Betoverende kerstliederen
Deze jongeren beseften niet hoeveel vreugde zij met hun eenvoudige liederen overbrachten.
Een lied voor Joaquín
Illustraties Michael Mullan
Voor andere mensen kerstliederen zingen is niet echt een kersttraditie in Argentinië. Kerstmis is eigenlijk heel anders dan de traditionele witte kerst waar wij aan denken. Omdat we op het zuidelijk halfrond wonen, doet Kerstmis mij altijd aan een grote fruitsalade denken!
Dus toen mijn ouders voorstelden om als gezin kerstliederen voor andere mensen te zingen, hadden mijn broers en zussen en ik gemengde gevoelens. We twijfelden aan ons muzikale talent, dus we besloten om ook zelfgebakken koekjes mee te nemen, zodat de mensen in ieder geval een reden hadden om te glimlachen.
Zolang ik me kon herinneren was Joaquín al lid van onze wijk. Hij was in december erg ziek geworden en kon niet meer naar de kerk komen. Mijn vader en broers brachten hem na de kerk geregeld het avondmaal in het ziekenhuis.
De zondag vóór Kerstmis stapten we allemaal in de auto om Joaquín te bezoeken, in de hoop dat we hem een beetje van de kerstsfeer konden laten proeven. In het ziekenhuis bracht de verpleegster ons naar zijn kamer. Hij had zijn Schriften en zijn zangboek naast zijn bed liggen, alsof hij ons verwachtte.
Hij was heel blij dat we er waren en we voelden allemaal meteen hoeveel we van hem hielden. Mijn broers bedienden het avondmaal. Voordat we weggingen, zongen we de prachtige lofzang ‘Ver, ver van hier in Judea schoon’: ‘Ere zij God in de hoge; vreed’ op aard’ is Godes wens, welbehagen in de mens’ (Lofzangen, nr. 146).
We voelden inderdaad vrede en welbehagen in ons hart toen hij ons ‘engelen’ noemde en ons bedankte, hoewel wij hem bezochten om hem die gevoelens te geven.
Julia G., Buenos Aires (Argentinië)
De laatste stop die avond
Het was kerstavond en ik wilde geen kerstliederen voor andere mensen zingen.
Maar mijn moeder dacht dat het leuk zou zijn om met z’n allen in onze oude auto te stappen en over de ijzige wegen bij ons in de buurt naar drie weduwen uit onze wijk te rijden om kerstliederen voor ze te zingen. Mijn vader vond het ook een goed idee.
Ik voelde me ongemakkelijk. Wie wilde er naar ons gezang luisteren? Ik zou me doodschamen als ik iemand zag die ik kende. Mopperend kroop ik achterin de auto naast mijn broer en zus.
De eerst flat waar we naartoe reden, was vlakbij. Niemand deed open. We reden naar de tweede stop. En weer deed niemand open. Ik ontspande wat.
Toen wij bij de derde woning kwamen, dacht ik: ‘Ik hoop dat hier ook niemand opendoet.’
Het was nu donker geworden. Toen mijn moeder aanbelde, bleef alles donker. Goed. Dan zouden we snel weer thuis zijn en kon ik naar mijn slaapkamer verdwijnen.
Plotseling ging de buitenlamp aan en de deur ging open. Ik voelde me zo opgelaten. Ik wist zeker dat we haar stoorden.
‘Kom binnen, kom binnen’, zei de kleine, pezige vrouw. Ze wees naar haar oude piano.
‘Speelt u?’ vroeg ze aan mijn moeder. ‘Laten we rond de piano zingen.’
Door haar warmte en enthousiasme verzachtte mijn hart. Misschien vond ze het niet zo erg dat we er waren. Toen we enkele liedjes hadden gezongen, bood ze ons warme chocolademelk aan.
‘Kun jij me even helpen?’ vroeg ze aan me. Toen we in de keuken kwamen, zag ik tot mijn verbazing een prachtig gedekte kersttafel. Het geheel zag er zo feestelijk uit! Bij elk bord lag een zorgvuldig ingepakt cadeautje.
‘Voor wie zijn die?’ vroeg ik. Ik wist dat ze alleen woonde.
‘Voor mijn buren’, legde ze uit. ‘Elk jaar nodig ik mensen als mijzelf, mensen die geen familie in de buurt hebben, uit voor een kerstontbijt en een aardigheidje.’
Dat kon ik met mijn dertienjarige hersenen nauwelijks bevatten. Ik kreeg een gevoel van bewondering. Wat zag die kamer er mooi uit. Wat zag dat oude zustertje er mooi uit. Wat fijn dat mijn moeder ons hierheen had gebracht. Ik voelde me eindelijk gelukkig.
De volgende maand bedankte die zuster ons opnieuw voor ons bezoek. Ze vertelde ons dat wij dat jaar de enige mensen waren die aan haar hadden gedacht. Enkele maanden later overleed ze plotseling.
Ik kijk nu op dat kerstfeest terug en ben mijn geweldige ouders en die oude zuster zo dankbaar. Zij wilden anderen in de kerstsfeer laten delen.
Brooke K., Utah (VS)