๑ ดูเถิด, บัดนี้เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือไม่นานหลังจากที่โมโรไนส่งสาส์นของท่านไปยังหัวหน้าฝ่ายปกครอง, ท่านได้รับสาส์นจากเพโฮรัน^ก, หัวหน้าฝ่ายปกครอง. และนี่คือถ้อยคำที่ท่านได้รับ :

๒ ข้าพเจ้า, เพโฮรัน, ผู้เป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองของแผ่นดินนี้, ส่งถ้อยคำนี้มายังโมโรไน, แม่ทัพบังคับบัญชากองทัพ. ดูเถิด, ข้าพเจ้ากล่าวแก่ท่าน, โมโรไน, ว่าข้าพเจ้าไม่ได้ยินดีในความทุกข์^กอันใหญ่หลวงของท่านเลย, แท้จริงแล้ว, มันทำให้จิตวิญญาณข้าพเจ้าโศกเศร้า.

๓ แต่ดูเถิด, มีคนที่ยินดีในความทุกข์ของท่าน, แท้จริงแล้ว, ถึงขนาดที่พวกเขาลุกขึ้นเป็นกบฏต่อข้าพเจ้า, และต่อผู้คนของข้าพเจ้าซึ่งเป็นอิสรชน^กด้วย, แท้จริงแล้ว, และคนที่ลุกขึ้นกบฏมากมายยิ่งนัก.

๔ และบรรดาผู้ที่หมายมั่นเอาบัลลังก์พิพากษาไปจากข้าพเจ้านั่นเองที่เป็นเหตุของความชั่วช้าสามานย์ใหญ่หลวงนี้; เพราะพวกเขาใช้คำป้อยอมากมาย, และพวกเขาชักนำใจผู้คนไปเป็นอันมาก, ซึ่งจะเป็นเหตุแห่งความทุกข์แสนสาหัสในบรรดาพวกเรา; พวกเขากักเสบียงกรังของเราไว้, และขู่อิสรชนของเราเพื่อพวกเขาจะไม่มาหาท่าน.

๕ และดูเถิด, พวกเขาขับข้าพเจ้าออกไปซึ่งหน้าพวกเขา, และข้าพเจ้าหลบหนีไปแผ่นดินแห่งกิเดียน, พร้อมด้วยคนเท่าที่ข้าพเจ้าจะหาได้.

๖ และดูเถิด, ข้าพเจ้าออกถ้อยแถลงไปทั่วแผ่นดินส่วนนี้; และดูเถิด, คนทั้งหลายกำลังพากันมาหาเราทุกวัน, เพื่อจับอาวุธ, เพื่อป้องกันประเทศของพวกเขาและอิสรภาพ^กของพวกเขา, และเพื่อแก้แค้นสำหรับความอยุติธรรมที่เราได้รับ.

๗ และพวกเขาพากันมาหาเรา, ถึงขนาดที่บรรดาผู้ที่ลุกขึ้นกบฏต่อเราถูกต่อต้าน, แท้จริงแล้ว, ถึงขนาดที่พวกเขากลัวเราและไม่กล้าออกมาสู้รบกับเรา.

๘ พวกเขาเข้าครอบครองแผ่นดิน, หรือเมือง, แห่งเซราเฮ็มลา; กำหนดกษัตริย์ปกครองตน, และเขาเขียนสาส์นถึงกษัตริย์ของชาวเลมัน, ซึ่งในนั้นเขาเข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับเขา; ซึ่งในพันธมิตรนั้นเขาตกลงจะรักษาเมืองแห่งเซราเฮ็มลาไว้, ซึ่งการรักษานี้เขาคิดว่าจะทำให้ชาวเลมันสามารถเอาชัยชนะแผ่นดินที่เหลือได้, และเขาจะได้รับตำแหน่งเป็นกษัตริย์ดูแลคนเหล่านี้เมื่อพวกเขาตกอยู่ภายใต้ชาวเลมัน.

๙ และบัดนี้, ในสาส์นของท่านท่านตำหนิข้าพเจ้า, แต่ไม่เป็นไร; ข้าพเจ้าไม่โกรธ, แต่ชื่นชมยินดีในความประเสริฐของใจท่าน. ข้าพเจ้า, เพโฮรัน, ไม่ได้แสวงหาอำนาจ, นอกจากเพื่อให้บัลลังก์พิพากษาของข้าพเจ้าคงอยู่เท่านั้นเพื่อข้าพเจ้าจะปกปักรักษาสิทธิและเสรีภาพของผู้คนของข้าพเจ้า. จิตวิญญาณข้าพเจ้ายึดมั่นอยู่ในเสรีภาพนั้นซึ่งในสิ่งนั้นพระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้เราเป็นอิสระ^ก.

๑๐ และบัดนี้, ดูเถิด, เราจะต่อต้านความชั่วร้ายแม้จนถึงการนองเลือด. เราจะไม่ทำให้ชาวเลมันหลั่งเลือดหากพวกเขาอยู่ในแผ่นดินของตนเอง.

๑๑ เราจะไม่ทำให้พี่น้องของเราหลั่งเลือดหากพวกเขาไม่ลุกขึ้นกบฏและจับดาบต่อสู้เรา.

๑๒ เรายอมตนขึ้นอยู่กับแอกแห่งความเป็นทาสหากเป็นสิ่งจำเป็นกับความยุติธรรมของพระผู้เป็นเจ้า, หรือหากพระองค์จะทรงบัญชาเราให้ทำเช่นนั้น.

๑๓ แต่ดูเถิดพระองค์ไม่ทรงบัญชาให้เราอยู่ภายใต้ศัตรู, แต่ให้เรามอบความไว้วางใจ^กในพระองค์, และพระองค์จะทรงปลดปล่อยเรา.

๑๔ ฉะนั้น, โมโรไน, พี่ที่รักของข้าพเจ้า, ขอให้เราต่อต้านความชั่วร้าย, และความชั่วไม่ว่ารูปแบบใดก็ตามที่เราไม่อาจต่อต้านด้วยถ้อยคำของเรา, แท้จริงแล้ว, เช่นการกบฏและการแตกแยก, ก็ขอให้เราต่อต้าน^กมันด้วยดาบของเรา, เพื่อเราจะคงอิสรภาพของเราไว้, เพื่อเราจะชื่นชมยินดีในอภิสิทธิ์อันสำคัญยิ่งของศาสนจักรของเรา, และในอุดมการณ์ของพระผู้ไถ่และพระผู้เป็นเจ้าของเรา.

๑๕ ฉะนั้น, ขอให้ท่านมาหาข้าพเจ้าโดยเร็วพร้อมด้วยคนของท่านจำนวนเล็กน้อย, และให้คนที่เหลืออยู่ในบังคับบัญชาของลีไฮกับทีแอนคัม; ให้คนทั้งสองมีอำนาจดำเนินการสงครามในแผ่นดินส่วนนั้น, ตามพระวิญญาณ^กของพระผู้เป็นเจ้า, ซึ่งคือพระวิญญาณแห่งอิสรภาพด้วยซึ่งอยู่ในพวกเขา.

๑๖ ดูเถิดข้าพเจ้าส่งเสบียงกรังเล็กน้อยมาให้พวกเขา, เพื่อพวกเขาจะไม่ตายจนกว่าท่านจะมาหาข้าพเจ้า.

๑๗ ขอให้รวบรวมกำลังคนไว้เท่าที่ท่านทำได้เมื่อท่านเดินทัพมาที่นี่, และเราจะไปต่อสู้กับพวกที่แตกแยกโดยเร็ว, ด้วยพละกำลังแห่งพระผู้เป็นเจ้าของเราตามศรัทธาซึ่งมีอยู่ในเรา.

๑๘ และเราจะเข้ายึดเมืองแห่งเซราเฮ็มลา, เพื่อเราจะได้อาหารมาเพิ่มสำหรับส่งไปให้ลีไฮกับทีแอนคัม; แท้จริงแล้ว, เราจะออกไปต่อสู้กับพวกเขาด้วยพละกำลังแห่งพระเจ้า, และเราจะทำให้ความชั่วช้าสามานย์มหันต์นี้สิ้นสุด.

๑๙ และบัดนี้, โมโรไน, ข้าพเจ้ายินดีที่ได้รับสาส์นของท่าน, เพราะข้าพเจ้าเป็นห่วงอยู่บ้างเกี่ยวกับว่าเราจะทำอย่างไร, ว่าจะเป็นการถูกต้องสำหรับเราหรือไม่ที่จะไปสู้รบกับพี่น้องของเรา.

๒๐ แต่ท่านกล่าวว่า, เว้นแต่พวกเขาจะกลับใจพระเจ้าทรงบัญชาท่านให้ไปสู้รบกับพวกเขา.

๒๑ จงดูว่าท่านทำให้ลีไฮกับทีแอนคัมเข้มแข็ง^กขึ้นในพระเจ้า; จงบอกพวกเขาไม่ให้เกรงกลัว, พระผู้เป็นเจ้าจะทรงปลดปล่อยพวกเขา, แท้จริงแล้ว, และคนทั้งปวงด้วยผู้ยึดมั่นอยู่ในเสรีภาพซึ่งสิ่งนี้พระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้พวกเขาเป็นอิสระมาแล้ว. และบัดนี้ข้าพเจ้ายุติสาส์นของข้าพเจ้าถึงโมโรไน, พี่ที่รักของข้าพเจ้า.