Składanie świadectwa

STARSZY JAY E. JENSEN

Siedemdziesiąty

Dzięki moim doświadczeniom w domu i w Kościele coraz bardziej doceniam moc składania świadectwa. Niewiele opowieści z historii Kościoła zrobiło na mnie większe wrażenie niż poniższe słowa Prezydenta Brighama Younga (1801–1877), na którego wpłynęło czyste świadectwo:

„Jeśliby wszelki talent, osąd, mądrość i doskonałość świata zostały umieszczone w jednym człowieku i ten człowiek został zesłany mi wraz z Księgą Mormona i oświadczył z największą ziemską elokwencją, że jest prawdziwa, dowodząc tego w oparciu o wiedzę i doczesną mądrość, byłyby dla mnie jak dym, który pojawił się tylko po to, by za chwilę się rozwiać. Jednakże, kiedy zobaczyłem mężczyznę, który nie będąc elokwentny, ani nie posiadając talentu do publicznego przemawiania, mógł jedynie powiedzieć: ‘Dzięki mocy Ducha Świętego wiem, że Księga Mormona jest prawdziwa, że Józef Smith jest Prorokiem Pana’, Duch Święty płynący od tego człowieka [oświecił] moje zrozumienie i przede mną [pojawiło się] światło, chwała i nieśmiertelność”¹.

Korzystając z pism świętych i słów proroków, sprawdźmy, czym jest świadectwo i jak powinniśmy je dawać.

Co to jest świadectwo

Świadectwo zazwyczaj definiowane jest jako wiedza lub przeświadczenie o prawdzie, które deklaruje osoba dzięki przekonującej mocy Ducha Świętego. Apostoł Paweł nauczał: „Nikt nie może rzec: Jezus jest Panem, chyba tylko w Duchu Świętym” (I List do Koryntian 12:3). Jako że kwestie dotyczące Boga można poznać jedynie dzięki mocy Ducha, muszą być oznajmiane poprzez Ducha, a to oznacza składanie świadectwa.

Ponieważ świadectwo jest czymś osobistym, często składa się je, rozpoczynając od zaimka ja . (Rodzice, misjonarze i przywódcy Kościoła czasami mogą używać zaimka my ). Świadectwo można rozpoznać po użyciu mających wielką moc czasowników, takich jak: wiem, świadczę, wierzę, poświadczam, oświadczam, potwierdzam, składam świadectwo, daję świadectwo. Często jest to wyznanie tego, co wiesz, czujesz, czego doświadczasz lub w co wierzysz, jak np.: „Słuchaliśmy, wpatrywaliśmy się i podziwialiśmy!” (Józef Smith — Historia 1:71, przypis). Ogólnie mówiąc, świadectwo jest krótkie, precyzyjne i zwięzłe.

Prezydent Boyd K. Packer, pełniący obowiązki Prezydenta Kworum Dwunastu Apostołów, podzielił się następującymi przemyśleniami:

„Podczas misji miałem pewne doświadczenie, które wiele nauczyło mnie o świadectwie. Pomimo tego, że wszystko zdawało się być pod kontrolą, nie robiliśmy takich postępów, jak powinniśmy. Problem nie tkwił w tym, że robiliśmy coś, czego nie powinniśmy byli robić, lecz, jak sądziłem, nie robiliśmy czegoś, co powinniśmy byli robić.

Mieliśmy serię konferencji strefy, która miała za cel doskonalenie duchowości w misji. Zamiast zaplanować szkolenie na temat mechanizmów pracy misjonarskiej, zdecydowaliśmy, że odbędzie się spotkanie, w czasie którego będziemy składać świadectwa. Podczas ostatniej konferencji, w świadectwie jednego z pokornych starszych, znalazłem odpowiedź na nasz problem. W krótkim świadectwie, które złożył ten przestraszony nowo przybyły starszy, było coś innego. Stał przez mniej niż minutę, a mimo to nauczyłem się z jego wypowiedzi tego, czego brakowało.

Świadectwa, jakie słyszeliśmy z ust wszystkich innych misjonarzy, brzmiały mniej więcej tak: ‘Jestem wdzięczny, że jestem na misji. Dużo się tu nauczyłem. Mam świetnego kolegę. Dużo się od niego uczę. Jestem wdzięczny za rodziców. W ubiegłym tygodniu mieliśmy ciekawe doświadczenie. Pukaliśmy do drzwi i…’. W tym momencie misjonarz opowiadał o tym doświadczeniu. Zakończenie brzmiało mniej więcej tak: ‘Jestem wdzięczny, że jestem na misji. Mam świadectwo o ewangelii’. I kończył ‘w imię Jezusa Chrystusa. Amen’.

Wspomniany młody starszy był w pewien sposób inny. A ponieważ nie chciał stać przed innymi dłużej niż było to potrzebne, powiedział w prostych, pospiesznych i wylęknionych słowach: ‘Wiem, że Bóg żyje. Wiem, że Jezus jest Chrystusem. Wiem, że mamy proroka Boga, który prowadzi Kościół. W imię Jezusa Chrystusa. Amen’.

To było świadectwo. Nie było to po prostu doświadczenie czy wyraz wdzięczności. Była to deklaracja, świadectwo!

Większość starszych powiedziała: ‘Mam świadectwo’, ale go nie wypowiedzieli. Ten nowy starszy, w niewielu słowach, przekazał swoje świadectwo — bezpośrednie, podstawowe i, jak się okazało, silne.

Wtedy wiedziałem, co jest nie tak w misji. Opowiadaliśmy historie, wyrażaliśmy wdzięczność, przyznawaliśmy, że mamy świadectwa, ale nie składaliśmy ich”².

Rada Prezydenta Kościoła podkreśliła ważność tego, by składane świadectwa były oszczędne i zwięzłe: „Martwi nas to, że w niektórych przypadkach członkowie, którzy pragną złożyć swe świadectwo podczas postnego spotkania świadectw, nie mają takiej możliwości. Zachęca się rady biskupie, aby pomogły wszystkim ludziom w nauczeniu się składania krótkich, płynących z serca świadectw o Zbawicielu, Jego naukach i Przywróceniu tak, aby więcej członków miało możliwość zabrać głos”³.

Czym nie jest świadectwo

Czasami możemy więcej nauczyć się o jakiejś zasadzie, dowiadując się, czym ona nie jest. Dowiedziałem się, że świadectwo:

Nie jest nawoływaniem. Ci, którzy podczas postnego spotkania świadectw stają i nawołują lub próbują wezwać innych do pokuty, nawet z najlepszym zamiarem, uzurpują sobie do tego prawo i często obrażają innych oraz zakłócają ducha spotkania.
Nie jest doświadczeniem, choć doświadczenie może ilustrować wierzenia i przekonania.
Nie jest wyrazem wdzięczności czy miłości, choć często właściwym będzie włączenie tego do naszego świadectwa.
Nie jest publiczną spowiedzią.
Nie jest kazaniem czy przemówieniem w kwestii doktryny, choć można zacytować fragment z pisma świętego, a potem złożyć o nim świadectwo.
Nie jest długim wyjaśnianiem tego, skąd coś wiesz, lecz raczej, co wiesz.
Nie jest zwyczajnym wypowiedzeniem słów: „Mam świadectwo”. Powiedzenie tego nie jest niczym niewłaściwym, ale po tych słowach powinno powiedzieć się o doktrynach, prawdach i zasadach, o których ma się świadectwo.

Składanie świadectwa w czasie lekcji i przemówień

Po przeprowadzonej lekcji lub po przemówieniu osoba powinna zakończyć przesłanie formalnym świadectwem, zwieńczeniem wszystkiego, co zostało powiedziane. Pełnoetatowi misjonarze często składają krótkie, zwięzłe świadectwo po każdej kluczowej zasadzie, jakiej nauczają, a potem kończą świadectwem podsumowującym wszystkie nauczane zasady.

Ostrzegam nauczycieli w klasach lub przy mównicy, aby w czasie przemówień i lekcji nie przesadzali ze składaniem świadectw. Członkowie mogą nie słuchać tak uważnie za pośrednictwem Ducha zbyt często składanych świadectw, a zainteresowani mogą być zmieszani. Co gorsza, mogą postrzegać świadectwo i bycie świadkiem jako wyrażenia prawnicze lub sądownicze. Mówiąc wprost, ze świętych rzeczy możemy uczynić coś zwyczajnego, a wówczas osłabnie wpływ naszego świadectwa. Pan ostrzega: „To, co przychodzi z wysoka, świętym jest, i ma być wymawiane z uwagą, i w ograniczeniu przez Ducha” (NiP 63:64).

Przykłady świadectw

W pismach świętych jest wiele przykładów czystego świadectwa. Alma wiedział, że, aby odzyskać swój lud, musi złożyć czyste świadectwo (zob. Alma 4:19). Mówi swemu ludowi, skąd wie (zob. Alma 5:45–46), a następnie składa czyste świadectwo o tym, co wie:

„Mówię wam, wiem, że co wam powiem, iż ma nastąpić, jest prawdą i mówię wam, wiem, że Jezus Chrystus nadejdzie, Jednorodzony Syn Ojca, pełen łaski, miłosierdzia i prawdy. I przyjdzie On, aby zgładzić grzechy świata, grzechy każdego człowieka, który wytrwale wierzy w Jego imię” (Alma 5:48).

Dobry przykład czystego świadectwa pochodzi z opowieści Proroka Józefa Smitha i Sidneya Rigdona o wizji trzech stopni chwały:

„A teraz, po licznych świadectwach, jakie o Nim dano, oto świadectwo najnowsze które o Nim składamy: że On żyje!

Bowiem ujrzeliśmy Go, po samej prawicy Boga; i słyszeliśmy głos dający świadectwo że jest Jednorodzonym Ojca —

Że Jego mocą, przez Niego, i z Niego światy były i są tworzone, a ich mieszkańcy są Bogu rodzonymi synami i córkami” (NiP 76:22–24).

Rozdział Józef Smith — Historia z Perły Wielkiej Wartości wydany jest w formie broszury, celem wykorzystania w pracy misjonarskiej i opatrzony jest tytułem Świadectwo Proroka Józefa Smitha (nr pozycji 36081, 32667 166). W opowieści tej Prorok mówi w prostych, przystępnych słowach: „Miałem wizję, byłem tego pewny i wiedziałem, że Bóg wie i nie mogłem temu zaprzeczyć, ani też bym się nie ośmielił tego uczynić, a w każdym razie wiedziałem, że czyniąc tak, obraziłbym Boga i naraził się na potępienie” (Józef Smith — Historia 1:25).

Wiemy, że Jan Chrzciciel składa czyste świadectwo, kiedy używa zwrotu daję świadectwo :

„I ja, Jan, daję świadectwo, żem ujrzał Jego chwałę, jako chwałę Jednorodzonego z Ojca, pełnego łaski i prawdy, samego Ducha prawdy, co przyszedł i mieszkał w ciele i żył pośród nas. […]

I ja, Jan, daję świadectwo, i oto otwarły się niebiosa i Duch Święty zstąpił na Niego na kształt gołębicy, i usiadł na Nim, i odezwał się głos z nieba mówiący: Oto mój Syn umiłowany.

I ja, Jan, daję świadectwo, że On otrzymał pełnię chwały Ojca” (NiP 93:11, 15–16).

W niektórych fragmentach pism świętych Ojciec lub Syn składają świadectwo. Na przykład, Nefi usłyszał świadectwo Boga Ojca, który powiedział: „Słowa Mojego Umiłowanego są prawdziwe i wierne. Ten, kto wytrwa do końca, zostanie zbawiony” (2 Nefi 31:15).

Zbawiciel świadczył o Proroku Józefie Smithie i tłumaczeniu Księgi Mormona: „I przetłumaczył księgę, tę część, którą mu nakazałem przetłumaczyć, i jak Pan wasz i Bóg żyje, prawdą to jest” (NiP 17:6).

Zbawiciel świadczył o Sobie: „Jam jest pierwszym i ostatnim; jam jest ten, co żyje, jam jest ten, którego zabito; jam jest waszym orędownikiem u Ojca” (NiP 110:4).

Darzę wielkim uznaniem moc czystego świadectwa. Nadal przyglądam się składanym przeze mnie świadectwom, by były one w zgodzie z poprawnymi zasadami nauczanymi w pismach świętych i przez proroków w dniach ostatnich. Świadczę, że boska moc towarzyszy czystemu świadectwu.