„Żydowskie zwyczaje pogrzebowe”, Liahona, marzec 2023.
Żydowskie zwyczaje pogrzebowe
Łazarz, Marta i Maria byli rodzeństwem, które mieszkało w Betanii. Byli przyjaciółmi Zbawiciela, a On wielokrotnie ich odwiedzał. W pewnym momencie Swojej posługi Jezus opuścił Judeę, gdzie znajdowała się Betania, ponieważ Żydzi w tym rejonie chcieli Go zabić (zob. Ew. ana 10:39–40). Kiedy Jezus był daleko, Łazarz zachorował i zmarł. Został pochowany według żydowskiego zwyczaju (zob. Ew. Jana 11:1–17).
Oto niektóre ze zwyczajów, których prawdopodobnie przestrzegano, gdy Łazarz zmarł i podczas jego pochówku.
Po śmierci zamykano oczy zmarłego. Ciało było obmywane wonnościami takimi, jak nard, mirra i aloes (zob. Ew. Łukasza 23:56; Ew. Jana 19:38–40).
Ilustracje — Noah Regan
Ciało było zawijane w materiał i zabierane do domu rodzinnego, gdzie mogli przyjść krewni i sąsiedzi (zob. Dzieje Apostolskie 9:37).
Zazwyczaj w ciągu ośmiu godzin od śmierci ciało było zabierane do grobu na noszach, aby wszyscy mogli je zobaczyć (zob. Ew. Łukasza 7:12–14). Kobiety przewodziły takiej procesji. Członkowie rodziny rozrywali swoje ubrania na znak żałoby.
Niektóre grobowce były wykuwane w skale (zob. Ew. Mateusza 27:58–60). Grobowce miały mały otwór, przez co ludzie musieli się pochylić, aby wejść do środka.
Ciało kładziono na kamiennej ławie. Grób był zakrywany dużym okrągłym kamieniem, aby zapobiec wejściu do środka złodziei i zwierząt1.
Po tym, jak Jezus wskrzesił Łazarza z martwych, Jego uczniowie mieli potężny powód do nadziei, a nie tylko do smutku z powodu utraty bliskiej osoby. Nie mogli zaprzeczyć, że dzięki Jezusowi Chrystusowi „mogiła nie odniosła zwycięstwa, i […] śmierci [odebrano] jej żądło” (Ks. Mosjasza 16:7).