๑๖ และพวกเขากล่าวแก่พระองค์, เรามีกฎ, และบรรดาศาสดาพยากรณ์; แต่สำหรับชายคนนี้เราจะไม่รับเขาเป็นผู้ปกครองของเรา; เพราะเขาตั้งตนเป็นผู้พิพากษาเหนือเรา.

๑๗ จากนั้นพระเยซูรับสั่งแก่พวกเขา, กฎและบรรดาศาสดาพยากรณ์เป็นพยานถึงเรา; แท้จริงแล้ว, และศาสดาพยากรณ์ทั้งปวงผู้ที่เขียน, แม้จนถึงยอห์น, ได้บอกไว้ล่วงหน้าถึงวันเวลาเหล่านี้.

๑๘ นับแต่เวลานั้น, มีการสั่งสอนเกี่ยวกับอาณาจักรของพระผู้เป็นเจ้า, และมนุษย์ทุกคนที่แสวงหาความจริงเบียดเสียดกันเข้าไปในนั้น.

๑๙ และเป็นเรื่องง่ายกว่าที่จะให้ฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลกสูญสิ้นไป, ง่ายกว่าจะให้จุดกระจิริดจุดหนึ่งของกฎไร้ประสิทธิผล.

๒๐ และเหตุใดเจ้าจึงสอนกฎ, และปฏิเสธสิ่งที่มีเขียนไว้; และกล่าวโทษผู้ที่พระบิดาทรงส่งมาเพื่อทำให้กฎมีสัมฤทธิผล, เพื่อเจ้าทุกคนอาจได้รับการไถ่ ?

๒๑ โอ้ คนโง่ทั้งหลาย ! เพราะเจ้ากล่าวไว้ในใจว่า, ไม่มีพระผู้เป็นเจ้า. และเจ้าบิดเบือนทางที่ถูกต้อง; และอาณาจักรแห่งสวรรค์ต้องทนความรุนแรงจากเจ้า; และเจ้าข่มเหงคนอ่อนโยน; และในความรุนแรงของเจ้า เจ้าหมายมั่นจะทำลายอาณาจักร; และเจ้าพาลูก ๆ ของอาณาจักรไปโดยใช้กำลัง. วิบัติแก่เจ้า, เจ้าผู้ล่วงประเวณี !

๒๒ และพวกเขากล่าววาจาจ้วงจาบพระองค์อีก, โดยโกรธขึ้งพระดำรัส, ว่าพวกเขาเป็นผู้ล่วงประเวณี.

๒๓ แต่พระองค์ตรัสต่อไป, โดยรับสั่งว่า, ผู้ใดก็ตามที่หย่าภรรยาของเขา, และมาแต่งงานกับอีกคนหนึ่ง, ก็ประพฤติล่วงประเวณี; และผู้ใดก็ตามที่แต่งงานกับนางผู้ถูกสามีของนางหย่าร้าง, ก็ประพฤติล่วงประเวณี. ตามจริงแล้วเรากล่าวแก่เจ้า, เราจะเปรียบเจ้ากับเศรษฐี.