๑ และบัดนี้เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือแอมันและกษัตริย์ลิมไฮเริ่มปรึกษากับผู้คนว่าจะปลดปล่อยตนออกจากการเป็นทาสได้อย่างไร; และแม้คนทั้งสองให้ผู้คนทั้งหมดมารวมกัน; และการนี้พวกเขาทำไปเพื่อจะฟังเสียงของผู้คนเกี่ยวกับเรื่องนี้.

๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือพวกเขาหาทางปลดปล่อยตนออกจากความเป็นทาสไม่ได้, เว้นแต่จะพาพวกผู้หญิงและลูก ๆ ของตน, และฝูงสัตว์เลี้ยง, และฝูงสัตว์ใหญ่ของตน, และกระโจมที่พักของตน, และออกไปในแดนทุรกันดาร; เพราะชาวเลมันมีจำนวนมาก, จึงเป็นไปไม่ได้ที่ผู้คนของลิมไฮจะต่อสู้พวกเขา, โดยคิดจะปลดปล่อยตนออกจากความเป็นทาสด้วยดาบ.

๓ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือกิเดียนออกไปยืนต่อหน้ากษัตริย์, และกล่าวแก่ท่าน : บัดนี้ข้าแต่กษัตริย์, ท่านสดับฟังถ้อยคำข้าพเจ้ามาจนบัดนี้ก็หลายครั้งแล้วเมื่อเราต่อสู้กับชาวเลมัน, พี่น้องของเรา.

๔ และบัดนี้ข้าแต่กษัตริย์, หากท่านไม่พบว่าข้าพเจ้าเป็นผู้รับใช้ที่ไม่สมค่าแล้ว, หรือจนบัดนี้หากท่านฟังถ้อยคำข้าพเจ้ามาไม่มากก็น้อย, และมันเป็นประโยชน์แก่ท่าน, แม้เช่นนั้นข้าพเจ้าปรารถนาให้ท่านฟังถ้อยคำข้าพเจ้าในครั้งนี้, และข้าพเจ้าจะเป็นผู้รับใช้ของท่านและปลดปล่อยคนพวกนี้ออกจากความเป็นทาส.

๕ และกษัตริย์อนุญาตให้เขาพูด. และกิเดียนกล่าวแก่ท่าน :

๖ จงดูเส้นทางด้านหลังเถิด, ผ่านกำแพงด้านหลัง, ทางด้านหลังของเมือง. ชาวเลมัน, หรือยามของชาวเลมัน, เมาเหล้าตอนกลางคืน; ฉะนั้นให้เราออกถ้อยแถลงไปในบรรดาผู้คนพวกนี้ทั้งหมด ให้พวกเขารวมฝูงสัตว์เลี้ยงและฝูงสัตว์ใหญ่ของพวกเขาไว้, เพื่อจะคอยต้อนมันเข้าไปในแดนทุรกันดารตอนกลางคืน.

๗ และข้าพเจ้าจะไปตามคำสั่งของท่านและให้เหล้าองุ่นชาวเลมันเพื่อเป็นบรรณาการครั้งสุดท้าย, และพวกนั้นจะเมา; และเราจะผ่านไปตามเส้นทางลับด้านซ้ายของค่ายพวกเขาเมื่อพวกนั้นเมาและหลับ.

๘ ดังนั้นเราจะออกไปในแดนทุรกันดารพร้อมด้วยผู้หญิงของเราและลูก ๆ ของเรา, ฝูงสัตว์เลี้ยง, และฝูงสัตว์ใหญ่ของเรา; และเราจะเดินทางลัดเลาะไปตามแผ่นดินแห่งไชลัม.

๙ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือกษัตริย์สดับฟังคำของกิเดียน.

๑๐ และกษัตริย์ลิมไฮให้ผู้คนของท่านรวมฝูงสัตว์ของพวกเขาไว้; และท่านส่งเหล้าองุ่นไปเป็นบรรณาการให้ชาวเลมัน; และท่านส่งเหล้าองุ่นเพิ่มไป, เป็นของกำนัลแก่พวกนั้นด้วย; และพวกนั้นดื่มเหล้าองุ่นที่กษัตริย์ลิมไฮส่งไปให้อย่างไม่ยั้ง.

๑๑ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือผู้คนของกษัตริย์ลิมไฮออกไปในแดนทุรกันดารตอนกลางคืนพร้อมด้วยฝูงสัตว์เลี้ยงและฝูงสัตว์ใหญ่ของพวกเขา, และพวกเขาลัดเลาะไปตามแผ่นดินไชลัมในแดนทุรกันดาร, และเปลี่ยนเส้นทางของพวกเขามุ่งไปสู่แผ่นดินแห่งเซราเฮ็มลา, โดยแอมันและพี่น้องของเขานำไป.

๑๒ และพวกเขาขนทอง, และเงินของพวกเขาทั้งหมด, และของมีค่าของพวกเขา, เท่าที่พวกเขาจะขนไปได้, และขนสัมภาระของพวกเขา, ออกไปในแดนทุรกันดาร; และพวกเขาเดินทางต่อไป.

๑๓ และหลังจากอยู่ในแดนทุรกันดารหลายวันพวกเขามาถึงแผ่นดินแห่งเซราเฮ็มลา, และมารวมกับผู้คนของโมไซยาห์, และกลายเป็นพลเมืองของท่าน.

๑๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือโมไซยาห์ต้อนรับพวกเขาด้วยปีติ; และท่านรับบันทึก^กของพวกเขาไว้ด้วย, และบันทึก^ขซึ่งผู้คนของลิมไฮพบด้วย.

๑๕ และบัดนี้เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นเมื่อชาวเลมันรู้ว่าผู้คนของลิมไฮออกไปจากแผ่นดินในเวลากลางคืน, พวกเขาจึงส่งกองทัพไปในแดนทุรกันดารเพื่อติดตามพวกนั้น;

๑๖ และหลังจากพวกเขาติดตามอยู่สองวัน, ก็ตามรอยคนเหล่านั้นไม่ได้อีกต่อไป; ฉะนั้นพวกเขาจึงหลงทางอยู่ในแดนทุรกันดาร.