Jane Elizabeth Manning James

Jane Elizabeth Manning (około 1822–1908) była jednym z co najmniej pięciorga dzieci wolnej pary Afroamerykanów w Connecticut w czasach, gdy większość osób czarnoskórych w Stanach Zjednoczonych była niewolnikami¹. Jako młoda dorosła osoba przystąpiła w 1841 roku do Kościoła Kongregacyjnego Nowego Kanaan, ale 18 miesięcy później, zimą 1842–1843, wraz z kilkoma członkami rodziny została ochrzczona w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Jane i inni członkowie jej rodziny wkrótce zapragnęli dołączyć do świętych w Nauvoo, więc wyruszyli z Connecticut do Nowego Jorku, planując podróż zarówno statkami parowymi, jak i barkami. Transportu łodzią odmówiono im jednak ze względu na uprzedzenia rasowe, pozostałe 1287 km podróży musieli odbyć pieszo. W Peorii w stanie Illinois przedstawiciele lokalnych władz przesłuchali Manningów jako potencjalnych zbiegłych niewolników i zażądali dokumentów potwierdzających ich status jako wolnych ludzi. Rasizm był przeszkodą, z którą Jane mierzyła się do końca życia.

Podczas pobytu w Nauvoo Jane szybko zaprzyjaźniła się z Józefem i Emmą Smith. Mieszkała z nimi i pracowała w ich domu. W pewnym momencie Emma poprosiła Jane, aby zgodziła się zostać zaadoptowana jako dziecko do rodziny Smithów przez zapieczętowanie kapłańskie². Jane odmówiła, nie rozumiejąc nieznanej, nowej praktyki, ale mocno wierzyła w proroczą rolę Józefa. „Znałam Proroka Józefa”, mówiła później. „Był najlepszym człowiekiem, jakiego poznałam na świecie […]. Byłam pewna, że jest prorokiem, bo o tym wiedziałam”³.

W trakcie rozmów z Józefem i jego matką, Lucy Mack Smith, Jane dowiedziała się więcej o Księdze Mormona i jej tłumaczeniu, a także uzyskała pewne zrozumienie obrzędów świątynnych i szanowała je.

Jane wyszła za mąż za Isaaca Jamesa, wolnego czarnoskórego nawróconego z New Jersey. Wraz z synem Jane, Sylvestrem, razem opuścili Nauvoo w 1846 roku, aby udać się ze świętymi na zachód. W czerwcu owego roku w rodzinie Jane i Isaaca przyszedł na świat ich syn, Silas. Rok później rodzina przemierzyła równiny, docierając do Doliny Jeziora Słonego jesienią 1847 roku. Isaac i Jane mieli jeszcze sześcioro dzieci, z których tylko dwoje przeżyło Jane. Podobnie jak w przypadku innych pierwszych osadników w Dolinie Jeziora Słonego, Jane i Isaac ciężko pracowali, aby zapewnić utrzymanie swojej rodzinie. Isaac pracował jako robotnik i czasami jako woźnica Brighama Younga, a Jane przędła, szyła ubrania i prała, podobnie jak w Nauvoo.

Spory małżeńskie doprowadziły Isaaca i Jane do rozwodu w 1870 roku. Jane wstąpiła później w krótki, dwuletni związek małżeński z byłym niewolnikiem, Frankiem Perkinsem, ale wkrótce powróciła do życia samotnej matki i babki. Potrzeby finansowe i śmierć trojga dzieci spowodowały, że Jane wróciła do pracy. Wytwarzała i sprzedawała mydło, podczas gdy dwóch jej synów pracowało jako robotnicy. W 1890 roku, po 20 latach nieobecności, Isaac wrócił do Salt Lake City, powrócił do członkostwa w Kościele i nawiązał przyjacielskie stosunki z Jane. Kiedy zmarł rok później, pogrzeb odbył się w jej domu.

Pomimo życiowych trudności Jane pozostała wierna wierze w nauki ewangelii i ceniła swoje członkostwo w Kościele. Przekazywała darowizny na budowę świątyni oraz uczestniczyła w Stowarzyszeniu Pomocy i Stowarzyszeniu na Rzecz Oszczędności Młodych Kobiet⁴. Jane obficie doświadczała darów Ducha, w tym wizji, snów, uzdrawiania przez wiarę i mówienia językami. „Moja wiara w Ewangelię Jezusa Chrystusa”, napisała później, „jest dziś tak silna, a nawet silniejsza, jeśli to możliwe, niż w dniu, w którym zostałam ochrzczona”⁵.

W latach 1884–1904 Jane od czasu do czasu kontaktowała się z przywódcami Kościoła — Johnem Taylorem, Wilfordem Woodruffem, Ziną D. H. Youngiem i Josephem F. Smithem — i starała się o pozwolenie na otrzymanie obdarowania i zapieczętowania w świątyni⁶. W tamtym czasie czarnoskórzy święci w dniach ostatnich nie mogli uczestniczyć w większości obrzędów świątynnych. W 1888 roku prezydent palika, Angus M. Cannon, upoważnił Jane do dokonania chrztów za jej zmarłych krewnych⁷. Ostatecznie przywódcy Kościoła pozwolili, by w 1894 roku została zapieczętowana do rodziny Józefa Smitha jako służąca, co było wyjątkowym wydarzeniem. Chociaż za życia nie otrzymała obdarowania ani nie została zapieczętowana do rodziny w świątyni, obrzędy te zostały dokonane w jej imieniu w 1979 roku⁸.

Zmarła 16 kwietnia 1908 roku w wieku 95 lat, na zawsze pozostając wierną świętą w dniach ostatnich. W gazecie Deseret News napisano, że „niewiele osób było bardziej znanych ze swojej wiary i wierności niż Jane Manning James, i choć była pokornego serca, miała setki przyjaciół i znajomych”⁹.