ព្រះគម្ពីរ
អាលម៉ា 14


ជំពូក​ទី ១៤

អាលម៉ា និង​អាមូលេក ត្រូវ​ជាប់​គុក ហើយ​ត្រូវ​គេ​វាយ — ពួក​អ្នក​ជឿ និង​ព្រះ​គម្ពីរ​បរិសុទ្ធ​របស់​គេ​ត្រូវ​គេ​ដុត​ចោល​ដោយ​ភ្លើង — ពួក​ស្មរបន្ទាល់​ទាំង​នេះ ត្រូវ​បាន​ទទួល​ដោយ​ព្រះ​អម្ចាស់​នៅ​ក្នុង​ភាព​រុងរឿង — ជញ្ជាំង​គុក​ទាំង​ឡាយ​ត្រូវ​ប្រេះ​រលំ — អាលម៉ា និង​អាមូលេក​ត្រូវ​បាន​ដោះ​លែង ហើយ​ពួក​អ្នក​ដែល​បៀតបៀន​គេ​ក៏​ត្រូវ​ស្លាប់​ទៅ។ ប្រមាណ​ជា​ឆ្នាំ ៨២–៨១ ម.គ.ស.។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា បន្ទាប់​ពី​លោក​បាន​បញ្ចប់​នូវ​ការ​និយាយ​ទៅ​កាន់​ប្រជាជន​ហើយ នោះ​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ជឿ​តាម​ពាក្យ​របស់​លោក ហើយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ប្រែចិត្ត ហើយ​ពិចារណា​មើល​បទគម្ពីរ​ទាំង​ឡាយ។

តែ​ពួក​គេ​ច្រើន មាន​បំណង​ចង់​បំផ្លាញ​អាលម៉ា និង​អាមូលេក​ចោល ព្រោះ​ពួក​គេ​ខឹង​នឹង​អាលម៉ា ព្រោះ​តែ​ពាក្យ​ដ៏​ក្បោះក្បាយ​របស់​លោក​ទៅ​កាន់​ស៊ីអែសរ៉ុម ហើយ​ពួក​គេ​បាន​និយាយ​ដែរ​ថា អាមូលេក​បាន​កុហក​គេ ហើយ​បាន​បន្ទាបបន្ថោក​ដល់​ច្បាប់​របស់​គេ ហើយ​បន្ទាបបន្ថោក​ដល់​ពួក​មេធាវី និង​ចៅក្រម​របស់​គេ​ផង។

ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​ខឹង​នឹង​អាលម៉ា និង​អាមូលេក​ដែរ ហើយ​ពី​ព្រោះ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​បាន​ធ្វើ​បន្ទាល់​យ៉ាង​ក្បោះក្បាយ​ទាស់​នឹង​សេចក្ដី​ទុច្ចរិត​របស់​គេ ទើប​គេ​ស្វែងរក​កម្ទេច​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ចោល​ដោយ​សម្ងាត់។

តែ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា គេ​ពុំ​ធ្វើ​យ៉ាង​នោះ​ឡើយ តែ​គេ​បាន​ចាប់​អ្នក​ទាំង​ពីរ ហើយ​ចង​ពួក​គេ​ដោយ​ខ្សែ​ដ៏​មាំ ហើយ​នាំ​ពួក​គេ​ទៅ​ខាង​មុខ​មេ​ចៅក្រម​នៅ​ដែនដី​នោះ។

ហើយ​ប្រជាជន​បាន​ចេញ​ទៅ​ធ្វើ​សាក្សី​ទាស់​នឹង​គេ — ដោយ​បរិហារ​ថា ពួក​គេ​បាន​បង្អាប់​ដល់​ច្បាប់ និង​ពួក​មេធាវី និង​ពួក​ចៅក្រម​នៃ​ដែនដី​នោះ ហើយ​ព្រម​ទាំង​បង្អាប់​ប្រជាជន​ទាំង​អស់ ដែល​រស់​នៅ​លើ​ដែនដី​នោះ​ផង ហើយ​បាន​ធ្វើ​បន្ទាល់​ផង​ដែរ​ថា អ្នក​ទាំង​ពីរ​បាន និយាយ​ថា មាន​ព្រះ​តែមួយ​អង្គ ហើយ​ថា ទ្រង់​នឹង​ចាត់​ឲ្យ​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​ទ្រង់​មក​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន តែ​ទ្រង់​មិន​ព្រម​សង្គ្រោះ​ពួក​គេ​ទេ ហើយ​ប្រជាជន​បាន​ធ្វើ​បន្ទាល់​នូវ​កិច្ចការ​បែប​នេះ ជា​ច្រើន​ទាស់​នឹង​អាលម៉ា និង​អាមូលេក។ ឥឡូវ​នេះ ការណ៍​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​នៅ​ខាង​មុខ​មេ​ចៅក្រម​នៃ​ដែនដី​នោះ។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ស៊ីអែសរ៉ុម​មាន​សេចក្ដី​អស្ចារ្យ​នឹង​ពាក្យ​សម្ដី​ដែល​ប្រជាជន​បាន​និយាយ ហើយ​គាត់​ក៏​ដឹង​អំពី​ការ​ងងឹតងងល់​នៃ​គំនិត ដែល​គាត់​បាន​បណ្ដា​ល​ឲ្យ​មាន​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន​ដោយ​ពាក្យ​កុហក​របស់​គាត់ ហើយ​ព្រលឹង​គាត់​ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​កើតទុក្ខ ដោយ​ការ​ដឹង​នូវ​កំហុស​របស់​ខ្លួន មែន​ហើយ គាត់​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ឡោមព័ទ្ធ​ដោយ​ការ​ឈឺ​ចាប់​នៃ​ស្ថាន​នរក។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា គាត់​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ស្រែក​ទៅ​កាន់​ប្រជាជន​ថា ៖ មើល​ចុះ ខ្ញុំ​មាន​ទោស រីឯ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​នេះ​គ្មាន​ទោស​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​ទេ។ ហើយ​គាត់​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​អង្វរ​ជំនួស​អ្នក​ទាំង​ពីរ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក តែ​ប្រជាជន​មើល​ងាយ​គាត់ ដោយ និយាយ​ថា ៖ តើ​អ្នក​ឯង​ត្រូវ​អារក្ស​ចូល​ហើយ​ឬ? ហើយ​ប្រជាជន​បាន​ស្ដោះ​ដាក់​គាត់ ហើយ​បណ្ដេញ​គាត់​ចេញ ព្រម​ទាំង​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​តាម​ពាក្យ​ដែល​អាលម៉ា និង​អាមូលេក​បាន​និយាយ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​បណ្ដេញ​អ្នក​ទាំងពីរ​នោះ​ចេញ​ទៅ ហើយ​បាន​ចាត់​មនុស្ស​ឲ្យ​ចោល​ថ្ម​លើ​គេ​ទៀត​ផង។

ហើយ​ពួក​គេ​បាន​យកប្រពន្ធ​កូន​អ្នក​ទាំង​នោះ​មក​មូល​គ្នា ហើយ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ ឬ​ត្រូវ​បាន​បង្រៀន​ឲ្យ​ជឿ​តាម​ព្រះ​បន្ទូល​នៃ​ព្រះ ក៏​គេ​បញ្ជា​ឲ្យ​បោះ​ចោល​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​ដែរ ហើយ​គេ​ក៏​បាន​ប្រមូល​យក​បញ្ជី​ទាំង​ឡាយ​របស់​ជន​ទាំង​នោះ ដែល​មាន​ព្រះ​គម្ពីរ​បរិសុទ្ធ​ទាំង​ឡាយ ហើយ​បោះ​ចោល​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​ដែរ ដើម្បី​ឲ្យ​បញ្ជី​ប្រវត្តិ​ទាំង​នោះ​ឆេះ ហើយ​បំផ្លាញ​ទៅ​ដោយ​ភ្លើង។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​គេ​បាន​នាំ​អាលម៉ា និង​អាមូលេក ហើយ​សែង​អ្នក​ទាំង​ពីរ​យក​ទៅ​កន្លែង​សម្លាប់ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ធ្វើ​សាក្សី​នូវ​ការ​បំផ្លិចបំផ្លាញ​នៃ​ពួក​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ។

១០ហើយ​កាលដែល​អាមូលេក​បាន​ឃើញ​ការ​ឈឺ​ចាប់​របស់​ពួក​ស្ត្រី និង​កូន​ក្មេង ដែល​ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ​នោះ លោក​ក៏​ឈឺ​ចាប់ ហើយ​លោក​បាន​ពោល​ទៅ​អាលម៉ា​ថា ៖ តើ​យើង​អាច​មើល​ឆាក​ដ៏​ស្ញប់​ស្ញែង​នេះ​ម្ដេច​កើត? ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ចូរ​យើង​លាត​ដៃ​របស់​យើង ហើយ​អនុវត្ត​អំណាច​នៃ​ព្រះ​ដែល​នៅ​ក្នុង​យើង ហើយ​ជួយ​អ្នក​ទាំង​នេះ​ពី​អណ្ដាត​ភ្លើង​ចុះ។

១១ប៉ុន្តែ អាលម៉ា​បាន​ពោល​ទៅ​កាន់​លោក​ថា ៖ ព្រះ​វិញ្ញាណ​ទ្រង់​រារាំង​មិន​ឲ្យ​ខ្ញុំ​លាត​ដៃ​ឡើយ ត្បិត​មើល​ចុះ ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​ទទួល​យក​ពួក​គេ​ឡើង​ទៅ​ឯ​ទ្រង់ ក្នុង​សិរី​ល្អ​ហើយ ហើយ​ទ្រង់​ទ្រាំ​ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​អាច​ធ្វើ​ការ​នេះ ឬ​ក៏​ដើម្បី​ឲ្យ​ប្រជាជន​អាច​ធ្វើ​ការ​នេះ​ដល់​ពួក​គេ ស្រប​តាម​ភាព​រឹងរូស​នៃ​ចិត្ត​របស់​គេ ដើម្បី​ឲ្យ​សេចក្ដី​ជំនុំ​ជំរះ​ទាំង​ឡាយ​ដែល​ទ្រង់​នឹង​អនុវត្ត​មក​លើ​គេ​នៅ​ក្នុង​សេចក្ដី​ពិរោធ​របស់​ទ្រង់​នោះ អាច​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ ហើយ​ឈាម​របស់​អ្នក​ឥត​ទោស​នឹង​ឈរ​ជា​សាក្សី​ទាស់​នឹង​គេ មែន​ហើយ គឺ​នឹង​ស្រែក​ដ៏​ខ្លាំង​ទាស់​នឹង​គេ​នៅ​ថ្ងៃ​ចុង ក្រោយ​បង្អស់។

១២ឥឡូវ​នេះ អាមូលេក​បាន​ពោល​ទៅ​កាន់​អាលម៉ា​ថា ៖ មើល​ចុះ ប្រហែលជា​គេ​នឹង​ដុត​យើង​ដែរ។

១៣ហើយ​អាលម៉ា​បាន​និយាយ​ថា ៖ ចូរ​ទុក​ឲ្យ​ការណ៍​នេះ​កើត​ឡើង ស្រប​តាម​ព្រះ​ហឫទ័យ​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់​ចុះ។ ប៉ុន្តែ​មើល​ចុះ កិច្ចការ​របស់​យើង​មិនទាន់​ចប់​នៅ​ឡើយ​ទេ ហេតុ​នេះ​ហើយ គេ​ពុំ​ដុត​យើង​ទេ។

១៤ឥឡូវ​នេះ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា កាលដែល​សាកសព​នៃ​ពួក​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​គេ​បោះ​ចោល​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​បាន​ឆេះ​អស់​ហើយ និង​បញ្ជី​ទាំង​ឡាយ ដែល​គេ​បាន​បោះ​ចោល​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​ជាមួយ​គេ​នោះ ក៏​ត្រូវ​ឆេះ​អស់​ហើយ​ដែរ នោះ​មេ​ចៅក្រម​នៃ​ដែនដី​នោះ បាន​មក ហើយ​ឈរ​ចំពោះ​មុខ​អាលម៉ា និង​អាមូលេក ដែល​ជាប់​ចំណង ហើយ​គាត់​ទះកំផ្លៀង​អ្នក​ទាំង​ពីរ​នឹង​ដៃ ហើយ​បាន​និយាយ​ទៅ​គេ​ថា ៖ បន្ទាប់​ពី​អ្វី​ដែល​អ្នក​បាន​ឃើញ​នេះ តើ​អ្នក​នឹង​បង្រៀន​ប្រជាជន​នេះ​ទៀត ដើម្បី​ឲ្យ​ពួក​គេ​ត្រូវ​បោះ​ចោល​ទៅ​ក្នុង​បឹង​ភ្លើង និង​ស្ពាន់ធ័រ​ឬ?

១៥មើល​ចុះ អ្នក​ឃើញ​ថា អ្នក​គ្មាន​អំណាច​នឹង​ជួយ​ពួក​អ្នក ដែល​ត្រូវ​បោះ​ចោល​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​សោះ ឯ​ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​មិន​បាន​សង្គ្រោះ​ពួក​គេ​ដែរ ទោះ​ជា​ពួក​គេ​មាន​សេចក្ដី​ជំនឿ​ដូច​អ្នក​ក៏​ដោយ។ ហើយ​ចៅក្រម​នោះ​ក៏​ទះកំផ្លៀង​គេ​ទៀត ហើយ​សួរ​ថា ៖ តើ​អ្នក​និយាយ​ថា​ដូច​ម្ដេច ទៅ​អំពី​ការណ៍​នេះ?

១៦ឥឡូវ​នេះ ចៅក្រម​នេះ ជា​អ្នក​ដើរ​តាម​របៀប និង​សេចក្ដី​ជំនឿ​របស់​នីហូរ ដែល​បាន​សម្លាប់​គេឌាន។

១៧ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា អាលម៉ា និង​អាមូលេក ពុំ​បាន​ឆ្លើយតប​នឹង​គាត់​ទាល់​តែ​សោះ ហើយ​គេ​ក៏​វាយ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ទៀត ហើយ​បាន​ប្រគល់​គេ​ទៅ​ឲ្យ​ពួក​ភ្នាក់​ងារ ដើម្បី​យក​ទៅ​ដាក់​គុក។

១៨ហើយ​កាលដែល​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ត្រូវ​គេ​ដាក់​គុក​អស់​បី​ថ្ងៃ​ហើយ នោះ​ក៏​មាន​ពួក​មេធាវី ពួក​ចៅក្រម ពួក​សង្ឃ និង​គ្រូបង្រៀន​ជា​ច្រើន​នាក់ ជា​ពួក​អ្នក​ដែល​កាន់​តាម​ជំនឿ​នៃ​នីហូរ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​មក​មើល​គេ​នៅ​ឯ​គុក ហើយ​បាន​សួរ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ជា​ច្រើន​ប្រការ តែ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ពុំ​បាន​ឆ្លើយ​អ្វី​ទាំង​អស់។

១៩ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ចៅក្រម​នោះ​បាន​ឈរ​នៅ​ចំពោះ​មុខ​គេ ហើយ​សួរ​ថា ៖ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​មិន​ឆ្លើយតប​នឹង​សំនួរ​របស់​មនុស្ស​ទាំង​នេះ? តើ​អ្នក​មិន​ដឹង​ទេ​ឬ​ថា ខ្ញុំ​មាន​អំណាច​អាច​បោះ​អ្នក​ចោល​ទៅ​ក្នុង​អណ្ដាត​ភ្លើង​ដែរ? ហើយ​គេ​បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​និយាយ តែ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ពុំ​ឆ្លើយ​អ្វី​ទាំង​អស់។

២០ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​គេ​បាន​ចេញ​ទៅ​វិញ លុះ​ដល់​ស្អែក​ឡើង ក៏​ត្រឡប់​មក​វិញ​ទៀត ហើយ​ចៅក្រម​នោះ​ក៏​ទះ​កំផ្លៀង​គេ​ម្ដង​ទៀត។ ហើយ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ក៏​បាន​មក​វាយ​គេ​ដែរ ដោយ​និយាយ​ថា ៖ តើ​អ្នក​នឹង​ឈរ ហើយ​ថ្កោលទោស​ប្រជាជន​នេះ ហើយ​ទម្លាក់​ទោស​ដល់​ច្បាប់​របស់​យើង​ទៀត​ឬ? បើ​សិន​ជា​អ្នក​មាន​អំណាច​ដ៏​ខ្លាំង​បែប​នេះ​មែន ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​មិន​ដោះ​លែង​ខ្លួន​ឯង​ទៅ?

២១ហើយ​គេ​បាន​ថា​ឲ្យ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ជា​ច្រើន សង្កៀត​ធ្មេញ​ដាក់​គេ ហើយ​ស្ដោះ​ដាក់​គេ ហើយ​និយាយ​ថា ៖ តើ​យើង​នឹង​មាន​រូបរាង​ដូច​ម្ដេច នៅ​ពេល​ដែល​យើង​ត្រូវ​ជាប់​ទោស?

២២ហើយ​រឿង​បែប​នេះ​ជា​ច្រើន មែន​ហើយ អស់​ទាំង​កាយវិការ​បែប​នេះ ដែល​ពួក​គេ​បាន​និយាយ​ដាក់​អ្នក​ទាំង​ពីរ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ចំអកឡកឡឺយ ដាក់​អ្នក​ទាំង​ពីរ​អស់​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ​យ៉ាង​នោះ​ហើយ។ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​បង្អត់​អាហារ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​ឃ្លាន ហើយ​បង្អត់​ទឹក ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​ស្រេក ហើយ​គេ​ថែម​ទាំង​ដោះ​យក​សំលៀកបំពាក់​ពី​គេ ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​នៅ​អាក្រាត ហើយ​គេ​ត្រូវ​បាន​ចង​ដោយ​ខ្សែ​ដ៏​មាំ​យ៉ាង​នេះ ហើយ​ដាក់​នៅ​ក្នុង​គុក។

២៣ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា បន្ទាប់​ពី​ពួក​គេ​រង​ទុក្ខ​យ៉ាង​នេះ​អស់​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ​មក (ហើយ​គឺ​នៅ​ថ្ងៃ​ទី​ដប់​ពីរ នៃ​ខែ​ទី​ដប់ នៅ​ឆ្នាំ​ទី​ដប់​ក្នុង​រជ្ជកាល​នៃ​ពួក​ចៅក្រម ទៅ​លើ​ប្រជាជន​នីហ្វៃ) គឺ​ថា មេ​ចៅក្រម​នៃ​ដែនដី​អាំម៉ូណៃហា និង​ពួក​គ្រូបង្រៀន​របស់​គេ និង​ពួក​មេធាវី​របស់​គេ​ជា​ច្រើន​នាក់​បាន​ទៅ​កាន់​គុក ដែល​អាលម៉ា និង​អាមូលេក​ត្រូវ​គេ​ចង​ដោយ​ចំណង​ដ៏​ជាប់​នៅ​ក្នុង​ទី​នោះ។

២៤ហើយ​មេ​ចៅក្រម​បាន​ឈរ​នៅ​ចំពោះ​មុខ​គេ ហើយ​វាយ​គេ​ទៀត ហើយ​បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​គេ​ថា ៖ បើ​សិន​ជា​អ្នក​មាន​អំណាច នៃ​ព្រះ ចូរ​អ្នក​ដោះ​លែង​ខ្លួន​ឯង​ឲ្យ​រួច​ផុត​ពី​ចំណង​នេះ​មើល ហើយ​ពេល​នោះ យើង​នឹង​ជឿ​ថា ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​នឹង​បំផ្លាញ​ប្រជាជន​នេះ តាម​ពាក្យ​សម្ដី​របស់​អ្នក​មែន។

២៥ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា​បាន​ទៅ​វាយ​អ្នក​ទាំង​ពីរ ដោយ​និយាយ​ពាក្យ​ដូច​គ្នា រហូត​ដល់​អ្នក​ចុង​ក្រោយ​បង្អស់ ហើយ​កាលដែល​អ្នក​ចុង​ក្រោយ​បង្អស់ បាន​និយាយ​ទៅ​គេ​ចប់​ហើយ នោះ​ព្រះ​ចេស្ដា​នៃ​ព្រះ​ក៏​មក​សណ្ឋិត​លើ​អាលម៉ា និង​អាមូលេក ហើយ​គេ​ក៏​ក្រោក​ឈរ​ឡើង។

២៦ហើយ​អាលម៉ា​ស្រែក​ថា ៖ ឱ​ព្រះ​អម្ចាស់​អើយ តើ​យើង​ខ្ញុំ​ត្រូវ​រង​ទុក្ខ​នូវ​ការ​ឈឺ​ចាប់​នេះ ដល់​ពេល​ណា​ទៅ? ឱ​ព្រះ​អម្ចាស់​អើយ សូម​ចម្រើន​កម្លាំង​ដល់​យើង​ខ្ញុំ​ផង តាម​សេចក្ដី​ជំនឿ​របស់​យើង​ខ្ញុំ​ទៅ​លើ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ឲ្យ​យើង​ដោះ​ខ្លួន​ឲ្យ​រួច​ផង​ចុះ។ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​ផ្ដាច់​ចំណង ដែល​ចង​គេ ហើយ​កាលដែល​ប្រជាជន​បាន​ឃើញ​ការណ៍​នេះ នោះ​ពួក​គេ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​រត់គេច​ខ្លួន ព្រោះ​ខ្លាច​ការ​បំផ្លាញ​នឹង​ធ្លាក់​មក​លើ​គេ​មែន។

២៧ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​គេ​ភិតភ័យ​ជា​ខ្លាំង​រហូត​ដល់​គេ​ដួល​ទៅ​លើ​ដី ហើយ​ពុំ​បាន​ទាំង​ទៅ​ដល់​ទ្វារ​គុក​ខាង​ក្រៅ​ផង ហើយ​ផែនដី​រញ្ជួយ​ជា​ខ្លាំង ហើយ​ជញ្ជាំង​គុក​បាន​ប្រេះ​ជា​ពីរ​រហូត​ដល់​ធ្លាក់​មក​លើ​ដី ហើយ​មេ​ចៅក្រម និង​ពួក​មេធាវី និង​ពួក​សង្ឃ និង​ពួក​គ្រូបង្រៀន ដែល​បាន​វាយ​អាលម៉ា និង​អាមូលេក គេ​ក៏​ត្រូវ​ស្លាប់​ដោយ​ជញ្ជាំង​ធ្លាក់​សង្កត់​លើ។

២៨ហើយ​អាលម៉ា និង​អាមូលេក បាន​ចេញ​ពី​គុក ហើយ​គេ​ពុំ​មាន​ត្រូវ​របួស​អ្វី​សោះ ព្រោះ​ព្រះ​អម្ចាស់ ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​អំណាច​ឲ្យ​គេ ស្រប​តាម​សេចក្ដី​ជំនឿ​របស់​គេ ដែល​ជា​សេចក្ដី​ជំនឿ​ជឿ​ដល់​ព្រះ​គ្រីស្ទ។ ហើយ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​បាន​ដើរ​ចេញ​ពី​គុក​មក​ភ្លាម ហើយ​គេ​បាន​រួច​ពី​ចំណង​ដែល​ចង​គេ ហើយ​គុក​បាន​រលំ​ទៅ​លើ​ដី ហើយ​ក្រៅ​ពី​អាលម៉ា និង​អាមូលេក ឯ​មនុស្ស​ដែល​នៅ​ក្នុង​បរិវេណ​គុក​ក៏​ត្រូវ​ស្លាប់​អស់​រលីង ហើយ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ក៏​ដើរ​ចេញ​មក​ឯ​ទី​ក្រុង​ភ្លាម។

២៩ឥឡូវ​នេះ ប្រជាជន​បាន​ឮ​សំឡេង​ដ៏​ខ្លាំង ក៏​នាំ​គ្នា​រត់​ចេញ​មក​ទាំង​ហ្វូង ចង់​ដឹង​ថា​តើ​មក​ពី​ហេតុ​អ្វី ហើយ​កាលដែល​ពួក​គេ​បាន​ឃើញ​អាលម៉ា និង​អាមូលេក​ចេញ​ពី​គុក​មក ហើយ​ជញ្ជាំង​គុក​បាន​រលំ​ទៅ​លើ​ដី នោះ​ពួក​គេ​ក៏​កើត​សេចក្ដី​ភិតភ័យ​ជា​ខ្លាំង ហើយ​បាន​រត់គេច ចេញ​ពី​វត្ត​មាន​នៃ​អាលម៉ា និង​អាមូលេក ប្រៀប​ដូច​ជា​ពពែ​នាំ​កូន​រត់គេច​ចេញ​ពី​តោ​ពីរ​យ៉ាង​នោះ​ដែរ ហើយ​ដោយ​របៀប​នេះ ពួក​គេ​បាន​រត់គេច​ចេញ​ពី​វត្ត​មាន​នៃ​អាលម៉ា និង​អាមូលេក៕