1. I stało się, że Nefici, których nie ^azabito bronią wojenną, skończywszy chować swych poległych — a liczba poległych nie została zliczona, ponieważ tak wielka była ich liczba — powrócili wszyscy na swe ziemie i do swych domów, i swych żon, i swych dzieci.

2. Wiele kobiet i dzieci zginęło od miecza, i stracili także wiele stad i trzód; a także zboże na wielu polach zostało zniszczone, zostało bowiem stratowane przez zastępy ludzi.

3. I teraz wielu Lamanitów i Amlikitów zabitych na brzegu rzeki Sydon wrzucono do ^awód Sydonu; i oto ich kości spoczywają w głębinach ^bmorskich, i jest ich wiele.

4. I ^aAmlikici odróżniali się od Nefitów, bo ^boznaczyli swe czoła na czerwono, podobnie jak Lamanici; jednak nie golili swych głów jak Lamanici.

5. Teraz głowy Lamanitów były ogolone; i byli oni ^anadzy z wyjątkiem skórzanej przepaski na biodrach, a także ich zbroi, którą się opasywali, oraz ich łuków, ich strzał i ich kamieni, i ich proc, i tak dalej.

6. I skóra Lamanitów była ciemna, zgodnie z piętnem, które zostało nałożone na ich ojców i które było ^aprzekleństwem za ich wykroczenia i ich powstanie w buncie przeciwko swym braciom — Nefiemu, Jakubowi, Józefowi i Samowi, którzy byli mężami sprawiedliwymi i świętymi.

7. I ich bracia starali się ich zgładzić, dlatego zostali przeklęci; i Pan Bóg nałożył na nich ^apiętno, zaiste, na Lamana i Lemuela, a także na synów Ismaela oraz ismaelickie kobiety.

8. I stało się tak, aby ich potomstwo odróżniało się od potomstwa ich braci, aby w ten sposób Pan Bóg zachował Swój lud, by nie ^amieszał się z nimi i nie uwierzył w nieprawidłowe ^btradycje, które doprowadziłyby do ich zagłady.

9. I stało się, że kto zmieszał swoje potomstwo z potomstwem Lamanitów, sprowadzał to samo przekleństwo na swoje potomstwo.

10. Dlatego kto dał się zwieść Lamanitom, był do nich zaliczany i naznaczony tym samym piętnem.

11. I stało się, że ci, którzy przestali wierzyć w ^atradycje Lamanitów, a uwierzyli w kroniki zabrane z ziemi jerozolimskiej, a także w prawdziwe tradycje swoich ojców, ci, którzy uwierzyli w przykazania Boga i przestrzegali ich, nazywali się odtąd Nefitami lub ludem Nefiego —

12. I są to ci, którzy prowadzili kroniki zawierające ^aprawdę o tym ludzie i o ludzie Lamanitów.

13. Teraz wrócimy znowu do Amlikitów, bo na nich także nałożono ^apiętno; zaiste, sami naznaczali się piętnem, zaiste, czerwonym znakiem na czołach.

14. Tak też wypełniło się słowo Boga, albowiem to są słowa, które powiedział Nefiemu: Oto przekląłem Lamanitów i naznaczę ich piętnem, aby odtąd i na wieki oni i ich potomstwo zawsze odróżniali się od ciebie i twego potomstwa, chyba że odpokutują za swe niegodziwości i ^azwrócą się do mnie, abym mógł okazać im miłosierdzie.

15. I powtarzam: naznaczę piętnem tego, kto zmiesza się z potomstwem twych braci, że oni będą także przeklęci.

16. I powtarzam: naznaczę piętnem tego, kto walczy przeciwko tobie i twojemu potomstwu.

17. I ponownie mówię, że ten, kto odstąpi od ciebie, nie będzie więcej zwany twoim potomkiem; odtąd i na wieki będę błogosławił ciebie i tego, kto będzie zwany twym potomkiem; i takie były obietnice Pana dane Nefiemu i jego potomkom.

18. Teraz Amlikici nie wiedzieli, że wypełniają słowa Boga, gdy zaczęli malować znaki na swych czołach; jednakże otwarcie ^azbuntowali się przeciwko Bogu; przeto konieczne było, aby spadło na nich przekleństwo.

19. Teraz pragnę, abyście widzieli, że sami sprowadzili na siebie to ^aprzekleństwo; tak samo jak każdy człowiek, który zostaje przeklęty, sam to na siebie sprowadza.

20. Teraz stało się, że niewiele dni po bitwie, którą Lamanici i Amlikici stoczyli na ziemi zarahemlskiej, przyszła inna armia Lamanitów na lud Nefiego, w ^atym samym miejscu, gdzie pierwsza armia spotkała się z Amlikitami.

21. I stało się, że wysłano przeciw nim armię, aby ich wyprzeć z ich ziemi.

22. I teraz Alma, będąc ^aranny, nie poszedł tym razem walczyć z Lamanitami;

23. Lecz wysłał przeciw nim liczną armię; i poszli, i zabili wielu Lamanitów, i wyparli resztę z granic swej ziemi.

24. A potem znowu powrócili, i zaczęli ustanawiać pokój na ziemi, i przez jakiś czas nie byli nękani przez swych wrogów.

25. I wszystko to odbywało się, zaiste, wszystkie te wojny i spory zaczęły się i ustały podczas piątego roku panowania sędziów.

26. I w przeciągu jednego roku tysiące i dziesiątki tysięcy dusz zostały posłane do wiecznego świata, aby tam otrzymać ^azapłatę, według swych uczynków, zależnie od tego, czy były dobre czy złe, aby otrzymać wieczne szczęście lub wieczną niedolę, zależnie od tego, czy chciały być posłuszne dobremu duchowi czy złemu.

27. Albowiem każdy człowiek otrzymuje ^awynagrodzenie od tego, komu jest ^bposłuszny, a dzieje się to zgodnie ze słowami danymi w duchu proroctwa; dlatego niech się stanie według prawdy. I tak kończy się piąty rok panowania sędziów.