1. I teraz, mój synu, czuję, że jest jeszcze coś, co zadręcza twój umysł, czego nie możesz zrozumieć — co odnosi się do ^asprawiedliwości Boga w ukaraniu grzesznika; bowiem starasz się domniemywać, że niesprawiedliwością jest skazywanie grzesznika na stan niedoli.

2. Teraz oto, mój synu, wytłumaczę ci to. Bowiem oto, gdy Pan Bóg ^awypędził naszych pierwszych rodziców z ogrodu ^bEden, by uprawiali ziemię, z której powstali — zaiste, wywiódł On człowieka, i umieścił na wschodnim krańcu ogrodu Eden ^ccheruby i płomienny miecz, który obracał się we wszystkie strony, aby chronić ^ddrzewo życia.

3. I widzimy, że człowiek stał się podobny Bogu, znając dobro i zło; i na wypadek, gdyby wyciągnął rękę i wziął także z drzewa życia, zjadł i żył na wieki, Pan Bóg umieścił cheruby i płomienny miecz, aby człowiek nie spożywał tego owocu —

4. I tak widzimy, że dano człowiekowi czas, aby odpokutował, zaiste, ^aczas próby, czas, aby odpokutował i służył Bogu.

5. Bowiem oto, gdyby Adam natychmiast wyciągnął rękę i zjadł owoc z drzewa życia, żyłby na wieki, zgodnie ze słowem Boga, nie mając czasu na pokutę; zaiste, i słowo Boga byłoby na próżno, a wielki plan zbawienia zostałby zniweczony.

6. Jednak oto wyznaczono człowiekowi, że ma ^aumrzeć — przeto jako zostali odcięci od drzewa życia, zostaną też usunięci z powierzchni ziemi — i człowiek stał się na zawsze stracony, zaiste, i stał się ^bupadłym człowiekiem.

7. I teraz widzisz z tego, że nasi pierwsi rodzice zostali ^aodcięci, zarówno docześnie, jak i duchowo, od obecności Pana; i tak widzimy, że stali się poddanymi swej własnej ^bwoli.

8. Teraz oto nie było konieczne wybawienie człowieka od śmierci doczesnej, gdyż zniszczyłoby to wielki ^aplan szczęścia.

9. Przeto, ponieważ dusza nigdy nie umiera, a ^aupadek sprowadził śmierć duchową, a także śmierć doczesną na całą ludzkość, że została ona odcięta od obecności Pana, konieczne było, aby człowiek został wybawiony od tej duchowej śmierci.

10. Przeto, gdy stali się ^az natury ^bcieleśni, zmysłowi i diabelscy, ten ^cstan próby stał się dla nich stanem przygotowania; stał się stanem przygotowawczym.

11. A teraz zapamiętaj, mój synu, że gdyby nie było planu odkupienia (zakładając, że go nie ma), w chwili śmierci dusze ludzi znalazłyby się w stanie ^aniedoli, będąc odcięte od obecności Pana.

12. I w żaden sposób nie można by było wybawić ludzi z tego upadłego stanu, który człowiek sprowadził na siebie przez własne nieposłuszeństwo;

13. Przeto, według sprawiedliwości, ^aplan odkupienia mógł nastąpić jedynie pod warunkiem ^bodpokutowania ludzi podczas stanu próby, zaiste, tego stanu przygotowawczego; albowiem bez tego warunku miłosierdzie nie mogłoby zadziałać, chyba że zniszczyłoby dzieło sprawiedliwości. Zaiste, dzieło sprawiedliwości nie może być zniszczone; gdyby tak się stało, Bóg ^cprzestałby być Bogiem.

14. I tak widzimy, że cała ludzkość była ^aupadła i była w mocy ^bsprawiedliwości; zaiste, sprawiedliwości Boga, według której miała być odcięta od Jego obecności.

15. I plan miłosierdzia nie mógłby być dokonany bez zadośćuczynienia; dlatego sam Bóg ^azadośćuczyni za grzechy świata, aby wykonać plan ^bmiłosierdzia, aby wymaganiom ^csprawiedliwości stało się zadość, aby Bóg pozostał ^ddoskonałym, sprawiedliwym Bogiem, a także miłosiernym Bogiem.

16. I pokuta nie mogłaby być udostępniona ludziom, gdyby nie było kary, tak wiecznej, jak ^awieczne jest życie duszy, ustanowionej w przeciwieństwie do planu szczęścia, który także jest wieczny, jak życie duszy.

17. I jak człowiek mógłby odpokutować, gdyby nie ^azgrzeszył? Jak mógłby zgrzeszyć, gdyby nie istniało żadne ^bprawo? Jak mogłoby istnieć prawo, gdyby nie było kary?

18. A kara została wyznaczona, i dano sprawiedliwe prawo, które przyniosło człowiekowi wyrzuty ^asumienia.

19. Teraz, jeśli człowiekowi nie zostałoby dane prawo — jeśli ^azamordujesz, musisz umrzeć — czyż obawiałby się, że umrze, jeśli popełni morderstwo?

20. A także, gdyby nie było prawa zabraniającego grzechu, ludzie nie obawialiby się grzeszyć.

21. I gdyby nie było dane ^ażadne prawo, to jeżeli człowiek by zgrzeszył, co miałaby do tego sprawiedliwość, czy miłosierdzie, bowiem nie rościłyby sobie prawa do tej istoty?

22. Jednak dano prawo i wyznaczono karę, i umożliwiono ^aodpokutowanie, którego wymaga miłosierdzie; w przeciwnym razie sprawiedliwość rości sobie prawo do takiej istoty i egzekwuje prawo, i wymierza jej karę; gdyby tak się nie stało, uczynki sprawiedliwości zostałyby zatracone, a Bóg przestałby być Bogiem.

23. Lecz Bóg nie przestaje być Bogiem, a ^amiłosierdzie rości sobie prawo do skruszonych, i miłosierdzie przyjdzie dzięki ^bzadośćuczynieniu; a zadośćuczynienie doprowadza do ^czmartwychwstania zmarłych; a zmartwychwstanie zmarłych przywodzi ludzi ^dz powrotem do obecności Boga; i tak powracają do Jego obecności, aby zostali ^eosądzeni według swych uczynków, zgodnie z prawem i sprawiedliwością.

24. Albowiem oto sprawiedliwość przedstawia wszystkie swe żądania, a także miłosierdzie domaga się wszystkich tych, do których ma prawo; i tak nikt z wyjątkiem naprawdę skruszonych nie zostanie zbawiony.

25. Czy przypuszczasz więc, że miłosierdzie może obrabować ^asprawiedliwość? Mówię ci: Nie, nie może. Gdyby tak się stało, Bóg przestałby być Bogiem.

26. I tak Bóg urzeczywistnia Swe wielkie i wieczne ^acele, które zostały przygotowane ^bod założenia świata. I tak następuje zbawienie i odkupienie ludzi, a także ich zagłada i nieszczęście.

27. Przeto, mój synu, ^akto chce, może przyjść i pić do woli z wód życia, a kto nie chce przyjść, nie jest do tego zmuszany, ale ostatniego dnia zostanie mu ^bprzywrócone według jego ^cczynów.

28. Jeśli pragnął czynić ^azło i nie odpokutował w ciągu swych dni, oto zło będzie mu dane zgodnie z przywróceniem Bożym.

29. A teraz, mój synu, pragnę, abyś tym więcej się nie niepokoił, i niech tylko twe grzechy niepokoją cię tym niepokojem, który przywiedzie cię do pokuty.

30. O synu mój, pragnę, abyś nie zaprzeczał więcej sprawiedliwości Boga. Nie staraj się usprawiedliwiać swych grzechów, nawet w najmniejszym stopniu, zaprzeczając sprawiedliwości Boga; ale pozwól, aby sprawiedliwość Boga i Jego miłosierdzie, i Jego cierpliwość miały całkowity wpływ na twoje serce; i niech to uniży cię aż do prochu ziemi w ^apokorze.

31. I teraz, o synu mój, jesteś powołany przez Boga, abyś głosił temu ludowi słowo. I teraz pójdź swą drogą, mój synu, głoś słowo zgodnie z prawdą i rozsądkiem, abyś mógł przywieść dusze do pokuty, aby ten wielki plan miłosierdzia rościł sobie do nich prawo. I niech Bóg błogosławi ci według moich słów. Amen.