Μήνυμα της Πρώτης Προεδρίας, Νοέμβριος 2010
Το ουράνιο δώρο της ευγνωμοσύνης
Μια ευγνώμων καρδιά… εκφράζει ευγνωμοσύνη στον Επουράνιο Πατέρα μας για τις ευλογίες Του και σε εκείνους γύρω μας για όλα όσα φέρνουν στη ζωή μας.
Ήταν μια υπέροχη συγκέντρωση. Όταν ορίσθηκα Πρόεδρος της Εκκλησίας, είπα: «Θα αναλάβω μια ανάθεση για τον εαυτό μου. Θα είμαι σύμβουλος στη Χορωδία του Ταμπερνάκλ». Είμαι πολύ περήφανος για τη χορωδία μου!
Η μητέρα μου είπε κάποτε: «Τόμυ, είμαι πολύ περήφανη για όλα όσα έχεις κάνει. Όμως, έχω ένα σχόλιο για εσένα. Θα έπρεπε να είχες παραμείνει στο πιάνο».
Πήγα, λοιπόν, στο πιάνο και έπαιξα κάποια κομμάτια για εκείνη: «Πηγαίνουμε, [πηγαίνουμε] στο πάρτι των γενεθλίων».1 Ύστερα, τη φίλησα στο μέτωπο κι εκείνη με αγκάλιασε.
Τη σκέπτομαι. Σκέπτομαι τον πατέρα μου. Σκέπτομαι όλα εκείνα τα Μέλη Γενικής Εξουσίας που με επηρέασαν και άλλους, τις χήρες που επισκέφθηκα—85 συνολικά—με ένα κοτόπουλο για το φούρνο, με λίγα χρήματα κάποιες φορές για το πορτοφόλι τους.
Επισκέφθηκα μία χήρα αργά κάποιο βράδυ. Ήταν μεσάνυχτα και πήγα στο γηροκομείο και μου είπαν στη ρεσεψιόν: «Σίγουρα κοιμάται, όμως μου είπε να την ξυπνήσω οπωσδήποτε, γιατί είπε, ‘το ξέρω ότι θα έρθει’».
Κράτησα το χέρι της. Με αποκάλεσε με το όνομά μου. Ήταν τελείως ξύπνια. Πίεσε το χέρι μου στα χείλη της και είπε: «Ήξερα ότι θα έρθεις». Πώς μπορούσα να μην είχα πάει;
Η όμορφη μουσική με αγγίζει με εκείνον τον τρόπο.
Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, ακούσαμε εμπνευσμένα μηνύματα αλήθειας, ελπίδας και αγάπης. Οι σκέψεις μας στράφηκαν σε Εκείνον που εξιλεώθηκε για τις αμαρτίες μας, που έδειξε σε εμάς τον τρόπο να ζούμε και πώς να προσευχόμαστε και που έδειξε με τις πράξεις Του τις ευλογίες της υπηρέτησης—δηλαδή στον Κύριο και Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό.
Στο βιβλίο του Λουκά, κεφάλαιο 17, διαβάζουμε για Εκείνον:
«Και όταν αυτός πορευόταν στην Ιερουσαλήμ, περνούσε μέσα από τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία.
»Κι ενώ έμπαινε σε κάποια κωμόπολη, τον συνάντησαν δέκα άνθρωποι λεπροί, οι οποίοι στάθηκαν από μακριά.
»κι αυτοί ύψωσαν φωνή, λέγοντας: Ιησού, επιστάτη, ελέησέ μας.
»Και όταν τους είδε είπε: Πηγαίνετε και δείξτε τον εαυτό σας, στους ιερείς. Κι ενώ πορεύονταν, καθαρίστηκαν.
»Ένας, όμως, απ’ αυτούς, βλέποντας ότι γιατρεύτηκε, επέστρεψε με δυνατή φωνή δοξάζοντας τον Θεό.
»Και έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του, ευχαριστώντας τον‧ κι αυτός ήταν Σαμαρείτης.
»Και ο Ιησούς, αποκρινόμενος, είπε: Δεν καθαρίστηκαν οι δέκα; Οι δε εννιά πού είναι;
»Δεν βρέθηκαν άλλοι να επιστρέψουν για να δοξάσουν τον Θεό, παρά μονάχα αυτός ο αλλογενής;
»Και του είπε: Καθώς σηκωθείς, πήγαινε‧ η πίστη σου σε έσωσε».2
Μέσω ουράνιας μεσολάβησης, εκείνοι που ήσαν λεπροί, απέφυγαν έναν ανελέητο, αργό θάνατο και τους δόθηκε μια νέα ευκαιρία για ζωή. Η εκπεφρασμένη ευγνωμοσύνη τού ενός, άξιζε την ευλογία του Διδασκάλου, η αγνωμοσύνη που επέδειξαν οι εννέα, άξιζε την απογοήτευσή Του.
Αδελφοί και αδελφές μου, θυμόμαστε να προσφέρουμε ευχαριστίες για τις ευλογίες που λαμβάνουμε; Οι ειλικρινείς ευχαριστίες, όχι μόνον μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε τις ευλογίες μας, αλλά ξεκλειδώνουν τις πύλες των ουρανών και μας βοηθούν να αισθανθούμε την αγάπη του Θεού.
Ο αγαπημένος φίλος μου, Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλι, είπε: «Όταν προχωρείτε με ευγνωμοσύνη, δεν πορεύεστε με αλαζονεία, έγνοια και εγωισμό. Προχωρείτε με πνεύμα ευχαριστίας, το οποίο αρμόζει σε εσάς και θα ευλογήσει τη ζωή σας».3
Στο βιβλίο του Ματθαίου στη Βίβλο, έχουμε άλλη μία αφήγηση για ευγνωμοσύνη, τη φορά αυτή ως έκφραση από τον Σωτήρα. Καθώς Εκείνος ταξίδευε στην ερημιά επί τρεις ημέρες, περισσότεροι από 4.000 άνθρωποι ακολουθούσαν και ταξίδευαν μαζί Του. Τους συμπόνεσε, διότι δεν είχαν φάει εκείνες τις τρεις ημέρες. Όμως οι μαθητές του, ρώτησαν: «Από πού να βρεθούν σε μας τόσα ψωμιά μέσα στην ερημιά, ώστε να χορτάσουμε ένα τόσο μεγάλο πλήθος;» Όπως πολλοί από εμάς, οι μαθητές είδαν μόνο εκείνο που έλειπε.
«Και ο Ιησούς λέει σ’ αυτούς: Πόσα ψωμιά έχετε; Κι εκείνοι [οι μαθητές] είπαν: Επτά, και λίγα ψαράκια.
»Και [ο Ιησούς] πρόσταξε τα πλήθη να καθίσουν καταγής.
»Και παίρνοντας τα επτά ψωμιά και τα ψάρια, αφού ευχαρίστησε, τα έκοψε, και τα έδωσε στους μαθητές του, και οι μαθητές στο πλήθος».
Σημειώστε ότι ο Σωτήρας ευχαρίστησε για όσα είχαν—και ακολούθησε το θαύμα: «Και έφαγαν όλοι και χόρτασαν‧ και σήκωσαν το περίσσευμα από τα κομμάτια, επτά ψαροκόφινα γεμάτα».4
Όλοι βιώσαμε εποχές όπου επικεντρώσαμε σε αυτό που λείπει και όχι στις ευλογίες μας. Ο Έλληνας φιλόσοφος Επίκτητος είπε: «Σοφός είναι εκείνος που δεν θλίβεται για όσα δεν έχει, αλλά χαίρεται με όσα έχει».5
Η ευγνωμοσύνη είναι μια ουράνια αρχή. Ο Κύριος διακήρυξε μέσω μιας αποκάλυψης που δόθηκε στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ:
«Να ευχαριστείς τον Κύριο το Θεό σου στα πάντα. …
»Και σε τίποτε δεν πρέπει ο άνθρωπος να προσβάλλει τον Θεό, δηλαδή εναντίον κανενός δεν εξάπτεται η οργή του, παρά μόνον εναντίον εκείνων που δεν ομολογούν το χέρι του στα πάντα».6
Στο Βιβλίο του Μόρμον μας λένε «να ζείτε δίνοντας ευχαριστείες καθημερινά, για τα πολλά ελέη και τις πολλές ευλογίες που σας απονέμει [ο Θεός]».7
Ασχέτως των περιστάσεών μας, ο καθένας μας έχει πολλά για τα οποία είναι ευγνώμων, αν σταθούμε για λίγο και αναλογιστούμε τις ευλογίες μας.
Είναι μια υπέροχη εποχή να είμαστε στη γη. Μολονότι υπάρχουν πολλά εσφαλμένα πράγματα στον κόσμο σήμερα, υπάρχουν και πολλά σωστά και καλά. Υπάρχουν γάμοι που ευημερούν, γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους και θυσιάζονται γι’ αυτά, φίλοι που νοιάζονται για εμάς και μας βοηθούν, δάσκαλοι που διδάσκουν. Η ζωή μας ευλογείται με αμέτρητους τρόπους.
Μπορούμε να ανυψώσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, όταν αρνούμαστε να παραμένουμε στο βασίλειο της αρνητικής σκέψης και καλλιεργούμε στην καρδιά μας μια στάση ευγνωμοσύνης. Αν η αγνωμοσύνη απαριθμείτο ανάμεσα στα σοβαρά αμαρτήματα, τότε η ευγνωμοσύνη παίρνει θέση ανάμεσα στις ευγενέστερες των αρετών. Κάποιος είπε ότι «η ευγνωμοσύνη δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη από τις αρετές, αλλά μητέρα πασών άλλων».8
Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε στην καρδιά μας μια στάση ευγνωμοσύνης; Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ, έκτος Πρόεδρος της Εκκλησίας, έδωσε μια απάντηση. Είπε: «Ο ευγνώμων άνθρωπος βλέπει τόσα στον κόσμο για τα οποία να ευχαριστεί και για αυτόν, το καλό είναι ισχυρότερο από το κακό. Η αγάπη υπερισχύει της ζήλιας και το φως διώχνει από τη ζωή του το σκοτάδι». Συνέχισε: «Η υπερηφάνεια καταστρέφει την ευγνωμοσύνη μας και θέτει τον εγωισμό στη θέση της. Πόσο ευτυχέστεροι είμαστε στην παρουσία μιας ευγνώμονος και στοργικής ψυχής και πόσο προσεκτικά θα πρέπει να την καλλιεργούμε, μέσω μιας ζωής με προσεχή, μιας ευγνώμονος στάσης απέναντι στον Θεό και τον άνθρωπο!»9
Ο Πρόεδρος Σμιθ μάς λέει ότι μια ζωή με προσευχή είναι το κλειδί για να μας διακρίνει η ευγνωμοσύνη.
Τα υλικά αποκτήματα μάς κάνουν ευτυχισμένους και ευγνώμονες; Στιγμιαία, ίσως. Ωστόσο, εκείνα που προσφέρουν βαθιά και διαρκή ευτυχία και ευγνωμοσύνη, είναι τα πράγματα που δεν μπορούν να αγοράσουν τα χρήματα: η οικογένειά μας, το ευαγγέλιο, οι καλοί φίλοι, η υγεία μας, οι ικανότητές μας, η αγάπη που λαμβάνουμε από τους γύρω μας. Δυστυχώς, είναι μερικά από τα πράγματα που επιτρέπουμε να θεωρούμε ως δεδομένα.
Ο Άγγλος συγγραφέας Άλντους Χάκξλεϊ έγραψε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια σχεδόν απεριόριστη ικανότητα να θεωρούν τα πράγματα ως δεδομένα».10
Συχνά θεωρούμε ως δεδομένους αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους που αξίζουν την ευγνωμοσύνη μας. Ας μην είναι πολύ αργά όταν θα εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας. Μιλώντας για την απώλεια αγαπημένων ανθρώπων, μια γυναίκα εκδήλωσε τη λύπη της με αυτόν τον τρόπο: «Θυμάμαι εκείνες τις χαρούμενες ημέρες και συχνά εύχομαι να μπορούσα να πω στο αφτί των νεκρών για την ευγνωμοσύνη που τους άξιζε, όταν ζούσαν και που τόσο σπάνια λάμβαναν».11
Η απώλεια αγαπημένων ατόμων, μας κάνει σχεδόν πάντοτε να μετανιώνουμε για διάφορα μέσα μας. Ας ελαχιστοποιήσουμε αυτά τα συναισθήματα όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, εκφράζοντας συχνά την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας γι’ αυτούς. Δεν ξέρουμε πότε θα είναι πολύ αργά για αυτό.
Μια ευγνώμων καρδιά, εκφράζει ευγνωμοσύνη στον Επουράνιο Πατέρα μας για τις ευλογίες του και σε εκείνους γύρω μας για όλα όσα φέρνουν στη ζωή μας. Αυτό απαιτεί ενσυνείδητη προσπάθεια—τουλάχιστον μέχρι να μάθουμε πραγματικά και να καλλιεργήσουμε μια στάση ευγνωμοσύνης. Συχνά αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη και έχουμε πρόθεση να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας, όμως ξεχνάμε να το πράξουμε ή απλώς δεν το πραγματοποιούμε. Κάποιος είπε ότι να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη και να μην την εκφράζουμε, είναι σαν να τυλίγουμε ένα δώρο και να μην το δίνουμε».12
Όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και προβλήματα στη ζωή μας, είναι συχνά δύσκολο να επικεντρωθούμε στις ευλογίες μας. Ωστόσο, αν εμβαθύνουμε αρκετά και ερευνήσουμε αρκετά, θα μπορούμε να αισθανθούμε και να αναγνωρίσουμε πόσα πολλά μας έχουν δοθεί.
Θα σας μιλήσω για μία οικογένεια που μπόρεσε να βρει ευλογίες μέσα σε σοβαρά προβλήματα. Αυτή την αφήγηση την διάβασα πριν πολλά χρόνια και την κράτησα λόγω του μηνύματος που μεταφέρει. Γράφτηκε από τον Γκόρντον Γκριν και δημοσιεύθηκε σε ένα αμερικανικό περιοδικό πριν πενήντα χρόνια και περισσότερο.
Ο Γκόρντον μάς λέει πώς μεγάλωσε σε μία φάρμα στον Καναδά, όπου ο ίδιος και τα αδέλφια του έπρεπε να γυρίσουν βιαστικά σπίτι από το σχολείο, ενώ τα άλλα παιδιά έπαιζαν μπάλα και πήγαιναν για κολύμπι. Ωστόσο, ο πατέρας τους είχε την ικανότητα να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι το έργο τους άξιζε κάτι. Αυτό ήταν αληθινό κυρίως μετά τη συγκομιδή, όπου η οικογένεια γιόρταζε την Ημέρα των Ευχαριστιών, διότι εκείνη την ημέρα ο πατέρας τους, τους έκανε ένα μεγάλο δώρο. Έκανε μια απογραφή των υπαρχόντων τους.
Το πρωί της Ημέρας των Ευχαριστιών, τους πήγε στο κελάρι με τα βαρέλια τα μήλα, τα κουτιά τα παντζάρια, τα συσκευασμένα καρότα και τα βουνά τα σακιά με τις πατάτες, τα μπιζέλια, το καλαμπόκι, τα αμπελοφάσουλα, την πηχτή, τις φράουλες και άλλα διατηρημένα λαχανικά και φρούτα που γέμιζαν τα ράφια τους. Έβαλε τα παιδιά να τα μετρήσουν όλα προσεκτικά. Κατόπιν, πήγαν στον αχυρώνα και υπολόγισαν πόσους τόνους σανό είχαν και τι ποσότητα δημητριακών στη σιταποθήκη. Μέτρησαν τις αγελάδες, τα χοιρινά, τα κοτόπουλα, τις γαλοπούλες και τις χήνες. Ο πατέρας τους είπε ότι ήθελε να δει πού βρίσκονταν, όμως ήξεραν ότι ήθελε να συνειδητοποιήσουν εκείνη τη γιορτινή ημέρα, πόσο πλούσια τους είχε ευλογήσει ο Θεός και είχε ανταμείψει τις ώρες εργασίας τους. Τελικά, όταν κάθισαν στο γιορτινό τραπέζι που είχε ετοιμάσει η μητέρα τους, ένιωσαν τις ευλογίες.
Όμως, ο Γκόρντον τόνισε ότι η Ημέρα των Ευχαριστιών που θυμόταν με μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη, ήταν η χρονιά που φαινόταν ότι δεν είχαν τίποτα για να είναι ευγνώμονες.
Η χρονιά ξεκίνησε καλά: είχαν υπόλοιπο σανό, αρκετούς σπόρους, τέσσερις γέννες χοιρινών και ο πατέρας τους λίγα χρήματα στην άκρη, ώστε κάποια ημέρα να μπορέσει να αγοράσει μια μηχανή μεταφοράς σανού —ένα υπέροχο μηχάνημα, που οι περισσότεροι αγροκτηματίες απλώς ονειρεύονταν να αποκτήσουν. Ήταν, επίσης, η χρονιά που ήρθε το ηλεκτρικό ρεύμα στην πόλη τους—αν και όχι σε εκείνους, διότι δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα.
Ένα βράδυ, όταν η μητέρα του Γκόρντον είχε βάλει μια μεγάλη μπουγάδα, ο πατέρας του μπήκε μέσα, πήρε τη θέση της και ζήτησε από τη σύζυγό του να ξεκουραστεί και να πλέξει. Της είπε: «Περνάς περισσότερο χρόνο πλένοντας παρά κοιμάσαι. Να το αφήσουμε και να φέρουμε ηλεκτρικό στο σπίτι;» Αν και χάρηκε με την προοπτική αυτή, κύλησαν ένα-δύο δάκρυα από τα μάτια της καθώς σκέφτηκε το μηχάνημα για το σανό που δεν μπορούσαν να αγοράσουν.
Έτσι, το ηλεκτρικό ήρθε σπίτι τους εκείνο το χρόνο. Μολονότι δεν ήταν τίποτα το ξεχωριστό, απέκτησαν ένα πλυντήριο ρούχων που δούλευε όλη μέρα μόνο του και λαμπερούς λαμπτήρες που κρέμονταν στο κάθε ταβάνι. Δεν υπήρχαν πια λάμπες να γεμίσουμε με πετρέλαιο ούτε φιτίλια να κόψουμε ούτε καπνισμένες καμινάδες να καθαρίσουμε. Οι λάμπες μπήκαν ήσυχα στη σοφίτα.
Ο ερχομός του ηλεκτρικού ρεύματος στη φάρμα τους ήταν σχεδόν το τελευταίο καλό πράγμα που τους έτυχε εκείνο το χρόνο. Μόλις άρχισε να φυτρώνει η σοδειά τους, άρχισαν οι βροχές. Όταν τελικά υποχώρησαν τα νερά, δεν είχε μείνει ούτε ένα φυτό όρθιο. Ξαναφύτεψαν, όμως κι άλλες βροχές χτύπησαν τη σοδειά. Οι πατάτες τους σάπισαν στη λάσπη. Πούλησαν δύο αγελάδες και όλα τα χοιρινά και άλλα ζωντανά που σκόπευαν να κρατήσουν, παίρνοντας πολύ χαμηλές τιμές, γιατί όλοι έκαναν το ίδιο πράγμα. Το μόνο που μάζεψαν εκείνη τη χρονιά ήταν κάτι γογγύλια σε ένα μικρό κομμάτι γης, που είχαν επιζήσει στις καταιγίδες.
Μετά ήρθε πάλι η Ημέρα των Ευχαριστιών. Η μητέρα τους, είπε: «Ίσως να το ξεχάσουμε τούτη τη χρονιά. Δεν μας έμεινε ούτε μια χήνα».
Όμως, το πρωί της Ημέρας των Ευχαριστιών ο πατέρας του Γκόρντον εμφανίστηκε με έναν λαγό και είπε στη γυναίκα του να τον μαγειρέψει. Κατηφής, άρχισε να τον ετοιμάζει, παρατηρώντας ότι ήθελε πολλή ώρα βράσιμο για να ετοιμαστεί αυτός ο σκληρός γέρικος λαγός. Όταν, τελικά, ήρθε στο τραπέζι με μερικά γογγύλια που είχαν γλιτώσει, τα παιδιά αρνήθηκαν να φάνε. Η μητέρα του Γκόρντον έκλαιγε και τότε ο πατέρας του έκανε κάτι παράξενο. Ανέβηκε στη σοφίτα, πήρε μια λάμπα πετρελαίου, την έφερε στο τραπέζι και την άναψε. Είπε στα παιδιά να σβήσουν τα ηλεκτρικά φώτα. Όταν έμειναν ξανά μόνο με τη λάμπα, δεν το πίστευαν ότι ήταν τόσο σκοτεινά πριν. Αναρωτήθηκαν πώς μπορούσαν και έβλεπαν χωρίς τα λαμπερά φώτα με τον ηλεκτρισμό.
Ευλογήθηκε το φαγητό και όλοι έφαγαν. Όταν τελείωσε το δείπνο, κάθισαν όλοι σιωπηλοί. Ο Γκόρντον έγραψε:
«Στο ταπεινό αμυδρό φως της παλιάς λάμπας είδαμε ξανά καθαρά. …
»Ήταν ένα θαυμάσιο γεύμα. Ο λαγός είχε γεύση γαλοπούλας και τα γογγύλια ήταν τα γλυκύτερα που θυμόμασταν ποτέ. …
»… Το σπιτικό μας … , με όλες τις ελλείψεις του, ήταν τόσο πλούσιο για εμάς».13
Αδελφοί και αδελφές μου, η έκφραση της ευγνωμοσύνης είναι ευγενική και τιμητική. Να ενεργούμε με ευγνωμοσύνη είναι γενναιόδωρο και ευγενές. Όμως να ζούμε πάντα με ευγνωμοσύνη στην καρδιά μας είναι σαν να αγγίζουμε τους ουρανούς.
Κλείνοντας σήμερα το πρωί, η προσευχή μου είναι ώστε εκτός από όλα τα άλλα για τα οποία είμαστε ευγνώμονες, να μπορούμε πάντα να αντανακλούμε την ευγνωμοσύνη μας για τον Κύριο και Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό. Το ένδοξο ευαγγέλιό Του παρέχει απαντήσεις στα μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωής: Από που ήρθαμε; Γιατί είμαστε εδώ; Πού θα πάει το πνεύμα μας όταν πεθάνουμε; Αυτό το ευαγγέλιο φέρνει σε εκείνους που ζουν στο σκοτάδι, το φως της θείας αλήθειας.
Εκείνος μας δίδαξε πώς να προσευχόμαστε. Μας δίδαξε πώς να ζούμε. Μας δίδαξε πώς να πεθαίνουμε. Η ζωή Του είναι ένα κληροδότημα αγάπης. Τον άρρωστο θεράπευσε. Τον καταπιεζόμενο σήκωσε. Τον αμαρτωλό έσωσε.
Τελικά, στάθηκε μόνος. Μερικοί Απόστολοι αμφέβαλλαν. Ένας Τον πρόδωσε. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες λόγχισαν το πλευρό Του. Ο οργισμένος όχλος πήρε τη ζωή Του. Ακόμα ηχούν από το λόφο του Γολγοθά τα συμπονετικά λόγια Του: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους‧επειδή δεν ξέρουν τι κάνουν».14
Ποιος ήταν αυτός «ο Άνθρωπος των θλίψεων… εξοικειωμένος με τη λύπη;»15 «Ποιος είναι αυτός ο Βασιλιάς της δόξας»,16 αυτός ο Κύριος κυρίων; Είναι ο Διδάσκαλός μας. Είναι ο Σωτήρας μας. Είναι ο Υιός του Θεού. Είναι ο πρωτουργός της σωτηρίας μας. Γνέφει: «Ελάτε πίσω μου».17 Διδάσκει: «Πήγαινε, και κάνε κι εσύ παρόμοια».18Παρακαλεί: «Φυλάξτε τις εντολές μου».19
Ας Τον ακολουθήσουμε. Ας μιμηθούμε το παράδειγμά Του. Ας υπακούμε στα λόγια Του. Κάνοντάς το αυτό, δίνουμε σε Εκείνον το ουράνιο δώρο της ευγνωμοσύνης.
Η ειλικρινής, από καρδιάς προσευχή μου είναι να μπορέσουμε στην ατομική ζωή μας να αντανακλούμε αυτή τη θαυμάσια αρετή της ευγνωμοσύνης. Είθε να διαποτίσει τις ψυχές μας, τώρα και παντοτινά. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, του Σωτήρα μας, αμήν.
© 2010 υπό Intellectual Reserve, Inc. Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα. Printed in Germany. English approval: 6/09. Translation approval: 6/09. Μετάφραση του First Presidency Message, November 2010. Greek. 09371 133