Een lied voor Manon
Het moest aanvankelijk een gezellig samenzijn worden, maar groeide uit tot een uitstorting van liefde voor een jongevrouw.
Illustratie Elizabeth Thayer
De jongevrouwen waren enthousiast. De hele wijk in het zuiden van Frankrijk was in feite enthousiast. De leidinggevenden in de wijk organiseerden een gezellig samenzijn met een etentje en optredens om de eenheid in de wijk te bevorderen. Ze wisten dat de bijenkorf-, rozen- en lauwermeisjes tijdens hun activiteiten enkele liedjes en dansjes ingestudeerd hadden en vroegen hun om voor het amusement te zorgen.
De jongevrouwen in de wijk begonnen dus te oefenen, maar één van hen kon niet meedoen. Manon kon niet optreden. Ze werd al twee jaar lang tegen kanker behandeld.
De zestienjarige Manon C. woonde de bijeenkomsten en activiteiten zo vaak mogelijk bij en had, ondanks haar beproevingen, altijd een grote glimlach op haar gezicht. Maar tijdens de chemotherapie was ze soms zo zwak dat ze alleen maar kon rusten. De leden in de wijk hadden meermaals voor haar gevast en gebeden. Niemand verwachtte dat ze zou oefenen of dansen.
Maar ze kon het etentje wel bijwonen. Dus waarom Manon niet in het zonnetje zetten?
In het zonnetje
Het voorstel sloeg al gauw aan.
‘We wilden dat Manon de liefde en steun van de leden van de wijk zou voelen’, zegt Emma S. (16). ‘We wilden de eenheid in de wijk bevorderen, en is er een betere manier om dat te doen dan samen te werken om onze liefde voor Manon te tonen?’
De hele wijk raakte bij de voorbereidingen betrokken. Verschillende gezinnen maakten eten klaar, de ZHV maakte de kostuums voor de jongevrouwen, de jongvolwassenen zorgden voor de techniek (belichting, geluid en achtergrondvideo’s) voor de repetities en het optreden, en de priesterschap zette de tafels en stoelen klaar.
Al dat werk werd door leden gedaan die ver van elkaar wonen. ‘De jongeren in de wijk zijn een heel hechte groep, maar we wonen ver van elkaar’, zegt Aiolah V. (16). ‘We zien elkaar niet op school omdat we in andere delen van de stad wonen. Daarom doen we extra moeite om ervoor te zorgen dat iedereen bij de groep hoort.’
‘We hebben dankzij onze mobiele telefoons ook voortdurend contact met elkaar’, zegt Inka S. (15). ‘We onderwijzen elkaar door over onze ervaringen te vertellen. We weten dat we op elkaar kunnen rekenen, en we proberen het goede voorbeeld te geven.’ De jongevrouwen die graag tijd met elkaar doorbrengen, ontdekten dat de repetities voor het optreden een ideale gelegenheid waren om hun vriendschapsbanden te sterken.
‘Vóór de repetities was ik erg verlegen’, zegt Inka. ‘Ik was bang om fouten te maken. Maar toen we als groep dansten, overwon ik mijn verlegenheid. Ik wist dat we de wijk moesten tonen hoe hard we geoefend hadden.’
Manon was op haar beurt nederig en hoffelijk. ‘Toen ze me over het etentje en het optreden vertelden, en dat ik de eregast zou zijn, voelde ik me bezwaard dat ze zoveel moeite deden’, zegt ze. ‘Maar ik was ook juist heel enthousiast!’
Een uitstorting van liefde en steun
De avond brak aan en was de ideale gelegenheid om Manon liefde en steun te betuigen. ‘Het eten was uiteraard heerlijk’, zegt Aiolah. ‘Dit is per slot van rekening Frankrijk!’
Het amusement — spectacle in het Frans — deed zijn naam alle eer aan. Spelletjes, zang en dans vermaakten het publiek. Vervolgens vormden de jongevrouwen als koor het hoogtepunt van de show. Ze droegen een lied op aan Manon. Emma had de tekst en muziek zelf geschreven. De tekst van het refrein vertolkte de liefde en steun die iedereen Manon gaf:
Geef het niet op,
want we geloven in je.
Vergeet niet wie je bent,
want we geloven in je.
Toen de jongevrouwen het lied brachten, leek het wel alsof iedereen in de wijk in hun hart met hen meezong. Het was alsof Emma’s eenvoudige lied een stil refrein werd dat in het hart van alle heiligen der laatste dagen in de hele wereld weergalmt — een lied van moed en mededogen, familie en vrienden, eenheid, geloof en hoop; een onophoudelijk gebed dat tot aan de hemel reikt.
De bedoeling van het gezellig samenzijn was de eenheid in de wijk te bevorderen. Door Manon in het zonnetje te zetten, bereikten ze dat doel niet alleen, maar ontwikkelden ze ook een blijvend gevoel van steun voor Manon en haar familie, en het begrip dat ieder kind van God belangrijk is. ‘Het doel van de kerk is ons dichter tot onze hemelse Vader en Jezus Christus te brengen’, zegt Aiolah. ‘We weten dat Zij van ons houden en dat we nooit alleen zijn.’