จากฝั่งทะเลถึงฝั่งทะเล: การเดินทางไปพระวิหารของเรา
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
แม้เรามีเงินไม่มากและการเดินทางที่อันตรายรออยู่ข้างหน้า แต่ผมกับภรรยารู้ว่าเราต้องรับการผนึกในพระวิหาร
ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1979 หนึ่งวันหลังจากเราแต่งงานตามประเพณี ผมกับมาเรีย ออนไดนาภรรยาออกจากเมืองอาเรกีปาบ้านเกิดของเราในเปรูใกล้ฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก เดินทางไปรับการผนึกในพระวิหารเซาเปาลู บราซิลบนฝั่งทะเลแอตแลนติก เราเป็นคู่แรกจากอาเรกีปาที่จะนั่งรถโดยสารไปรับการผนึกในพระวิหารอุทิศใหม่—แห่งแรกที่สร้างในอเมริกาใต้ เราวางแผนเดินทางไปกลับ 10 วัน แต่สุดท้ายใช้เวลาเกือบ 30 วันเนื่องจากบรรยากาศการเมืองที่ไม่ปลอดภัย ผมไม่ทราบว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร—เท่าที่ผมรู้คือผมได้ทำสัญญากับพระผู้เป็นเจ้าว่าหลังจากงานเผยแผ่ของผม ผมจะรับการผนึกกับหญิงที่มีค่าควร
อาเรกีปาไปฮูเลียกาถึงปูโน
หลังจากเดินทางเก้าชั่วโมงตอนกลางคืน เรามาถึงเมืองฮูเลียกา เปรู วันนั้นตรงกับวันพฤหัสบดี เรายังต้องได้ตราประทับในหนังสือเดินทางและใบอนุญาตขาออกเพื่อเราจะออกนอกประเทศได้ วันต่อมาเป็นวันหยุดประจำชาติ และสถานที่ราชการจะปิดยาวไปถึงวันสุดสัปดาห์ เราจึงมาต่อแถวที่ธนาคารแห่งชาติเช้านั้นเพื่อให้แน่ใจว่าเราจะมีเวลาพอก่อนสำนักงานปิดตอนเที่ยง
เมื่อเรามาถึงเคาน์เตอร์เวลา 11 โมง เจ้าหน้าที่แสดงความกังวล “ขอโทษครับ” เขาตอบ “เราไม่ดำเนินการเอกสารแบบนี้ที่นี่ครับ คุณจะต้องไปที่สำนักงานของเราในเมืองปูโน” เราทั้งคู่ประหลาดใจและผิดหวัง—ปูโนอยู่ห่างจากที่นั่น 45 นาที
ปูโนไปลาปาซถึงโกชาบัมบา
หลังจากพยายามหารถแท็กซี่ เราไปถึงสำนักงานในปูโนราวบ่ายโมงครึ่ง ประตูปิดแล้ว ผมเคาะเหล็กเคาะประตูพร้อมกันสองอันสุดแรง ชายหน้าตาบูดบึ้งมาเปิดประตูและถามว่า “คุณต้องการอะไร” ผมกล่าวคำสวดอ้อนวอนในใจด้วยศรัทธาแรงกล้าพลางมองตาชายแปลกหน้าคนนี้ “คุณครับ” ผมตอบ “ผมเป็นมอรมอน ผมจะแต่งงานในพระวิหารที่เซาเปาลู บราซิล คุณช่วยผมได้” ท่าทีไม่เป็นมิตรของเขาเปลี่ยนไป “ผมขอโทษครับ” เขากล่าว “แต่ทุกอย่างปิดได้ชั่วโมงกว่าแล้วและเจ้าหน้าที่กลับไปแล้วเกือบทุกคน” ผมตอบว่า “ให้ผมเข้าไปข้างในเถอะครับและให้พระผู้เป็นเจ้าช่วยผมพบสิ่งที่ผมกำลังหา” เขาปล่อยให้ผมเข้าไปข้างใน
หลังจากพบโรซาผู้จัดการ ผมอธิบายสถานการณ์ของเรา เธอตอบอย่างสุภาพว่า “แบบฟอร์มพวกนี้ต้องดำเนินการสามคน และดิฉันคิดว่าพวกเขากลับไปหมดแล้ว” แต่ทั้งสามคนยังอยู่ที่นั่น และเธอขอให้พวกเขาอยู่ช่วยผม
ชายคนแรกขอแบบฟอร์มที่ผมไม่มี “คุณจะต้องไปที่กระทรวงเศรษฐกิจ ซื้อแบบฟอร์มหกแผ่น และนำมาดำเนินการที่นี่” เขาอธิบาย “คุณต้องรอถึงวันจันทร์”
ผมยืนงง—ผมไม่อยากจะเชื่อ! ผมกล่าวคำสวดอ้อนวอนในใจอีกครั้ง “คุณครับ” ผมบอก “ผมเป็นมอรมอน ผมจะไปพระวิหารในเซาเปาลู บราซิลเพื่อแต่งงาน และคุณช่วยผมได้” ดูเหมือนเขาไม่อยู่ในอาการเร่งรีบอีกต่อไป เขาดูในลิ้นชักทุกช่องและสุดท้ายก็พบแบบฟอร์มที่ต้องใช้ เสมียนคนต่อมาตรวจแบบฟอร์มอย่างรวดเร็วและประทับตราหนังสือเดินทางของเรา
ที่ช่องถัดไป ขณะผมจ่ายภาษีขาออกเป็นเงินดอลลาร์สหรัฐ เจ้าหน้าที่การเงินพูดแบบไม่ยินดียินร้ายว่า “ขอโทษครับ ดูป้ายตรงนี้หรือยัง” ป้ายบนผนังอ่านว่า “ไม่รับเงินดอลลาร์” แผนของเราจวนจะล้มเหลว—ผมทำอะไรไม่ได้เลย
“ให้เขาจ่าย” ผมได้ยินโรซาพูดจากข้างหลังเรา เจ้าหน้าที่การเงินรับเงินและให้เอกสาร เราเดินทางต่อได้แล้ว!
เราเข้าไปในเมืองลาปาซ โบลิเวียใกล้ค่ำเมื่อมีคนเริ่มปาก้อนหินใส่รถโดยสารของเรา เรามองลอดหน้าต่างเห็นคนโกรธเกรี้ยวตามถนนกำลังปาก้อนหินและวางสิ่งกีดขวางทางจราจร รถโดยสารของเราแล่นเข้าใจกลางเมืองอย่างรวดเร็ว คืนนั้นเป็นการเริ่มปฏิวัติในโบลิเวีย
เราลงจากรถโดยสารและเริ่มมองหาโรงแรม แห่งเดียวที่เราพบราคาแพงมาก แต่หลังจากใช้คำพูดเดิมอธิบายกับชายที่ดีคนหนึ่งซึ่งทำงานที่นั่น เขาให้เราพักในห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดของโรงแรมในราคาถูกมาก เขาปูที่นอนบนพื้น ให้ผ้าห่มไว้กันหนาวและกันเสียงปืนที่ดังก้องอยู่ข้างนอกตลอดคืน
เราออกเดินทางตอนเช้าตรู่วันรุ่งขึ้นด้วยความเร่งรีบและหวาดกลัว ระหว่างทางไปป้ายรถโดยสาร เราเห็นพวกทหารหน่วยรถถังกำลังยิงปืนยาวใส่คนที่คัดค้านการปฏิวัติ
เชื้อเพลิงเริ่มขาดแคลน แทนที่รถโดยสารจะออกได้วันละสามเที่ยวตามปกติ กลับประกาศให้ออกวันละเที่ยวเดียว ที่นั่งขายหมดล่วงหน้าหลายวัน ผมพบผู้จัดการและพูดเหมือนกับที่ผมพูดกับทุกคน “คุณครับ ผมเป็นมอรมอน เราจะไปแต่งงานในพระวิหาร คุณช่วยผมได้” เขาถามว่า “คุณต้องไปที่ไหน” “โกชาบัมบาครับ” เขาเปิดลิ้นชักและดึงตั๋วออกมาสองใบ ผมเห็นได้ว่าไม่มีตั๋วอีกแล้ว “รีบเลยครับ” เขาบอก “รถกำลังจะออก” กระเป๋าเดินทางของเราดูเหมือนไร้น้ำหนัก และเท้าของเราแทบไม่แตะพื้น—ในมือเรากำพรของวันนั้น
โกชาบัมบาไปแซนตาครูซ
เรามาถึงโกชาบัมบาท่ามกลางความอลหม่านมากขึ้นจากการปฏิวัติ เราพบตลาดแห่งหนึ่งเต็มไปด้วยเต็นท์ ที่นั่นเพื่อนชาวเปรูคนหนึ่งมีน้ำใจให้เราอาบน้ำ และจากนั้นก็ขนกระเป๋าเดินทางให้เราขณะไปสถานีรถโดยสาร เราขอร้องแบบเดิมจนได้ที่นั่งสำรองบนรถโดยสารอีกคันหนึ่งและมาถึงเมืองแซนตาครูซ โบลิเวียใกล้ชายแดนบราซิลในอีกหลายวันต่อมา ผมไปสถานีรถไฟทุกเช้าเป็นเวลาสามวันเพื่อถามว่าจะมีรถออกหรือไม่ คำตอบคือไม่มี แต่ในวันที่สี่ มีข่าวแพร่ไปทั่วว่ารถไฟขบวนหนึ่งจะไปบราซิลเร็วๆ นี้
ตอนนี้เงินเราใกล้จะหมดแล้ว ผมบอกข้อกังวลกับภรรยาผู้ตอบอย่างหนักแน่นว่า “แม้จะต้องเดินเท้าหรือขี่ลา เราก็ต้องไปให้ถึง” คำตอบของเธอทำให้ผมมีความสุข ผมไม่กังวลเรื่องเงินสำหรับการเดินทางที่เหลือเพราะความเชื่อมั่นในศรัทธาของเรา
ขณะที่เราคุยกัน สตรีสูงวัยคนหนึ่งเดินตรงมาหาเรา เธอหยุดตรงหน้าภรรยาผมและถามว่า “คุณคะ คุณอยากได้ตั๋วสองใบสำหรับวันนี้ไม่ใช่หรือ” ภรรยาผมรีบคว้าตั๋วจากมือเธอ ผมจ่ายเงินให้หญิงสูงวัยคนนั้นและเธอก็หายไปในหมู่คน เราตระหนักในเวลาไม่กี่วินาทีว่าพระเจ้าและเทพของพระองค์ยังอยู่เคียงข้างเรา
แซนตาครูซไปเซาเปาลู
ในที่สุดเมื่อเรามาถึงพระวิหารเซาเปาลูเพราะเพื่อนคนหนึ่งที่เรารู้จักบนรถไฟมาส่ง ที่พักพระวิหารปิด เรายอมรับสภาพแต่มีความสุข เราพักผ่อนตามสบายบนม้านั่งสองตัวนอกพระวิหาร ที่นั่นสวยงามเท่าที่เราฝันไว้ มีรูปปั้นเทพโมโรไนอยู่บนยอด เวลานั้นเที่ยงคืนแล้ว เราร้องไห้ขณะที่เราสวมกอดกัน เหนื่อยและเปียกฝนที่กำลังตก เราไม่รู้สึกถึงความชื้น ความหิว หรือความหนาว แต่รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่ได้อยู่ใกล้ชิดพระนิเวศน์ของพระเจ้า เราเชื่อฟัง และมีรางวัลของเรา
ขณะที่เราอิ่มเอมกับชั่วขณะนั้น มีคนมาตบไหล่ผมเบาๆ เขาเป็นอดีตคู่ผู้สอนศาสนาคนหนึ่งของผมที่ได้รับการผนึกในพระวิหารวันนั้นและกำลังกลับจากรับประทานอาหารเย็นกับภรรยา คืนนั้นเขาให้เราพักในอพาร์ตเมนต์ของพวกเขา และวันรุ่งขึ้นเขาเป็นพยานการผนึกของเราที่ประธานพระวิหารประกอบพิธีให้ ช่างสวยงามเหลือเกินที่ได้เห็นภรรยาผมในชุดขาวทั้งชุดในห้องซีเลสเชียล
เราเดินทางกลับด้วยเงินที่ผมยืมจากเพื่อนผู้สอนศาสนาและความช่วยเหลือจากประธานพระวิหาร เราใช้เวลาไม่ถึงห้าวันและไม่เสียเวลาแต่อย่างใด—ผมเริ่มต้นชีวิตกับมาเรีย ออนไดนาภรรยาผมในฐานะคู่นิรันดร์ของผมด้วยเงินเพียง 20 ดอลลาร์