พระคัมภีร์
ฮีลามัน 3


บทที่ ๓

ชาวนีไฟเป็นอันมากอพยพไปแผ่นดินทางเหนือ—พวกเขาสร้างบ้านปูนและทำบันทึกมากมาย—คนหลายหมื่นคนเปลี่ยนใจเลื่อมใสและรับบัพติศมา—พระวจนะของพระผู้เป็นเจ้านำมนุษย์ไปสู่ความรอด—นีไฟบุตรของฮีลามันขึ้นนั่งบัลลังก์พิพากษา. ประมาณ ๔๙–๓๙ ปีก่อนคริสตกาล.

และบัดนี้เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นในปีที่สี่สิบสามแห่งการปกครองของผู้พิพากษา, ไม่มีความขัดแย้งในบรรดาผู้คนของนีไฟนอกจากมีความจองหองเล็กน้อยซึ่งอยู่ในศาสนจักร, ที่ทำให้เกิดการแตกแยกเล็กน้อยในบรรดาผู้คน, ซึ่งกิจจานุกิจต่าง ๆ ก็ตกลงกันได้ในปลายปีที่สี่สิบสาม.

และไม่มีความขัดแย้งในบรรดาผู้คนในปีที่สี่สิบสี่; ทั้งไม่มีความขัดแย้งมากนักในปีที่สี่สิบห้า.

และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นในปีที่สี่สิบหก, แท้จริงแล้ว, มีความขัดแย้งมากและการแตกแยกมาก; ซึ่งในการนี้มีผู้คนมากมายยิ่งที่ออกไปจากแผ่นดินแห่งเซราเฮ็มลา, และออกไปสู่แผ่นดินทางเหนือเพื่อครอบครองแผ่นดิน.

และพวกเขาเดินทางเป็นระยะไกลมาก, จนมาถึงน่านน้ำกว้างใหญ่และแม่น้ำหลายสาย.

แท้จริงแล้ว, และพวกเขายังกระจายออกไปในทุกส่วนของแผ่นดิน, เข้าไปในส่วนใดก็ตามที่ไม่ได้ถูกทิ้งให้รกร้างและไม่มีป่าไม้, เพราะมีผู้อยู่อาศัยเป็นอันมากที่ได้เข้าครอบครองแผ่นดินมาก่อน.

และบัดนี้ไม่มีส่วนใดของแผ่นดินที่รกร้าง, นอกจากในเรื่องของป่าไม้; แต่เพราะความพินาศอย่างใหญ่หลวงของผู้คนซึ่งได้อาศัยอยู่ในแผ่นดินมาก่อนมันจึงเรียกว่าที่รกร้างว่างเปล่า.

และโดยที่มีป่าไม้เพียงเล็กน้อยบนผืนแผ่นดิน, กระนั้นก็ตามผู้คนที่เข้าไปกลับเป็นผู้ชำนาญมากในการทำงานปูน; ฉะนั้นพวกเขาสร้างบ้านปูน, ซึ่งพวกเขาพำนักอยู่ในนั้น.

และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือพวกเขาขยายเผ่าพันธุ์และกระจายออกไป, และออกไปจากแผ่นดินทางใต้สู่แผ่นดินทางเหนือ, และกระจายไปจนกระทั่งพวกเขาเริ่มครอบคลุมทั่วพื้นพิภพ, จากทะเลทางใต้ถึงทะเลทางเหนือ, จากทะเลทางตะวันตกถึงทะเลทางตะวันออก.

และผู้คนซึ่งอยู่ในแผ่นดินทางเหนือพำนักอยู่ในกระโจม, และในบ้านปูน, และปล่อยให้ต้นไม้ไม่ว่าชนิดใดที่ขึ้นอยู่ตามผืนแผ่นดินเติบโต, เพื่อในที่สุดพวกเขาจะมีไม้สร้างบ้านของตน, แท้จริงแล้ว, เมืองของตน, และวิหารของตน, และบรรดาธรรมศาลาของตน, และสถานศักดิ์สิทธิ์ของตน, และอาคารทุกชนิดของตน.

๑๐ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นเนื่องจากไม้หาได้ยากมากในแผ่นดินทางเหนือ, พวกเขาจึงส่งไปมากโดยทางเรือ.

๑๑ และดังนั้นพวกเขาสามารถช่วยผู้คนในแผ่นดินทางเหนือให้สร้างเมืองหลายแห่ง, ทั้งด้วยไม้และด้วยปูน.

๑๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือมีผู้คนของแอมันหลายคน, ซึ่งเป็นชาวเลมันโดยกำเนิด, เข้าไปในแผ่นดินนี้ด้วย.

๑๓ และบัดนี้มีบันทึกหลายฉบับ, ที่หลายคนในพวกนี้กล่าวถึงการกระทำของคนพวกนี้, ซึ่งเป็นเรื่องราวละเอียดและยาวมาก, เกี่ยวกับพวกเขา.

๑๔ แต่ดูเถิด, หนึ่งในร้อยส่วนของการกระทำของผู้คนเหล่านี้, แท้จริงแล้ว, เรื่องราวของชาวเลมันและของชาวนีไฟ, และสงคราม, และความขัดแย้ง, และการแตกแยกของพวกเขา, และการสั่งสอนของพวกเขา, และการพยากรณ์ของพวกเขา, และการเดินเรือของพวกเขาและการต่อเรือของพวกเขา, และการสร้างวิหาร, และบรรดาธรรมศาลาของพวกเขาและสถานศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา, และความชอบธรรมของพวกเขา, และความชั่วร้ายของพวกเขา, และการกระทำฆาตกรรมของพวกเขา, และการโจรกรรมของพวกเขา, และการปล้นสะดมของพวกเขา, และสิ่งน่าชิงชังและการผิดประเวณีทุกอย่างของพวกเขา, ไม่สามารถกล่าวไว้ได้ในงานนี้.

๑๕ แต่ดูเถิด, มีหนังสือหลายเล่มและบันทึกหลายฉบับเกี่ยวกับทุกเรื่อง, และส่วนใหญ่ชาวนีไฟเป็นผู้บันทึกไว้.

๑๖ และชาวนีไฟสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น, แม้จนพวกเขาตกไปสู่การล่วงละเมิดและถูกฆาตกรรม, ถูกปล้นสะดม, และถูกตามล่า, และถูกขับไล่, และถูกสังหาร, และกระจัดกระจายไปตามพื้นพิภพ, และปะปนกับชาวเลมันจนไม่เรียกว่าชาวนีไฟอีกต่อไป, โดยที่กลับชั่วร้าย, และป่าเถื่อน, และดุร้าย, แท้จริงแล้ว, แม้กลับกลายเป็นชาวเลมัน.

๑๗ และบัดนี้ข้าพเจ้ากลับมาสู่เรื่องของข้าพเจ้าอีก; ฉะนั้น, อะไรที่ข้าพเจ้าพูดไว้ก็เกิดขึ้นหลังจากมีความขัดแย้ง, และความยุ่งยาก, และการสงคราม, และการแตกแยกอย่างใหญ่หลวง, ในบรรดาผู้คนของนีไฟ.

๑๘ ปีที่สี่สิบหกแห่งการปกครองของผู้พิพากษาสิ้นสุดลง;

๑๙ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือยังมีความขัดแย้งอย่างใหญ่หลวงในแผ่นดิน, แท้จริงแล้ว, แม้ในปีที่สี่สิบเจ็ด, และปีที่สี่สิบแปดด้วย.

๒๐ กระนั้นก็ตามฮีลามันทำหน้าที่บนบัลลังก์พิพากษาด้วยความยุติธรรมและความเสมอภาค; แท้จริงแล้ว, ท่านยึดมั่นต่อการรักษากฎเกณฑ์, และคำพิพากษา, และพระบัญญัติของพระผู้เป็นเจ้า; และท่านทำสิ่งที่ถูกต้องในสายพระเนตรของพระผู้เป็นเจ้าตลอดเวลา; และท่านเดินตามทางของบิดาท่าน, จนท่านรุ่งเรืองอยู่ในแผ่นดิน.

๒๑ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือท่านมีบุตรสองคน. ท่านให้ชื่อคนโตว่านีไฟ, และคนเล็ก, ชื่อว่าลีไฮ. และพวกเขาเริ่มเติบโตในทางของพระเจ้า.

๒๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือสงครามและความขัดแย้งเริ่มยุติ, ในระดับหนึ่ง, ในบรรดาผู้คนของชาวนีไฟ, ในตอนปลายปีที่สี่สิบแปดแห่งการปกครองของผู้พิพากษาเหนือผู้คนของนีไฟ.

๒๓ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นในปีที่สี่สิบเก้าแห่งการปกครองของผู้พิพากษา, มีสันติต่อเนื่องสถาปนาขึ้นในแผ่นดิน, ในทุกที่เว้นแต่การมั่วสุมลับซึ่งโจรแกดิแอนทันตั้งขึ้นในส่วนต่าง ๆ ของแผ่นดินที่มีผู้คนอาศัยอยู่กันมาก, ซึ่งในเวลานั้นคนที่เป็นผู้นำของฝ่ายปกครองยังไม่รู้; ฉะนั้นพวกนี้จึงไม่ถูกทำลายไปจากแผ่นดิน.

๒๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือในปีเดียวกันนี้มีความรุ่งเรืองอันกว้างขวางยิ่งในศาสนจักร, ถึงขนาดที่มีผู้คนหลายพันคนเข้าร่วมกับศาสนจักรและได้รับบัพติศมาสู่การกลับใจ.

๒๕ และความรุ่งเรืองของศาสนจักรกว้างขวางยิ่งนัก, และพรที่เทลงบนผู้คนนั้นมากมาย, จนแม้มหาปุโรหิตและผู้สอนเองแปลกใจเกินจะประมาณได้.

๒๖ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคืองานของพระเจ้ารุ่งเรืองจนนำจิตวิญญาณมากมาย, ไปสู่การรับบัพติศมาและการรวมกันเป็นหนึ่งเดียวกับศาสนจักรของพระผู้เป็นเจ้า, แท้จริงแล้ว, แม้หลายหมื่นดวง.

๒๗ ดังนั้นเราจึงเห็นว่าพระเจ้าทรงเมตตาทุกคนผู้ที่จะ, เรียกหาพระนามอันบริสุทธิ์ของพระองค์, ด้วยความจริงใจของใจพวกเขา.

๒๘ แท้จริงแล้ว, ดังนั้นเราจึงเห็นว่าประตูแห่งสวรรค์เปิดให้ทุกคน, แม้ให้ผู้ที่จะเชื่อในพระนามของพระเยซูคริสต์, ผู้ทรงเป็นพระบุตรของพระผู้เป็นเจ้า.

๒๙ แท้จริงแล้ว, เราจึงเห็นว่าผู้ใดก็ตามที่ปรารถนาก็อาจยึดมั่นในพระวจนะของพระผู้เป็นเจ้า, ซึ่งมีชีวิตและทรงพลัง, ซึ่งจะแยกกลโกงและบ่วงและกลอุบายของมารทั้งหมดออกจากกัน, และนำคนของพระคริสต์ไปในทางคับแคบและแคบข้ามห้วงอันเป็นนิจแห่งความเศร้าหมองซึ่งเตรียมไว้ให้กลืนคนชั่วร้าย—

๓๐ และวางจิตวิญญาณพวกเขา, แท้จริงแล้ว, จิตวิญญาณอันเป็นอมตะของพวกเขา, ไว้ทางพระหัตถ์ขวาของพระผู้เป็นเจ้าในอาณาจักรแห่งสวรรค์, เพื่อจะนั่งลงกับอับราฮัม, และอิสอัค, และกับยาโคบ, และกับบรรพบุรุษผู้บริสุทธิ์ทั้งหลายของเรา, และไม่ออกไปอีกเลย.

๓๑ และในปีนี้มีความชื่นชมยินดีตลอดเวลาในแผ่นดินแห่งเซราเฮ็มลา, และในภูมิภาคต่าง ๆ โดยรอบ, แม้ในทั่วแผ่นดินที่ชาวนีไฟครอบครอง.

๓๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือมีสันติและความปรีดียิ่งนักในเวลาที่เหลือของปีที่สี่สิบเก้า; แท้จริงแล้ว, และมีสันติและมีความปรีดียิ่งอย่างต่อเนื่องด้วยในปีที่ห้าสิบแห่งการปกครองของผู้พิพากษา.

๓๓ และในปีที่ห้าสิบเอ็ดแห่งการปกครองของผู้พิพากษามีสันติด้วย, เว้นแต่ความหยิ่งจองหองซึ่งเริ่มเข้ามาสู่ศาสนจักร—มิใช่สู่ศาสนจักรของพระผู้เป็นเจ้า, แต่สู่หัวใจผู้คนที่อ้างว่าเป็นของศาสนจักรของพระผู้เป็นเจ้า—

๓๔ และพวกเขาทะนงตนด้วยความถือดี, แม้จนถึงการข่มเหงพี่น้องของตนเป็นอันมาก. บัดนี้นี่คือความชั่วมหันต์, ซึ่งทำให้ผู้คนที่ถ่อมตนมากกว่าต้องทนต่อการข่มเหงหนัก, และต้องฟันฝ่าความทุกข์ยิ่งนัก.

๓๕ กระนั้นก็ตามพวกเขาอดอาหารและสวดอ้อนวอนบ่อยครั้ง, และเข้มแข็งยิ่งขึ้นและยิ่งขึ้นในความนอบน้อมของตน, และมั่นคงยิ่งขึ้นและยิ่งขึ้นในศรัทธาแห่งพระคริสต์, จนถึงการทำให้จิตวิญญาณพวกเขาเปี่ยมด้วยปีติและการปลอบประโลม, แท้จริงแล้ว, แม้ถึงการชำระและทำให้ใจพวกเขาบริสุทธิ์, ซึ่งการชำระให้บริสุทธิ์นี้เกิดขึ้นได้เพราะการยอมถวายใจพวกเขาต่อพระผู้เป็นเจ้า.

๓๖ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือปีที่ห้าสิบสองสิ้นสุดลงในสันติด้วย, เว้นแต่ความจองหองอย่างรุนแรงซึ่งเข้าไปถึงใจผู้คน; และมันเป็นเพราะความมั่งคั่งยิ่งของพวกเขาและความรุ่งเรืองของพวกเขาในแผ่นดิน; และนับวันมันได้เติบโตอยู่ในพวกเขา.

๓๗ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นในปีที่ห้าสิบสามแห่งการปกครองของผู้พิพากษา, ฮีลามันตาย, และนีไฟบุตรคนโตของท่านเริ่มปกครองแทน. และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือท่านทำหน้าที่บนบัลลังก์พิพากษาด้วยความยุติธรรมและความเสมอภาค; แท้จริงแล้ว, ท่านรักษาพระบัญญัติของพระผู้เป็นเจ้า, และเดินในทางของบิดาท่าน.