien. Wanneer we aangesteld zijn, kunnen we inspiratie van de Heer ontvangen om anderen en onszelf te verheffen en versterken. Natuurlijk hebben veranderende omstandigheden en levensfasen invloed op ons vermogen om te dienen, maar hopelijk nooit op ons verlangen. Met koning Benjamin zeggen we: ‘Indien ik wél had, zou ik geven’,6 en bieden we aan wat we kunnen.
Ring- en wijkleiders, laten wij ons deel doen. Wanneer we broeders en zusters roepen en ontheffen, laten we dat dan respectvol en met inspiratie doen. Zorg dat ze zich gewaardeerd voelen en succes hebben. Praat met leidinggevende zusters en luister naar ze. Laten we bedenken wat president J. Reuben Clark onderwees: dat we in de kerk dienen op de plek waar we geroepen worden, ‘een plek die we niet ambiëren noch afwijzen’.7
Toen mijn vrouw en ik trouwden, adviseerde ouderling David B. Haight ons: ‘Zorg dat je altijd een roeping in de kerk hebt. Vooral als je het erg druk hebt, moet je de liefde van de Heer voelen voor hen die je dient en voor jou wanneer je dient.’ Ik beloof u dat er liefde is, hier, daar en overal, als we ja zeggen wanneer kerkleiders ons roepen om de Heer in zijn kerk met zijn Geest te dienen.
De herstelde kerk van de Heer kan een broedplaats voor een Zionsgemeenschap zijn. Wanneer we samen aanbidden, dienen, genieten en van zijn liefde leren, verankeren we elkaar in zijn evangelie. We zijn het misschien niet eens over politieke of maatschappelijke kwesties, maar zijn wel in harmonie wanneer we samen in het wijkkoor zingen. We stimuleren verbinding en bestrijden isolement als we elkaar regelmatig met heel ons hart thuis en in de buurt dienen.
Als ik met ringpresidenten leden bezoek, voel ik onder alle omstandigheden hun diepe liefde voor de leden. Toen ik met een ringpresident bij verschillende leden langsging, merkte hij op dat dienen in de kerk een voorrecht is dat vaak offers vergt, of we nu in een huis met een zwembad of met een zandvloer wonen. Maar, stelde hij vast, als we in het evangelie samen dienen en offeren, worden we minder kritisch en vinden we meer vrede. Als we Hem dat toestaan, helpt Jezus Christus ons om zijn liefdestaal hier te spreken.
Van de zomer kwam onze familie in Engeland in contact met fijne kerkleden en vrienden in Loughborough en Oxford. Die zinvolle bijeenkomsten deden me beseffen hoe sociale en dienstbetoonactiviteiten nieuwe, blijvende evangeliebanden kunnen smeden. Ik heb al een tijdje het idee dat in veel plaatsen in de kerk wat meer wijkactiviteiten – natuurlijk met een evangeliedoel gepland en uitgevoerd – ons tot nog meer saamhorigheid en eenheid aaneen kunnen smeden.
Een wijkactiviteitenvoorzitter en -comité versterken mensen individueel en als gemeenschap van heiligen. Door goed geplande activiteiten kan iedereen zich gewaardeerd, betrokken en tot een zinvolle rol uitgenodigd voelen. Zulke activiteiten overbruggen leeftijd en achtergrond, creëren blijvende herinneringen, en kunnen met weinig kosten uitgevoerd worden. Leuke evangelieactiviteiten zijn ook uitnodigend voor buren en vrienden.
Sociaal contact en dienen gaan vaak samen. Jongvolwassenen weten of je hen echt wilt leren kennen als je naast hen op een ladder staat en samen aan het schilderen bent om iemand te helpen.
Natuurlijk is geen enkele persoon of gezin perfect. We hebben allemaal hulp nodig om de liefdestaal hier beter te leren spreken. ‘De volmaakte liefde drijft de vrees uit.’8 Door te geloven, te dienen en te offeren overtreffen we onszelf en naderen we tot onze Heiland. Naarmate we mededogender, getrouwer en onzelfzuchtiger namens Hem dienen en offeren, gaan we steeds beter het verzoenende mededogen van Jezus Christus en zijn genade voor ons doorgronden.
En daarmee komen we bij de evangelietaal van de verbondsband.
We leven in een egocentrische wereld. Het gaat veelal om ‘ik kies voor mezelf’. We denken zelf wel te weten wat het beste voor ons is en hoe we dat moeten bereiken.
Maar uiteindelijk is dat niet waar. Jezus Christus belichaamt deze krachtige tijdloze waarheid:
‘Want wie zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar wie zijn leven zal verliezen om Mij, die zal het vinden.
‘Want wat baat het een mens de gehele wereld te winnen en aan zijn [of haar] ziel schade te lijden?’9
Jezus Christus biedt ons een betere manier: relaties op basis van een goddelijk verbond, sterker dan de banden van de dood. Een verbondsband met God en elkaar kan ons en onze dierbaarste relaties helen en heiligen. In werkelijkheid kent de Heer ons beter en houdt Hij meer van ons dan we onszelf kennen en van onszelf houden. Echt, als we ons volledig in onze verbonden geven, kunnen we meer worden dan we zijn. God kan ons door zijn macht en wijsheid met elke goede gave zegenen, op zijn tijd en wijze.
Generatieve artificiële intelligentie (AI) heeft enorme vooruitgang gemaakt op het vlak van vertalen. Het is lang geleden dat een computer de uitdrukking ‘de geest is gewillig, maar het vlees is zwak’ vertaalde met ‘het spook is bereid, maar het vlees is slap’. Interessant genoeg leert een computer een taal beter door herhaling van veel taalvoorbeelden dan door het invoeren van grammaticaregels.
En zo kunnen onze directe, herhaalde ervaringen weleens de beste geestelijke manier zijn om de evangelietalen van genegenheid en eerbied, dienen en offeren, en de verbondsband te leren.
Dus waar en hoe spreekt Jezus Christus in liefde tot u?
Waar en hoe hoort u zijn liefde hier?
Mogen wij zijn liefde hier, in ons hart en thuis leren spreken en horen, alsook in onze evangelieroepingen, activiteiten, bediening en dienstbetoon.
Volgens Gods plan gaan we allemaal op zekere dag van dit leven naar het volgende leven over. Wanneer we de Heer ontmoeten, stel ik me zo voor dat Hij met woorden van instructie en belofte zegt: ‘Hier is mijn liefde.’ In de heilige naam van Jezus Christus. Amen.