ห้องสนทนา
คำตอบถูกแต่ถือว่าผิด
ภาพประกอบโดย แมทธิว ชิพลีย์
เมื่อผมลงทะเบียนเรียนวิชาปรัชญาในโรงเรียนมัธยมปลาย คุณพ่อค่อนข้างเป็นห่วง ในวิชาปรัชญา ทุกอย่างถูกตั้งคำถาม รวมทั้งการดำรงอยู่ของพระผู้เป็นเจ้า ครูของผมสอนเรื่องที่ขัดกับศาสนาและปฏิเสธการดำรงอยู่ของพระผู้เป็นเจ้า
ข้อสอบวิชาปรัชญาข้อหนึ่งถามว่า “เหตุใดเราจึงมาอยู่บนโลกนี้” คำตอบที่ผมจะต้องตอบคือเพื่อเราจะได้ค้นหาตัวตนแท้จริงของเราและทำสิ่งที่โลกต้องการให้เราทำ ผมไม่ได้เขียนคำตอบนั้นเพราะไม่ใช่สิ่งที่ผมเชื่อ
แต่ผมเขียนว่า “เรามาอยู่บนโลกนี้เพื่อรับการทดสอบและกลับไปอยู่กับพระบิดาในสวรรค์ชั่วนิรันดร์กับครอบครัวของเรา”
หลังจากนั้น ครูเรียกผมมาถามว่าผมรู้คำตอบที่ถูกต้องของคำถามหรือเปล่า ผมบอกเขาว่าผมรู้แต่ผมจะไม่เขียนสิ่งที่ผมรู้ว่าไม่จริง
เขาถามผมว่าผมนับถือศาสนาอะไร ผมบอกเขาว่าผมเป็นสมาชิกศาสนจักรของพระเยซูคริสต์แห่งวิสุทธิชนยุคสุดท้าย เขาบอกผมว่าเขาไม่เคยรู้จักนักเรียนศาสนาคนใดที่กล้าพอจะยืนหยัดสนับสนุนความเชื่อของตนและเขียนคำตอบเช่นนั้น
“ผมไม่ให้คุณได้คะแนนเต็มเพราะคำตอบของคุณไม่ถูก” เขาบอก “แต่ผมให้คะแนนที่คุณกล้าเขียนสิ่งที่คุณเชื่อ”
ผมมีความสุขเพราะผมได้ตอบตามความเชื่อมั่นของผมและตามความจริงของพระกิตติคุณที่ผมรู้และพยายามดำเนินชีวิต
เบ็นจามิน เอ็ม. ชิลี
แสงสว่างของพระวิหาร
ฤดูร้อนเมื่อไม่กี่ปีก่อน เยาวชนชายของวอร์ดขี่จักรยานขึ้นเขาด้วยกัน ผมกังวลเล็กน้อยเพราะเป็นครั้งแรกของผม เจคอบเพื่อนของผมเป็นนักปั่นที่มีประสบการณ์ ผมจึงวางแผนจะปั่นใกล้ๆ เขา
หลังจากพักช่วงสั้นๆ บนยอดเขา เราเริ่มปั่นลงเขา ผมปั่นช้ากว่าคนอื่นในกลุ่มและอยู่รั้งท้าย ยิ่งรั้งท้ายหลังจากผมล้มสองครั้งบนทางโค้งหักศอก เจคอบหยุดช่วยผมทุกครั้งที่ผมล้ม และเราพยายามตามกลุ่มให้ทัน
เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ปรากฏว่าเราหลงทาง ครึ่งชั่วโมงกว่าผ่านไปแล้วตั้งแต่เราเห็นกลุ่มของเรา และกำลังมืดจนเราแทบมองไม่เห็นทาง ผมสวดอ้อนวอนทูลขอพระบิดาบนสวรรค์ให้ทรงช่วยและกล้าปั่นต่อ จากนั้นเจคอบกับผมก็ตัดสินใจปั่นไปทางหนึ่ง ขณะเลี้ยวตรงหัวโค้ง เราเห็นภาพที่น่ายินดีและงดงามที่สุด—พระวิหารเดรเปอร์ ยูทาห์! แสงสะท้อนจากพระวิหารส่องทางให้เรา และเราสามารถกลับไปหาผู้นำและเพื่อนๆ ได้อย่างปลอดภัย
ทุกครั้งที่ผมเห็นพระวิหาร ผมจะนึกถึงสันติสุขและความช่วยเหลือที่มีให้เราที่นั่น แต่ละครั้งที่ผมหลงทางในความมืดของโลก ผมสามารถมองไปที่พระวิหารเพื่อรับแสงสว่างที่ผมต้องการ
โจเอล จี., รัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
คบเพื่อนใหม่
ดิฉันนั่งโต๊ะรับประทานอาหารกลางวันกับเพื่อนๆ เมื่อสังเกตเห็นเด็กใหม่ชื่อไมเคิล เขาตัดสินใจนั่งกับเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่อายุมากกว่า และพวกเขาเริ่มหัวเราะเยาะไมเคิล ดิฉันทราบในภายหลังว่าไมเคิลเป็นโรคออทิซึม
ดิฉันถามไมเคิลว่าเขาอยากนั่งข้างดิฉันกับเพื่อนๆ ไหม เขาปฏิเสธ อาจจะเพราะกลัวคนหัวเราะเยาะเขาอีกก็เป็นได้
วันต่อมา ดิฉันแนะนำเขาให้เพื่อนๆ รู้จัก ดิฉันบอกได้ว่าเขาดีใจที่ดิฉันไม่ทอดทิ้งเขา เขามีเรื่องคุยเยอะมาก! เขายอดเยี่ยมมาก!
ดิฉันบอกได้ว่าไมเคิลมีความสุขมากขึ้นทุกวัน เขาเริ่มตั้งตารอรับประทานอาหารกลางวันกับเพื่อนๆ ของเขา การนั่งกับไมเคิลขณะรับประทานอาหารกลางวันสร้างมิตรภาพที่มีความหมาย ไม่เพียงช่วยไมเคิลเท่านั้น แต่ช่วยดิฉันด้วย
ความรู้สึกจากการรับใช้ผู้อื่นเป็นความรู้สึกที่วิเศษสุดในโลก
ลอรา พี., รัฐอิลลินอยส์ สหรัฐอเมริกา