1. I stało się, że Enoch mówił dalej: Oto nasz ojciec, Adam, nauczał o tych rzeczach, i wielu uwierzyło, i stało się ^asynami Bożymi; a wielu nie dało wiary, i zginęli w swoich grzechach, i w ^bstrachu i w męce oczekują ognistego gniewu oburzenia Boga, który ma na nich spaść.

2. I od tego czasu Enoch zaczął prorokować ludziom tymi słowy: Gdy podróżowałem i przystanąłem w Mahudżah, wzywając Pana, doszedł mnie głos z nieba, mówiący: Zawróć i udaj się na górę Symeon.

3. I stało się, że zawróciłem i wszedłem na górę; i gdy stałem na górze, ujrzałem, jak otwierają się niebiosa i byłem przyodziany w ^achwałę.

4. I ujrzałem Pana; i stał On przed moim obliczem, i rozmawiał ze mną, jak człowiek z człowiekiem, ^atwarzą w twarz; i powiedział mi: ^bPatrz, a pokażę ci świat przez okres wielu pokoleń.

5. I stało się, że zobaczyłem dolinę Szum, i oto, ukazał mi się wielki naród, który mieszkał w namiotach — lud Szum.

6. I ponownie rzekł Pan do mnie: Patrz, i spojrzałem ku północy, i dojrzałem lud Kanaan, który mieszkał w namiotach.

7. I powiedział mi Pan: Prorokuj, i prorokowałem tymi słowy: Oto lud Kanaan, który jest liczny, pójdzie w bojowym szyku przeciwko ludziom z Szum i będzie ich zabijać, aż zostaną zupełnie zniszczeni; i lud Kanaan podzieli ziemię między siebie, ale ziemia będzie pusta i nieurodzajna; i żaden inny lud nie zamieszka tam oprócz ludu Kanaan.

8. Albowiem Pan rzuci na tę ziemię klątwę upałów i jej nieurodzajność będzie się rozprzestrzeniać wiecznie; i wszystkie dzieci w Kanaan ^apoczerniały, a wszyscy ludzie mieli je w pogardzie.

9. I stało się, że Pan powiedział mi: Patrz, i spojrzałem, i zobaczyłem ziemię szarońską i ziemię Enocha, i ziemię omnerską, i ziemię henijską, i ziemię szemską, i ziemię hanerską, i ziemię hanannihańską, i wszystkich ich mieszkańców.

10. I powiedział mi Pan: Pójdź do tych ludzi i powiedz im: ^aOdpokutujcie, bo inaczej przyjdę i dotknę ich klątwą, i umrą.

11. I dał mi przykazanie, abym ^achrzcił w imię Ojca i Syna, który jest pełen ^błaski i prawdy, i ^cDucha Świętego, który daje świadectwo o Ojcu i Synu.

12. I stało się, że Enoch dalej nawoływał wszystkich ludzi do pokuty, z wyjątkiem ludu Kanaan.

13. A tak wielka była ^awiara Enocha, że prowadził lud Boga, a wrogowie ich przyszli, aby z nimi walczyć, i wyrzekł słowo Pana, i zatrzęsła się ziemia, i rozstąpiły się ^bgóry na jego rozkaz, i wody ^crzek zmieniły swój bieg, i ryk lwów słychać było z pustkowia, i wszystkie narody bały się wielce, tak ^dpotężne było słowo Enocha i tak wielka moc mowy danej mu przez Boga.

14. I wynurzył się także ląd z głębin morskich, a tak wielki był strach wrogów ludu Boga, że uciekli i stanęli z dala i poszli na ląd, który wyłonił się z głębin morskich.

15. A ^aolbrzymi tej krainy także stanęli z dala; i klątwa spadła na wszystkich ludzi, którzy walczyli przeciw Bogu.

16. I odtąd były wojny i rozlew krwi między nimi; lecz Pan przyszedł i zamieszkał ze Swym ludem, i żyli w prawości.

17. ^aStrach przed Panem ogarnął wszystkie narody, tak wielka była chwała Pana, która spoczęła na Jego ludzie. I ^bbłogosławił Pan ziemię, i błogosławił ludziom w górach i na wzniesieniach, i dobrze im się wiodło.

18. I nazwał Pan Swój lud ^aSyjonem, bo był ^bjednego serca i jednego umysłu, i żył w prawości; i nie było biednych pośród nich.

19. A Enoch dalej głosił prawość ludowi Boga. I stało się za jego dni, że zbudował miasto, które nazwał Miastem Świętości, Syjonem.

20. I stało się, że Enoch rozmawiał z Panem; i rzekł do Pana: Z pewnością ^aSyjon na zawsze pozostanie bezpieczny. Lecz Pan rzekł Enochowi: Pobłogosławiłem Syjonowi, ale przekląłem resztę ludu.

21. I stało się, że Pan pokazał Enochowi wszystkich mieszkańców ziemi; a ten ujrzał, jak Syjon z czasem został ^azabrany do nieba. I rzekł Pan Enochowi: Oto moje mieszkanie na wieki.

22. I zobaczył Enoch także resztę ludzi, którzy byli synami Adama; a byli mieszaniną całego potomstwa Adama poza potomstwem Kaina, bowiem jego potomstwo było ^aczarne i nie znalazło się między nimi.

23. I po tym, jak Syjon został zabrany do ^anieba, ^bzobaczył Enoch ^cwszystkie narody ziemi przed sobą.

24. I następowały pokolenia za pokoleniem; a Enoch był ^apodniesiony wysoko na łonie Ojca i Syna Człowieczego; a moc Szatana objęła całą powierzchnię ziemi.

25. I zobaczył aniołów zstępujących z nieba, i usłyszał donośny głos mówiący: Biada, biada mieszkańcom ziemi.

26. I ujrzał Szatana; a miał on wielki ^ałańcuch w swym ręku, którym zasłonił całą powierzchnię ziemi tak, że była w ^bciemnościach; i spojrzał w górę, i śmiał się, i radowali się jego ^caniołowie.

27. I zobaczył Enoch ^aaniołów zstępujących z nieba, dających ^bświadectwo o Ojcu i Synu; i Duch Święty zstąpił na wielu, i zostali zabrani do Syjonu przez moce niebiańskie.

28. I stało się, że Bóg w niebie spojrzał na resztę ludzi i zapłakał; i Enoch dał o tym świadectwo tymi słowy: Jakże to, niebiosa płaczą i przelewają łzy jako deszcz pada na góry?

29. I rzekł Enoch do Pana: Jakże możesz ^apłakać, skoro jesteś święty, i od całej wieczności po całą wieczność?

30. I nawet gdyby człowiek mógł zliczyć ziarnka piasku na ziemi, zaiste, na milionach ^aziem jak ta, nie byłoby to nawet początkiem liczby Twoich ^bdzieł stworzenia; Twoje płótna wciąż się rozciągają; a jednak jesteś tam i Twe łono jest tam; i jesteś też sprawiedliwy; jesteś miłosierny i wiecznie dobry.

31. I ze wszystkich Twoich dzieł stworzenia przygarnąłeś Syjon do Swego łona, od całej wieczności po całą wieczność; i nic oprócz ^apokoju, ^bsprawiedliwości i ^cprawdy nie jest przybytkiem Twojego tronu; i miłosierdzie pójdzie przed Twoim obliczem, i nie ma końca; jakże możesz płakać?

32. Rzekł Pan do Enocha: Oto twoi bracia, dzieło moich własnych ^arąk; dałem im ^bwiedzę w dniu stworzenia; a w Ogrodzie Eden dałem człowiekowi ^cwolną wolę.

33. I mówiłem do twoich braci, a także dałem im przykazanie, że powinni ^amiłować się nawzajem i że powinni wybrać mnie, ich Ojca; lecz oto, są oni bez uczuć, i nienawidzą swej własnej krwi.

34. I ^aogień mojego oburzenia rozpalił się na nich; i w mym wielkim, gorącym niezadowoleniu ześlę na nich ^bpotop, albowiem srogi gniew rozpalił się we mnie na nich.

35. Oto jestem Bogiem; moje imię to ^aCzłowiek Świętości, moje imię to Mąż Rady; moje ^bimię to także Nieskończony i Wieczny.

36. Dlatego mogę wyciągnąć Swoje dłonie i objąć wszystkie dzieła stworzenia, jakich dokonałem; moje ^aoko też je przenika; a pośród całego dzieła moich rąk nie ma tak wielkiej ^bniegodziwości, jak między twoimi braćmi.

37. Lecz oto, grzechy ich spadną na głowy ich ojców; Szatan będzie im ojcem, a niedola ich losem; i całe niebiosa płakać będą nad nimi, zaiste, wszystkie dzieła moich rąk; czyż więc nie powinny niebiosa płakać, widząc, że będą oni cierpieć?

38. Oto bowiem ci, których widzą twoje oczy, zginą w potopie; i zamknę ich, przygotowałem ^awięzienie dla nich.

39. A ^aTen, którego wybrałem, zanosił prośby przed moim obliczem. Przeto cierpi za ich grzechy, jeśli odpokutują w dniu, w którym mój ^bWybrany powróci do mnie; a do tego dnia cierpieć będą ^cmękę.

40. Dlatego płakać będą niebiosa, zaiste, i wszystkie dzieła moich rąk.

41. I stało się, że Pan mówił do Enocha i opisał mu wszystkie czyny dzieci ludzkich; przeto Enoch wiedział, i patrzył na ich niegodziwość i niedolę, i zapłakał, i wyciągnął ramiona, a ^aserce jego wezbrało w nim wielkie jak wieczność; a trzewia jego wypełniły się bólem; i zatrzęsła się cała wieczność.

42. I zobaczył Enoch także ^aNoego i jego ^brodzinę; że potomność wszystkich synów Noego miała zostać ocalona przez zbawienie doczesne.

43. I zobaczył Enoch, jak Noe buduje ^aarkę i że Pan uśmiecha się na jej widok i bierze ją w Swe ręce; na niegodziwych przyszedł jednak potop i pochłonął ich.

44. I gdy Enoch to ujrzał, odczuł gorycz w duszy i płakał nad swymi braćmi, i zawołał do niebios: ^aNie przyjmę ukojenia; lecz Pan rzekł do Enocha: Wznieś swoje serce i ciesz się, i patrz.

45. I stało się, że Enoch spojrzał; i ujrzał wszystkie rodziny na ziemi od Noego; i zawołał do Pana tymi słowy: Kiedy nastąpi dzień Pana? Kiedy zostanie przelana krew Prawego, by wszyscy ci, którzy rozpaczają, mogli być ^auświęceni i mieć życie wieczne?

46. I powiedział Pan: Nastąpi to w ^apołowie czasu, w dniach niegodziwości i zemsty.

47. I oto, zobaczył Enoch dzień nadejścia Syna Człowieczego w ciele; i radowała się jego dusza i powiedział: Oto podniesiony jest Prawy i zabity jest ^aBaranek, od założenia świata; a przez wiarę jestem na łonie Ojca, a ^bSyjon jest ze mną.

48. I stało się, że Enoch spojrzał na ^aziemię i usłyszał głos z jej trzewi, mówiący: Biada, biada mi, matce ludzi; ból cierpię, znużona jestem niegodziwością moich dzieci. Kiedyż ^bodpocznę i zostanę oczyszczona z ^cbrudu, który wychodzi ze mnie? Kiedyż mój Stwórca uświęci mnie, abym odpoczęła, a prawość zamieszka na mojej powierzchni przez pewien czas?

49. I gdy Enoch usłyszał, jak ziemia rozpacza, zapłakał i zawołał do Pana tymi słowy: O Panie, czyż nie masz współczucia dla ziemi? Czyż nie pobłogosławisz dzieci Noego?

50. I stało się, że Enoch wciąż wołał do Pana: Proszę cię, o Panie, w imię Twego Jednorodzonego, Jezusa Chrystusa, abyś okazał miłosierdzie Noemu i jego potomstwu, aby na ziemi nigdy więcej nie nastąpiły potopy.

51. I Pan nie mógł odmówić; i zawarł przymierze z Enochem, i dał mu przysięgę, że powstrzyma ^apotopy; i będzie wołał do dzieci Noego.

52. I zesłał niezmienne zarządzenie, że ^aresztka jego potomstwa na zawsze znajdzie się wśród wszystkich narodów, tak długo, jak długo istnieć będzie ziemia.

53. I powiedział Pan: Błogosławiony ten, z którego potomstwa nadejdzie Mesjasz; albowiem mówi on: Ja jestem ^aMesjaszem, ^bKrólem Syjonu, ^cOpoką Niebieską, szeroką jak wieczność; a ktokolwiek wchodzi przez bramę i ^dwznosi się dzięki mnie, nigdy nie upadnie; przeto błogosławieni są ci, o których powiedziałem, gdyż nadejdą z ^epieśniami wiecznej radości.

54. I stało się, że Enoch zawołał do Pana tymi słowy: Czy odpocznie ziemia, gdy Syn Człowieczy przyjdzie w ciele? Błagam cię, ukaż mi te rzeczy.

55. I rzekł Pan do Enocha: Patrz, i spojrzał, i ujrzał ^aSyna Człowieczego podniesionego na ^bkrzyżu, jak było zwyczajem ludzi.

56. I usłyszał donośny głos; i zasłoniły się niebiosa, i wszystkie dzieła stworzenia Boga okryły się żałobą; i ^ajęczała ziemia; i pękały skały; i ^bpowstali święci, i zostali ^cukoronowani po ^dprawicy Syna Człowieczego koronami chwały.

57. A tyle ^aduchów, ile było w ^bwięzieniu, wyszło i stanęło po prawicy Boga; a reszta pozostała w łańcuchach ciemności, aż do wielkiego dnia sądu.

58. I ponownie zapłakał Enoch, i zawołał do Pana tymi słowy: Kiedy odpocznie ziemia?

59. I ujrzał Enoch Syna Człowieczego, jak wstępuje do Ojca; i wołał do Pana tymi słowy: Czyż nie przyjdziesz ponownie na ziemię? Ze względu na to, że jesteś Bogiem i znam cię, i przyrzekłeś mi, i nakazałeś mi prosić w imię Twego Jednorodzonego; stworzyłeś mnie i dałeś mi prawo do Twego tronu, i nie osiągnąłem tego sam, a tylko za łaską Twoją; przeto pytam cię, czyż nie przyjdziesz na ziemię ponownie.

60. I rzekł Pan do Enocha: Jak żyję, tak przyjdę w ^adniach ostatnich, w dniach niegodziwości i zemsty, aby wypełnić przysięgę, jaką ci złożyłem o dzieciach Noego.

61. I nadejdzie dzień, że ^aodpocznie ziemia, lecz przed tym dniem ^bzaciemnią się niebiosa i ^czasłona ciemności pokryje ziemię; i trząść się będą niebiosa, a także ziemia; a dzieci ludzkie znosić będą wielkie utrapienia, ale ^dzachowam mój lud.

62. I poślę ^aprawość z nieba, a ^bprawdę wyślę z ^cziemi, aby ^dświadczyły o moim Jednorodzonym, Jego ^ezmartwychwstaniu oraz zmartwychwstaniu wszystkich ludzi; i sprawię, że prawość i prawda zaleją ziemię niczym potop, i ^fzgromadzą moich wybranych z czterech stron świata do miejsca, które im przygotuję, Świętego Miasta, aby lud mój mógł opasać swe lędźwie, oczekiwać czasu mego przyjścia; bowiem tam będzie mój przybytek, a nazywać się będzie Syjon, ^gNowa Jerozolima.

63. I rzekł Pan do Enocha: Wówczas ty i całe twoje ^amiasto spotkacie ich tam, i przyjmiemy ich na nasze łono, i ujrzą nas; i obejmiemy ich za szyję, a oni obejmą nas, i ucałujemy się.

64. I tam będzie moje mieszkanie, będzie to Syjon, który wyróżni się ze wszystkich dzieł mego stworzenia, które uczyniłem; i ziemia ^aodpocznie przez okres ^btysiąca lat.

65. I stało się, że Enoch zobaczył dzień ^aprzyjścia Syna Człowieczego w ostatnich dniach, aby w prawości przebywać na ziemi przez okres tysiąca lat.

66. Ale przed tym dniem zobaczył wielkie utrapienia niegodziwych; i ujrzał też, że morze było niespokojne, a serca ludzi ^amdlały ze strachu, oczekując od Wszechmocnego Boga ^bsądów, jakie spadną na niegodziwych.

67. I Pan pokazał Enochowi wszystko, aż do końca świata; i zobaczył dzień prawych, godzinę ich odkupienia, i doznał pełni ^aradości.

68. I wszystkich dni ^aSyjonu za dni Enocha było, trzysta sześćdziesiąt pięć lat.

69. A Enoch i cały jego lud ^achodzili z Bogiem, który mieszkał pośród Syjonu; i stało się, że Syjon przestał istnieć, albowiem Bóg przyjął go do swego łona; i stąd poszło powiedzenie: Syjon został zabrany.