Posługa poprzez samowystarczalność

Pomaganie innym ludziom w osiągnięciu samowystarczalności to zaspokajanie czyichś potrzeb i posługa na sposób Pana.

Wielu członków naszych rodzin, przyjaciół i sąsiadów jest zainteresowanych osiągnięciem samowystarczalności. Członkowie Kościoła znajdują okazje, by służyć, okazywać troskę i posługiwać bliźnim, korzystając z programów pomagających osiągnąć samowystarczalność i zaznajamiając bliźnich z zasadami, które przynoszą „większą nadzieję, pokój i rozwój”¹.

„Byłam w domu”

Chrissy Kepler, Arizona, USA

Po rozwodzie miałam problemy finansowe i po 8 latach bycia mamą na pełen etat próbowałam znaleźć pracę. Miałam też problemy natury duchowej, poszukując prawdy i wiary, a ostatni raz w kościele byłam, kiedy byłam nastolatką.

Pewnej niedzieli robiłam pranie w domu mojej starszej siostry, Priscilli, która była aktywną członkinią Kościoła. Kiedy u niej byłam, zaprosiła mnie, bym poszła do kościoła z jej rodziną — było to dla mnie pierwsze zaproszenie od ponad 15 lat.

Na początku byłam niechętna, ale poprzedniej nocy błagałam Boga, żeby pokazał mi, jak mogę się do Niego zbliżyć. Kiedy poczułam, że coś w środku ciągnie mnie w tym kierunku, pomyślałam: „Dlaczego nie miałabym pójść, posłuchać, zobaczyć i, będąc osobą dorosłą, przekonać się we własnym sercu i na własne oczy?”.

Kiedy byliśmy na spotkaniu sakramentalnym, zauważyłam ulotkę z niedzielnymi ogłoszeniami. Była tam zamieszczona informacja o kursie dotyczącym samowystarczalności, związanym z zarządzaniem osobistymi finansami. Nie byłam gotowa na to, by powrócić do Kościoła, ale zainteresowałam się tym 12-tygodniowym programem. Dzięki zachęcie mojej siostry i szwagra zapisałam się na ten kurs, oczekując, że nauczę się, w jaki sposób przygotowywać budżet i spłacić długi. Zajęcia te zmieniły mnie też pod względem duchowym.

Na pierwszych lekcjach dziwiły mnie duchowe przesłania, ale podczas trzeciego spotkania owładnęło mną uczucie potwierdzające, że jestem w domu i słucham nowych, ale znajomych prawd. Wyszłam z zajęć i pojechałam spotkać się z Priscillą. Ze łzami w oczach zapytałam: „W jaki sposób mogę częściej doświadczać takich uczuć w moim życiu?”. Umówiła mnie na lekcje z misjonarzami.

Członkowie grupy ds. samowystarczalności przychodzili na lekcje misjonarskie i mnie wspierali. Mieli trwały wpływ na moją duchowość i pomogli mi rozwinąć świadectwo o ewangelii i współczesnych prorokach.

W czasie trwania kursu wprowadziłam wiele doczesnych i duchowych zmian. Zaczęłam nową pracę w dobrej firmie i spłaciłam kilka pożyczek.

Jednak w wyniku tego kursu przyszły też głębsze, słodsze błogosławieństwa: zawarcie wspaniałych przyjaźni, stworzenie dobrych relacji ze wspierającym biskupem, zdobycie świadectwa na temat dziesięciny, uzyskanie rekomendacji świątynnej, przyjęcie obrzędu obdarowania i możliwość uczestnictwa w chrzcie dwójki moich najstarszych dzieci.

Moja droga do samowystarczalności jeszcze się nie skończyła, ale w dalszej części tej wędrówki będę cenić lekcje, których się nauczyłam, oraz nawiązane przyjaźnie.

Zaproś, bierz udział, wzmacniaj

Aby pomóc świętym w dniach ostatnich osiągnąć samowystarczalność — zarówno finansową, jak i duchową — w 2014 r. Kościół wdrożył programy dotyczące samowystarczalności. Po duchowym spotkaniu wprowadzającym uczestnicy mogą wybrać jeden z czterech 12-tygodniowych kursów.

W związku z tym, że grupy poznające zasady samowystarczalności działają na zasadzie rady, stanowi to świetną okazję, aby posługiwać innym ludziom w ich potrzebach finansowych, edukacyjnych, zawodowych i duchowych. Członkowie grupy uczą się, naradzają i wzmacniają nawzajem. Dzielą się też pomysłami i wspólnie motywują do osiągania celów.

Pomódl się, aby dowiedzieć się, którego członka rodziny, przyjaciela czy sąsiada możesz zaprosić i uczęszczać wraz z nim na kurs samowystarczalności. Pamiętaj, że zasady samowystarczalności mogą pobłogosławić wszystkie dzieci Boga, bez względu na to, czy są członkami Kościoła czy nie.

„Po każdych zajęciach czułam się kochana”

Kiedy w grudniu 2016 r. Katie Funk odwiedziła Plac Świątynny w Salt Lake City w stanie Utah razem ze swoim 10-letnim synkiem, Vincentem, uważała się za „zadowoloną agnostyczkę”. Opuściła Kościół w wieku 16 lat, rok później została samotną matką, zaczęła robić sobie tatuaże, a także rozsmakowała się w kawie. Jednak w czasie tej wizyty Vincent poczuł wpływ Ducha Świętego i zapytał mamę, czy mógłby zacząć spotykać się z misjonarzami.

Pomimo tego, że pracowała na dwie zmiany, 80 godzin w tygodniu, Katie studiowała ewangelię z Vincentem. W przerwach pomiędzy lekcjami z misjonarzami szukała odpowiedzi na pytania syna. Latem 2017 roku zaczęła przychodzić na spotkania kościelne, gdzie dowiedziała się o kościelnym programie samowystarczalności.

„Pomyślałam, że to jest coś, co mogłoby mi pomóc”, powiedziała. „Być może nie musiałabym pracować na dwie zmiany i polegać na moich rodzicach do końca życia”.

Katie opisała ten kurs jako „niesamowicie wzmacniający docześnie i duchowo”, nie tylko ze względu na zdobytą wiedzę, ale też dlatego, że jej grupa poznająca zasady samowystarczalności zaakceptowała ją i jej posługiwała.

Jak możesz pomóc

Poniżej znajduje się kilka pomysłów Katie na to, jak możemy sprawić, aby kościelny program samowystarczalności stał się okazją, aby posługiwać tak duchowo, jak i docześnie:

„Wspieraj i zachęcaj. Moja grupa wspierała mnie w taki sposób, że po każdych zajęciach czułam się kochana”.
„Dziel się swoim doświadczeniem. Szczerość i otwartość, jaka panowała wśród nas, sprawiła, że robiło nam się cieplej na sercach. Nigdy nie wiesz, kto skorzysta z informacji, którą się dzielisz”.
„Mów. Głośno mówię o tym, jak moje życie poprawiło się dzięki temu, że płacę dziesięcinę i chodzę do kościoła. Pracuję jako terapeuta behawioralny i często zabieram ze sobą do pracy książkę pt. Finanse osobiste a samowystarczalność. Gdy jest to właściwe, mówię ludziom o niektórych zasadach, które są w niej opisane”.
„Chodź na zajęcia samowystarczalności dla siebie, ale rozglądaj się za osobami, które mogą potrzebować pomocy. Musiałam opuścić prawie połowę zajęć z powodu zmian w moim grafiku, ale członkowie grupy pozostali ze mną w kontakcie i mnie dopingowali. To było niesamowite, że miałam poczucie przynależności, nawet jeśli nie mogłam uczestniczyć w zajęciach”.

© 2020 Intellectual Reserve, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. Printed in Germany. Zatwierdzenie wersji angielskiej: 6/19. Zatwierdzenie do tłumaczenia: 6/19. Tłumaczenie z: Ministering Principles, August 2020. Polish. 16723 166