1. Zaiste, czyż sam Izajasz nie mówi: Kto uwierzył wieści naszej i komu objawiło się ramię Pana?

2. Albowiem wyrośnie On przed Nim jak latorośl i jako korzeń z suchej ziemi; nie ma postawy ani urody; i gdy Go zobaczymy, nie będzie piękna, by się nam podobał.

3. Wzgardzony i odtrącony przez ludzi; mąż boleści i doświadczony w cierpieniu; i jak gdyby przed Nim zakrywaliśmy twarz; był wzgardzony i nie ceniliśmy Go.

4. Zaiste On nasze cierpienie nosił, dźwigał nasze boleści; a my uważaliśmy, że jest zraniony, przez Boga zbity i udręczony.

5. Lecz On był zraniony za nasze wykroczenia, pobity za niegodziwości nasze; skarcono Go, abyśmy mieli spokój; a przez Jego rany jesteśmy uzdrowieni.

6. Wszyscy zbłądziliśmy jak owce; każdy z nas obrócił się ku własnej drodze; a Pan nałożył na Niego niegodziwość nas wszystkich.

7. Był uciemiężony i udręczony, lecz nie otworzył ust Swoich. Jak jagnię na rzeź prowadzone i jak owca niema przed tymi, którzy ją strzygą, tak On nie otworzył ust Swoich.

8. Z więzienia i sądu zabrano Go; i kim będą Jego potomkowie? Wykluczono Go bowiem z krainy żyjących; za wykroczenia mego ludu został zabity.

9. I wyznaczono Mu grób wśród niegodziwych, i w śmierci Swej był z bogaczem, chociaż zła nie popełnił ani nie było fałszu w Jego ustach.

10. Mimo to spodobało się Panu zmiażdżyć Go cierpieniem; gdy odda Swą duszę na ofiarę za grzechy, ujrzy Swe potomstwo i dni Swe przedłuży, a wola Pana spełni się w Jego ręce.

11. On ujrzy udręki Swej duszy i się nasyci; poznaniem Swym prawy mój sługa usprawiedliwi wielu, bowiem weźmie na siebie ich niegodziwości.

12. Dlatego udzielę Mu z części zaszczytów należnych wielkim, i podzieli się On zdobyczą z silnymi, albowiem otworzył swoją duszę na śmierć, i policzony został między grzeszników; i poniósł On grzechy wielu, i wstawił się za grzesznikami.