Dziesięcina: Sprawdzian wiary z wiecznymi błogosławieństwami
Płaćcie swoją dziesięcinę. Otwórzcie okna niebieskie. Zostaniecie obficie pobłogosławieni za swoje posłuszeństwo i wiarę w prawa i przykazania Pana.
Dziesięcina jest sprawdzianem wiary z wiecznymi błogosławieństwami1. W Starym Testamencie Abraham dowiódł swej wiary poprzez płacenie dziesięciny wielkiemu wyższemu kapłanowi Melchizedekowi2. Wnuk Abrahama, Jakub, ślubował Panu: „Ze wszystkiego, co mi dasz, będę ci dawał dokładnie dziesięcinę”3.
Dziesięcina została ustanowiona w tych dniach ostatnich jako nadrzędne prawo dla członków przywróconego Kościoła Pana. Jest to jeden z podstawowych sposobów, w jaki świadczymy o naszej wierze w Niego i okazujemy posłuszeństwo Jego prawom i przykazaniom. Dziesięcina jest jednym z przykazań, które kwalifikują nas, przez naszą wiarę, do wstąpienia do świątyni — domu Pana.
Trzy miesiące po Męczeńskiej Śmierci Proroka Józefa Smitha, w czasie kiedy Święci budowali Świątynię w Nauvoo, Brigham Young napisał w imieniu Kworum Dwunastu Apostołów:
„Zacznijcie sumiennie, regularnie i dokładnie przestrzegać prawa dziesięciny, […] potem przyjdźcie do Domu Pana i uczcie się Jego dróg i chodźcie Jego ścieżkami”4.
Dokładne przestrzeganie prawa dziesięciny nie tylko kwalifikuje nas do otrzymywania w świątyni wyższych obrzędów niezbędnych do zbawienia, ale pozwala nam także otrzymywać je w imieniu naszych przodków. Kiedy zapytano Prezydenta Johna Taylora, ówczesnego członka Kworum Dwunastu, czy członkowie Kościoła mogą przyjmować chrzty za zmarłych, jeśli nie płacili swojej dziesięciny, odpowiedział:
„Ten, kto nie zapłacił swojej dziesięciny, nie nadaje się do tego, aby zostać ochrzczonym za swojego zmarłego. […] Jeśli ktoś nie ma dosyć wiary, aby wykonywać te małe rzeczy, nie ma dosyć wiary, aby zbawić siebie i swoich przyjaciół”5.
Dziesięcina rozwija i sprawdza naszą wiarę. Poprzez poświęcenie Panu tego, co wydaje nam się potrzebne lub tego, co chcemy sobie zatrzymać, uczymy się polegać na Nim. Nasza wiara w Niego umożliwia dotrzymywanie przymierzy i otrzymywanie wiecznych błogosławieństw świątynnych. Pionierka Sarah Rich, żona Karola C. Richa, zapisała w swoim dzienniku po opuszczeniu Nauvoo:
„W domu Pana otrzymaliśmy wiele błogosławieństw, które przyniosły nam radość i pociechę w trudnych i smutnych chwilach prób. Dzięki nim zachowaliśmy wiarę w Boga, ponieważ wiedzieliśmy, że On nas poprowadzi i podtrzyma w podróży w nieznane, która nas czekała”6.
Tak jak w przypadku pionierów, posłuszne zapłacenie dziesięciny umacnia naszą wiarę, a wiara ta wspiera nas w próbach, zmartwieniach i smutkach w czasie naszej podróży przez życie.
Dziesięcina naucza nas także kontroli nad naszymi pragnieniami i zamiłowaniem do rzeczy tego świata. Płacenie dziesięciny zachęca nas do uczciwości w naszych codziennych poczynaniach z naszymi współbraćmi. Uczymy się, jak zawierzyć Bogu, że wszystko, co otrzymujemy dzięki Jego błogosławieństwom i naszymym pilnym wysiłkom, w zupełności wystarczy na nasze potrzeby.
Dziesięcina spełnia szczególny cel jako prawo przygotowawcze. Na początku tej dyspensacji, Pan przykazał pewnym członkom Kościoła, aby żyli wyższym prawem poświęcenia — prawem otrzymanym poprzez przymierze. Kiedy nie dochowywano tego przymierza, na Świętych spadły wielkie zmartwienia7. Prawo poświęcenia zostało wtedy wycofane. W jego miejsce Pan objawił prawo dziesięciny dla całego Kościoła8. 8 lipca 1838 r. oświadczył On:
„A będzie to początkiem dziesięciny mego ludu.
[…] Ci, którzy tak zapłacili, dziesięcinę zapłacą; jedną dziesiątą swego rocznego zysku; i będzie to stałe prawo na wieki”9.
Prawo dziesięciny przygotowuje nas do życia zgodnie z wyższym prawem poświęcenia — by poświęcać i dawać cały nasz czas, talenty i zasoby dla dzieła Pana. Aż do dnia, kiedy będzie się od nas wymagać, abyśmy żyli według tego wyższego prawa, przykazuje się nam, abyśmy żyli prawem dziesięciny, które polega na dobrowolnym10 oddawaniu jednej dziesiątej naszych rocznych dochodów.
Tym, którzy wiernie i uczciwie żyją zgodnie z prawem dziesięciny, Pan obiecuje obfite błogosławieństwa. Niektóre z tych błogosławieństw są doczesne, tak jak doczesne są dziesięciny. Lecz podobnie jak zewnętrzne, fizyczne obrzędy chrztu i sakramentu, przykazanie płacenia dziesięciny wymaga doczesnego poświęcenia, które ostatecznie daje wielkie błogosławieństwa duchowe.
Znam małżeństwo, które mieszkało tysiące kilometrów od najbliższej świątyni. Chociaż mało zarabiali, wiernie płacili swoją dziesięcinę i oszczędzali wszystko, co mogli, aby pojechać do domu Pana. Po roku, brat tego mężczyzny — który nie był członkiem Kościoła — nieoczekiwanie przybył do nich i ofiarował im w prezencie dwa bilety na samolot. To doczesne błogosławieństwo umożliwiło im duchowe błogosławieństwa świątynnych obdarowań i zapieczętowań. Dodatkowe duchowe błogosławieństwo przyszło później, kiedy pokorna wiara tego małżeństwa wzruszyła tego brata i przystąpił do Kościoła.
Zgodnie z wolą Pana, doczesne i duchowe błogosławieństwa dziesięciny są w szczególny sposób dostosowane do nas i do naszych rodzin. Lecz aby je otrzymać, musimy przestrzegać prawa, od którego są uzależnione11. W przypadku dziesięciny Pan powiedział:
„Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, i w ten sposób wystawcie mnie na próbę! — mówi Pan Zastępów — czy wam nie otworzę okien niebieskich i nie wyleję na was błogosławieństw ponad miarę”12.
Czy ktokolwiek z nas świadomie odrzuciłby wylewające się błogosławieństwa Pana? Z przykrością twierdzę, że to właśnie robimy, kiedy nie płacimy dziesięciny. Mówimy „nie” błogosławieństwom, których pragniemy i o które się modlimy. Jeśli należycie do tych, którzy wątpią w błogosławieństwa dziesięciny, zachęcam was, abyście przyjęli zaproszenie Pana, „wystawcie [Go] na próbę”. Płaćcie swoją dziesięcinę. Otwórzcie okna niebieskie. Zostaniecie obficie pobłogosławieni za swoje posłuszeństwo i wiarę w prawa i przykazania Pana.
Bądźcie pewni, że te błogosławieństwa wylewane są zarówno na bogatych, jak i biednych. Jak mówią słowa hymnu, jest to poświęcenie, które przynosi błogosławieństwa niebios, a nie sumę naszego wkładu13. Członkowie, którzy dobrowolnie oddają pełne dziesięć procent ze swego rocznego dochodu, otrzymują wszystkie obiecane błogosławieństwa dziesięciny, niezależnie od tego, czy jest to wdowi grosz, czy królewski okup.
Parę lat temu odwiedziłem dom spotkań innej religii. Na pięknych witrażach, które zostały przywiezione z Europy, wypisano nazwisko ich fundatora; na wspaniałej ambonie, wykonanej z cedrów libańskich, wyryte były inicjały bogatego dobroczyńcy; najlepsze ławki opatrzone były tabliczkami z nazwiskami znakomitych rodzin, które najwięcej ofiarowały na fundusz budowy tejże kaplicy.
Dla kontrastu, w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, wszyscy ci, którzy płacą pełną dziesięcinę, są w równy sposób uznani i błogosławieni przez Pana, bez szczególnych publicznych zaszczytów i nagród. On „nie czyni różnicy dla nikogo”14. Jego prawo dochodu jest naprawdę równe.
W naszych czasach istotny jest sposób dysponowania dziesięciną. Kiedy widzimy przykłady chciwości i skąpstwa pośród niektórych lekkomyślnych szefów korporacji, wdzięczni możemy być za to, że Pan wyznaczył sposób administrowania dziesięciną pod Jego kierunkiem.
Zgodnie z objawieniem, biskupi wyświęceni są po to, aby „prowadzić magazyn Pana; przyjmować fundusze Kościoła w tej części winnicy”15. Zarówno od biskupów, jak i urzędników wymaga się, aby płacili pełną dziesięcinę, aby byli oni tymi, którzy nauczyli się żyć rozważnie, w ramach swoich zasobów. Ci lokalni przywódcy, gdy otrzymują fundusze dziesięciny od członków swoich zborów i gmin, w ciągu kilku godzin przesyłają je bezpośrednio do siedziby głównej Kościoła.
Następnie, jak to zostało objawione przez Pana, wykorzystanie dziesięciny określane jest przez radę składającą się z Rady Prezydenta Kościoła, Kworum Dwunastu Apostołów oraz Przewodniczącą Radę Biskupią. Pan dokładnie mówi, że praca rady jest kierowana: „przez mój własny głos do nich”16. Rada ta nazwana jest Radą do Spraw Rozdzielania Dziesięcin.
Ten, kto uczestniczy w spotkaniu rady, może stwierdzić, że niezwykły jest sposób, w jaki ta rada słucha głosu Pana. Każdy członek jest świadom i uczestniczy we wszystkich decyzjach rady. Nie podejmuje się żadnej decyzji, jeżeli rada nie jest jednomyślna. Wszystkie fundusze dziesięciny wydawane są na cele Kościoła, w tym na pomoc wzajemną — troskę o biednych i potrzebujących — świątynie, budowanie i utrzymanie domów spotkań, edukację, program nauczania — krótko mówiąc, na dzieło Pana.
Kiedy przyjaciel Prezydenta George’a Alberta Smitha zapytał go, co myśli o osobistym planie swojego przyjaciela, aby wziąć to, co byłoby dziesięciną i podarować swoją dziesiątą część na cele dobroczynne, które sam by wybrał, Prezydent Smith poradził mu:
„Myślę, że jesteś bardzo hojny rozporządzając cudzą własnością. […]
[…] Powiedziałeś mi, co zrobiłeś z pieniędzmi Pana, lecz nie powiedziałeś, abyś komukolwiek dał cokolwiek ze swojego grosza. On jest najlepszym partnerem, jakiego masz na świecie. On daje ci wszystko, co masz, nawet powietrze, którym oddychasz. Powiedział, że masz wziąć jedną dziesiątą tego, co otrzymujesz i oddać to Kościołowi, jak wskazał Pan. Nie uczyniłeś tego, wziąłeś pieniądze swego najlepszego partnera i wydałeś je”17.
Dziesięcina członków Kościoła należy do Pana. On decyduje, poprzez radę swoich sług, w jaki sposób powinna być wykorzystana.
Członkom Kościoła i innym ludziom na całym świecie, składam swoje świadectwo o Radzie do Spraw Rozdzielania Dziesięcin. Przez 17 lat zasiadałem w tej radzie jako Przewodniczący Biskup Kościoła, a teraz jako członek Kworum Dwunastu Apostołów. Bez wyjątku, kościelne fundusze dziesięciny były i są wykorzystywane na Jego cele.
Pan pragnie, aby wszystkie Jego dzieci otrzymały błogosławieństwa dziesięciny. Zbyt często my jako rodzice nie nauczamy i nie zachęcamy swoich dzieci, aby żyły zgodnie z tym prawem, ponieważ ich wkład w dziesięcinę rodziny stanowiłby niewielką kwotę. Lecz jeśli nie zdobędą one świadectwa o dziesięcinie, będą podatne w przyszłości na zranienie. Gdy będą nastolatkami, pociągać ich będzie strój, rozrywka i kosztowności i zaryzykują utratę tej specjalnej ochrony, jaką daje dziesięcina.
Czy jest to możliwe, że po latach młody mężczyzna zostanie wyświęcony na starszego, będzie służył na misji i skutecznie będzie nauczał innych prawa, według którego sam nie żył? Czy łatwiej mu będzie żyć zgodnie z prawem dziesięciny, kiedy powróci do domu i stanie wobec konieczności podjęcia nauki, założenia rodziny i zrobienia kariery zawodowej? Podobnie, czy młoda kobieta będzie godna, aby służyć Panu i zawrzeć przymierza małżeństwa celestialnego bez zdobycia świadectwa o dziesięcinie? Czy będzie przygotowana, aby nauczać swoje dzieci prawa, którego nie nauczyła się poprzez swoje własne doświadczenie? Och, jakiejż wiary wymaga się od ojców i matek, którzy zjednoczeni przyzywają do swoich rodzin ochronne błogosławieństwa dziesięciny i błogosławieństwa, które prawnie im się należą! Prezydent Lorenzo Snow powiedział: „Nauczajcie dzieci płacenia dziesięciny, aby mogła być nieprzerwanie przestrzegana. Jeśli będziemy przestrzegać tego prawa, bez względu na to, co nasi wrogowie mogliby uczynić, Pan nas ochroni”18.
Za kilka tygodni każdy z nas będzie miał świętą okazję, aby ponownie usiąść z naszym biskupem i ustalić status naszej dziesięciny z Panem. Wasz biskup będzie łagodny i życzliwy. Zrozumie wyzwania, przed jakimi stajecie. Jeśli nie możecie spłacić zaległości z przeszłości, idźcie do przodu. Zacznijcie od dzisiaj. Powiedzcie biskupowi o waszym zobowiązaniu płacenia w przyszłości pełnej dziesięciny i opracujcie plan powrotu do świątyni tak szybko, jak to jest możliwe. Kiedy tylko okażecie swoją wiarę w płacenie dziesięciny i dotrzymacie pozostałych koniecznych przykazań, będziecie w stanie cieszyć się wiecznymi błogosławieństwami świątyni. Błagam was, nie pozwólcie, aby ta okazja was ominęła. Nie zwlekajcie.
Ojcowie i matki, kiedy przygotowujecie się do ustalenia statusu dziesięciny, zachęcam was, abyście zebrali wasze maluchy i pomogli im policzyć ich grosiki. Pomóżcie waszym młodym mężczyznom i młodym kobietom sprawdzić ich notatki i zsumować ich roczne dochody. Jakaż to cudowna okazja, aby zasiać ziarno wiary w sercach waszych dzieci. Postawicie ich na drodze, która prowadzi do świątyni. Pokolenia waszych przodków i potomków powstaną i nazwą was błogosławionymi, gdyż to wy przygotujecie swoje dzieci do dokonania obrzędów niezbędnych do zbawienia w ich imieniu. To nie zbieg okoliczności, moi bracia i siostry, że świątynie wyrastają na świecie pod kierunkiem żyjącego dziś na ziemi proroka Boga, Prezydenta Gordona B. Hinckleya. Przestrzeganie przykazań, dotyczących płacenia dziesięciny, uczyni nas godnymi wejścia do tych świątyń, zapieczętowania do naszych rodzin i otrzymania wiecznych błogosławieństw.
Błagam, abyśmy nie odkładali na później przykazania Pana, by żyć zgodnie z prawem dziesięciny i żebyśmy dali mu posłuch. Znam dwóch misjonarzy, którzy odwiedzali pewną bardzo biedną rodzinę. Dom tej rodziny wykonany był z bardzo tanich materiałów budowlanych, z klepiskiem zamiast podłogi, bez elektryczności i łóżek. Co wieczór ojciec, pracownik rolny, wydawał swój dzienny zarobek na artykuły spożywcze na kolację. Wychodząc z owego skromnego domu starszy kolega myślał sobie: „Prawo dziesięciny będzie dla tej rodziny prawdziwą przeszkodą. Może nie powinniśmy przez jakiś czas poruszać tego tematu”. Chwilę później, młodszy kolega, który dorastał w podobnych okolicznościach w swoim kraju, podzielił się z nim swoimi myślami: „Wiem, że będziemy nauczać o zasadzie dziesięciny dopiero po czterech dyskusjach, ale czy moglibyśmy nauczać jej podczas naszej następnej wizyty? Powinni już teraz dowiedzieć się o dziesięcinie, ponieważ bardzo potrzebują pomocy i błogosławieństw Pana”.
Ten misjonarz zrozumiał, że „jest prawo, nieodwołalnie postanowione w niebie zanim powstał świat, od którego są uzależnione wszystkie błogosławieństwa — I kiedy otrzymujemy jakieś błogosławieństwo od Boga, jest to poprzez posłuszeństwo temu prawu, od którego jest ono uzależnione”19. Pan chce błogosławić tę rodzinę i niecierpliwie oczekuje ich posłuszeństwa, aby mógł ich błogosławić.
Moi umiłowani bracia i siostry, wieczne błogosławieństwa dziesięciny są prawdziwe. Doświadczyłem ich w swoim życiu i w życiu swojej rodziny. Sprawdzianem naszej wiary jest to, czy będziemy żyć zgodnie z prawem dziesięciny poprzez nasze posłuszeństwo i poświęcenie, gdyż, jak określił to Prorok Józef Smith, „religia, która nie wymaga poświęcenia wszystkiego, nigdy nie ma wystarczającej mocy, aby wydać wiarę niezbędną do życia i zbawienia”20.
Świadczę, że Pan Jezus Chrystus poświęcił swoje życie, aby przynieść to zbawienie każdemu z nas. Jako Jego specjalny świadek, świadczę, że On żyje. I w Jego imieniu wyrażam wdzięczność wam, dzieci, wdowy, młodzież, rodziny — wierni — za wasze święte dziesięciny. „Te uczynki będą waszą pamiątką; nie bójcie się, gdyż czynicie je wobec mnie”21. W święte imię Jezusa Chrystusa, amen.