ការយល់ចិត្ត

ការចាក់ផ្សាយការបំពាក់បំប៉នថ្នាក់ ស&វ ប្រចាំឆ្នាំ ២០២១

បងប្រុស ឆាដ អេច វិប

អ្នកគ្រប់គ្រងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា

ថ្ងៃទី២៦ ខែមករា ឆ្នាំ២០២១

ខ្ញុំមានអំណរគុណដែល បងប្រុស វីលឃីនសុន បានលើកឡើងពីអស់ បងប្អូនដែលបានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ និងបងប្អូនដែលរង់ទុក្ខក្នុងរបៀបផ្សេងៗក្នុងពេលនេះ ខ្ញុំចង់ឲ្យបងប្អូនបានដឹងថា ដួងចិត្តរបស់យើងខ្វាយខ្វល់ចំពោះបងប្អូន ។

ខ្ញុំក៏សូមចាប់ផ្ដើមដោយគ្រាន់តែនិយាយថា អរគុណសម្រាប់កិច្ចខិតខំរបស់បងប្អូន អំឡុងពេលនៃការផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងធំមួយ ។ ការខិតខំរបស់បងប្អូនដើម្បីបង្រៀនតាមអនឡាញដោយប្រសិទ្ធិភាពគឺអស្ចារ្យណាស់ ។ ខ្ញុំដឹងថា មានថ្ងៃខ្លះមាននូវការបាក់ទឹកចិត្ត ការព្យាយាមដើម្បីជួយដល់សិស្សរបស់បងប្អូនឲ្យបន្តចូលរួម ជាមួយនឹងការរំខានជាច្រើននេះ ។ ដូច្នេះ សូមអរគុណចំពោះកិច្ចខិតខំដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនរបស់បងប្អូន ។ យើងក៏មានអំណរគុណផងដែរចំពោះឆន្ទៈរបស់បងប្អូនក្នុងការសម្របទៅនឹងការផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់ៗផ្សេងៗ ដូចជាកាលវិភាគកម្មវិធីសិក្សាថ្មី និងតម្រូវការការអានថ្មី ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណយ៉ាងខ្លាំងចំពោះសមត្ថភាព និងឆន្ទៈដ៏ធំធេងរបស់បងប្អូន ក្នុងការប្រឈមមុខនឹងការណ៍នេះដោយសេចក្ដីជំនឿយ៉ាងខ្លាំង ។

ក្នុងគ្រានៃការផ្លាស់ប្ដូរ មានសមត្ថភាពមួយ ប្រហែលជាសូម្បីតែជាអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលខ្ញុំគិតថាសំខាន់សម្រាប់យើងម្នាក់ៗដើម្បីមាន ។ សមត្ថភាពនោះបានមកពីសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ វាជាសមត្ថភាពដើម្បីមានទំនុកចិត្តលើភាពជោគជ័យនៃអតីតកាល ខណៈទន្ទឹងរង់ចាំពន្លឺបន្ថែមទៀតដែលព្រះអម្ចាស់មានសព្វព្រះទ័យចង់ប្រទានឲ្យ ។ អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន បានមានប្រសាសន៍ពីវាបែបនេះ ៖

« អតីតកាលគឺជាអ្វីដែលយើងត្រូវរៀនពីវា ប៉ុន្ដែមិនរស់នៅក្នុងវាទេ ។ … ហើយនៅពេលយើងបានរៀននូវអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវរៀន ហើយបាននាំយកជាមួយយើងនូវអ្វីដែលល្អបំផុតដែលយើងបានជួបប្រទះ នោះយើងសម្លឹងមើលទៅមុខ ហើយចងចាំថា សេចក្ដីជំនឿគឺតែងតែចង្អុលទៅរកអនាគតកាល ។ …

« សេចក្តីជំនឿគឺស្ថាបនាឡើងពីអតីតកាល ប៉ុន្តែពុំមានបំណងចង់នៅទីនោះទេ ។ សេចក្តីជំនឿទុកចិត្តថា ព្រះមានរឿងដ៏អស្ចារ្យទុកនៅក្នុងឃ្លាំងសម្រាប់យើងម្នាក់ៗ » ។^១

ខណៈពេលដែលប្រកាន់ខ្ជាប់នូវអ្វីៗដែលល្អទាំងអស់ពីអតីតកាលនោះយើងគួរតែស្វែងរកដើម្បីបង្កើតការខិតខំទាំងនោះដោយការព្យាយាមដើម្បីយល់ពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើបន្ទាប់ទៀត ។ យើងគួរតែមានឆន្ទះដើម្បីសួរខ្លួនឯងថា« តើនៅខ្វះអ្វីទៀត »^២ និងខិតខំដើម្បីបង្កើនចំណេះដឹង ឥរិយាបថ ចរិត និងការអនុវត្តរបស់យើងបន្ថែមទៀត ។ នោះក៏ជាការបង្ហាញនៃសេចក្ដីជំនឿផងដែរ ។

បងប្អូនប្រហែលជាចាំថា ជាងប្រាំឆ្នាំកន្លងមកហើយ អែលឌើរ គិម ប៊ី ក្លាក បានប្រាប់យើង ៖

« មិនថាយើងរីករាយនឹងជីវភាពខាងវិញ្ញាណកម្រិតណានៅក្នុងជីវិតយើងឥឡូវនេះ មិនថាយើងមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទកម្រិតណាក្នុងពេលឥឡូវនេះ មិនថាយើងមានកម្លាំងនៃការតាំងចិត្ត និងការឧទ្ទិសកម្រិតណា មិនថាយើងមានការគោរពប្រតិបត្តិ ឬសេចក្ដីសង្ឃឹម ឬសេចក្ដីសប្បុរសកម្រិតណា មិនថាយើងទទួលបានជំនាញ និងសមត្ថភាពខាងវិជ្ជាជីវៈកម្រិតណានោះទេ វានឹងមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់កិច្ចការដែលនៅខាងមុខនោះទេ ។ …

« … ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទមានកិច្ចការដ៏ធំមួយសម្រាប់យើងដើម្បីធ្វើជាមួយនឹងជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យនេះ ។ វាជាកិច្ចការដែលធំជាងអ្វីដែលយើងបានធ្វើពីមុនៗមក » ។^៣

ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះការឆ្លើយតបរបស់បងប្អូនចំពោះការអញ្ជើញរបស់លោក ។ ខ្ញុំបានឃើញបងប្អូនជាច្រើនពង្រឹងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ និងការតាំងចិត្តរបស់បងប្អូន ព្រមទាំង ជំនាញ និងសមត្ថភាពរបស់បងប្អូន ។ យើងបានឃើញមូលហេតុជាច្រើន ដែលការណ៍នេះសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង និងមូលហេតុដែលវានឹងបន្តចាំបាច់ ដើម្បីពង្រឹងគុណលក្ខណៈទាំងនេះនៅក្នុងពេលអនាគត ។

ខ្ញុំសូមចែកចាយគំរូមួយជាមួយបងប្អូនបានទេ ? ពេលថ្មីៗនេះ យើងបាននិយាយអំពីសេចក្ដីត្រូវការ ដើម្បីផ្តោតកាន់តែខ្លាំងលើព្រះគ្រីស្ទ និងជាអ្នករៀនសូត្រដែលកាន់តែយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀត ។ នេះ ពុំ មែន គ្រាន់តែជាបច្ចេកទេសក្នុងការដក់ស្រង់ពាក្យ ឬការបង្រៀននោះទេ ។ ការផ្តោតកាន់តែខ្លាំងលើព្រះគ្រីស្ទ និងជាអ្នករៀនសូត្រដែលកាន់តែយកចិត្តទុកដាក់គឺជារបៀបមួយនៃការអនុវត្តនូវបទបញ្ញាតិដ៏សំខាន់ពីរ ។^៤ វាគួរតែមានឥទ្ធិពលលើកិច្ចខិតខំរបស់យើងដើម្បីអញ្ជើញយុវបជ្ឈិមវ័យឲ្យចូលរួមកាន់តែច្រើន ។ វាគួរតែមានឥទ្ធិពលលើកិច្ចខិតខំរបស់យើងដើម្បីបង្កើននូវអំណាចនៃការបង្រៀនរបស់យើងបន្ថែមទៀត ។

នៅពេលដែលយើងខិតខំអនុវត្តបទបញ្ញាតិដ៏សំខាន់ទីមួយចំពោះការបង្រៀនរបស់យើង នោះយើងមិនគ្រាន់តែនិយាយអំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះនៅចុងបញ្ចប់នៃមេរៀននោះទេ ។ យើងឆ្លៀតគ្រប់ឱកាសដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីទ្រង់និងបង្ហាញការដឹងគុណរបស់យើងចំពោះទ្រង់ ។ យើងឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្រាន់តែនិយាយអំពី ទ្រង់ទៅការនិយាយអំពីទ្រង់ជាអង្គប្រោសលោះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងដែលយើងបានស្គាល់ ស្រឡាញ់និងទុកចិត្ត។

នៅពេលដែលយើងខិតខំអនុវត្តបទបញ្ញាតិសំខាន់ទីពីរនៅក្នុងការបង្រៀននោះយើងមិនគ្រាន់តែផ្តោតលើសម្ភារៈមេរៀនឬប្រើវិធីបង្រៀនជាក់លាក់សម្រាប់ការចូលរួមរបស់សិស្សប៉ុណ្ណោះទេ ។ គឺយើងផ្តោតលើបុគ្គលៗនិងសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេហើយយើងចង់ជួយពួកគេឲ្យរីកចម្រើនឆ្ពោះទៅរកជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។ យើងឃ្លាតឆ្ងាយពីការមើលឃើញសិស្សក្នុងថ្នាក់មួយទៅជាការមើលឃើញអ្នករៀនម្នាក់ៗជាបុត្រជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះដែលមានសក្តានុពលដ៏ទេវភាព ។

ទាំងនោះមិនមែនជាគំនិតថ្មីៗទេ ។ យើងតែងតែចង់ធ្វើបែបនេះ ។ ដូច្នេះ សំណួររបស់ខ្ញុំគឺ តើយើងអាចស្ថាបនាលើភាពជោគជ័យនៃអតីតកាល ដើម្បីធ្វើឲ្យវាកាន់តែមានប្រសិទ្ធិភាពនៅក្នុងពេលអនាគតបានដោយរបៀបណា ?

ទោះបីខ្ញុំបាននិយាយលើប្រធានបទទាំងនេះពីមុនក្តី ក៏ក្នុងក្តីសង្ឃឹមដើម្បីបន្តបង្កើតអ្វីដែលល្អដែលកំពុងធ្វើ ខ្ញុំចង់ចែកចាយនូវគំនិតបន្ថែមមួយបន្ថែមទៀតអំពីផ្នែកនីមួយៗនៃសេចក្តីថ្លែងការណ៍ពាក់កណ្តាលនៃសេចក្តីថ្លែងការណ៍ទាំងពីរដោយចាប់ផ្តើមពីការផ្តោតកាន់តែខ្លាំងលើព្រះគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមយល់ឲ្យកាន់តែច្បាស់ថាវាមានអត្ថន័យយ៉ាងណា និងវាមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្ដេចនៅក្នុងគេហដ្ឋាន និងថ្នាក់រៀនរបស់យើង ។ ប្រាកដណាស់ យើងគួរតែបន្តកិច្ចខិតខំរបស់យើងក្នុងការជួយសិស្សផ្តោតលើព្រះងារ គុណលក្ខណៈ និងគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។^៥ សូមឲ្យខ្ញុំផ្ដល់យោបល់នូវរបៀបមួយ បន្ថែមទៀតបានទេ ? ជាមួយនឹងបងប្អូន ខ្ញុំត្រូវបានរំឭកដោយព្យាការីរបស់ព្រះអម្ចាស់ ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ថា « ការរាប់ពរជ័យរបស់យើងគឺប្រសើរជាងការរាប់បញ្ហារបស់យើងឆ្ងាយណាស់ » ។^៦ ខ្ញុំបានរៀនពីលោកអំពីពរជ័យដែលមានដល់ពួកអ៊ីស្រាអែលក្នុងសេចក្ដីសញ្ញា និងថា នៅពេលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះមានជ័យជម្នះ នោះយើងទទួលបានការព្យាបាល រកឃើញចម្លើយ ទទួលបានភាពក្លាហានដើម្បីប្រឈមនឹងការល្បួង និងកម្លាំងដើម្បីប្រយុទ្ធក្នុងចម្បាំងរបស់យើង ។ ហើយដូចដែលប្រធានណិលសុន បានថ្លែងដែរថា យើង « នឹងភ្លក់សម្រាប់[ ខ្លួនយើង ]ថាព្រះរបស់យើងគឺ ជា‹ ព្រះនៃអព្ភូតហេតុ ›[ មរមន ៩:១១ ] »^៧ដូច្នេះ របៀបមួយទៀតដើម្បីផ្តោតទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ គឺជួយដល់សិស្សរបស់យើងឲ្យស្គាល់ពីរបៀបដែលទ្រង់ឈោងមកជួយដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីមេត្តាករុណា ដល់បុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌គ្រប់រូប ។

ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានចូលរួមនៅក្នុងថ្នាក់អនឡាញមួយ ។ នៅក្នុងការរៀបចំសម្រាប់ថ្នាក់នោះ សិស្សបានអាន អេធើរ ២:២៥ហើយមើលចុះ យើងរៀបចំអ្នករាល់គ្នាតទល់នឹងការណ៍ទាំងនេះ ត្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនអាចឆ្លងកាត់ទីជម្រៅដ៏ធំនេះបានទេ លើកលែងតែយើងរៀបចំឲ្យអ្នកតទល់នឹងរលកនៃសមុទ្រ » ។^៨ សមាជិកថ្នាក់បានពិភាក្សាខនេះ និងពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់បានរៀបចំសាសន៍យ៉ារេឌ សម្រាប់ការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេ ។ សិស្សម្នាក់បានចែកចាយថា នាងកំពុងស្ថិតនៅក្នុងការសាកល្បងមួយ ដែលនាងបានពិពណ៌នាថាជារឿងដ៏អន្តរាយបំផុតដែលនាងមិនដែលបានជួប ។

បន្ទាប់មកមានសំណួរមួយត្រូវបានសួរ ដែលខ្ញុំជឿថាត្រូវបានបំផុសដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ តើព្រះអម្ចាស់បានធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីរបៀបចំប្អូនសម្រាប់ការសាកល្បងនេះ—សូម្បីតែពីមុនពេលវាបានកើតឡើង ? តើបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះដែលទ្រង់បានប្រទានដល់ប្អូនពីមុនមក ហើយមេរៀនអ្វីខ្លះ ដែលទ្រង់បានបង្រៀនប្អូនរួចហើយ ដែលប្អូនអាចភ្ជាប់វាបានឥឡូវនេះ ? វាជាសំណួរមួយដ៏អស្ចារ្យណាស់ ដែលបណ្ដាលឲ្យយើងគិតអំពីរបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះឈោងមកជួយយើងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ សូម្បីតែពេលដែលមានន័យថា ការគិតពីតម្រូវការរបស់យើងជាមុនក្ដី ។ បុគ្គលដែលបានឆ្លងកាត់ការសាកល្បង បាននិយាយអំពីរបៀបជាច្រើនដែលព្រះអម្ចាស់បានរៀបចំនាង ។ នាងបានដឹងថា នាងបានមានបទពិសោធន៍នានា ដែលនាងអាចទាញយកមកប្រើ ព្រមជាមួយនឹងការយល់ដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងទីបន្ទាល់អំពីគោលការណ៍ទាំងឡាយដែលនាងត្រូវការ ដើម្បីតបទៅនឹងការសាកល្បងនេះដោយសេចក្ដីជំនឿយ៉ាងធំធេង ។ សមាជិកថ្នាក់មួយចំនួនផ្សេងទៀត បានចែកចាយពីរបៀបដែលពួកគេទទួលបានការគាំទ្រពីព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងការសាកល្បងរបស់ពួកគេ និងពីរបៀបដែលពួកគេបានដឹងថា ទ្រង់ស្រឡាញ់ពួកគេ ហើយមានព្រះទ័យចង់ប្រទានពរដល់ពួកគេ ។

នៅពេលដែលបងប្អូននិងសិស្សរបស់បងប្អូនឃើញពីព្រះហស្ដរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងការប្រទានពរដល់មនុស្សដែលយើងស្គាល់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ នោះបងប្អូននឹងអាចជួយពួកគេឲ្យទទួលស្គាល់ផងដែរនូវតួនាទីដែលទ្រង់កំពុងបំពេញនៅក្នុងជីវិតពួកគេនៅសព្វថ្ងៃនេះ ។ ដូចដែលព្រះគម្ពីរមរមនជម្រុញ យើងអាចជួយពួកគេ « នឹកឃើញថា តើព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានសេចក្ដីមេត្តាករុណាយ៉ាងណាដល់កូនចៅមនុស្ស » ។^៩

ឥឡូវនេះគំនិតមួយអំពីសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ពាក់កណ្ដាលទៀត ៖ សេចក្ដីត្រូវការក្នុងការផ្ដោតលើសិស្សរបស់យើង ។ យើងរស់នៅក្នុងពេលមួយដែលយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យជាច្រើនមានការពិបាកជាមួយនឹងសំណួរដែលមិនទាន់ដោះស្រាយ និងអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ដោយសំឡេងជាច្រើននៅក្នុងពិភពលោកនេះ ។ ដើម្បីកាត់សំឡេងរំខាននោះ ពួកគេត្រូវយល់ពីគោលលទ្ធិពិត ។ ដូចដែលធ្លាប់មានមកហើយ ពួកគេត្រូវការយើងឲ្យមានភាពក្លាហានខាងសីលធម៌ដើម្បីបង្រៀន និងថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតដ៏អស់កល្ប ។ ដូច្នេះ តើយើងអាចកាន់ខ្ជាប់ចំពោះការណ៍នោះយ៉ាងណា—ហើយស្ថាបនាលើវា—ដើម្បីបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេយ៉ាងណាទៅមុខទៀតនោះ ? តើយើងអាចផ្តោតកាន់តែប្រសើរយ៉ាងដូចម្ដេច មិនត្រឹមតែទៅលើការបង្រៀនសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែទៅលើការជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យរៀនសេចក្ដីពិតផងដែរ ?

របៀបមួយដើម្បីធ្វើដូច្នោះ គឺតាមរយៈគុណលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទគឺការយល់ចិត្ត ។ ការយល់ចិត្តគឺជាសមត្ថភាព ដើម្បីយល់ និងទទួលចំណែក អារម្មណ៍របស់មនុស្សម្នាក់ទៀត ។ ការយល់ចិត្តដ៏ពិតប្រាកដនាំមនុស្សឲ្យរួបរួមគ្នា វាបញ្ឆេះឲ្យមានទំនាក់ទំនង និងជួយមនុស្សឲ្យមានអារម្មណ៍ថាពួកគេមិនឯកោ ។ វាជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃការបង្កើតអារម្មណ៍ថានៅក្នុងចំណោម ។ គុណលក្ខណៈនេះគឺជាគន្លឹះមួយចំពោះការឆ្លើយតបយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាពចំពោះសិស្សដែលមានសំណួរ និងចំពោះការដឹកនាំការពិភាក្សាក្រុមដ៏មានប្រសិទ្ធិភាព ជាពេលដែលសិស្សជាច្រើនស្ដាប់ដោយប្រុងប្រយ័ត្នជាមួយនឹងសំណួរដែលមិនបានថ្លែងចេញមក ។

ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថា ពួកអ្នកដែលកំពុងជួបការលំបាកជាមួយនឹងសេចក្ដីជំនឿ គឺជាទូទៅមិនឈានជើងចេញដោយសារតែគោលលទ្ធិនោះទេ ។ ពួកគេឈានជើងចេញដោយសារពួកគេកំពុងសួរសំណួររបស់ពួកគេ នៅក្នុងបរិបទនៃបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគេមើលឃើញបញ្ហាទាំងនេះតាមរយៈកែវភ្នែកជាក់លាក់មួយគូ—ជាញឹកញាប់តាមរយៈកែវភ្នែកនៃការមិនចូលក្នុងចំណោម ឬខូចចិត្ត ឬមិនបានដូចការរំពឹងទុក ។ ប្រសិនបើយើងឆ្លើយសំណួររបស់ពួកគេដោយគ្មានការយល់ចិត្ត គ្មានការយល់ដឹងពីបរិបទទេ នោះយើងប្រហែលជាមិនអាចផ្ដល់ជំនួយដែលពួកគេត្រូវការនោះទេ ។ ធ្ងន់ធ្ងរជាងនោះទៅទៀត ប្រសិនបើយើងមិនយកចិត្តទុកដាក់ កាត់សេចក្ដី ឬត្រៀមទប់ទល់ នោះយើងនឹងបាត់បង់ការទុកចិត្តរបស់ពួកគេ និងឱកាសដើម្បីមានឥទ្ធិពលវិជ្ជមាននៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេហើយ ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺជាគំរូដ៏ឥតខ្ចោះនៃការ « កាន់តាមសេចក្តីពិតដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ » ។^១០ ការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ទ្រង់ពោរពេញដោយការយល់ចិត្ត តែងតែតម្រូវទៅតាមសេចក្ដីត្រូវការ និងការយល់ដឹងរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ។ ជាលទ្ធផល ពួកអ្នកដែលមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមិនត្រូវខ្នាត ឬមិនត្រូវតាមពុម្ពនៃសិស្សដ៏ល្អ នៅតែទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងត្រូវបានស្រូបទាញទៅកាន់ទ្រង់ ។ ពួកគេបានដឹងថា ពួកគេត្រូវការទ្រង់ ។

គំរូដ៏ប្រពៃមួយទៀតបានមកពីការសិក្សា គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា នៅឆ្នាំនេះ ។ កណ្ឌទី ៨៨ កត់ត្រាពីការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់សម្រាប់សាលារបស់ពួកព្យាការី ។ គ្រូត្រូវមកដល់ពីមុនសិស្ស ហើយរៀបចំខ្លួនគាត់ និងបន្ទប់រៀន ។ គាត់ក៏ត្រូវបានណែនាំឲ្យស្វាគមន៍សិស្សជាមួយនឹងពាក្យទាំងនេះផងដែរ ៖

« ខ្ញុំសូមជម្រាបសួរដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយនូវទីសម្គាល់ ឬការចងចាំអំពីសេចក្ដីសញ្ញាដ៏អស់កល្បអស់កាលជានិច្ច គឺខ្ញុំទទួលរាប់អានអ្នកនៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញា ដោយការសម្រេចចិត្តដែលជាប់ ឥតកម្រើក ហើយឥតប្រែប្រួល ដើម្បីជាមិត្ត និងជាបងប្អូនអ្នក តាមរយៈព្រះគុណនៃព្រះ នៅក្នុងចំណងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ » ។^១១

ខណៈដែលវានឹងមិនសមរម្យដើម្បីចាប់ផ្ដើមថ្នាក់សិក្ខាសាលា ឬថ្នាក់វិទ្យាស្ថានរាល់ពេលតាមរបៀបនោះ ក៏ការស្វាគមន៍នេះណែនាំច្រើន និងពេញដោយអត្ថន័យ ។ កាលដែលស៊ីស្ទើរ វឺជីនៀ ភឺច បានសួរថា « តើបងប្អូនអាចស្រមៃឃើញពីបរិយាកាសរៀនសូត្រមួយដែលស្ថាបនាឡើងនៅលើការបញ្ជាក់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការតាំងចិត្តបែបនោះមកពី និងចំពោះសិស្សរួមថ្នាក់របស់បងប្អូនដែរឬទេ ? តើបងប្អូនអាចស្រមៃឃើញពីសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនដែលពួកគេត្រូវទុកចោល—និងកម្លាំងដែលនឹងត្រូវបានប្រើដើម្បីការពារ និងគាំពារខ្លួនរបស់ពួកគេ ហើយមានសម្រាប់ពួកគេដើម្បីរៀន និងរីកចម្រើន និងផ្លាស់ប្តូរដែរឬទេ ? តើបងប្អូនអាចស្រមៃឃើញពីអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងបន្ទប់មួយ ដែលអ្នកចូលរួមម្នាក់ៗបានសច្ចាថានឹងធ្វើជាមិត្ត និងជាបងប្អូនប្រុសតាមរយៈព្រះគុណនៃព្រះនៅក្នុងចំណងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែរឬទេ ? »^១២

គ្រាន់តែគិតអំពីរបៀបដែលនឹងផ្លាស់ប្ដូរថ្នាក់របស់យើង និងរបៀបដែលវានឹងផ្ដល់ពរជ័យដល់សិស្សម្នាក់ៗ ។ ឧទាហរណ៍ សូមស្រមៃថា យុវជនម្នាក់ឈ្មោះ អាឡិច សួរថា « តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វី ប្រសិនបើខ្ញុំមិនយល់ស្របនឹងគ្រប់គោលនយោបាយរបស់សាសនាចក្រនោះ ? » តើបងប្អូនអាចឆ្លើយតបតាមរបៀប ដែលបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការយល់ចិត្តរបស់បងប្អូននោះ ? ពិតណាស់ គាត់នឹងត្រូវយល់ពីតួនាទីរបស់ព្យាការី និងសារៈសំខាន់នៃការគោរពប្រតិបត្តិ ។ ទោះជាយ៉ាងណា ការណ៍នេះអាចមិនមែនជាការឆ្លើយតប ភ្លាមៗ ដែលមានតម្លៃបំផុតនោះទេ ហើយវាអាចមិន គ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ដែលពិតជាកំពុងពុះពារនោះ ។ មុននឹងយើងឆ្លើយតបទៅកាន់សំណួរមួយ ឬដឹកនាំការពិភាក្សាមួយ យើងអាចធ្វើបានល្អ បើយើងព្យាយាមយល់ពីមនុស្សដែលកំពុងសួរ ឬក្រុមដែលកំពុងពិភាក្សានោះជាមុនសិន ។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើបងប្អូនមានឱកាសដើម្បីនិយាយជាមួយអាឡិចដោយផ្ទាល់ តើអ្វីខ្លះទៀតទៅដែលបងប្អូនត្រូវដឹង ហើយអ្វីខ្លះទៀតទៅដែលគាត់ត្រូវការពីបងប្អូន ?

ដើម្បីចាប់ផ្តើមយើងអាចស្តាប់ហើយយើងអាចអធិស្ឋានដើម្បីបានសមត្ថភាពក្នុងការដាក់ខ្លួនយើងទៅក្នុងស្ថានភាពរបស់គាត់ ហើយព្យាយាមស្រមៃមើលពីអារម្មណ៍របស់គាត់ ។ អាឡិចប្រហែលជាមិនមែនកំពុងសួរសំណួរធម្មតានេះទុកជាការហាត់ផ្លូវចិត្ត ឬគ្រាន់តែដើម្បីយល់ពីគោលលទ្ធិនោះទេ ។ អាឡិចធ្លាប់មានប្រវត្តិមួយ ។ គាត់ធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ និងចំណងទាក់ទង ដែលខ្លះជាវិជ្ជមាន និងខ្លះទៀតអវិជ្ជមាន ។ តាមពិតទៅ ក្នុងករណីនេះ អាឡិចមានអារម្មណ៍ថាមិនត្រូវបានរាប់បញ្ចូលពេលគាត់ទៅព្រះវិហារ និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។ អំឡុងពេលពិភាក្សាដំណឹងល្អ គាត់មានអារម្មណ៍ខុសពីមនុស្សជាច្រើនទៀតដែលនិយាយចេញមក ។ គាត់ឆ្ងល់ថាបើមាននរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតដែលកំពុងមានអារម្មណ៍ដូចគាត់ដែរឬទេ ប៉ុន្តែវាហាក់ដូចជាគ្មាននរណាម្នាក់លើកឡើងពីសំណួរជាក់លាក់របស់គាត់នោះទេ ។ បទពិសោធន៍ទាំងនេះបានបណ្ដាលឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ឯកោនៅព្រះវិហារ ។ ពេលគាត់បានព្យាយាមចែកចាយទស្សនៈរបស់គាត់ គាត់មានអារម្មណ៍ថាពុំមានអ្នកស្ដាប់ ឬយល់នោះទេ ។ មានគ្រាមួយ គ្រូម្នាក់បាននិយាយពីពុកចង្ការបស់គាត់ ។ ក្រោយមក សិស្សរួមថ្នាក់ម្នាក់បាននិយាយពីបញ្ហាមួយដែលអាឡិចបានគិតថាសំខាន់ ។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេវិនិច្ឆ័យ ហើយពេលខ្លះថែមទាំងខឹងទៀតផង ។

ប៉ុន្តែយ៉ាងហោចណាស់មានរឿងមួយទៀតដែលបងប្អូនចាំបាច់ត្រវស្គាល់និងចងចាំអំពីអាឡិច ។ គាត់នៅតែនៅទីនេះ ។ គាត់បានមកថ្នាក់រៀន ។ គាត់មកដោយសារគាត់ស្រឡាញ់ដំណឹងល្អ និងសាសនាចក្រ ។ គាត់កំពុងព្យាយាមតោងជាប់នឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ ហើយគាត់កំពុងព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ។ គាត់ក៏កំពុងព្យាយាមដោះស្រាយផងដែរ ក្នុងចំណោមអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់បានឮ និង ឬបានជួបនៅក្នុងសាសនាចក្រ ដែលផ្នែកខ្លះជាគោលលទ្ធិពិត ហើយផ្នែកខ្លះទៀតគឺជាទម្លាប់វប្បធម៌ ឬជាអ្វីដែលមិនត្រឹមត្រូវ ដែលសមាជិកដែលមានបំណងល្អបានប្រាប់ ឬធ្វើតៗគ្នា ។ គាត់បានជាប់នៅកណ្ដាលការលំបាកខាង ផ្លូវអារម្មណ៍ ហើយគាត់កំពុងព្យាយាមដឹងអំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ តើបងប្អូននឹងដឹងអំពីរឿងទាំងអស់នេះពីអាឡិចយ៉ាងដូចម្ដេច បើបងប្អូនពុំបានស្ដាប់ និងស្វែងរកការយល់ចិត្តនោះ ? ឥឡូវនេះ ដោយបងប្អូនស្គាល់អាឡិចកាន់តែច្បាស់ជាងមុនបន្តិច បងប្អូនដឹងថា គាត់មិនមែនកំពុងសួរសំណួរអំពីគោលនយោបាយសាសនាចក្រនោះទេ ។ សំណួររបស់គាត់មិនមែនគ្រាន់តែ « តើសាសនាចក្រពិតឬអត់ ? » នោះទេ ។ គាត់ចង់ដឹងគឺ « តើសាសនាចក្រល្អឬអត់ ? » « តើមានកន្លែងមួយសម្រាប់ខ្ញុំឬទេ ? » និង « តើខ្ញុំចូលចំណោមយ៉ាងណា បើខ្ញុំហាក់ដូចជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលតែងមានការសង្ស័យ និងសំណួរនោះ ? »

បងប្អូនអាចជួយអាឡិចគិតអំពីសំណួររបស់គាត់ ហើយជួយគាត់មើលឃើញសំណួរទាំងនោះក្នុងទស្សនវិស័យអស់កល្បជានិច្ចវិញ ។ ពេលខ្លះ ការសួរសំណួរត្រឹមត្រូវគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃការទទួលបានចម្លើយពីព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ។ ប៉ុន្តែការមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការយល់ចិត្តគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីយល់ពីគាត់ និងដើម្បីស្គាល់បរិបទនៃសំណួររបស់គាត់ នឹងជួយបងប្អូនឲ្យផ្ដល់នូវការគាំទ្រ និងការណែនាំដែលគាត់ត្រូវការ ។ វាមិនងាយស្រួលទេ ហើយថែមទាំងអាចគួរឲ្យភ័យខ្លាចទៀតផង ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនសុំឲ្យបងប្អូនដឹកនាំគ្រប់ការពិភាក្សា ឬឆ្លើយតបគ្រប់សំណួរឲ្យល្អឥតខ្ចោះនោះទេ ។ ខ្ញុំសុំឲ្យបងប្អូនស្ដាប់ យល់ចិត្ត និងជួយពួកគេឲ្យទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ដែលមានចំពោះពួកគេ ។ តើបងប្អូនអាចស្រមៃឃើញពីសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនដែលអាឡិច និងមិត្តរួមថ្នាក់របស់គាត់ទទួលអារម្មណ៍ និងថាមពលដែលពីមុនមកនឹងត្រូវបានប្រើដើម្បីការពារ និងគាំពារខ្លួនពួកគេ ដែលឥឡូវនេះមានសម្រាប់ពួកគេដើម្បីរៀន និងរីកចម្រើន និងផ្លាស់ប្តូរដែរឬទេ ? តើបងប្អូនអាចស្រមៃឃើញពីអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងបន្ទប់រៀនមួយ ដែលពោរពេញទៅដោយមិត្តភាព និងចំណងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែរឬទេ ?

តើបងប្អូនចាំពីការប្រឹក្សារបស់អែលឌើរ ឌេល ជី រេនឡាន់ ពីសន្និសីទទូទៅចុងក្រោយដែរឬទេ ? លោកបានប្រាប់ពីអ្នកជំងឺម្នាក់ ដែលបានសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យជាច្រើនដងដើម្បីព្យាបាលជំងឺមកពីការបរិភោគគ្រឿងស្រវឹង ។ គ្រូពេទ្យក្នុងការបណ្តុះបណ្តាលម្នាក់បានអត្ថាធិប្បាយថា គាត់មានអារម្មណ៍ថាមិនយុត្តិធម៌ទេដែលគាត់ត្រូវចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោងមើលថែអ្នកជំងឺនេះ ដោយសារតែការលំបាកនោះ គឺលោកជាអ្នកធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួនឯង ។

អែលឌើរ រេនឡាន់ បានឮគ្រូពេទ្យម្នាក់ទៀតតបថា « អ្នកក្លាយជាគ្រូពេទ្យម្នាក់ដើម្បីមើលថែមនុស្ស និងព្យាបាលពួកគេឲ្យបានជា ។ អ្នកមិនបានក្លាយជាគ្រូពេទ្យដើម្បីវិនិច្ឆ័យពួកគេទេ ។ បើអ្នកមិនយល់ពីភាពខុសគ្នានេះទេ អ្នកគ្មានសិទ្ធិដើម្បីមកហ្វឹកហាត់នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យនេះទេ » ។^១៣

បងប្អូន ហើយនិងខ្ញុំមិនបានធ្វើគ្រូបង្រៀននៃដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីវិនិច្ឆ័យដល់សិស្សរបស់យើងនោះទេ ។ យើងក្លាយជាគ្រូបង្រៀន ដោយសារយើងចង់ចង្អុលបង្ហាញពួកគេទៅកាន់អង្គព្យាបាលដ៏កំពូល ។ មានតែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះដែលមានសិទ្ធិវិនិច្ឆ័យ ហើយមានតែទ្រង់ទេដែលអាចព្យាបាលបាន ។ មានតែដោយការផ្តោតទៅលើទ្រង់រាល់ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ—លើគំរូទ្រង់ ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ និងការសន្យារបស់ទ្រង់—ដែលយើងអាចជួយពួកគេឲ្យរកឃើញការព្យាបាល និងការដឹកនាំដែលពួកគេត្រូវការ ។ មិនថាមានការផ្លាស់ប្ដូរអ្វីនៅក្នុងយុទ្ធសាស្ត្ររបស់យើងក្នុងការបង្រៀន និងការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងនឹងសិស្សរបស់យើងនោះទេ មានរឿងមួយនឹងមិនដែលផ្លាស់ប្ដូរឡើយ ។ របៀបដ៏សំខាន់បំផុតមួយ ដែលយើងអាចជួយបង្កើនសេចក្ដីជំនឿ នៅ ក្នុងជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យគឺ ត្រូវដាក់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាចំណុចកណ្ដាលនៃការបង្រៀន និងការរៀនសូត្ររបស់យើងឲ្យកាន់តែពេញលេញ តាមរយៈការជួយសិស្សយើងឲ្យមកស្គាល់ទ្រង់ រៀនពីទ្រង់ ហើយខិតខំក្លាយដូចជាទ្រង់កាន់តែខ្លាំងឡើង ។ ពេលភ្លើងនៃទីបន្ទាល់រួបរួមជាមួយនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់បងប្អូនចំពោះសិស្ស នោះបងប្អូននឹងស្ថិតនៅក្នុងជំហរដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យយល់ និងពឹងផ្អែកលើការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ហើយដើម្បីមានភាពសក្ដិសមនឹងពរជ័យដែលបានសន្យារបស់ទ្រង់ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។

ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសូមទៅចូលរួមនឹងបងប្រុស ប៊ីកាឡូ និងបងប្រុស ស៊្មីធ ។