พักกลางวันที่หงอยเหงา
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
คาลีแค่อยากมีเพื่อน
“พระวิญญาณนั้นกระซิบด้วยเสียงนุ่มนวลแผ่วเบา” (หนังสือเพลงสำหรับเด็ก, 56)
คาลีเดินเข้าไปในห้องอาหารกลางวันและมองไปรอบๆ เด็กอื่นๆ กำลังวิ่งไปหาเพื่อนและนั่งรวมกลุ่มกันที่โต๊ะ ห้องจ้อกแจ้กจอแจด้วยเสียงพูดคุยกันอย่างตื่นเต้นและหัวเราะกันอย่างมีความสุข เพิ่งเป็นวันที่สองของโรงเรียน แต่ดูเหมือนทุกคนมีคนนั่งด้วยยกเว้นคาลี
เธอบีบที่จับกล่องอาหารกลางวันและเดินไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง “ฉันนั่งข้างเธอได้หรือเปล่า?” คาลีถาม
เด็กผู้หญิงผมเปียยาวสีน้ำตาลเงยหน้า เธอทำเสียงหงุดหงิดและส่ายหน้า “ไม่ได้ มีคนนั่งแล้ว” เธอตอบ
“โอเค” คาลีย้ายไปที่นั่งว่างอีกที่หนึ่งและวางกล่องอาหาร
“นั่งตรงนี้ไม่ได้! ฉันจองแล้ว” เด็กผู้ชายสวมเสื้อลายสีเขียวพูด เขาผลักกล่องอาหารของคาลีลงไปบนพื้น เพื่อนของเขาทุกคนหัวเราะ
คาลีก้มลงเก็บกล่องอาหารของเธอขึ้นมาอีกครั้ง เธอเดินข้ามห้องไปนั่งที่โต๊ะว่างตัวหนึ่ง เธอเห็นคนที่อยู่แถวบ้านเธอและพยายามโบกมือ แต่เขามองไปทางอื่น คาลีหน้านิ่ว ทำไมไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนเธอ?
คาลีก้มมองอาหารของเธอ เธอรู้สึกไม่อยากกินแล้ว เธอเช็ดน้ำตา ปิดกล่องอาหาร และเดินออกไป
ทุกคนเล่นกับเพื่อนๆ อยู่แล้ว คาลีนั่งอยู่คนเดียวบนม้านั่งตัวหนึ่งและดูเด็กคนอื่นๆ เล่นกันสนุกสนานโดยไม่มีเธอ แล้วคาลีก็สังเกตเห็นเด็กผู้ชายอายุเท่าเธอนั่งอยู่คนเดียวบนสนามหญ้า เขาสวมเสื้อสีเหลืองด่างๆ และผมของเขาเสยไปด้านหลัง
คาลีมองห่างๆ เธอเห็นเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งจากชั้นของเธอกำลังเล่นเกมบอลกันอยู่ เธออยากให้พวกเขาชวนเธอไปเล่นด้วย
คาลีมองดูเด็กผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง เขานั่งคอตก และกำลังเด็ดหญ้ารอบเท้า คาลีจำสิ่งที่คุณแม่พูดบางครั้งได้: มองหาเด็กที่หงอยเหงา
คาลีหน้านิ่ว เธอ ก็เหงาเหมือนกัน ไม่มีใครพยายามเป็นเพื่อน เธอ!
แต่แล้วคาลีก็นึกถึงตอนที่เธอรับบัพติศมาปีที่แล้ว เธอสัญญาจะฟังพระวิญญาณบริสุทธิ์ พระวิญญาณบริสุทธิ์อาจจะกำลังช่วยให้เธอจำที่คุณแม่บอกเธอได้ พระวิญญาณบริสุทธิ์อาจจะกำลังพยายามบอกเธอให้เล่นกับเด็กผู้ชายที่ใส่เสื้อสีเหลืองคนนั้น
คาลีถอนหายใจและลุกขึ้นยืน ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านในใจเธอ เธอเดินไปนั่งบนหญ้าข้างๆ เด็กผู้ชาย
“หวัดดี” เธอทักทาย
“หวัดดี” เขาตอบเสียงอู้อี้
“เธอชอบสีอะไร?”
“อืม … สีเขียว”
“ดีจัง ฉันชอบสีชมพู” คาลีบอก “เธอมีสัตว์ตัวโปรดหรือเปล่า?”
เด็กผู้ชายนั่งตัวตรงขึ้นอีกหน่อยและมองเธอ “มี ฉันชอบไดโนเสาร์มาก”
“ฉันก็ชอบ ตัวโปรดของฉันคือไทรเซอราท็อปส์”
เด็กชายยิ้ม
จากนั้นเสียงกระดิ่งก็ดัง คาลีลุกขึ้นยืนและโบกมือลา เธอยิ้มขณะเดินกลับเข้าห้องเรียนคนเดียว เธออาจจะไม่มีเพื่อนที่ดีที่สุด แต่เธอรู้สึกมีความสุขโดยรู้ว่าเธอทำให้ช่วงพักของบางคนดีขึ้นบ้าง ●