រស់នៅដោយមានគោលបំណង ៖ សារៈសំខាន់នៃ «បំណងស្មោះអស់ពីចិត្ត»
រែនដល អិល រីដ
ទីប្រឹក្សាទីពីរក្នុងគណៈប្រធានយុវជនទូទៅ
រាត្រីជួបជាមួយនឹង បងប្រុស រែនដល អិល រីដ ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាន សម្រាប់យុវមជ្ឈិមវ័យ• ថ្ងៃទី 11 ខែ មករា ឆ្នាំ ២០១៥សាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់–អៃដាហូ
នេះជាឱកាសដ៏អស្ចារ្យដើម្បីបាននៅជាមួយអ្នករាល់គ្នានារាត្រីនេះ ។ វាជាកិត្តិយសមួយសម្រាប់ភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំ ដែលបាននៅទីនេះនាល្ងាចនេះ ។ ខ្ញុំបានគិតថា វាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដែលទូរសព្ទរបស់ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមានដំណើរមក រីកប៊ើហ្គ នៅលើប្រតិទិននៅថ្ងៃនេះ ។ វាបានប្រាប់ខ្ញុំ ពីការប្រែប្រួលនៃអាកាសធាតុ ហើយបានឲ្យខ្ញុំនូវបញ្ជីនៃសណ្ឋាគារ និងភោជនីយដ្ឋានទាំងឡាយដែលនៅក្នុងក្រុងនេះ ។ ទូរសព្ទរបស់ខ្ញុំក៏បានប្រាប់ខ្ញុំពីកន្លែងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ នៅក្នុងទីក្រុងរ៉េចប៊ើកនៅចុងសប្ដាហ៍នេះដែរ ។
ហ្អេ៎! ឥឡូវដែលខ្ញុំបានដឹងពីវាហើយ—វាមិនបានចុះការនិយាយរបស់ខ្ញុំជាតំបន់ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះទេ ។ ខ្ញុំគិតថា នេះជាមូលហេតុដែលអ្នកដឹងថាវាជាទូរសព្ទ smart phone នោះ !
ទោះបីជាទូរសព្ទ smart phoneរបស់អ្នកមិនបានណែនាំវា អ្នករាល់គ្នាបានជ្រើសរើសដើម្បីចំណាយពេលមួយម៉ោងជាមួយខ្ញុំនារាត្រីនេះ—ជាពេលមួយម៉ោងដែលអ្នកមិនអាចយកបានវិញ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំមានទំនួលខុសត្រូវដ៏ធំធេង ដើម្បីឲ្យការប្រជុំនេះមានតម្លៃ ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏ដឹងផងដែរថា អ្វីដែលខ្ញុំនិយាយនឹងមិនសំខាន់ដូចអ្វីដែលព្រះវិញ្ញាណបង្រៀនអ្នកនោះទេ ហើយថាវានឹងមានតម្លៃ តែនៅពេលដែលអ្នកធ្វើតាមការបំផុសគំនិតទាំងនោះប៉ុណ្ណោះ ។
ខ្ញុំគិតថា អ្នកនឹងយល់ស្របជាមួយខ្ញុំថាពេលនេះជាពេលដ៏អស្ចារ្យមួយដើម្បីមានជីវិតរស់នៅ ។ អ្នកសង្គមវិទូបានហៅជំនាន់របស់ខ្ញុំថា ជាជំនាន់ក្រោយសង្រ្គាម ជំនាន់បន្ទាប់ជាជំនាន់ X ហើយជំនាន់របស់អ្នកជាជំនាន់ Y ឬជាជំនាន់ សហស្សវត្សរ៍ ។ ដោយស្គាល់ពីភាពស្ទាត់ជំនាញរបស់អ្នកជាមួយនឹងបច្ចេកវិទ្យា និងរបៀបដែលអ្នកបានអោបក្រសោបប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម អ្នកទាំងអស់គ្នាឆ្លាត ហើយមានការសិក្សាអប់រំច្រើនជាងជំនាន់មុនៗ ។ លក្ខណៈពិសេសទាំងនេះមិនត្រឹមតែធ្វើឲ្យអ្នកមានតម្លៃយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្នប៉ុណ្ណោះទេ តែក្នុងការធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ផងដែរ ។
អ្នកមានជម្រើស និងឱកាសច្រើនជាងពេលណាៗទាំងអស់ ។ ដូចជាអ្វីជាច្រើនទៀតនៅក្នុងជីវិត វាជាពរជ័យ ហើយក៏ជាបណ្ដាសាដែរ ។ ជម្រើសច្រើនពេក និងភាពភ័យខ្លាចក្នុងការធ្វើការជ្រើសរើសខុស ជារឿយៗនាំទៅកាន់ «ពិការភាពក្នុងការសម្រេចចិត្ត» ដែលជាបញ្ហាមួយក្នុងជំនាន់របស់អ្នក ។ វាមានការពិបាកដើម្បីផ្ដោតអារម្មណ៍ជាងពេលមុនៗទាំងអស់! ជាមួយនឹងបច្ចេកវិទ្យា នៅពេលដែលអ្នកទិញអ្វីមួយភ្លាម វានឹងហួសសម័យបន្ទាប់ពីអ្នកដើរចេញពីហាងនោះ ។ មនុស្សជាច្រើន ខ្លាចក្រែងក្នុងការប្ដេជ្ញាទៅនឹងអ្វីមួយ ដោយសារពួកគេមានមន្ទិលថាតើមានជម្រើសល្អជាងនេះនឹងមកទេ ។ ដូច្នេះពួកគេរង់ចាំ—ហើយបែរជាមិនជ្រើសរើសអ្វីសោះ ។ នៅក្នុងស្ថានភាពអកម្ម ពួកគេជាគោលដៅយ៉ាងងាយស្រួលទៅនឹងការបញ្ឆោតចិត្ត ។ បងប្អូនប្រុសស្រីទាំងឡាយ ចម្លើយទៅនឹងការបញ្ឆោតចិត្តគឺ ជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយនៅល្ងាចនេះ—រស់ដោយមានគោលបំណង ៖ សារៈសំខាន់នៃបំណងស្មោះអស់ពីចិត្ត ។
I. គោលបំណង
សូមស្រមៃថាអ្នកកំពុងនៅលើទូកសង្គ្រោះ មួយនៅកណ្ដាលសមុទ្រ ដោយគ្មានអ្វីសោះលើកលែងតែរលកសមុទ្រនៅគ្រប់ទិសដែលអ្នកអាចមើលឃើញ ។ ទូកនោះត្រូវបានបំពាក់ដោយចង្វា ប៉ុន្តែតើទិសដៅមួយណាដែលអ្នកត្រូវចែវទៅ ? ឥឡូវនេះសូមស្រមៃថាអ្នកបានឃើញទីទួលលឹមៗ ។ អ្នកដឹងថាទិសមួយណាដែលអ្នកត្រូវទៅហើយ ។ តើការមើលឃើញដីទួល ផ្ដល់ឲ្យអ្នកទាំងនូវការជម្រុញចិត្ត និងគោលបំណងឬទេ ? មនុស្សដែលមិនរក្សាការយល់យ៉ាងច្បាស់ពីគោលបំណង គឺជាអ្នករសាត់ទៅឆ្ងាយ ។ អ្នកដែលរសាត់ទៅឆ្ងាយ អនុញ្ញាតឲ្យជំនោរទឹកកំណត់ទីកន្លែងដែលពួកគេត្រូវទៅ ។
លីអូ ថុលស្ទយ
ជីវិតរបស់អ្នកនិពន្ធជនជាតិរុស្ស៊ីដ៏ល្បីឈ្មោះ លីអូ ថុលស្ទយ ជាអ្នកនិពន្ធរឿង War and Peace, បានបង្ហាញពីចំណុចនេះ ។ លីអូ ថុលស្ទយ មានជីវិតយុវវ័យដ៏លំបាក ។ ឪពុកម្ដាយរបស់គាត់បានស្លាប់ ពេលដែលគាត់មានអាយុ ១៣ឆ្នាំ ។ គាត់ត្រូវបានណែនាំឲ្យទៅផ្លូវឧបាយមុខដែលមានការសេពគ្រឿងស្រវឹង ល្បែងស៊ីសង និងភាពច្របូលច្របល់ លីអូមិនសូវខិតខំព្យាយាមក្នុងការសិក្សារបស់គាត់ទេ ។ នៅអាយុ ២២ឆ្នាំ គាត់បានចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតរបស់គាត់ខ្វះគោលបំណងពិតប្រកដមួយ ហើយគាត់បានសរសេរនៅក្នុងកំណត់ហេតុគាត់ថា «ខ្ញុំរស់នៅដូចជាសត្វតិរច្ឆាន» ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក គាត់បានសរសេរថា «ខ្ញុំមានអាយុ ២៤ឆ្នាំ ហើយខ្ញុំនៅតែមិនបានធ្វើអ្វីសោះ» ។ ការមិនស្កប់ចិត្តរបស់ថុលស្ទយ បានជម្រុញគាត់ឲ្យចាប់ផ្ដើមដំណើរដើម្បីស្វែងរកគោលបំណងក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ភាគច្រើនតាមរយៈការសាកល្បង និងកំហុស—ពី ហេតុអ្វី ។ មុនពេលដែលគាត់ស្លាប់នៅអាយុ ៨២ឆ្នាំ គាត់បានបញ្ចប់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុគាត់ថា «អត្ថន័យ និងសេចក្ដីរីករាយពេញលេញនៅក្នុងជីវិត ស្ថិតនៅក្នុងការស្វែងរកការយល់ដឹងដ៏ឥតខ្ចោះនៃព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ»11—ហើយខ្ញុំសូមបន្ថែមថា ការធ្វើតាម ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ។
វាត្រូវបាននិយាយថា ពីរថ្ងៃដែលសំខាន់បំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក គឺជាថ្ងៃដែលអ្នកកើត និងថ្ងៃ ដែលដែលអ្នករកឃើញពីមូលហេតុដែលអ្នកកើតមក ។2 ដោយសារយើងមានដំណឹងល្អ យើងមិនចាំបាច់ចំណាយពេលពេញមួយជីវិតព្យាយាមស្វែងយល់ពីគោលបំណងរបស់វានោះទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចផ្ដោតអារម្មណ៍លើការបំពេញគោលបំណងនោះ ។
នៅក្នុង ម៉ាថាយ ៥:៤៨ បានចែងថា «ដូច្នេះ ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដូចព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់គ្រប់លក្ខណ៍ដែរ» ។
ខ្ញុំគិតថា យើងម្នាក់ៗមានក្ដីប្រាថ្នាពីធម្មជាតិមួយ ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រសើរឡើង ។ តែដោយសារយើងទាំងអស់គ្នាមានកំហុស មនុស្សជាច្រើនជឿជាក់ថា គោលដៅនៃភាពល្អឥតខ្ចោះគឺមិនអាចសម្រេចបានទេ ។ ហើយវានឹងមិនអាចសម្រចបាន បើវាមិនដោយសារតែដង្វាយធួននោះទេ ។ ពលិកម្មរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ធ្វើឲ្យភាពឥតខ្ចោះអាចសម្រេចបាន ។ «មែនហើយ ចូរមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយឲ្យបាន ល្អឥតខ្ចោះ នៅក្នុងទ្រង់ ហើយចូរលះបង់ចោលនូវអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតបរិសុទ្ធចុះ ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នានឹងលះបង់ចោលនូវអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតបរិសុទ្ធ ហើយស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព អស់ពីគំនិត និងអស់ពីកម្លាំងរបស់អ្នក នោះព្រះគុណរបស់ទ្រង់ល្មមដល់អ្នកហើយ ដោយសារព្រះគុណនៃព្រះ នោះអ្នករាល់គ្នាអាចបាន ល្អឥតខ្ចោះ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ» (មរ៉ូណៃ ១០:៣២; គូសបញ្ជាក់បន្ថែម) ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានប្រទានដល់យើងនូវសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលជម្រុញយើងឲ្យក្លាយដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ។ ដូចដែល លីអូ ថុលស្ទយ បានរកឃើញ អ្នកដឹងថាមានសេចក្ដីរីករាយនៅក្នុងដំណើរទៅកាន់ភាពល្អឥតខ្ចោះ ។ គោលបំណងដ៏សំខាន់ មកក្នុងជីវិតអ្នកនៅពេលអ្នកធ្វើវាឲ្យទៅជាការស្វែងរក ដើម្បីធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
អែលឌើរ ថាដ អរ ខាលីស្ទើរ បានសួរថា ៖ «តើហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់ដើម្បីមានទស្សនៈវិស័យត្រឹមត្រូវពីជោគវាសនាដ៏ទេវភាពនៃព្រះគម្ពីរ និងសាក្សីនានាដែលបានថ្លែងទីបន្ទាល់យ៉ាងច្បាស់ ? ដោយសារការកើនឡើងនៃទស្សនៈវិស័យ ការជម្រុញចិត្តក៏កើនឡើងដែរ» ។3
បេសកកម្ម
ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំស្ទើរតែបានសម្រេចចិត្តថាមិនទៅបម្រើបេសកកម្មទៅហើយ ។ បន្ទាប់ពីរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ និងចូលបម្រើក្នុងកងទ័ពបានមួយឆ្នាំ ខ្ញុំមានការងារដ៏ល្អមួយនៅមន្ទីរពេទ្យក្នុងមូលដ្ឋាន ជាអ្នកបចេ្ចកទេសខាងកាំរស្មីអ៊ិច ។ ថ្ងៃមួយ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ជេម ផីងគ្រី ជាអ្នកវះកាត់មួយរូបនៅមន្ទីរពេទ្យនោះ បានអញ្ជើញខ្ញុំពិសារអាហារថ្ងៃត្រង់ ។ នៅក្នុងការសន្ទនារបស់យើង លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ផីងគ្រី បានស្វែងយល់ថាខ្ញុំគ្មានបំណងទៅបម្រើបេសកកម្មទេ ហើយគាត់បានសូរពីថា ហេតុអីបានជាមិនទៅ ? ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំមានអាយុច្រើនបន្តិចហើយ ហើយវាប្រហែលជាយឺតពេកហើយ ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា វាមិនមែនជាហេតុផលដ៏ល្អទេ ហើយថាគាត់បានទៅបម្រើបេសកកម្មបន្ទាប់ពីគាត់បានបញ្ចប់សាលាពេទ្យ ។ បន្ទាប់មក គាត់បានថ្លែងទីបន្ទាល់របស់គាត់ពីសារៈសំខាន់នៃបេសកកម្មរបស់គាត់ ។
ទីបន្ទាល់របស់គាត់ មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើខ្ញុំ ។ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំអធិស្ឋាន ដូចដែលខ្ញុំមិនដែលធ្វើពីមុនមក—ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត ។ ខ្ញុំអាចគិតពីមូលហេតុជាច្រើន ដើម្បីមិនទៅបម្រើបេសកកម្ម ៖ ខ្ញុំខ្មាស់អៀនច្រើន—អៀនជាខ្លាំងរហូតដល់ការគិតពីការនិយាយលានៅក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ជាហេតុផលគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីមិនទៅ ។ ខ្ញុំមានការងារដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ។ ខ្ញុំមានអាហារូបករណ៍ ដែលប្រហែលជានឹងគ្មានបន្ទាប់ពីបេសកកម្ម ។ ដែលសំខាន់បំផុតនោះ ខ្ញុំមានមិត្តស្រីដែលរង់ចាំខ្ញុំពេលដែលខ្ញុំបម្រើកងទ័ព—ហើយខ្ញុំដឹងថា នាងនឹងមិនរង់ចាំខ្ញុំពីរឆ្នាំទៀតទេ! ខ្ញុំបានអធិស្ឋានហើយអធិស្ឋានទៀតដើម្បីទទួលបានការបញ្ជាក់ថាហេតុផលរបស់ខ្ញុំត្រឹមត្រូវ ហើយថាខ្ញុំត្រូវ ។
គួរឲ្យខកចិត្ត ខ្ញុំមិនអាចបានការយល់ព្រម ឬបដិសេធដោយងាយស្រួលដែលខ្ញុំសង្ឃឹមទុកនោះទេ ។ ហើយគំនិតមួយបានលេចឡើងចំពោះខ្ញុំ ៖ «តើព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វី ?» ខ្ញុំត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំទៅបម្រើបេសកកម្ម ហើយវាបានក្លាយជាពេលនៃការសម្រេចចិត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ តើខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីដែល ខ្ញុំ ចង់ធ្វើ ឬធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ? វាជាសំណួរដែលយើងអាចសួរខ្លួនឯងជាញឹកញាប់ ។ វាជាគំរូដ៏ល្អសម្រាប់យើងរាល់គ្នាក្នុងការស្ថាបនាជំហានដំបូងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ ជាច្រើនដង យើងមានអាកប្បកិរិយានៃ «ខ្ញុំនឹងទៅដែលទ្រង់ឲ្យខ្ញុំទៅ ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើដែលទ្រង់ដែលទ្រង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើ ព្រះអង្គ—ដរាបណាវាជាកន្លែងដែលខ្ញុំចង់ទៅ និងជាអ្វីដែលខ្ញុំនឹងធ្វើ» ។
ដោយអំណរគុណ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសទៅបម្រើបេសកកម្ម ហើយត្រូវបានចាត់ឲ្យបម្រើនៅបេសកកម្មខាងជើងក្នុងប្រទេសម៊ិកស៊ិក ។ ដើម្បីកាត់បន្ថយការធុញថប់ ដែលអ្នកខ្លះអាចមាន—ខ្ញុំអាចប្រាប់អ្នកថាមិត្តស្រីរបស់ខ្ញុំមិនបានរង់ចាំខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែរៀបការជាមួយគាត់! គាត់គឺជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យជាងគេនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ដោយដឹងពីគោលបំណងក្នុងជីវិតរបស់យើង ថាដើម្បីក្លាយដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ខ្ញុំបានរកឃើញថា គ្មានសាកលវិទ្យាល័យណាដែលល្អជាងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយមានក្រុមគ្រួសារដើម្បីបង្រៀនយើងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះកូនចៅរបស់ទ្រង់នោះទេ ។ ដោយចំណេះដឹងដែលខ្ញុំដឹង បើខ្ញុំជាអ្នកវិញ ខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានដើម្បីបានចូលរៀនក្នុងសាកលវិទ្យាល័យនោះ ។ ខ្ញុំដឹងថា ការចុះឈ្មោះចូលរៀន គឺចាប់ផ្ដើមក្នុងពេលឥឡូវនេះ ។
II. ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត
ពេលដែលកូនប្រុសរបស់យើងទើបតែរៀននិយាយ គេចង់ដឹងចង់ឃើញមិនឈប់ឈរសោះ ។ នៅក្នុងវាក្យស័ព្ទដែលមានកំណត់របស់គេ ពាក្យដែលគេចូលចិត្តជាងគេគឺ «ហេតុអ្វី?» បើខ្ញុំនិយាយថា «វាដល់ពេលចូលគេងហើយ» គេនឹងឆ្លើយថា «ហេតុអ្វី?»
«ខ្ញុំនឹងទៅធ្វើការ» ។
« ហេតុអ្វី ?»
«ចូរយើងអធិស្ឋាន» ។
« ហេតុអ្វី ?»
«ដល់ពេលទៅព្រះវិហារហើយ» ។
« ហេតុអ្វី ?»
៥០០ដងដំបូងដែលគេនិយាយបែបនេះ—វាគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់ ។ តែទោះបីជាបន្ទាប់ពីភាពគួរឲ្យស្រឡាញ់បានបាត់ទៅ ហើយវាបានក្លាយជាគួរឲ្យរំខានបន្តិចក្ដី ក៏ខ្ញុំមានអំណរគុណសម្រាប់ការរំឭកយ៉ាងញឹកញាប់ ដើម្បីពិនិត្យពី មូលហេតុ (ដោយចំៗ)នៅក្រោយអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបានធ្វើ ។
ខ្ញុំមិនប្រាកដថាមានន័យសំខាន់នៅក្នុងអក្សរ Y ជាឈ្មោះជំនាន់របស់អ្នក ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថាវាមានតម្លៃនៅក្នុងការគិតរបស់ខ្លួនថាជា ជំនាន់ «ហេតុអ្វី» ។ ជំនាន់ ។ [ស្លាយបញ្ចាំង] វាជាការសំខាន់នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ដើម្បីតាំងចិត្តពី មូលហេតុ ដែលអ្នកធ្វើអ្វីដែលអ្នកកំពុងតែធ្វើ ។
ការរស់នៅដោយបំណងស្មោះអស់ពីចិត្ត មានន័យថាយល់ដឹងពី «មូលហេតុ» ហើយដឹងជាមុននូវការជម្រុញដែលនៅពីក្រោយសកម្មភាពរបស់យើង ។ សូក្រាតបាននិយាយថា «ជីវិតដែលមិនបានសាកល្បង ជាជីវិតដែលគ្មានតម្លៃ»4 សូមពិចារណាពីរបៀបដែលអ្នកចំណាយពេលរបស់អ្នក ហើយសូមសួរខ្លួនឯងជារឿយៗថា «ហេតុអ្វី?» វានឹងជួយអ្នកឲ្យអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពដើម្បីមើលឃើញហួសពីពេលចំពោះមុខ ។ វាប្រសើរជាងក្នុងការមើលទៅមុខ ហើយសួរខ្លួនឯងថា «តើខ្ញុំធ្វើវាដើម្បីអ្វី?»ហើយមើលទៅក្រោយវិញដោយនិយាយថា «ហេតុអ្វី អូ៎ តើហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំធ្វើវា?» បើហេតុផលតែមួយថាជាអ្វីដែលព្រះមានព្រះសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យអ្នកធ្វើ នោះវាគ្រប់គ្រាន់ហើយ ។
ផ្កាយ
ខ្ញុំបានរៀនពីសារៈសំខាន់នៃបំណងស្មោះអស់ពីចិត្ត ពេលដែលខ្ញុំនៅជាសិស្សវយ័ក្មេងក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ គ្រូរបស់យើងបានអញ្ជើញយើងឲ្យអានព្រះគម្ពីរមរមន ។ ដើម្បីតាមដានការរីកចម្រើនរបស់យើង គាត់បានបង្កើតតារាងមួយជាមួយនឹងឈ្មោះរបស់យើងម្ខាង និងបញ្ជីព្រះគម្ពីរនៅខាងលើ ។ គ្រប់ពេលដែលអ្នកអានព្រះគម្ពីរ ថ្កាយមួយនឹងដាក់នៅជាប់ឈ្មោះរបស់អ្នក ។ នៅពេលដំបូង ខ្ញុំមិនខិតខំក្នុងការអានទេ ហើយវាមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំអានកាន់តែខ្សោយទៅៗ ។ ជម្រុញដោយអារម្មណ៍នៃការខ្មាស់អៀន និងស្មារតីប្រកួតប្រជែងខាងក្នុងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមអាន ។ រាល់ពេលដែលខ្ញុំបានទទួលផ្កាយមួយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អ ។ ហើយផ្កាយកាន់តែច្រើនដែលខ្ញុំបានទទួល នោះការជម្រុញចិត្តឲ្យខ្ញុំអានកាន់តែខ្លាំងដែរ—នៅចន្លោះម៉ោងរៀន បន្ទាប់ពីមកពីរៀន នៅគ្រប់នាទីទំនេរ ។
នេះជារឿងដ៏ល្អពេលខ្ញុំអាចប្រាប់ថា ខ្ញុំបានបញ្ចប់ការអានមុនគេនៅក្នុងថ្នាក់—ប៉ន្តែខ្ញុំមិនបានចប់មុនគេទេ (ហើយខ្ញុំក៏មិនមែនអ្នកចប់ក្រោយគេដែរ) ។ ប៉ុន្តែតើអ្នកដឹងទេថា អ្វីដែលខ្ញុំទទួលបានដោយការអានព្រះគម្ពីរ ? ខ្ញុំដឹងថា អ្នកគិតថា «ជាទីបន្ទាល់ មែនឬទេ ? ប៉ុន្តែ មិនមែនទេ ខ្ញុំបានទទួលផ្កាយជាច្រើន ។ ខ្ញុំបានទទួលផ្កាយ ដោយសារវាជា មូលហេតុ ដែលខ្ញុំអាន ។ វាជា បំណងស្មោះអស់ពីចិត្តរបស់ខ្ញុំ ។
មរ៉ូណៃបានប្រាកដក្នុងចិត្តពេលដែលលោកពិពណ៌នាពីរបៀបដើម្បីរកឲ្យឃើញថាបើព្រះគម្ពីរមរមនពិត ៖ « ហើយកាលណាអ្នករាល់គ្នាទទួលនូវការណ៍ទាំងនេះ នោះខ្ញុំសូមទូន្មានដល់អ្នករាល់គ្នាឲ្យសូមសួរដល់ព្រះជាព្រះវរបិតាដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ច ដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ បើសិនជាការណ៍ទាំងនេះមិនពិត ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាសូមសួរដោយចិត្តស្មោះសគឺ ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត, ដោយមានសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ នោះទ្រង់នឹងសម្ដែងសេចក្តីពិតនៃការណ៍នេះដល់អ្នកដោយព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» (មរ៉ូណៃ ១០:៤; គូសបញ្ជាក់បន្ថែម) ។
មើលទៅក្រោយវិញ ខ្ញុំអាចឃើញថាព្រះអម្ចាស់ពីជាយុត្តិធម៌ណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ ។ តើហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំគួរតែរំពឹងថានឹងរកឃើញអ្វីផ្សេងទៀតជាងអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែស្វែងរកទៅវិញ ? ខ្ញុំពិតជាមិនដែលឈប់ ហើយសួរខ្លួនឯងពី មូលហេតុ ដែលខ្ញុំអានព្រះគម្ពីរមរមនទេ ។ ខ្ញុំជាអ្នកដែលរសាត់ទៅឆ្ងាយ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យការជម្រុញខាងលោកកិយដឹកនាំខ្ញុំ ត្រឹមតែរកឃើញថា ខ្ញុំបានអានសៀវភៅត្រូវ សម្រាប់ហេតុផលខុសប៉ុណ្ណោះ ។ បំណងស្មោះអស់ពីចិត្ត គឺការធ្វើអ្វីដែលត្រូវ សម្រាប់ហេតុផលដែលត្រឹមត្រូវ ។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ពេលដែលខ្ញុំកំពុងពុះពារជាមួយការសម្រេចចិត្តថាត្រូវទៅបម្រើបេសកកម្មឬអត់ ជាពេលដែលខ្ញុំបានអានព្រះគម្ពីរដោយបំណងស្មោះអស់ពីចិត្ត ។ បើខ្ញុំនឹងចំណាយពេលពីរឆ្នាំចែកចាយទីបន្ទាល់ពីព្រះគម្ពីរមរមន ជាដំបូងខ្ញុំត្រូវតែ មាន ទីបន្ទាល់ជាមុនសិន ។
ខ្ញុំដឹងថា ព្រះគម្ពីរមរមន បំពេញនូវគោលបំណងដ៏ទេវភាពរបស់ខ្លួនក្នុងការបញ្ជាក់ប្រាប់ពីជីវិត និងបេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយសារខ្ញុំបានអានវាដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត ។
រឿងប្រៀបធៀបនឹងផ្លែក្រូច
ខ្ញុំចង់ចែកចាយនូវរឿងប្រៀបធៀបសម័យទំនើបដែលខ្ញុំនឹងហៅវាថា «រឿងប្រៀបធៀបនឹងផ្លែក្រូច» ។ នៅពេលដែលអ្នកស្ដាប់ សូមពិចារណាថារឿងនេះបង្រៀនអ្នកពីអំណាចនៃបំណងស្មោះអស់ពីចិត្តអ្វី ។
មានយុវជនម្នាក់ដែលមានមហិច្ឆតាដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនមួយ ដោយសារវាផ្ដល់ប្រាប់បៀវត្សន៍ខ្ពស់ ហើយមានកិត្យានុភាពជាខ្លាំង ។ គាត់បានរៀបចំប្រវត្តិរូបការងាររបស់គាត់ ហើយមានការសម្ភាសន៍ជាច្រើនដង ។ នៅទីបំផុត គាត់ត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យនូវតំណែងកម្រិតចាប់ផ្ដើមដំបូង ។ បន្ទាប់មកគាត់បានបង្វែរមហិច្ឆតារបស់គាត់ទៅគោលដៅបន្ទាប់—ជាតំណែងអ្នកគ្រប់គ្រងដែលនឹងផ្ដល់ឲ្យគាត់នូវកិត្យានុភាព និងប្រាក់បៀវត្សន៍កាន់តែច្រើន ។ ដូច្នោះ គាត់បានបញ្ចប់ភារកិច្ចទាំងអស់ដែលគាត់ត្រូវបានដាក់ឲ្យធ្វើ ។ គាត់បានចូលធ្វើការមុនម៉ោងនៅព្រឹកខ្លះ ហើយនៅធ្វើការយូរ ដូច្នេះអ្នកចាត់ការរបស់គាត់នឹងឃើញគាត់ធ្វើការច្រើន ។
ប្រាំឆ្នាំក្រោយមក តំណែងអ្នកគ្រប់គ្រងបានមាន ។ ប៉ុន្តែ ដោយការខកចិត្តជាខ្លាំង តំណែងនោះត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យបុគ្គលិកម្នាក់ទៀតដែលទើបតែធ្វើការនៅក្នុងក្រុមហ៊ុននោះបានប្រាំមួយខែប៉ុណ្ណោះ ។ យុវជននោះ មានការខឹងសម្បារជាខ្លាំង ហើយគាត់បានទៅរកអ្នកចាត់ការរបស់គាត់ និងទាមទាររកការពន្យល់ ។
អ្នកចាត់ការវ័យឆ្លាតបាននិយាយថា «មុនពេលដែលខ្ញុំឆ្លើយនឹងសំណួររបស់អ្នក តើអ្នកអាចធ្វើរឿងមួយសម្រាប់ខ្ញុំបានតេ ?»
បុគ្គលិកនោះបាននិយាយថា «ប្រាកដជាបាន» ។
«តើអ្នកអាចទៅហាងមួយ ហើយទិញផ្លែក្រូចខ្លះបានទេ ? ភរិយារបស់ខ្ញុំត្រូវការវា» ។
យុវជននោះបានយល់ព្រម ហើយក៏ចេញទៅហាងបាត់ទៅ ។ ពេលដែលគាត់ត្រឡប់មកវិញ អ្នកចាត់ការ «តើផ្លែក្រូចអ្វីដែលអ្នកបានទិញ ?»
យុវជននោះបានឆ្លើយថា «ខ្ញុំមិនដឹងទេ» ។ «អ្នកគ្រាន់តែនិយាយឲ្យទិញផ្លែក្រូច ទាំងនេះហើយជាផ្លែក្រូច ។ សូមយកវាទៅ» ។
អ្នកចាត់ការបានសួរថា «តើវាមានតម្លៃប៉ុន្មាន ?» ។
ចម្លើយគឺ «ខ្ញុំមិនប្រកដទេ» ។ «អ្នកបានឲ្យខ្ញុំ ៣០ដុល្លារ ។ នេះជាវិក័យប័ត្រ ហើយនេះជាលុយអាប់» ។
អ្នកចាត់ការបាននិយាយថា «អរគុណ» ។ «ឥឡូវនេះសូមអង្គុយចុះ ហើយសូមយកចិត្តទុកដាក់ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន» ។
ហើយអ្នកចាត់ការបានហៅបុគ្គលិកដែលបានទទួលការឡើងតំណែងមក ហើយសូមឲ្យគាត់ធ្វើកិច្ចការដូចគ្នានោះ ។ គាត់បានយល់ព្រមភ្លាម ហើយក៏ចេញទៅហាងបាត់ទៅ ។
ពេលដែលគាត់ត្រឡប់មកវិញ អ្នកចាត់ការ «តើផ្លែក្រូចអ្វីដែលអ្នកបានទិញ ?»
គាតបានឆ្លើយថា «នៅក្នុងហាងមានផ្លែក្រូចជាច្រើនប្រភេទ—មានទាំងក្រូចលឿង ក្រូចវ៉ាឡិនសា (Valencia) ក្រូចក្រហម ក្រូចឃ្វិច និងជាច្រើនប្រភេទទៀត ហើយខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវទិញមួយណាទេ ។ តែខ្ញុំចាំថាលោកនិយាយថា ភរិយារបស់លោកត្រូវការក្រូច ដូច្នេះខ្ញុំបានទូរសព្ទទៅសួរគាត់ ។ គាត់បាននិយាយថាគាត់នឹងមានពិធីជប់លៀងមួយ ហើយថាគាត់នឹងធ្វើទឹកក្រូចច្របាច់ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានសួរអ្នកលក់ថាក្នុងចំណោមក្រូចទាំងអស់មួយណា មានទឹកឆ្ញាញ់ជាងគេ ។ អ្នកលក់បាននិយាយថា ក្រូចវ៉ាឡិនសាពេញទៅដោយទឹកដ៏ផ្អែម ហើយវាជាអ្វីដែលខ្ញុំបានទិញ ។ ខ្ញុំបានយកវាទៅផ្ទះរបស់លោកនៅតាមផ្លូវត្រឡប់មកការិយាល័យវិញ ។ ភរិយារបស់លោករីករាយណាស់» ។
អ្នកចាត់ការបានសួរថា «តើវាមានតម្លៃប៉ុន្មាន ?» ។
«បាទ នេះជាបញ្ហាមួយទៀត ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវទិញប៉ុន្មាន ដូច្នេះខ្ញុំបានទូរសព្ទទៅភរិយាលោកម្ដងទៀត ហើយសួរថាគាត់មានភ្ញៀវប៉ុន្មាននាក់ ។ គាត់បាននិយាយថា មាន២០នាក់ ។ ខ្ញុំបានសួរអ្នកលក់ថាតើក្រូចប៉ុន្មានផ្លែដែលត្រូវការដើម្បីធ្វើទឹកក្រូចសមា្រប់មនុស្ស២០នាក់នោះ ហើយវាច្រើនណាស់ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានសួរអ្នកលក់ថាតើអាចបញ្ចុះតម្លៃឲ្យខ្ញុំបានទេ ហើយគាត់យល់ព្រម! ជាធម្មតា ក្រូចមួយផ្លែមានតម្លៃ ៧៥សេន តែខ្ញុំចំណាយត្រឹមតែ ៥០សេនប៉ុណ្ណោះ ។ នេះជាលុយអាប់ និងវិក័យប័ត្ររបស់លោក ។
អ្នកចាត់ការញញឹម ហើយនិយាយថា «អរគុណ អ្នកអាចទៅបានហើយ» ។
គាត់បានមើលមកយុវជនដែលបានតាមដានហេតុការណ៍នោះ ។ យុវជននោះបានក្រោកឈរឡើង ទម្លាក់ស្មារបស់គាត់ ហើយនិយាយថា «ខ្ញុំយល់ពីអ្វីដែលអ្នកមានន័យហើយ» ហើយគាត់បានដើរចេញពីការិយាល័យនោះដោយស្រពាប់ស្រពោន ។
តើអ្វីទៅជាភាពខុសគ្នារវាងបុរសវ័យក្មេងទាំងពីនាក់នេះ ? ពួកគេទាំងពីរបានសូមឲ្យទិញផ្លែក្រូច ហើយពួកគេបានធ្វើវា ។ អ្នកប្រហែលជានិយាយថា ម្នាក់បានខ្នះខ្នែង ឬក៏មានសមត្ថាភាពជាង ឬបានយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀតទៅលើសេចក្ដីលម្អិត ។ ប៉ុន្តែភាពខុសគ្នាដែលសំខាន់បំផុត គឺបំណងស្មោះអស់ពីចិត្ត ជាជាងការទៅតាមទំនោរ ។ យុវជនដំបូង ត្រូវបានជំម្រុញចិត្តដោយលុយ តំណែង និងកិត្យានុភាព ។ យុវជនទីពីរ ត្រូវបានជម្រុញចិត្តដោយបំណងប្រាថ្នាដ៏ធំមួយ ដើម្បីតម្រូវចិត្តនិយោជករបស់គាត់ និងការប្ដេជ្ញាចិត្តពីខាងក្នុងដើម្បីក្លាយជាបុគ្គលិកដ៏ល្អបំផុតមួយរូបដែលគាត់អាចធ្វើបាន ។
តើអ្នកអាចអនុវត្តរឿងប្រៀបធៀបនេះ នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកដោយរបៀបណា ? តើការខិតខំរបស់អ្នកនៅក្នុងគ្រួសារអ្នក នៅសាលារៀន នៅកន្លែងធ្វើការ និងនៅព្រះវិហារ មានភាពខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចបើអ្នកស្វែងរកដើម្បីឲ្យគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះជានិច្ច និងធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ ជម្រុញដោយការស្រឡាញ់ចំពោះទ្រង់វិញនោះ ?
III. ការអនុវត្ត
ចៀសវាងពីការបញ្ឆោតចិត្ត—សារៈសំខាន់នៃការផ្ដោតអារម្មណ៍
តើមានប៉ុន្មានដងដែលអ្នកបានអង្គុយចុះនៅមុខកុំព្យូទ័រដើម្បីធ្វើកិច្ចការសាលា ឬកិច្ចការសម្រាប់ការងារ ពេលដែលមានការលោតឡើងភ្លាមនៃការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មពីអ្វីមួយ ដែលដូចជាមូដដែលអ្នកបានរកកាលពីថ្មីៗនោះ ? បន្ទាប់មក ពេលអ្នកកំពុងរកមើលនៅក្នុងហាងតាមអ៊ិនធើរណែត អ្នកសម្គាល់ឃើញថាមានមិត្តភក្ដិមួយចំនួនរបស់អ្នកក៏នៅលើអ៊ិនធើរណែតដែរ ដូច្នេះអ្នកចាប់ផ្ដើមជជែកលេងជាមួយគេ ។ ហើយអ្នកទទួលការជូនដំណឹងមួយថាមិត្តភក្ដិម្នាក់របស់បានដាក់អ្វីមួយនៅលើ Facebook ហើយអ្នកត្រូវតែមើលថាវាជាអ្វី ។ មុនពេលដែលអ្នកដឹងខ្លួន អ្នកបានបាត់បង់ពេលដ៏មានតម្លៃ ហើយបានភ្លេចពីមួលហេតុដែលអ្នកបានមកលើកុំព្យូទ័រដំបូងឡើយ ។ មានពេលជាច្រើនដងដែលយើងបានទទួលការរំខាន ពេលដែលយើងគួរធ្វើអ្វីមួយ ។ ការបញ្ឆោតចិត្តប្លន់យកពេលវេលារបស់អ្នក ជាពេលដែលគួរតែត្រូវបានដាក់ទៅលើការល្អវិញ ។ សមត្ថភាពដើម្បីផ្ដោតអារម្មណ៍ ជួយយើងឲ្យចៀសវាងពីការបញ្ឆោតចិត្តទាំងឡាយ ។
ខ្ញុំដឹងថា អ្នកទាំងអស់គ្នារីករាយនឹងការធ្វើតេស្ត ។ ដូច្នេះ យប់នេះខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកនូវតេស្តយ៉ាងរហ័សមួយ នៃសមត្ថភាពនៃការផ្ដោតអារម្មណ៍ ។ អ្នកនឹងឃើញថាមានពីរក្រុម ៖ក្រុមមួយនឹងស្លៀកពាក់ស មួយទៀតនឹងស្លៀកពាក់ខ្មៅ ។ ពួកគេនឹងបោះបាល់ទៅវិញទៅមក ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាប់ចំនួនដែលបានបោះនៅក្នុងក្រុមពណ៌ស ។
[វីដេអូ ការធ្វើតេស្តការយល់ដឹង ត្រូវបានបង្ហាញ ។]
តើមានចំនួនបោះប៉ុន្មានដែលអ្នកបានរាប់ ?
សូមលើកដៃឡើង បើអ្នករាប់បាន ១៩ ដង ។ អ្នកណាខ្លះថា ២០ដង ? អ្នកណាខ្លះថា ២១ដង ? អ្នកណាខ្លះថា 22ដង ?
ចម្លើយដែលត្រឹមត្រូវគឺ ២១ ។
អស់អ្នកដែលទាយថា ២១ សូមលើកដៃឡើង ។ ឥឡូវនេះ សូមបន្តលើកដៃបើអ្នកបានឃើញស្ត្រីជំនាស់ម្នាក់ដើរ ហើយរាំចង្វាក់moonwalkទៅវិញទៅមក ។ ឥឡូវនេះសូមបន្តលើកដៃបើអ្នកឃើញអ្នកចម្បាំងនិនចាម្នាក់ លេងជំនួសអ្នកលេងស្លៀកពាក់ពណ៌ខ្មៅ ។ តើអ្នកបានឃើញអ្នកលេងស្លៀកពាក់ខ្មៅពាក់មួកទេ ?
ឥឡូវសូមមើលម្ដងទៀត ហើយផ្ដោតអារម្មណ៍លើអ្វីដែលអ្នកមិនបានឃើញនៅលើកដំបូង ។
[វីដេអូ ការធ្វើតេស្តការយល់ដឹង ត្រូវបានបង្ហាញឡើងវិញ ។]
យើងនឹងចែកចាយឲ្យវីដេអូនេះ ជាមួយអ្នកនៅលើបណ្ដាញផ្សព្វផ្សាយសង្គមបន្ទាប់ពីនេះ ។
ការផ្ដោតអារម្មណ៍របស់យើងមានសារៈសំខាន់ណាស់ ។ ដូចជាតេស្តនេះបានបង្ហាញ ជាធម្មតាយើងឃើញអ្វីដែលយើងកំពុងរក ។ ឬ ដូចជាព្រះគម្ពីរបានចែងថា «ចូររក នោះតែងនឹងឃើញ»” (លូកា ១១:៩) ។
បើយើងផ្ដោតអារម្មណ៍លើរឿងខាងលោកិយ នោះយើងអាចបាត់រឿងខាងវិញ្ញាណដែលនៅជុំវិញយើង ។ យើងប្រហែលជាមិនអាចទទួលស្គាល់ការបំផុសគំនិតខាងវិញ្ញាណ ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចង់ប្រទានដល់យើងដើម្បីដឹកនាំជីវិតរបស់យើងឲ្យប្រទានពរដល់អ្នកដទៃទៀត ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើយើងផ្ដោតអារម្មណ៍លើរឿងខាងវិញ្ញាណ ហើយជារឿងដែលប្រកបដោយ «គុណធម៌ គួរឲ្យស្រឡាញ់ ឬឈ្មោះល្អ ឬក៏គួរឲ្យសរសើរ» (មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿ ១:១៣) នោះយើងនឹងមិនសូវត្រូវបានបង្វែរអារម្មណ៍ដោយការបញ្ឆោតចិត្ត និងការបញ្ឆោតចិត្តខាងលោកិយទេ ។ វិធីដែលល្អបំផុតដើម្បីចៀសវាងការបញ្ឆោតចិត្ត គឺត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍យ៉ាងរ៉ឹងមាំលើគោលបំណងរបស់យើង ហើយឧស្សាហ៍ចូលរួមក្នុងប្រយោជន៍ល្អ ។ សូមប្រយ័ត្ននឹងការផ្ដោតអារម្មណ៍របស់អ្នក—កុំចំណាយពេលផ្ដោតអារម្មណ៍លើការឡើងភ្នំត្រឹមតែដើម្បីរកឃើញថាអ្នកបានឡើងភ្នំខុសឲ្យសោះ ។
អំណាចនៃរឿងតូចតាច
សាមសិបប្រាំឆ្នាំ បន្ទាប់ពីខ្ញុំ «បានកែតម្រូវការផ្ដោតអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ»ហើយបានសម្រេចចិត្តទៅបម្រើបេសកកម្ម កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យទៅលេងប្រទេស ម៉ិកស៊ិកជាមួយគាត់ ដោយសង្ឃឹមថានឹងរកឃើញមនុស្សមួយចំនួនដែលខ្ញុំបានបង្រៀន ។ យើងបានចូលរួមក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់មួយនៅក្នុងទីក្រុងតូចនោះ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបម្រើបេសកកម្ម ដោយគិតថាខ្ញុំនិងស្គាល់នរណាម្នាក់—ប៉ុន្តែគ្មានម្នាក់សោះ ។ បន្ទាប់ពីការប្រជុំនោះ យើងបានសួរប៊ីស្សពបើគាត់ស្គាល់នរណាម្នាក់ពីបញ្ជីឈ្មោះដែលខ្ញុំបានបង្រៀន ហើយធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យនោះ ។ គ្មានម្នាក់សោះ ។ គាត់បានពន្យល់ថា គាត់ក្លាយជាសមាជិកទើបតែបានប្រាំឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ។ គាត់បានស្នើឲ្យយើងនិយាយទៅកាន់បុរសម្នាក់ផ្សេងទៀតដែលជាសមាជិក ២៧ឆ្នាំមកហើយ—នៅតែពិបាក តែវាសមនឹងព្យាយាម ។ ខ្ញុំបានមើលបញ្ជីខ្ញុំជាមួយគាត់ដោយគ្មានជោគជ័យ រហូតដល់យើងមកដល់ឈ្មោះចុងក្រោយ ៖ លីអូន័រ ឡូប៉េ ឌឺ អង់រីហ្គ ។
គាត់បាននិយាយថា «អូ៎ នឹងហើយ» ។ «គ្រួសារនេះ នៅក្នុងវួដមួយទៀត តែគេចូលរួមក្នុងអាគារនេះ ។ ការប្រជុំសាក្រាម៉ង់របស់គេគឺនៅម៉ោងបន្ទាប់ ពួកគេគួរតែមកពីនេះក្នុងពេលបន្តិចទៀត» ។
យើងត្រូវចាំតែ១០នាទីប៉ុណ្ណោះមុនពេលដែល លីអូន័របានដើរចូលមកក្នុងអាគារ ។ ទោះបីជានៅក្នុងវ័យជាង ៧០ឆ្នាំ ក៏ខ្ញុំនៅស្គាល់គាត់ភ្លាមមួយរំពេច ហើយគាត់ក៏ស្គាល់ខ្ញុំដែរ ។ យើងបានចែករំលែកការអោបដោយទឹកភ្នែកយ៉ាងយូរ ។
គាត់បាននិយាយថា «យើងបានអធិស្ឋានអស់រយៈពេល ៣៥ឆ្នាំឲ្យអ្នកត្រឡប់មក ដើម្បីយើងអាចអរគុណអ្នកសម្រាប់ការនាំយកដំណឹងល្អមកដល់គ្រួសារយើង» ។
នៅពេលដែលសមាជិកគ្រួសារដទៃទៀតចូលមកដល់ យើងបានចែករំលែកការអោប និងទឹកភ្នែក ។ ខ្ញុំអាចមើលឃើញកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំតាមកន្ទុយភ្នែកកំពុកឈរជាមួយអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពីនាក់ដែលកំពុងជូតទឹកភ្នែកជាមួយនឹងក្រវាត់កគេ ។
វាអស្ចារ្យណាស់ នៅពេលដែលយើងចូលរួមក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ហើយរកឃើញថាប៊ីស្សពគឺជាកូនប្រុសរបស់លោកយាយ លីអូន័រ អ្នកលេងព្យាណូគឺជាចៅប្រុស អ្នកដឹកនាំភ្លេងគឺជាចៅស្រី យុវជនជាច្រើននាក់ដែលកាន់បព្វជិតភាពអើរ៉ុនជាចៅប្រុស ចៅស្រីម្នាក់បានរៀបការជាមួយនឹងទីប្រឹក្សានៅក្នុងគណៈប្រធានស្តេក ។ កូនស្រីម្នាក់បានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយនឹងទីប្រឹក្សាក្នុងគណៈប្រធានស្តេក ។ កូនស្រីម្នាក់ទៀតបានរៀបការជាមួយប៊ីស្សពដែលនៅវួដជិតនេះ ។ កូនរបស់លោកយាយ លីអូន័រស្ទើរទាំងអស់បានទៅបម្រើបេសកកម្ម ហើយឥឡូវចៅប្រុសជាច្រើននាក់ទៀតក៏បានបម្រើបេសកកម្មផងដែរ ។
យើងបានរៀនថា លោកយាយលីអូន័រ ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាល្អជាងពួកយើងទៅទៀត ។ សព្វថ្ងៃនេះ កូនៗរបស់គាត់មានអំណរគុណចំពោះការខិតខំដ៏ឥតសំចៃរបស់គាត់ ដើម្បីបង្រៀនពួកគេពីដំណឹងល្អ ៖ ពីសារៈសំខាន់នៃការបង់ដង្វាយមួយភាគដប់ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន និងសេចក្ដីជំនឿដើម្បីទុកចិត្តលើការអធិស្ឋាន ។ គាត់បានបង្រៀនពួកគេថា ការសម្រេចចិត្តតូចតាចយូរៗទៅនឹងទៅជាលទ្ធផលពេញលេញនៃសេចក្ដីសុចរិត និងជីវិតរីករាយ ហើយពួកគេបង្រៀនគោលការណ៍ទាំងនោះដល់អ្នកដទៃទៀត ។ សរុបសេចក្ដីមក មានមនុស្សច្រើនជាង ៥០០រយនាក់ដែលបានចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រដោយសារតែក្រុមគ្រួសារដ៏អស្ចារ្យមួយនេះ ។ នោះជាហេតុផលមួយក្នុងចំណោមហេតុផលជាច្រើន ដែលព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះហឬទ័យឲ្យខ្ញុំទៅបម្រើបេសកកម្ម ។ វាបានបង្រៀនខ្ញុំពីលទ្ធផលដ៏អស់កល្បជានិច្ច នៃការស្វែងរកដើម្បីឲ្យគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះ ។
ទាំងអស់នោះវាចាប់ផ្ដើមពីការសន្យាធម្មតាមួយនៅបាយថ្ងៃត្រង់ ។ ជារឿយៗខ្ញុំគិតថា បើលោកវេជ្ជបណ្ឌិត ផីងគ្រី បានផ្ដោតអារម្មណ៌លើអាជីពរបស់គាត់ កិច្ចការខាងលោកិយផ្សេងទៀតច្រើនជាងនេះ គាត់ប្រហែលជាមិនសួរខ្ញុំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំមិនចេញទៅបម្រើបេសកកម្មនោះទេ ។ តែការផ្ដោតអារម្មណ៍របស់គាត់គឺនៅលើអ្នកដទៃ និងលើការបន្តកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ គាត់ដាំគា្រប់ពូជមួយដែលបានដុះ ហើយបានផ្ដល់ផ្លែ និងបន្តទ្វេឡើងជាស្វ័យគុណ ។ គំនិតដ៏បំផុសគំនិតបង្កើតអំពើល្អ អំពើល្អបង្កើតអំពើល្អផ្សេងទៀត ហើយបន្តរហូតដល់អស់កល្បជានិច្ច ។
ម៉ាកុស ៤:២០ បានចែងថា «ពួកអ្នកដែលទទួលពូជក្នុងដីល្អ គឺអស់អ្នកដែលបានឮព្រះបន្ទូល ហើយទទួល រួចបង្កើតផល ម្នាក់បាន៣០ ម្នាក់បាន៦០ ម្នាក់ទៀតបាន១រយ» ។
គំនិតតូច ទង្វើសាមញ្ញតែពេញទៅដោយគោលបំណង អាចមានផលវិបាកយ៉ាងខ្លាំងនេះ ត្រូវបានគាំទ្រនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ អាល់ម៉ាបានបង្រៀនកូនរបស់គាត់ ហេលេមិនថា ៖
«ដោយកិច្ចការតូចតាច និង ងាយ ទើបនាំឲ្យកើតកិច្ចការដ៏ធំៗបាន ។ …
“… ដោយមធ្យោបាយដ៏សែនតូច នោះ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើឲ្យអ្នកប្រាជ្ញជ្រប់មុខ ហើយនាំមកនូវការសង្គ្រោះដល់មនុស្សជាច្រើន» (អាល់ម៉ា ៣៧:៦–៧) ។
មេរៀនដំបូងក្នុងជីវិតគួរតែជាអ្វីដែលជាអំណាចដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងផលនៃការលាយផ្សំគ្នានៃរឿងតូចដែលយើងអាចធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ រឿងតូច និងងាយគឺកំពុងដំណើរការនៅក្នុងជីវិតអ្នកឥឡូវនេះ—ជាប្រយោជន៍សម្រាប់អ្នក ឬប្រឆាំងនឹងអ្នក ។ ដូចជាព្រះអម្ចាស់ប្រើរឿងទាំងនេះដើម្បីពង្រឹងអ្នក សាតាំងប្រើវាដើម្បីបញ្ឆោតចិត្តអ្នក ហើយនាំអ្នកឲ្យវង្វេងផ្លូវដោយបន្តិចម្ដងៗស្ទើរតែមិនដឹងខ្លួន ។
បញ្ហាប្រឈមមុខរបស់យើង គឺពេលដែលយើងឃើញគ្រួសារដ៏អស្ចារ្យមួយ ឬមនុស្សដែលជោគជ័យផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណ យើងមិនឃើញពីទង្វើតូច និងសាមញ្ញដែលបង្កើតវានោះទេ ។ យើងមើលកីឡាករអូឡាំពិក តែយើងមិនឃើញពីពេលជាច្រើនឆ្នាំនៃការហ្វឹកហាត់ជាប្រចាំ ដែលធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាជើងឯកទេ ។ យើងទៅផ្សារ ហើយទិញផ្លែឈើស្រស់ តែយើងមិនឃើញការដាំដុះនៃគ្រាប់ពូជ និងការប្រមូលផល និងការច្រូតកាត់ដ៏ប្រុងប្រយ័ត្នទេ ។ យើងមើលទៅប្រធាន មនសុន និងពួកអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅផ្សេងទៀត ហើយយើងដឹងពីកម្លាំងខាងវិញ្ញាណ និងសេចក្ដីល្អរបស់ពួកលោក តែអ្វីដែលយើងមិនឃើញគឺវិន័យប្រចាំថ្ងៃដ៏សាមញ្ញដែលពួកលោកធ្វើម្ដងហើយម្ដងទៀត ។ រឿងទាំងនេះ ងាយស្រួលនឹងធ្វើ តែវាក៏ងាយស្រួលនឹងមិនធ្វើដែរ—ជាពិសេសដោយសារលទ្ធផលមិនឆាប់រហ័ស ។
យើងរស់នៅក្នុងភិពភលោកដែលវិវឌ្ឍន៍យ៉ាងឆាប់រហ័ស ។ យើងចង់ទៅពីការដាំដុះឲ្យដល់ការច្រូតកាត់តែម្ដង ។ យើងស៊ាំនឹងការទទួលបានលទ្ធផលភ្លាមៗ—គ្រប់ពេលដែលយើងត្រូវរង់ចាំច្រើនជានពីរបីវិនាទី ឲ្យGoogleឆ្លើយនឹងគ្រប់សំណួររបស់យើង យើងមានការធុញទ្រាន់—តែយើងភ្លេចថាលទ្ធផលទាំងនេះគឺជាការលាយផ្សំនៃជំនាន់ជាច្រើននៃការងារ និងការលះបង់ ។
អាល់ម៉ាផ្ដល់ដំបូន្មានដល់ហេលេមិនដែលជាដំបូន្មានដ៏ល្អសម្រាប់យើងសព្វថ្ងៃនេះ ។ គាត់បាននិយាយថា និយាយពីលីអាហូណា និង «អព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនទៀត» ដែលបានដឹកនាំក្រុមគ្រួសាររបស់លីហៃ «ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ» ៖
«ពីព្រោះអព្ភូតហេតុទាំងនេះ ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយមធ្យោបាយដ៏តូចតាច នោះវាបានបង្ហាញពួកគេ នូវកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យទាំងឡាយ ។ ពួកគេខ្ជិលច្រអូស ហើយភ្លេចអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីព្យាយាមរបស់គេ ហើយបន្ទាប់មក ការណ៍ដ៏អស្ចារ្យទាំងនោះក៏ឈប់មាន ហើយពួកគេពុំអាចធ្វើដំណើរទៅមុខទៀតបានទេ ។
«ឱកូនប្រុសរបស់ឪពុកអើយ ចូរយើងកុំខ្ជិលច្រអូសដោយព្រោះផ្លូវងាយឡើយ ព្រោះនោះគឺជាករណីនៃពួកអយ្យកោយើងដែរ ព្រោះវាត្រូវបានរៀបចំឡើងសម្រាប់ពួកគេ ថាបើសិនជាគេក្រឡេកមើល នោះគេអាចរស់នៅឯយើងក៏ដូច្នោះដែរ ។ ផ្លូវនោះត្រូវបានរៀបចំជាស្រេច ហើយងើសិនជាយើងនឹងមើល នោះយើងអាចរស់នៅរហូតតទៅ ។
«ហើយឥឡូវនេះ ឱកូនប្រុសរបស់ឪពុកអើយ ចូរឲ្យឃើញថាកូនថែរក្សាវត្ថុពិសិដ្ឋទាំងនេះ មែនហើយ ចូរឲ្យឃើញថា កូនមើលទៅព្រះ ហើយរស់នៅ» (អាលម៉ា ៣៧:៤០–៤១, ៤៦–៤៧) ។
រឿងតូច និងងាយស្រួលបី
ខ្ញុំចង់សង្កត់ធ្ងន់លើវិធីតូច និងងាយស្រួលបីដើម្បី «មើលទៅព្រះ» ដែលនឹងជួយយើងរក្សាការផ្ដោតអារម្មណ៍របស់យើងលើគោលបំណងដ៏អស់កល្បរបស់យើង ។ វិធីទាំងនោះមិនមែនថ្មីសម្រាប់អ្នកទេ—អ្នកធ្លាប់បានឮវាជាច្រើនដងពីមុនមក ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថាការធ្វើតាមវិធីទាំងនេះយ៉ាង ខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយដោយ ស្មោះអស់ពីចិត្ត នោះវានឹងមិនត្រឹមតែធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នាមួយប៉ុណ្ណោះទេ វានឹងធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នាទាំងអស់ ។ បើអ្នកយល់—ខ្ញុំបានន័យថាពិតជាយល់—ពី មូលហេតុ ខាងក្រោយវិន័យងាយទាំងនេះ ដោយគ្មានសំណួរ អ្នកនឹងធ្វើឲ្យវាជាអាទិភាពកំពូលនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ។
ទីមួយ ពេលដែលយើងទទួលសាក្រាម៉ង់ ជារឿយៗយើងគ្រាន់តែទៅតាមទំនោរប៉ុណ្ណោះ ។ ពេលដែលអ្នកមើលវីដេអូនេះ សូមសម្គាល់ការផ្ដោតអារម្មណ៍ដែលត្រូវបានដាក់នៅលើការចងចាំ ហើយពិចារណាពីមូលហេតុដែលសំខាន់ ។
អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ៖ «នៅពេលដែលអាហារពេលយប់ក្នុងឱកាសបុណ្យរំលងដែលបានរៀបចំដោយពិសេសបានបញ្ចប់ទៅ ព្រះយ៊េសូវបានយកនំប៉័ងមកប្រសិទ្ធពរ និងបានកាច់វា ហើយប្រទានទៅសាវករបស់ទ្រង់ដោយមានបន្ទូលថា» ៖
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ៖ «នេះហើយជារូបកាយខ្ញុំ ដែលបានប្រទានមកសំរាប់អ្នករាល់គ្នា ចូរធ្វើបុណ្យនេះ ដើម្បីរំឭកពីខ្ញុំចុះ ។ ពែងនេះជាសញ្ញាថ្មី ដែលតាំងដោយនូវឈាមខ្ញុំ គឺជាឈាម ដែលត្រូវច្រួចចេញសំរាប់អ្នករាល់គ្នា ៖ ដើម្បីរំឭកពីខ្ញុំ» ។
អែលឌើរ ហូឡង់ ៖ «ចាប់តាំងពីបទពិសោធន៍នៅបន្ទប់ខាងលើនោះ រហូតដល់ល្ងាចនៅក្នុងសួនច្បារគេសាម៉ានី និងនៅគាល់កូថាមកនោះ កូនចៅនៃសេចក្ដីសន្យានោះបានស្ថិតនៅក្រោមសេចក្ដីសញ្ញាដើម្បីរំឭកចាំដល់ពលិកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតាមរបៀបថ្មី ខ្ពស់ បរិសុទ្ធ និងផ្ទាល់ខ្លួនច្រើនជាងមុន ។ ជាមួយនឹងទឹកមួយពែងតូច យើងចងចាំពីការបង្ហូរព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងពីជម្រៅនៃការរងទុក្ខខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ។
«ជាមួយនឹងចំណែកនំប៉័ង ដែលតែងតែកាច់ ប្រសិទ្ធពរ និងចែកជូនជាមុន យើងរំឭកចាំពីព្រះកាយដែលរងទុក្ខ និងព្រះទ័យសង្រេងរបស់ទ្រង់ ។
«នៅក្នុងភាសាដ៏សាមញ្ញ និងពិរោះក្នុងការអធិស្ឋានអភិសេកនំប៉័ង និងទឹករបស់សង្ឃវ័យក្មេងទាំងនោះ ពាក្យសំខាន់ដែលយើងឮហាក់ដូចជាពាក្យ ចងចាំ ។
«បើការរំឭកចាំជាភារកិច្ចសំខាន់ចំពោះយើង តើអ្វីទៅដែលអាចមកក្នុងការចងចាំរបស់យើង ពេលដែលនិមិត្តរូបដែលច្បាស់លាស់ និងមានតម្លៃទាំងនោះបានផ្ដល់ឲ្យយើង» ?
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ៖ «ហើយការណ៍នេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវធ្វើ ហើយការណ៍នេះនឹងទៅជាបន្ទាល់ដល់ព្រះវរបិតាថា អ្នករាល់គ្នាចងចាំងដល់យើងជានិច្ច ។ ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាចងចាំដល់ យើងជានិច្ច នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមានព្រះវិញ្ញាណរបស់យើងនៅជាមួយនឹងអ្នក» ។
អត្ថបទនៅលើអេក្រង់ ៖ តើអ្នកនិង «រំឭកចាំដល់ទ្រង់ជានិច្ច»ដោយរបៀបណា ?5
ពេលដែលយើងចងចាំទ្រង់ជានិច្ច ហើយរក្សាព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ សូមគិតពីរបៀបក្នុងផលនៃការលាយផ្សំគ្នានៃការមានព្រះវិញ្ញាណទ្រង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច នឹងមានឥទ្ធិពលលើគ្រប់វិស័យនៃជីវិតរបស់យើង ។ សូមស្រមៃពីរបៀបដែលវានឹងមានឥទ្ធិពលលើការសម្រេចចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃរបស់យើង និងការដឹងពីតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ។
មានវិធីផ្សេងៗរាប់មិនអស់ដែលយើងអាចរក្សាការសន្យារបស់យើង ដើម្បីចងចាំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ តើអ្នកនឹងចងចាំទ្រង់ជានិច្ចដោយរបៀបណា ?
មនុស្សស្ទើគ្រប់រូបនិយាយថា «អធិស្ឋាន ហើយសិក្សាពីព្រះគម្ពីរ» ។ នោះអ្នកត្រឹមត្រូវហើយ បើសិន វាជាការប្រហែលដ៏ធំ បើ, វាត្រូវបានធ្វើដោយបំណងស្មោះអស់ពីចិត្ត ។
ការអធិស្ឋាន និងការសិក្សាព្រះគម្ពីរ គឺជាបន្ទាប់ពីរឿងតូច និងងាយពីរដែលខ្ញុំចង់លើកឡើង ។
ព្រះអម្ចាស់ជ្រាបយ៉ាងច្បាស់ពីរបៀបការអធិស្ឋានដែលគ្មានប្រសិទ្ធភាពរបស់យើង ពេលដែលយើងនិយាយចេញពីទម្លាប់ ៖ «គេ[នឹង]ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអាក្រក់ បើសិនជាគេអធិស្ឋាន ហើយបើមិនអធិស្ឋានដោយស្មោះអស់ពីចិត្តទេ មែនហើយ ការអធិស្ឋាននោះពុំមានផលប្រយោជន៍អ្វីដល់ជននោះឡើយ ដ្បិតព្រះទ្រង់ពុំទទួលមនុស្សបែបនេះទេ» (មរ៉ូណៃ ៧:៩) ។
ការអធិស្ឋានដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត បើកទ្វារទាំងសងខាងនៃការសន្ទនាជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ដោយការតាំងចិត្តដើម្បីធ្វើតាមដំបូន្មានអ្វីដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យ ។ «ចូរប្រឹក្សាជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់នូវគ្រប់កិច្ចការរបស់កូន ហើយទ្រង់នឹងដឹកនាំកូនទៅរកការល្អ មែនហើយ កាលណាកូនដេកចុះនៅពេលយប់ ចូរដេកនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់មើលថែទាំកូន ពេលកូនដេក ហើយពេលកូនក្រោកឡើងនៅពេលព្រឹក ចូរចិត្តកូនពោរពេញទៅ ដោយអំណរគុណដល់ព្រះ ហើយបើសិនជាកូនធ្វើការទាំងនេះ នោះកូននឹងត្រូវបានលើកឡើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់» (អាលម៉ា ៣៧:៣៧) ។
ការអធិស្ឋាន និងការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ជាធម្មតាទៅជាមួយគ្នា ។ ពេលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរ និងពាក្យសម្ដីរបស់ព្យាការីសម័យទំនើប នោះវាពង្រឹងកម្លាំងនៃវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ។ គំរូ និងការព្រមានទាំងឡាយដែលរកឃើញនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ អប់រំបំណងប្រាថ្នារបស់យើង ។ នេះជារបៀបដែលយើងរីកចម្រើនទៅការយល់ដឹងពីព្រះគំនិត និងព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
ពួកព្យាការីពីដើម និងបច្ចុប្បន្នបានអង្វរកដល់យើងឲ្យធ្វើកិច្ចការតូច ហើយងាយ ដូចជាការអធិស្ឋាន និងការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សគ្រប់រូមមិនធ្វើដូច្នេះ ? ប្រហែលជាហេតុផលមួយគឺថា យើងគ្មានលទ្ធផលអវិជ្ជមានទេ បើយើងមិនធ្វើវាមួយ ឬពីថ្ងៃនោះ—ដូចជាធ្មេញអ្នកមិនពុកដែរ ហើយបាក់ បើអ្នកភ្លេចដុះវាមួយពេលនោះ ។ លទ្ធផលភាគច្រើន វិជ្ជមាន និងអវិជ្ជមាន និងមកមុន ឬក្រោយប៉ុណ្ណោះ ។ តែវា នឹង មកដល់ ។
ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ខ្ញុំបានដាំដើមឈើពីរដើមដូចគ្នា ហើយកម្ពស់ស្មើគ្នានៅវាលក្រោយផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានដាំដើមមួយដែលបានទទួលពន្លឺព្រះអាទិត្យតិចតួចរៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយខ្ញុំបានដាំមួយដើមទៀតដែលទទួលពន្លឺព្រះអាទិត្យគ្រប់គ្រាន់ ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំមិនសម្គាល់ឃើញពីភាពខុសយ៉ាងខ្លាំងពីការរីកលូតលាស់របស់ដើមឈើទាំងពីរដើមនោះទេ ហើយភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំបានចេញទៅបម្រើបេសកកម្មបីឆ្នាំ ។ ពេលដែលយើងត្រឡប់មកវិញ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលពីភាពខុសប្លែងយ៉ាងខ្លាំង! ផលនៃការលាយផ្សំគ្នានៃពន្លឺច្រើនជាងបន្តិចនៃថ្ងៃនីមួយៗបានធ្វើឲ្យមានការខុសប្លែកដ៏ធំ—តាមពេលវេលា—ក្នុងការរីកលូតលាស់នៃដើមឈើទាំងពីរដើម ។ មានរឿងដូចគ្នាកើតឡើងក្នុងជីវិតយើង ពេលដែលយើងប្រឈមខ្លួនយើងនឹងពន្លឺទាំងអស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ យើងប្រហែលមិនអាចសម្គាល់ឃើញភ្លាមពីការផ្លាស់ប្ដូរ តែត្រូវបានធានាថាការផ្លាស់ប្ដូរនិងកើតមាននៅក្នុងអ្នក ហើយលទ្ធផលនឹងជាក់ច្បាស់តាមពេលវេលា ។
គំនិតដ៏សាមញ្ញនៃការលាយផ្សំគ្នានៃវិន័យប្រចាំថ្ងៃនេះ ដោយគោលបំណង និងស្មោះអស់ពីចិត្ត អាចធ្វើឲ្យការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំនៅ គ្រប់ ក្នុងវិស័យនៃជីវិតអ្នក ។ វាអាចមានន័យពីភាពខុសគ្នារវាងការតស៊ូតាមរយៈជីវិតសាមញ្ញ ឬត្រូវទទួលបានជោគជ័យយ៉ាងក្រៃលែង និងការបំពេញរង្វាស់នៃការបង្កបង្កើតរបស់អ្នក ។
ជាញឹកញាប់ខ្ញុំបានក្រឡេកក្រោយមើលជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាពិបាកម្លេះសម្រាប់ខ្ញុំ ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តចេញទៅបម្រើបេសកកម្ម ។ វាមានការពិបាកដោយសារខ្ញុំត្រូវបានរំខាន—ខ្ញុំមើលមិនឃើញពីគោលបំណងដ៏អស់កល្បរបស់ខ្ញុំ ។ បំណងប្រាថ្នា និងឆន្ទៈរបស់ខ្ញុំគឺមិនស្របនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ បើមិនដូច្នោះទេការសម្រេចចិត្តនឹងងាយស្រួលជាងនេះ ។ ហើយតើហេតុអ្វីបានជាវាមិនស្របតាមដូច្នេះ ? ខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារ ហើយទទួលយកសាក្រាម៉ង់នៅថ្ងៃអាទិត្យ—តែមិនខ្ញុំមិនបានផ្ដោតលើអត្ថន័យពិតរបស់វាទេ ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋាន តែភាគច្រើនធ្វើទៅតាមទំនោរប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំបានអានព្រះគម្ពីរ តែម្ដងម្កាល ហើយមិនបំណងស្មោះអស់ពីចិត្តទេ ។
ដូចដែលអ្នកបានស្ដាប់នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកបានមានអារម្មណ៍ពីវា តាមរយៈការខ្សឹបប្រាប់ពីព្រះវិញ្ញាណ នូវអ្វីដែលអ្នកគួរតែធ្វើដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតដោយការតាំងចិត្ត និងការផ្ដោតអារម្មណ៍ ។ ខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកធ្វើតាមការបំផុសគំនិតទាំងឡាយ ។ មិនត្រូវបាក់ទឹកចិត្តដោយគំនិត នៃអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើហើយ ឬមិនទាន់បានធ្វើឡើយ ។ ចូរឲ្យព្រះអង្គសង្រ្គោះជូតក្ដារឲ្យស្អាត ។ សូមចងចាំពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូល ៖ «ដរាបណាពួកគេប្រែចិត្ត ហើយស្វែងរកការអត់ទោស ដោយ ស្មោះអស់ពីចិត្ត នោះពួកគេតែងតែនឹងបានអត់ទោសឲ្យ» (មរ៉ូណៃ ៦:៨; គូសបញ្ជាក់បន្ថែម) ។
សូមចាប់ផ្ដើមឥឡូវនេះ ។ រស់នៅក្នុងជីវិតដែលពោរពេញដោយគោលបំណង ។ ដាក់អំណាចនៃការលាយផ្សំនៃវិន័យជារៀងរាល់ថ្ងៃឲ្យមានរបៀប ក្នុងវិស័យដែលសំខាន់ក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ។ ខ្ញុំសន្យាថា មួយឆ្នាំបន្ទាប់ពីពេលនេះ អ្នកនឹងរីករាយថាអ្នកបានចាប់ផ្ដើមនៅថ្ងៃនេះ ឬស្ដាយថាមិនបានចាប់ផ្ដើមមុននេះ ។
ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកពិចារណលើសំណួរទាំងបីនេះ ។ ខ្ញុំសូមឲ្យអ្នកចែកចាយចម្លើយរបស់អ្នកនៅលើបណ្ដាញផ្សព្វផ្សាយសង្គម ដោយប្រើ #ldsdevo ។
ទីមួយ ៖ តើអ្នកអាចធ្វើវាបានទេ ? តើវាអាចទៅរួចសម្រាប់អ្នកធ្វើរឿងតូច និងងាយទាំងនេះទេ ? តើអ្នកអាចខិតខំដើម្បីរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាដើម្បី «ចងចាំទ្រង់ជានិច្ច» (គ&ស ២០:៧៧, ៧៩)បានទេ ? តើអ្នកចំណាយពេលអធិស្ឋានដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត ហើយសិក្សាព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃទេ ?
ទីពីរ ៖ តើវានឹងដំណើរការដែរឬទេ ? តើអ្នកពិតជាជឿលើការសន្យារបស់ព្រះអម្ចាស់ទេ ? តើអ្នកជឿថាផលនៃការលាយផ្សំនៃការមានព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ជានិច្ច នឹងមានឥទ្ធិពលយ៉ាងជ្រាលជ្រៅលើគ្រប់ផ្នែកនៃជីវិតអ្នកទេ ?
នៅទំបញ្ចប់ ៖ តើវាមានតម្លៃទេ ?
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា វា មាន តម្លៃ ហើយវានឹងធ្វើឲ្យមានខុសប្លែកទាំងស្រុង ។ ពេលដែលអ្នកធ្វើកិច្ចការទាំងនេះ អ្នកនឹងរកឃើញថា «ហេតុផល»ដែលសំខាន់បំផុត ក្រោយអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ គឺថាអ្នកស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ហើយទទួលស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ចំពោះអ្នក ។ សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នារកឃើញក្ដីរីករាយដ៏អស្ចារ្យក្នុងការស្វែងរករបស់អ្នក សម្រាប់ភាពឥតខ្ចោះ និងការយល់ដឹង ហើយធ្វើតាមព្រះទ័យទ្រង់ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។
© 2015 ដោយ Intellectual Reserve, Inc។ រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង។ អនុមតិជាភាសាអង់គ្លេស ៖ 12/14 ។ អនុមតិឲ្យបកប្រែ ៖ 12/14 ។ ការបកប្រែនៃ «រស់ដោយមានគោលបំណង ៖ សារៈសំខាន់នៃ «បំណងស្មោះអស់ពីចិត្ត» Cambodian PD10053116 ២៥៨