1. I stało się, że Lamanici nie stanęli ponownie do walki aż upłynęło dziesięć lat. I oto, zatrudniłem swój lud, Nefitów, do przygotowania ich ziem i ich broni na czas wojny.

2. I stało się, że Pan mi powiedział: Wołaj do tego ludu — Odpokutujcie i pójdźcie do mnie, i zostańcie ochrzczeni, i ponownie zbudujcie mój Kościół, a zostaniecie oszczędzeni.

3. I wołałem do tego ludu, ale na próżno; gdyż nie zdawali sobie sprawy z tego, że to Pan ich oszczędził i dał im szansę na odpokutowanie. I oto znieczulili swe serca przeciwko Panu, Swemu Bogu.

4. I stało się, że gdy upłynął dziesiąty rok, a było to trzysta sześćdziesiąt lat od przyjścia Chrystusa, król Lamanitów przysłał do mnie list, w którym zawiadamiał mnie, że przygotowują się, aby stanąć do bitwy przeciwko nam.

5. I stało się, że zarządziłem zgromadzenie mego ludu na ziemi Spustoszenie w mieście, które było w granicach, w pobliżu wąskiego przesmyku prowadzącego do ziemi na południu.

6. I tam rozstawiliśmy nasze armie, aby powstrzymać armie Lamanitów od zajęcia jakiejkolwiek z naszych ziem; przeto umocniliśmy się przeciwko nim ze wszystkich sił.

7. I stało się, że w roku trzysta sześćdziesiątym pierwszym Lamanici podeszli do miasta Spustoszenie, aby z nami walczyć; i stało się, że tego roku pokonaliśmy ich, że wycofali się na swe własne ziemie.

8. I w trzysta sześćdziesiątym drugim roku znowu przyszli z nami walczyć. I znowu ich pobiliśmy, zabijając ich wielką liczbę, i wrzucaliśmy poległych do morza.

9. I teraz, z powodu tej wielkiej sprawy, której dokonał mój lud, Nefici zaczęli ^achełpić się swą siłą, i zaczęli zaklinać przed niebiosami, że pomszczą krew swych braci zabitych przez wrogów.

10. I zaklinali się na niebiosa, a także na tron Boga, że ^apójdą stoczyć bitwę ze swymi wrogami, i usuną ich z powierzchni ziemi.

11. I stało się, że ja, Mormon, odmówiłem odtąd dowodzenia i przewodzenia temu ludowi z powodu jego niegodziwości i występków.

12. Oto pomimo ich niegodziwości prowadziłem ich tak wiele razy do bitwy, i miłowałem ich z całego serca według ^amiłości Bożej, która była we mnie; i otwierałem mą duszę w modlitwie za nich do mego Boga przez cały dzień; jednak było to ^bbez wiary, z powodu zatwardziałości ich serc.

13. I trzy razy wyzwoliłem ich z rąk ich wrogów, a oni nie odpokutowali za swe grzechy.

14. I gdy zaklinali się na wszystko, czego nasz Pan i Zbawca, Jezus Chrystus, im ^azabronił, że pójdą do swych wrogów, by z nimi walczyć i pomścić krew swych braci, oto doszedł do mnie głos Pana, mówiący:

15. ^aZemsta należy do mnie, i ja sam ^bodpłacę; a ponieważ lud ten nie odpokutował, gdy ich wyzwoliłem, oto zostaną usunięci z powierzchni ziemi.

16. I stało się, że stanowczo odmówiłem pójścia przeciw wrogom moim; i czyniłem, jak mi Pan nakazał; i stałem jako bezczynny świadek, by wyjawić światu to, co widziałem i słyszałem, zgodnie z objawieniami Ducha, który świadczył o tym, co ma nastąpić.

17. Przeto piszę ^ado was, Inne narody, a także do ciebie, domu Izraela, którzy, gdy rozpoczęte zostanie dzieło, zaczniecie się przygotowywać, by powrócić do ziemi swego dziedzictwa.

18. Zaiste, oto piszę do wszystkich krańców ziemi; zaiste, i do was, dwanaście plemion Izraela, którzy będziecie ^asądzeni według swoich uczynków przez dwunastu uczniów wybranych przez Jezusa w ziemi jerozolimskiej.

19. I piszę także do resztki tego ludu, która będzie sądzona przez ^adwunastu, których wybrał Jezus na tej ziemi; a oni będą sądzeni przez innych dwunastu, których wybrał Jezus w ziemi jerozolimskiej.

20. I Duch mi objawia te sprawy; przeto piszę do was wszystkich. I z tej przyczyny piszę do was, abyście wiedzieli, że wszyscy będziecie musieli stanąć przed ^atronem sędziowskim Chrystusa, zaiste, każda dusza, która należy do ludzkiej ^brodziny Adama; i musicie stanąć, aby być sądzeni za swoje uczynki, dobre czy złe;

21. I piszę także, abyście ^auwierzyli w ewangelię Jezusa Chrystusa, która będzie pośród was; a także, aby ^bŻydzi, lud przymierza z Panem, mieli inne ^cświadectwo o Tym, którego widzieli i słyszeli, że Jezus, którego zabili, jest ^dprawdziwym Chrystusem i prawdziwym Bogiem.

22. I chciałbym nakłonić ^awszystkich ludzi aż po krańce ziemi, aby odpokutowali i przygotowali się na to, że staną przed tronem sędziowskim Chrystusa.