Księga Mosjasza

1. I teraz już nie było więcej sporów w całej ^aziemi zarahemlskiej pośród całego ludu, który należał do króla Beniamina, tak że król Beniamin miał trwały pokój przez resztę swych dni.

2. I stało się, że miał trzech synów; i nazwał ich Mosjasz, Helorum i Helaman. I sprawił, żeby ich ^auczono pełni ^bjęzyka jego ojców, by mogli stać się mężami rozumnymi; i żeby poznali proroctwa wypowiedziane ustami ich ojców, które były im dane ręką Pana.

3. I uczył ich także o kronikach wyrytych na płytach z mosiądzu, mówiąc: Moi synowie, pragnę, abyście pamiętali, że gdyby nie te ^apłyty, które zawierają te kroniki i te przykazania, pozostawalibyśmy w ^bniewiedzy, nawet teraz, nie znając tajemnic Boga.

4. Albowiem nie byłoby to możliwe, aby nasz ojciec, Lehi, mógł zapamiętać wszystkie te rzeczy, aby nauczać ich swoje dzieci, jedynie przy pomocy tych płyt; albowiem nauczano go ^ajęzyka Egipcjan, więc mógł odczytać te grawerunki i uczyć ich swoje dzieci, aby one uczyły swoje dzieci, wypełniając w ten sposób przykazania Boga aż do tych obecnych czasów.

5. Mówię wam, moi synowie, że gdyby nie te sprawy, które były chronione i ^azachowane ręką Boga, abyśmy mogli ^bczytać i rozumieć Jego ^ctajemnice, i zawsze mieć przed oczyma Jego przykazania, to nasi ojcowie zmarnieliby w niewierze i stalibyśmy się podobni do naszych braci, Lamanitów, którzy nic nie wiedzą o tych sprawach, a nawet nie dają im wiary, gdy są ich nauczani, z powodu ^dtradycji swych ojców, które nie są właściwe.

6. O synowie moi, pragnę, abyście zapamiętali, że słowa te są prawdziwe, i że kroniki te są również ^aprawdziwe. I oto, też płyty Nefiego, zawierające te kroniki i słowa naszych ojców od czasu, gdy opuścili Jerozolimę, aż do teraz, są prawdziwe; i wiemy o tym z całą pewnością, gdyż mamy je przed swoimi oczyma.

7. I teraz, moi synowie, pragnę, abyście pamiętali, żeby je pilnie ^abadać, abyście odnieśli z nich korzyść; i pragnę, abyście ^bprzestrzegali przykazań Boga, aby się wam ^cpowodziło na tej ziemi, zgodnie z ^dobietnicami Pana danymi naszym ojcom.

8. I król Beniamin nauczał swych synów o wielu innych rzeczach, które nie są zapisane w tej księdze.

9. I stało się, że kiedy król Beniamin skończył nauczać swych synów, zestarzał się, i widział, że wkrótce będzie musiał pójść drogą przeznaczenia całej ziemi; dlatego uznał, że powinien przekazać królestwo jednemu ze swych synów.

10. Zażądał więc, aby przywiedziono do niego Mosjasza, i zwrócił się do niego w tych słowach: Mój synu, chcę, abyś obwieścił w całej tej ziemi, pośród całego tego ludu, to jest ^aludu Zarahemli i ludu Mosjasza, który mieszka w tej ziemi, aby zgromadził się, gdyż nazajutrz własnymi ustami obwieszczę mojemu ludowi, że jesteś danym nam przez Pana, naszego Boga, ^bkrólem i włodarzem nad tym ludem.

11. I co więcej, dam temu ludowi ^aimię, którym będą wyróżnieni ponad wszystkie inne ludy wyprowadzone przez Pana Boga z ziemi jerozolimskiej; i czynię to, gdyż byli pilnym ludem w przestrzeganiu przykazań Pana.

12. I dam im imię, które nigdy nie zostanie wymazane, chyba że tylko przez ^awykroczenia.

13. Zaiste, a nadto mówię ci, że gdyby ten wielce ulubiony lud Pana dopuścił się ^awykroczenia, i stał się niegodziwym i cudzołożnym ludem, Pan ich wyda, że staną się ^bsłabi, podobnie jak ich bracia; i On nie będzie ich więcej ^cchronił Swą niezrównaną i zdumiewającą mocą, jak dotąd ochraniał naszych ojców.

14. Albowiem mówię ci, że gdyby nie wyciągnął On Swego ramienia dla zachowania naszych ojców, dostaliby się w ręce Lamanitów i padliby ofiarą ich nienawiści.

15. I stało się, że gdy król Beniamin skończył mówić do swego syna, powierzył mu wszystkie sprawy królestwa.

16. I nadto powierzył mu kroniki wyryte na ^apłytach z mosiądzu; a także płyty Nefiego; i również ^bmiecz Labana, i ^ckulę lub wskaźnik, która prowadziła naszych ojców przez pustkowie i która została przygotowana ręką Pana, aby ich wszystkich prowadzić, każdego zależnie od jego uwagi i pilności wobec Niego.

17. Przeto, gdy byli niewierni, nie cieszyli się ani powodzeniem, ani postępem w swojej podróży, ale byli ^agnani wstecz i ściągali na siebie niezadowolenie Boga; byli więc karani głodem i dotkliwymi udrękami, aby byli pobudzeni do pamiętania o swej powinności.

18. I teraz stało się, że Mosjasz poszedł i uczynił, jak mu ojciec nakazał, i obwieścił wszystkim ludziom, którzy byli w ziemi zarahemlskiej, aby się zgromadzili i poszli do świątyni, by usłyszeć słowa, które jego ojciec miał im powiedzieć.