‘Louie, Nephi en de piano’, Vriend, april 2024, 30–31.
Louie, Nephi en de piano
PLONK! Dit stukje van het lied was moeilijk.
Dit verhaal speelde zich af in Taiwan.
‘Klaar, Louie?’ vroeg juf Li.
Louie knikte. Hij legde zijn vingers op de zwarte en witte pianotoetsen en begon te spelen. Plink, plink, plink. Hij speelde graag alle noten samen om muziek te maken. Hij speelde de hele eerste pagina en ging naar de volgende.
PLONK. Oeps. Hij vond het altijd moeilijk om dat stukje te spelen. Het had veel snelle noten. Louie begon weer bij het begin.
PLONK. Louie fronste. Niet weer!
‘Dat is niet erg’, zei juf Li. ‘Probeer het nog maar een keer, maar nu langzaam.’
Louie oefende nog een paar keer met de hulp van juf Li. Maar hij kwam dat stukje nog steeds niet goed door.
‘Dit stukje is lastig, maar ik weet dat je het kunt’, zei juf Li. ‘Denk je dat je vóór de uitvoering thuis verder kunt oefenen?’
‘Ik denk het wel’, zei Louie.
De volgende dag oefende Louie het lied weer op de piano. Maar hij bleef bij hetzelfde stukje haperen! Plink, plink, PLONK.
Papa kwam binnen. ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij.
Louie wees naar de noten op het blad. ‘Dit stukje is echt moeilijk. Ik moet het steeds opnieuw doen!’
‘Dat ziet er inderdaad moeilijk uit’, zei papa. Maar dat doet me denken aan een verhaal in het Boek van Mormon. Het verhaal over Nephi die teruggaat om de platen te halen.’
Louie zette grote ogen op. ‘Ik ben dol op dat verhaal! Nephi bleef het steeds weer proberen. En onze hemelse Vader hielp hem.’
Papa glimlachte. ‘Dat klopt. Ik denk dat onze hemelse Vader jou, net als Nephi, ook zal helpen als je het blijft proberen.’
Louie knikte en begon opnieuw. Papa zat in een stoel dicht bij Louie en luisterde. Louie concentreerde zich op het stukje dat moeilijk was. Hij speelde elke noot langzaam.
Toen speelde Louie weer het hele lied. Hij kon het steeds sneller spelen. Uiteindelijk speelde hij alle noten goed! Dat gaf hem een heel fijn gevoel. Hij merkte niet eens hoelang het duurde.
‘Het is je gelukt! Goed gedaan’, zei papa.
Mama stond in de deuropening. ‘Het klonk geweldig, Louie!’
‘Bedankt’, zei Louie. ‘Ik heb het moeilijke stukje eindelijk onder de knie.’
Mama gaf Louie een knuffel. ‘Ik ben trots dat je zo hard werkt.’
Op de avond van de uitvoering was Louie zenuwachtig. Zijn hart bonkte. Hij had zweterige handen.
Eindelijk was hij aan de beurt. Hij liep het podium op en keek naar de ouders en kinderen in het publiek. Hij zei de naam van zijn lied en ging op het harde bankje zitten.
Louie haalde diep adem en legde zijn handen op de glimmende toetsen. Hij wist dat hij alles had gedaan wat hij kon. Zijn hemelse Vader zou hem helpen.
Louie begon te spelen. De noten kwamen precies zoals hij ze had geoefend. Toen kwam het moeilijke stukje.
Hij speelde elke noot goed. Het voelde deze keer niet zo moeilijk!
Uiteindelijk speelde hij de laatste noot van het lied. Iedereen klapte toen hij zijn vingers van de toetsen haalde. Louie glimlachte en maakte een buiging. Hij zag mama, papa en zijn zusjes klappen en glimlachen. Het was hem gelukt! Hij had het opnieuw geprobeerd, ook al was het moeilijk, net als Nephi. En zijn hemelse Vader had hem geholpen.
Illustraties, Toby Newsome