Een oud exemplaar van het Boek van Mormon
Dan Hobbs
Idaho (VS)
Illustratie Allen Garns
Enkele jaren geleden kreeg ik deze voicemail: ‘Bent u de Dan Hobbs die in Idaho Falls woonde en in 1974 in Washington op zending was? Ik ben Tom Janaky. Ik denk dat u mijn ouders over de kerk verteld hebt.’
Ik was verrast. Ik was in Texas op zending geweest, niet in Washington, maar ik herkende de naam. Ik moest meteen aan het boek op mijn ladekast denken: een exemplaar van het Boek van Mormon uit 1948. Ik sloeg het open en las de handgeschreven boodschap op de binnenzijde van de omslag: ‘God zij met u. God zegene u! Frank en Virginia Janaky, 1974.’ Plots moest ik denken aan de gebeurtenissen van 35 jaar eerder.
Ik was 21 en mijn zending in Houston (Texas) liep ten einde. Mijn collega en ik waren langs de deuren aan het gaan, maar hadden weinig succes. We klopten nogmaals op een deur, waarna een man ons hartelijk vroeg binnen te komen. Hij zei dat hij Frank Janaky heette en stelde zijn vrouw, Virginia, aan ons voor. We hadden een kort gesprek.
Tijdens de daaropvolgende afspraken onderwezen we hen in het evangelie. Ze wilden zich niet laten dopen, maar waren altijd vriendelijk. Tijdens een van onze gesprekken zag ik een oud exemplaar van het Boek van Mormon op de boekenplank staan. Ik kan me niet meer herinneren hoe ze het in hun bezit gekregen hadden, maar ik weet nog wel dat ik er mijn belangstelling voor uitte.
Kort voordat ik naar huis terugkeerde, gingen mijn collega en ik nog even bij hen langs om afscheid te nemen. Voor we vertrokken, schreef Frank een korte boodschap in het oude boek-van-mormon en gaf het me als afscheidsgeschenk. Hij vroeg me om iets in hun familiebijbel te schrijven en er mijn naam en adres bij te noteren. Dat was de laatste keer dat ik Frank en Virginia zag, maar ik heb hun geschenk altijd gekoesterd.
Die avond belde ik Tom Janaky. Hij vroeg me nogmaals of ik in 1974 in Washington op zending was geweest. Ik zei dat ik in Texas gediend had en vroeg hem of Frank en Virginia zijn ouders waren.
Hij vertelde me dat zijn ouders van Texas naar Washington verhuisd waren. Hij had aangenomen dat de zendelingen zijn ouders in Washington bezocht hadden. Hij zei dat hij mijn naam en adres in hun familiebijbel gevonden had.
‘Ik belde u op om u te vertellen dat mijn broer en ik ons hebben laten dopen, deels omdat de zendelingen altijd zo vriendelijk voor onze ouders waren’, zei hij. ‘Ze waren weg van alle zendelingen met wie ze door de jaren heen gesproken hebben.’
Tom vertelde me dat ze beiden overleden waren.
‘Maar we zijn nu met hun tempelwerk bezig’, zei hij.
Met tranen in de ogen bedankte ik Tom voor zijn telefoontje.
Ik had jarenlang het gevoel dat mijn zending weinig betekend had. Ik vroeg me soms af of ik ook maar iemand geraakt had. Toms telefoontje was een tedere barmhartigheid van de Heer. Ik ben dankbaar voor mijn zending en voor mijn bescheiden bijdrage aan de bekering van de familie Janaky.