1. I stało się, że armia króla powróciła, na próżno poszukując ludu Pana.

2. I teraz oto siły króla były niewielkie, będąc zmniejszone, i nastąpił rozłam pośród reszty ludu.

3. I mniejsza część zaczęła grozić królowi, aż zaczęły się między nimi wielkie spory.

4. I był pośród nich człowiek o imieniu Gedeon, który będąc silnym mężczyzną, a także wrogiem króla, wyciągnąwszy więc swój miecz, poprzysiągł w gniewie, że zabije króla.

5. I stało się, że walczył z królem; a gdy król zobaczył, że Gedeon był bliski pokonania go, uciekł i biegł, i dostał się na ^awieżę, która była w pobliżu świątyni.

6. I Gedeon ścigał go, i już miał wejść na szczyt wieży, aby zabić króla, gdy król, rzuciwszy okiem w kierunku ziemi szemlońskiej, zobaczył, że armia Lamanitów była już w granicach jego ziemi.

7. I teraz król wykrzyknął w męce swojej duszy: Gedeonie, oszczędź mnie, albowiem Lamanici napadają na nas i zniszczą nas; zaiste, zniszczą mój lud.

8. Jednak król nie troszczył się tak bardzo o swój lud, jak o własne życie; jednakże Gedeon oszczędził jego życie.

9. I król nakazał swemu ludowi, aby uciekał przed Lamanitami, a sam poszedł przed nimi, i uciekali na pustkowie razem ze swymi kobietami i dziećmi.

10. I stało się, że Lamanici ich ścigali, dogonili ich i zaczęli ich zabijać.

11. Teraz stało się, że król nakazał, aby wszyscy mężczyźni pozostawili swe żony i dzieci i uciekali przed Lamanitami.

12. I było wielu, którzy nie chcieli ich opuścić, którzy woleli pozostać i zginąć z nimi. A reszta zostawiła swe żony i dzieci i uciekła.

13. I stało się, że ci, którzy pozostali ze swymi żonami i dziećmi, nakłonili swe piękne córki, aby poszły i błagały Lamanitów, by ich nie zabijali.

14. I stało się, że Lamanici zlitowali się nad nimi, bowiem byli urzeczeni pięknem ich kobiet.

15. Przeto Lamanici darowali im życie i wzięli ich do niewoli, i przywiedli ich z powrotem do ziemi nefickiej, pozwalając im zająć ziemię pod warunkiem, że wydadzą w ręce Lamanitów króla Noego i oddadzą swą własność, nawet połowę wszystkiego, co posiadali, połowę swego złota i swego srebra, i wszystkich swych drogocennych przedmiotów, i tak będą płacili daninę królowi Lamanitów z roku na rok.

16. I teraz jeden z synów króla Noego był pośród tych, którzy zostali wzięci do niewoli, a nazywał się ^aLimhi.

17. I Limhi nie chciał, aby jego ojciec został zgładzony, jakkolwiek Limhi wiedział o niegodziwości swego ojca, sam będąc sprawiedliwym człowiekiem.

18. I stało się, że Gedeon posłał po kryjomu mężczyzn na pustkowie, aby szukali króla i tych, którzy z nim byli. I stało się, że natknęli się na pustkowiu na resztę ludzi, wszystkich z wyjątkiem króla i jego kapłanów.

19. Teraz ci mężczyźni złożyli w sercu przysięgę, że powrócą do ziemi nefickiej, i jeśli ich żony i dzieci oraz ci, którzy byli z nimi, zostali zabici, będą szukać odwetu, i też z nimi zginą.

20. I król nakazał im, aby nie wracali; a oni rozgniewali się na niego, i sprawili, że cierpiał, aż do ^aśmierci w ogniu.

21. I mieli właśnie pojmać kapłanów i zadać im śmierć, ale ci uciekli przed nimi.

22. I stało się, że gdy zamierzali powrócić do ziemi nefickiej, napotkali ludzi Gedeona. I ludzie Gedeona opowiedzieli im o wszystkim, co się stało z ich żonami i dziećmi; oraz to, że Lamanici zezwolili im na zajęcie ziemi w zamian za zapłacenie Lamanitom daniny w wysokości połowy wszystkiego, co posiadali.

23. I mężczyźni opowiedzieli ludziom Gedeona, że zabili króla, a jego kapłani uciekli w głąb pustkowia.

24. I stało się, że gdy zakończyli ceremonię, powrócili do ziemi nefickiej, ciesząc się, że ich żony i dzieci nie zostały zabite; i opowiedzieli Gedeonowi, jak postąpili z królem.

25. I stało się, że król Lamanitów złożył im ^aprzysięgę, że jego lud nie będzie ich zabijał.

26. I Limhi, będąc synem króla i mając nadane mu ^aprzez lud królestwo, złożył przysięgę królowi Lamanitów, że jego lud będzie płacił daninę, aż połowę wszystkiego, co posiada.

27. I stało się, że Limhi zaczął umacniać królestwo i ustanowił pokój pośród swego ludu.

28. I król Lamanitów rozstawił straż wokół ziemi, aby zatrzymać lud Limhiego na tej ziemi, by nie uszedł na pustkowie; i utrzymywał swą straż z daniny, którą otrzymywał od Nefitów.

29. I teraz król Limhi miał w swym królestwie nieprzerwany pokój przez okres dwóch lat, gdy Lamanici nie nękali ich ani nie starali się ich zniszczyć.