“จงส่องสว่าง,” เพื่อนเด็ก, เม.ย. 2024, 18–19.
จงส่องสว่าง
ลินน์ต้องการทำในสิ่งที่พระผู้ช่วยให้รอดจะทรงทำ
เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ซิมบับเว
พระอาทิตย์กำลังส่องแสง และลินน์ก็วิ่งออกไปเล่นข้างนอก เด็กคนอื่นๆ ในหมู่บ้านกำลังเล่นฟุตบอลกัน พวกเขาทำลูกบอลเองโดยขยำกระดาษและห่อด้วยถุงพลาสติกให้แน่น
ลินน์รีบไปเล่นกับเด็กเหล่านั้น แต่แล้วก็มีบางอย่างทำให้เธอต้องหยุด
มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อออว์ซัมนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ เด็กคนอื่นๆ ชี้มาที่เธอแล้วหัวเราะ แต่ออว์ซัมไม่ได้หัวเราะด้วย เธอกลับใช้มือปิดหน้าแทน น้ำตาหยดใหญ่ไหลอาบแก้มเธอ
ไม่นานคนอื่นๆ ก็เข้ามาเล่นเกมเตะบอลด้วยกันและปล่อยให้ออว์ซัมอยู่คนเดียว
ลินน์มองดูเด็กๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน จากนั้นเธอก็มองไปที่ออว์ซัม เธอต้องการทำในสิ่งที่พระเยซูคริสต์จะทรงทำ
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” ลินน์ถาม เธอยิ้มให้ออว์ซัม
ออว์ซัมปาดน้ำตาแล้วพยักหน้า
ลินน์หยิบกิ่งไม้เล็กๆ สองกิ่งขึ้นมาแล้วยื่นให้ออว์ซัม “อยากวาดรูปด้วยกันไหม?”
“เอาสิ” ออว์ซัมหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาวาดวงกลมบนพื้นดิน
“ดูเหมือนดวงอาทิตย์เลย” ลินน์พูด “ดวงอาทิตย์ทำให้ฉันมีความสุขเสมอน่ะ” เด็กๆ หัวเราะคิกคักขณะวาดภาพอื่นกัน ลินน์รู้สึกชอบออว์ซัม
จากนั้นลินน์ก็มีความคิดหนึ่ง “พรุ่งนี้เธออยากไปโบสถ์กับฉันไหม? เราจะร้องเพลงและเรียนรู้เกี่ยวกับพระเยซูคริสต์ มันสนุกจริงๆ นะ”
“ได้เลย” ออว์ซัมพูด “เดี๋ยวฉันขอลองไปถามคุณแม่ดูก่อน”
ขณะที่ออว์ซัมวิ่งไปหาคุณแม่ของเธอ ลินน์ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย เธอรู้ว่าบางคนในละแวกนี้มีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับศาสนจักร
แต่ไม่นานออว์ซัมก็วิ่งกลับมา “คุณแม่บอกว่าไปได้!” เธอกอดลินน์แน่น “ฉันบอกคุณแม่ว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน!”
ลินน์และออว์ซัมไปโบสถ์กันในเช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสองต้องเดินเป็นระยะเวลานาน ลินน์สอนออว์ซัมร้องเพลงปฐมวัยสองสามเพลงขณะที่เดินไปโบสถ์
ในระหว่างที่เดินอยู่นั้น ทั้งสองก็เห็นเด็กคนอื่นๆ เดินไปโบสถ์กับครอบครัว เด็กบางคนเป็นคนที่ใจร้ายกับออว์ซัม
“พวกเขาจะไปที่โบสถ์ด้วยเหรอ?” ออว์ซัมถามอย่างกังวล
“ไม่ต้องกังวลหรอก” ลินน์บอก “ทุกอย่างจะเรียบร้อย” ลินน์สวดอ้อนวอนสั้นๆ ในใจโดยขอให้เด็กคนอื่นทำดีกับเพื่อนใหม่ของเธอ
เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในปฐมวัย เด็กคนอื่นๆ ก็ยิ้มให้ลินน์ แต่เมื่อพวกเขาเห็นออว์ซัม รอยยิ้มนั้นก็จางหายไป ดูเหมือนพวกเขาก็กังวลและประหม่าอยู่นิดหน่อยเช่นกัน
ซิสเตอร์โมโยอ่านพระคัมภีร์ “พวกท่านจงส่องสว่างแก่คนทั้งปวง เพื่อว่าเมื่อเขาทั้งหลายได้เห็นความดีที่ท่านทำ พวกเขาจะได้สรรเสริญพระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์”* เธอเงยหน้าขึ้น “เราสามารถแบ่งปันแสงสว่างของเราได้โดยการแสดงความรักต่อผู้อื่น มีใครอยากเล่าไหมว่าตัวเองได้ช่วยให้ใครบางคนรู้สึกได้รับความรักได้อย่างไร?”
ทุกคนเงียบกริบ เด็กบางคนแกว่งเท้าไปมาที่ใต้เก้าอี้
ในที่สุด เด็กชายคนหนึ่งก็พูดว่า “เอ่อ ออว์ซัม เราไม่ได้ใจดีกับเธอเท่าไร เราเสียใจที่ทำให้เธอร้องไห้ ยกโทษให้พวกเราได้ไหม?”
ลินน์มองไปที่ออว์ซัม เธอจะว่ายังไงนะ?
ออว์ซัมพยักหน้าช้าๆ “ได้สิ” เธอพูด “ฉันยกโทษให้”
ซิสเตอร์โมโยยิ้ม “หนูทั้งสองคนช่างกล้าหาญและใจดี ฉันรู้ว่าพวกหนูทำให้พระผู้ช่วยให้รอดทรงมีความสุขมาก”
วันรุ่งขึ้น ลินน์กับออว์ซัมนั่งใต้ต้นไม้และร้องเพลงที่ได้เรียนในปฐมวัย ไม่นานเด็กคนอื่นๆ ก็ได้ยินพวกเขาร้องเพลงจึงมาร่วมด้วย ทุกคนร้องเพลงดังทั่วบริเวณนั้น
ลินน์รู้สึกเหมือนดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงอยู่ในใจเธอ เธอรู้สึกขอบคุณที่เธอแบ่งปันความรักของพระเยซูคริสต์กับเพื่อนของเธอ
ภาพประกอบโดย เคธี รูซ