Գլուխ 22

Սիրով հասնել նորադարձներին և պակաս ակտիվ անդամներին

«Մենք պիտի մշտապես տեղյակ լինենք ընկերակցության հսկայական պարտականության մասին … նրանց հանդեպ, ովքեր գալիս են Եկեղեցի որպես նորադարձներ, և սիրով հասնենք նրանց, … ովքեր թաքնվում են անտարբերության ստվերում»:

Գորդոն Բ. Հինքլիի կյանքից

Մի թեմա, որը Նախագահ Հինքլին շեշտադրել է որպես Եկեղեցու Նախագահ իր ծառայության ընթացքում, Եկեղեցու ոչ ակտիվներին ու նորադարձներին հասնելու կարևորությունն է: Նա կիսվել է այս հարցին վերաբերող իր անձնական ջանքերի շատ օրինակներով, որոնցից մեկը առանձնակի սրությամբ նկարագրել է որպես` «մեկը իմ ձախողումներից»: Նա մեկնաբանել է.

«Երբ որպես միսիոներ ես ծառայում էի Բրիտանական կղզիներում, ես և իմ զուգընկերը ուսուցանում էինք, և ինձ համար հաճույք էր մկրտել մի երիտասարդի: Նա լավ կրթված էր: Նա մաքուր էր: Նա ջանասեր էր: Ես այնքան հպարտ էի այս շնորհալի երիտասարդով, ով եկել էր Եկեղեցի: Ես զգացի, որ նա ունի բոլոր որակավորումները, որպեսզի մեր մարդկանց մեջ ղեկավար դառնա:

Նա մեծ քայլերով առաջ էր գնում` նորադարձից դառնալով անդամ: Նախքան իմ միսիայի ավարտը, ես մի կարճ ժամանակով հնարավորություն ունեցա նրա ընկերը լինել: Հետո ես տուն վերադարձա: Նրան մի փոքր պարտականություն տվեցին Լոնդոնի իր ճյուղում: Նա չգիտեր, թե ինչ է ակնկալվում իրենից: Եվ մի սխալ գործեց: Կազմակերպության ղեկավարը, որտեղ նա ծառայում էր, մի մարդ էր, ով քիչ սեր էր ցուցաբերում և շատ քննադատում: Բավական անգութ եղանակով նա հետապնդում էր իմ ընկերոջը, ով մի պարզ սխալ էր թույլ տվել:

Երիտասարդն այդ երեկո մեր վարձած սրահից հեռացավ կսկիծով ու վիրավորված: … Նա ասաց ինքն իրեն. «Եթե մարդիկ այսպիսին են այստեղ, ապա ես ետ չեմ վերադառնա»:

Եվ նա դարձավ ոչ ակտիվ: Տարիներ անցան: … Երբ ես կրկին Անգլիայում էի, հուսահատ փորձեցի գտնել նրան: … Ես տուն եկա ու երկար որոնումներից հետո ի վերջո կարողացա գտնել նրա հետքը:

Ես գրեցի նրան: Նա պատասխանեց, բայց ոչ մի բառ չգրեց ավետարանի մասին:

Երբ հաջորդ անգամ կրկին Լոնդոնում էի, նորից փնտրեցի նրան: Ես գտա նրան իմ մեկնելու օրը։ Զանգահարեցի նրան ու մենք հանդիպեցինք մետրոյի կայարանում: Մենք գրկախառնվեցինք։ Ես քիչ ժամանակ ունեի մինչև իմ թռիչքը, բայց մենք համառոտ զրույց ունեցանք, մեծ հարգանք ցուցաբերելով միմյանց հանդեպ: Նա ինձ մի անգամ ևս գրկեց, նախքան իմ հեռանալը: Ես վճռեցի, որ երբեք այլևս չեմ կորցնելու նրա հետքը: …

Տարիներն անցան: Ես ծերացա, նա նույնպես: Նա պաշտոնաթող եղավ և տեղափոխվեց Շվեյցարիա: Մի առիթով, երբ Շվեյցարիայում էի, ես իմ ճանապարհը շեղեցի, որպեսզի գտնեմ այն գյուղը, որտեղ նա էր ապրում: Մենք միասին անցկացրինք օրվա ամենալավ կեսը` ես, իմ կինը և նա իր կնոջ հետ: Մենք հրաշալի ժամանակ անցկացրինք, բայց ակնհայտ էր, որ հավատի կրակը վաղուց մարել էր: Ես փորձեցի իմ իմացած բոլոր ճանապարհները, բայց չկարողացա ազդակ գտնել խթանելու այն: Ես շարունակեցի իմ նամակագրությունը: Ես նրան ուղարկում էի գրքեր, ամսագրեր, Թաբերնաքլի երգչախմբի ձայնագրություններ և այլ բաներ, որոնց համար նա իր երախտագիտությունն էր արտահայտում:

Մի քանի ամիս առաջ նա մահացավ: Նրա կինը գրեց ինձ, որ տեղեկացնի այդ մասին: Նա ասաց. «Դուք ամենալավ ընկերն էիք, որ նա երբևէ ունեցել էր»:

Արցունքներն իջնում էին իմ այտերով, երբ կարդում էի այդ նամակը: Ես գիտեի, որ նա ձախողվել էր: Հավանաբար, եթե ես այնտեղ լինեի` բարձրացնելու նրան, երբ նրան առաջին անգամ գետնով էին տվել, նրա կյանքը երևի այլ կերպ կդասավորվեր: Կարծում եմ, ես կարող էի օգնել նրան այն ժամանակ: Կարծում եմ, ես կարող էի կապել այն վերքը, որից նա տառապում էր: Ես միայն մի սփոփանք ունեմ: Ես փորձում էի: Ես միայն մի վիշտ ունեմ: Ինձ չհաջողվեց։

Մարտահրավերն այժմ ավելի մեծ է, քան երբևէ, քանի որ նորադարձների թիվն ավելի մեծ է, քան մենք երբևէ ունեցել ենք նախկինում: … Յուրաքանչյուր նորադարձ թանկ է մեզ համար: Յուրաքանչյուր նորադարձ Աստծո որդի կամ դուստր է: Յուրաքանչյուր նորադարձ մեծ ու լուրջ պարտականություն է»:¹

Նախագահ Հինքլիի մտահոգությունը նորադարձների ու պակաս ակտիվ անդամների վերաբերյալ արդյունք էր այն բանի, որ նա իր փորձով տեսել էր, թե ավետարանն ինչպես է օրհնում մարդկանց կյանքը: Մի անգամ մի լրագրող հարցրեց նրան. «Ի՞նչն է ձեզ մեծագույն բավականություն պատճառում, երբ տեսնում եք Եկեղեցու աշխատանքն այսօր»: Նախագահ Հինքլին շարունակել է.

«Ես մեծագույն բավականություն եմ ստանում, տեսնելով, թե այս ավետարանն ինչ է անում մարդկանց համար: Դրա շնորհիվ նրանք նոր հայացքով են նայում կյանքին: Ավետարանը նրանց այնպիսի հեռանկար է տալիս, որը նրանք նախկինում երբեք չեն տեսել: Այն մեծացնում է նրանց տեսադաշտը` ազնիվն ու աստվածայինը տեսնելու համար: Ինչ-որ բան է պատահում նրանց հետ, որը նկատելի հրաշքներ է գործում: Նրանք նայում են Քրիստոսին և կենդանանում են»:²

«Տերը թողեց իննսուն և իննին, որպեսզի գտնի մոլորված ոչխարին»:

Գորդոն Բ. Հինքլիի ուսմունքները

Մենք մեծ պարտականություն ունենք` ծառայել մարդկանց:

Մենք պիտի հոգ տանենք մարդկանց մասին: Քրիստոսը միշտ խոսում էր անհատների մասին: Նա բուժում էր հիվանդներին անհատապես: Իր առակներում Նա խոսում էր անհատների մասին: Եկեղեցին մտահոգված է անհատներով, չնայած մեր թվերին: Անկախ այն բանից, թե նրանք 6, 10, 12 կամ 50 միլիոն են, մենք երբեք տեսադաշտից չպիտի կորցնենք այն փաստը, որ անհատը կարևոր է մեզ համար:³

Մենք դառնում ենք մեծ համաշխարհային միություն: Բայց մեր անդամները միշտ պիտի լինեն մեր հետաքրքրության և մտահոգության կենտրոնում: Այս Եկեղեցու յուրաքանչյուր անդամ` տղամարդ թե կին, տղա թե աղջիկ, անհատականություն են: Մեր մեծ պարտականությունն է տեսնել, որ յուրաքանչյուրը «հիշվի և սնուցվի Աստծո բարի խոսքով» (Մորոնի 6.4), որ Տիրոջ աշխատանքում և ճանապարհներում յուրաքանչյուրն ունենա աճի, արտահայտման և ուսուցման հնարավորություն, որ ոչ մեկը կենսական միջոցների պակաս չունենա, որ աղքատների կարիքների մասին հոգ տարվեն, որ յուրաքանչյուր անդամ խրախուսվի, ուսուցանվի և հնարավորություն ունենա առաջ շարժվելու անմահության ու հավերժական կյանքի ճանապարհով: …

Այս աշխատանքը վերաբերում է մարդկանց, Աստծո յուրաքանչյուր որդուն ու դստերը: Նկարագրելով այդ աշխատանքի ձեռբերումները, մենք խոսում ենք թվերի լեզվով, բայց մեր բոլոր ջանքերը պիտի նվիրված լինեն անհատի զարգացմանը:⁴

Ես ցանկանում եմ շեշտել, որ Եկեղեցում կա շատ դրական և հրաշալի ցանցային աճ: … Մենք քաջալերված զգալու բոլոր պատճառներն ունենք։ Բայց եթե որևէ նորադարձի հավատը սառչում է, ողբերգություն է մեզ համար: Ցանկացած անդամ, ով դառնում է ոչ ակտիվ, պիտի լուրջ մտահոգության առարկա դառնա: Տերը թողեց իննսուն և իննին, որ գտնի իր կորած ոչխարին: Նրա մտահոգությունն այդ [մեկի համար] այնքան լուրջ էր, որ Նա այն դարձրեց Իր մեծագույն դասերից մեկի թեման [տես Ղուկասի 15.1–7]: Մենք չենք կարող հիասթափեցնել: Եկեղեցու պաշտոնյաներին ու անդամությանը պիտի մշտապես տեղյակ պահենք ընկերակցության այն մեծ պարտականության մասին, որ նրանք ճշմարիտ, ջերմ ու հրաշալի եղանակով պիտի ընկերակցեն Եկեղեցու նորադարձներին և սիրով հասնեն նրանց, ովքեր այս կամ այն պատճառով թաքնվում են անտարբերության ստվերում: Մի պարզ վկայություն կա, որ դա հնարավոր է կատարել, եթե այն կատարելու ցանկություն կա:⁵

Յուրաքանչյուր նորադարձ թանկ է և մեծ ու լուրջ պարտականություն է:

Ես համարում եմ, որ ամենամեծ ողբերգությունը Եկեղեցում այն է, որ մենք կորցնում ենք նրանց, ովքեր միանում են Եկեղեցուն, ապա հեռանում նրանից: Շատ քիչ բացառություններով հանդերձ, դա չպիտի պատահի: Ես համոզված եմ, որ բոլոր նրանք, ովքեր մկրտվում են միսիսոներների կողմից, բավականաչափ ուսուցանվում են, որպեսզի բավարար գիտելիք ու վկայություն ստանան` որպես նրանց մկրտության երաշխավոր: Սակայն այս Եկեղեցուն միանալու գործընթացը պատահական անցում չէ: Դա նշանակում է խզել հին կապերը: Դա նշանակում է թողնել ընկերներին: Այն կարող է նշանակել նաև մի կողմ թողնել փայփայած համոզմունքները: Այն կարող է պահանջել սովորությունների փոփոխություն և ախորժակի զսպում: Շատ դեպքերում այն նշանակում է միայնակություն և վախ` անհայտի հանդեպ: Նորադարձի կյանքի այս դժվար ժամանակաշրջանում նա պիտի սնուցվի և ուժեղանա: Մեծ գին է վճարվել Եկեղեցում նրա ներկայության համար: Միսիոներների երկարատև ջանքերը և նրանց ծառայության գինը, հին կապերի խզումը և այս ամենի հետ զուգորդվող հոգեկան ցավը, որը հրամայական է դարձնում, որ այս անգին հոգիներին ողջունեն, հավաստիացնեն և օգնեն նրանց թուլության ժամին, հնարավորություն տան ուժեղանալու և խրախուսեն այն ամենի համար, ինչ նրանք անում են:⁶

«Ես հրավիրում եմ յուրաքանչյուր անդամի` ընկերակցելով ու սիրով հասնել նրանց, ովքեր Եկեղեցի են գալիս որպես նորադարձներ»:

Բացարձակ իմաստ չունի միսիոներական աշխատանքի կատարումը, եթե չպահպանենք այդ ջանքի պտուղները: Այդ երկուսը պիտի անբաժան լինեն: Նորադարձները թանկ են մեզ համար: … Յուրաքանչյուր նորադարձ մեծ ու լուրջ պարտականություն է: Բացարձակ անհրաժեշտ է, որ մենք հոգ տանենք նրանց մասին, ովքեր դարձել են մեր մի մասը: …

Օրերս ես մի հետաքրքիր նամակ ստացա: Այն գրվել էր մի կնոջ կողմից, ով Եկեղեցուն էր միացել մի տարի առաջ։ Նա գրում է.

«Իմ մուտքը Եկեղեցի անօրինակ էր ու բավական դժվար: Այս անցյալ տարին ամենածանրն էր իմ կյանքում: Այն նաև ամենաարդյունավետն էր: Որպես նոր անդամ, ես ամեն օր դժվարությունների եմ հանդիպում»: …

Նա հաստատում է, որ «Եկեղեցու անդամները չգիտեն, թե ինչ է նշանակում լինել Եկեղեցու նոր անդամ: Հետևաբար, նրանց համար համարյա անհնար է աջակցել մեզ»:

Իմ եղբայրներ և քույրեր, ես ձեզ կոչ եմ անում, որ եթե դուք չգիտեք, թե դա ինչպես է լինում, ապա գոնե փորձեք պատկերացնել, թե ինչպիսին է Եկեղեցու նոր անդամ լինելը: Այն կարող է մարդուն թողնել ահավոր մենակության մեջ: Այն կարող է հիասթափեցնող լինել: Այն կարող է վախեցնող լինել: Մենք` այս Եկեղեցու անդամներս, շատ ավելի ենք տարբերվում աշխարհից, քան պատկերացնում ենք: Ապա կինը շարունակում է.

«Երբ մենք` լսողներս, Եկեղեցու անդամներ ենք դառնում, զարմանում ենք, պարզելով, որ մենք մուտք ենք գործել բոլորովին նոր աշխարհ, աշխարհ, որն ունի իր ավանդույթները, մշակույթն ու լեզուն: Մենք հայտնաբերում ենք, որ չկա մի մարդ կամ մի տեղ, ուր կարող ենք դիմել, որպեսզի ուղղորդում ստանանք այս նոր աշխարհում մեր ուղևորության համար: Սկզբում այս ուղևորությունը ոգևորիչ է, մեր սխալները նույնիսկ զվարճալի են, հետո ուղևորությունը դառնում է հիասթափեցնող և ի վերջո, հիասթափությունը վերածվում է զայրույթի: Եվ հիասթափության այս փուլում է, որ մենք հեռանում ենք: Մենք վերադառնում ենք այն աշխարհը, որտեղից եկել էինք, որտեղ մենք գիտեինք, թե ովքեր ենք մենք, որտեղ մենք ներդրում ունեինք, և որտեղ մենք կարողանում էինք խոսել դրա լեզվով»:⁷

Որոշ մարդիկ միայն մկրտվում են, բայց նրանց չեն ընկերակցում և երկու երեք ամիս անց նրանք հրաժեշտ են տալիս Եկեղեցուն: Իմ եղբայրներ և քույրեր, այնքան կարևոր է տեսնել, որ [նոր մկրտված անդամները] դարձի են գալիս, որ նրանք իրենց սրտում համոզվածություն ունեն այս հրաշալի աշխատանքի վերաբերյալ: Կարևոր է ոչ միայն գլուխը: Կարևոր է նաև սիրտը և այն, որ Սուրբ Հոգին դիպչի դրան, մինչև որ նրանք իմանան, որ այս աշխատանքը ճշմարիտ է, որ Ջոզեֆ Սմիթը Աստծո ճշմարիտ մարգարեն է, որ Մորմոնի գիրքը ճշմարիտ է, որ քահանայությունն այստեղ է` իր բոլոր պարգևներով և օրհնություններով: Ես պարզապես չեմ կարող չափազանց խիստ շեշտադրել սա:⁸

Յուրաքանչյուր նորադարձ կարիք ունի ընկերակցության, որևէ պարտականության ու Աստծո խոսքով սնուցվելու:

Մշտապես աճող նորադարձների թվի աճի հետ միասին մենք պիտի էական ջանքեր գործադրենք աջակցելու նրանց, երբ նրանք փորձում են գտնել իրենց ուղին: Նրանցից յուրաքանչյուրը երեք բանի կարիք ունի` ընկերոջ, պարտականության և «Աստծո բարի խոսքով» սնուցվելու (Մորոնի 6.4): Մեր պարտականությունն է ապահովել այս երեք կետերում նշվածները:⁹

Ընկերություն

[Նորադարձները] Եկեղեցի են գալիս, խանդավառվելով այն բանից, ինչ իրենք գտել են: Մենք պիտի անմիջապես կառուցենք այդ խանդավառության վրա: … Լսեք նրանց, ուղեկցեք նրանց, պատասխանեք նրանց հարցերին և եղեք նրանց կողքին բոլոր հանգամանքներում ու պայմաններում: … Ես հրավիրում եմ յուրաքանչյուր անդամի` ընկերակցությամբ ու սիրով հասնել նրանց, ովքեր Եկեղեցի են գալիս որպես նորադարձներ:¹⁰

Մենք նման պարտականություն ունենք նրանց նկատմամբ, ովքեր մկրտվում են Եկեղեցում: Մենք չենք կարող անտեսել նրանց: Մենք չենք կարող նրանց մենակ թողնել: Նրանք օգնության կարիք ունեն, երբ վարժվում են այս Եկեղեցու կենսակերպին ու մշակույթին: Եվ մեր մեծ օրհնությունն ու պարտականությունն է` առաջարկել այդ օգնությունը: … Մի ջերմ ժպիտը, մի ընկերական ձեռքսեղմումը և մի խրախուսական բառը կարող են հրաշքներ գործել:¹¹

Եկեք օգնության հասնենք այս մարդկանց: Եկեք ընկերանանք նրանց հետ: Եկեք բարի լինենք նրանց հանդեպ: Եկեք խրախուսենք նրանց: Եկեք նրանց հավատին ու գիտելիքներին ավելացնենք Տիրոջ աշխատանքը:¹²

Ես խնդրում եմ, … որ դուք ձեր բազուկներով գրկեք նրանց, ովքեր գալիս են Եկեղեցի և նրանց համար լինեք ընկեր, սիրալիր ընդունեք ու սփոփեք նրանց, և մենք հրաշալի արդյունքներ կտեսնենք: Տերը կօրհնի ձեզ, որ դուք նպաստեք նորադարձների պահպանման այս մեծ գործընթացին:¹³

Պատասխանատվություն

Այս Եկեղեցին մարդկանցից ինչ-որ բան է սպասում: Նրա չափանիշները բարձր են: Այն ունի ուժեղ վարդապետություն: Այն մեծ ծառայություն է ակնկալում մարդկանցից: Նրանք ծուլորեն չեն շարժվում առաջ: Մենք ակնկալում ենք, որ նրանք գործեն: Մարդիկ արձագանքում են դրան: Նրանք սիրով են ընդունում ծառայելու հնարավորությունը, և երբ ծառայում են, աճում են գործելու իրենց ունակությամբ, հասկացողությամբ, որակավորումներով և առաջադիմում այդ գործերում:¹⁴

Ինչ-ոչ բան տվեք [նոր անդամներին] անելու: Առանց վարժանքի նրանց հավատը չի ամրանում: Հավատն ու վկայությունը նման են իմ թևերի մկաններին: Եթե ես օգտագործեմ այդ մկաններն ու սնուցեմ, նրանք կուժեղանան: Եթե ես դնեմ իմ ձեռքը վիրակապի մեջ և թողնեմ այնտեղ, այն կդառնա թույլ ու անօգուտ, և այդպես է նաև վկայության հետ:

Հիմա ձեզանից ոմանք ասում են, որ պատրաստ չեն պարտականություն ստանձնել: Բայց մեզանից ոչ մեկը պատրաստ չէր, երբ կոչում էր ստանում: Ես նույնը կարող եմ ասել իմ մասին: Կարծում եք, ես պատրա՞ստ էի այս մեծ ու սուրբ կոչմանը: Ես ճնշված էի զգում: Ես անօգնական էի զգում: Ես դեռ ճնշված եմ զգում: Ես դեռ անօգնական եմ զգում: Բայց ես փորձում եմ առաջ գնալ, փնտրելով Տիրոջ օրհնությունները, փորձելով կատարել Նրա կամքը, հուսալով ու աղոթելով, որ իմ ծառայությունը ընդունելի լինի Նրա կողմից: Առաջին պարտականությունը, որ ես ունեցա այս Եկեղեցում, երբ տասներկու տարեկան էի, սարկավագների քվորումի նախագահի խորհրդականի կոչումն էր: Ես անօգնական էի զգում: Ես ճնշված էի զգում: Բայց ես փորձում էի, ինչպես որ դուք եք փորձում, իսկ դրանից հետո այլ պարտականություններ էին հանձնարարվում: Ջանքերը գործի դնելիս երբեք մի ունեցեք անօգնական լինելու զգացում, այլ միշտ ունեցեք երախտագիտության ու պատրաստակամության զգացում:¹⁵

Յուրաքանչյուր նորադարձ, ով գալիս է այս Եկեղեցի, պիտի անմիջապես պարտականություն ունենա: Այն երբեմն կարող է փոքր լինել, բայց փոփոխություն կբերի նրա կյանք:¹⁶

Իհարկե նորադարձը ամեն ինչ չէ, որ կիմանա: Նա հավանաբար սխալներ կգործի: Հետո ի՞նչ: Բոլորս էլ սխալներ ենք գործում: Կարևորը աճն է, որը կգա գործելու արդյունքում:¹⁷

Նախագահ Հինքլին սովորեցրել է, որ նորադարձները պիտի հնարավորություն ստանան ծառայելու Եկեղեցում:

Սնուցել Աստծո բարի խոսքով

Ես հավատում եմ, … որ այս նորադարձները վկայություն ունեն ավետարանի վերաբերյալ: Ես գիտեմ, որ նրանք հավատ ունեն Տեր Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ և գիտեն նրա աստվածային ճշմարտությունը։ Ես հավատում եմ, որ նրանք անկեղծորեն ապաշխարել են իրենց մեղքերը և վճռականություն ունեն ծառայել Տիրոջը:

Մորոնին [ասում է] նրանց մկրտությունից հետո. «Եվ հետո, երբ նրանք մկրտության էին ընդունվում, և ներգործվում ու մաքրվում էին Սուրբ Հոգու զորությամբ, նրանք համարվում էին Քրիստոսի եկեղեցու ժողովրդի թվում. և նրանց անունները գրի էին առնվում, որպեսզի հիշվեին և սնուցվեին Աստծո բարի խոսքով՝ պահելու նրանց ճշմարիտ ուղու վրա, շարունակ պահելու նրանց արթուն աղոթքում, ապավինելով միմիայն Քրիստոսի արժանիքներին, որը նրանց հավատքի հեղինակն ու ամբողջացնողն էր» (Մորոնի 6.4):

Մեր օրերում, ինչպես այն ժամանակ, նորադարձները «դասվում էին եկեղեցու այն մարդկանց թվին … ում մասին պիտի հիշեին և սնուցեին Աստծո բարի խոսքով, մշտապես պահեին նրանց արդար ու մշտական աղոթքի ճանապարհի վրա»: … Եկեք օգնենք նրանց, քանի որ նրանք առաջին քայլերն են անում որպես անդամներ:¹⁸

Անհրաժեշտ է, որ [յուրաքանչյուր նորադարձ] քահանայության քվորումի, Սփոփող Միության, Երիտասարդ Տղամարդկանց կամ Երիտասարդ Կանանց, Կիրակնօրյա դպրոցի կամ Երեխաների Միության մաս կազմի: Նրան պիտի խրախուսել, որ գա հաղորդության ժողովին` ճաշակելու հաղորդությունը, նորոգելու ուխտերը, որոնք նա կապել է մկրտության ժամանակ:¹⁹

Վերադառնալով Եկեղեցու գործունեությանը կարելի է շատ բան ձեռք բերել և ոչինչ չկորցնել:

Ամբողջ աշխարհում կան հազարավոր մարդիկ, … ովքեր միայն անունով են Եկեղեցու անդամ, բայց հեռացել են, սակայն իրենց սրտի խորքում փափագում են վերադառնալ, բայց չգիտեն` ինչպես ու շատ երկչոտ են փորձելու համար: …

Ձեզ համար, իմ եղբայրներ և քույրեր, որ վերցրել եք ձեր հոգևոր ժառանգությունն ու հեռացել, իսկ հիմա դատարկություն եք զգում ձեր կյանքում, վերադարձի ճանապարհը բաց է: … Եթե կատարեք առաջին երկչոտ քայլը վերադառնալու համար, դուք կգտնեք ձեզ ընդունող բաց բազուկներ` ողջունելու ձեզ և ընկերներ` խրախուսելու ձեզ:

Կարծում եմ, ստույգ գիտեմ, թե ձեզանից ոմանք ինչու են հեռացել: Ձեզ վիրավորել էր մի անխոհեմ մարդ, իսկ դուք սխալմամբ նրա գործողություններն ընդունել եք որպես Եկեղեցուն բնորոշ երևույթ: Կամ դուք երևի տեղափոխվել եք մի տարածքից, որտեղ ձեզ ճանաչում էին, մեկ այլ տարածք, որտեղ դուք հիմնականում մենակ էիք և այնտեղ մեծացել եք Եկեղեցու մասին շատ քիչ գիտելիքով:

Կամ երևի դուք ներքաշվել եք մի ուրիշ շրջապատի մեջ, կամ ձեռք եք բերել սովորություններ, որոնք անհամատեղելի էին Եկեղեցու զուգորդումների հետ: Կամ երևի աշխարհի իմաստության մեջ ձեզ ավելի իմաստուն եք համարել Եկեղեցու ձեր ընկերներից և գոռոզ տեսքով հեռացել եք նրանց շրջապատից:

Ես այստեղ չեմ եկել կանգ առնելու պատճառների վրա: Կարծում եմ` դուք ևս: Անցյալը թողեք ետևում: … Ձեռք բերելու շատ բան կա, իսկ կորցնելու` ոչինչ: Վերադարձեք, իմ ընկերներ: Եկեղեցում ավելի շատ խաղաղություն կգտնեք, քան դուք երբևէ ունեցել եք: Կան շատ մարդիկ, ում ընկերությունը դուք կվայելեք:²⁰

Իմ սիրելի եղբայրներ և քույրեր, որ … հեռացել եք, Եկեղեցին ձեր կարիքն ունի, իսկ դուք` Եկեղեցու կարիքը: Դուք կգտնեք շատ ականջներ, որ կլսեն ըմբռնումով: Կլինեն շատ ձեռքեր` օգնելու ձեզ գտնել հետադարձի ուղին: Կլինեն սրտեր, որոնք կջերմացնեն ձեր սրտերը: Կլինեն արցունքներ, բայց ոչ դառնության, այլ հրճվանքի:²¹

Վերջին Օրերի Սրբերը, ովքեր վերադառնում են Եկեղեցու գործունեությանը, իրենց նորից կզգան, ինչպես տանը:

Մի կիրակի ես Կալիֆորնիա Սիթիում էի` ցցի համաժողովին մասնակցելու համար: Իմ անունն ու նկարը տպվել էին տեղական թերթում: Ցցի կենտրոնում լսվեց հեռախոսազանգ, երբ ես ու ցցի նախագահը մտնում էինք շենք այդ առավոտ: Զանգը ինձ էր վերաբերում, և զանգողը ներկայացավ: Նա ցանկանում էր տեսնել ինձ: Ես ներողություն խնդրեցի ժողովից հեռանալուց համար և խնդրեցի ցցի նախագահին, որ ինքը անցկացնի ժողովը: Ես ավելի կարևոր բան ունեի անելու:

Իմ ընկերը եկավ` երկչոտ ու վախեցած: Նա բացակայել էր երկար ժամանակ: Մենք գրկախառնվեցինք, որպես երկար ժամանակ բաժանված եղբայրներ: Սկզբում խոսակցությունը կցկտուր էր, բայց շուտով այն ջերմացավ, երբ քննարկեցինք շատ տարիներ առաջ Անգլիայում միասին անցկացրած օրերը: Այս ուժեղ մարդու աչքերում արցունքներ կային, երբ նա խոսում էր Եկեղեցու մասին, որի արդյունավետ մասն էր կազմում մի ժամանակ, ապա խոսում էր երկար, դատարկ տարիներից, որոնք հետևեցին դրան: Նա կանգ առավ դրանց վրա որպես մեկը, ով խոսում էր մղձավանջի մասին: Երբ նա նկարագրում էր այդ կորած տարիները, մենք խոսեցինք նրա վերադարձի մասին: Նա կարծում էր, որ դժվար կլինի, բայց համաձայնեց փորձել:

Վերջերս ես նրանից նամակ ստացա: Նա գրում էր. «Ես վերադարձա: Ես վերադարձա, ինչ հրաշալի է նորից տանը լինել»:

Այս նույն բանը ձեզ է վերաբերում, իմ ընկերներ, ովքեր նրա նման փափագում են վերադառնալ, բայց դժկամությամբ են կատարում առաջին քայլը: Մեզ թույլ տվեք դիմավորել ձեզ, որտեղ դուք հիմա կանգնած եք, բռնել ձեր ձեռքից և օգնել ձեզ: Խոստանում եմ, ձեզ լավ կզգաք նորից տանը լինելով:²²

Առաջարկներ ուսումնասիրության և ուսուցման համար

Հարցեր

Մենք ինչո՞ւ պիտի «միշտ հետաքրքրված ու մտահոգ լինենք … անհատով», նույնիսկ աշխահասփյուռ եկեղեցում: (Տես բաժին 1:) Ե՞րբ եք օրհնվել ինչ-որ մեկի կողմից, ով անձնապես հետաքրքրվել է ձեզանով: Մենք ինչպե՞ս կարող ենք ավելի զգայուն լինել յուրաքանչյուր մարդու մասին հոգ տանելիս:
Ի՞նչ կարող ենք սովորել և կիրառել այն նամակից, որով Նախագահ Հինքլին կիսվում է 2-րդ բաժնում: Խորհեք, թե ի՞նչ կարող եք անել, որպեսզի զորացնեք նրանց, ովքեր աշխատում են կառուցել իրենց հավատը:
Ինչո՞ւ յուրաքանչյուր նորադարձ ընկերակցության, պարտականության և Աստծո խոսքով սնուցվելու կարիք ունի: (Տես բաժին 3:) Ինչպե՞ս կարող ենք ընկերակցել նորադարձներին: Ինչպե՞ս կարող ենք աջակցել նորադարձներին կատարել Եկեղեցու իրենց պարտականությունները: Ինչպե՞ս կարող ենք օգնել նորադարձներին` «սնուցվել Աստծո բարի խոսքով»:
Անդամների համար ինչո՞ւ է երբեմն դժվար վերադառնալ Եկեղեցի: (Տես բաժին 4:) Ինչպե՞ս կարող ենք օգնել մարդկանց վերադառնալ: Ե՞րբ եք զգացել կամ ականատես եղել այն հրճվանքին, որն ուղեկցել է ինչ-որ մեկի վերադարձին դեպի Եկեղեցի:
Ի՞նչ կարող ենք սովորել այն պատմությունից, որը Նախագահ Հինքլին մեջբերում է 5-րդ բաժնում: Խորհեք, թե ինչպես կարող եք օգնել որևէ ոչ ակտիվ անդամի «նորից տուն վերադառնալ»:

Առնչվող սուրբ գրություններ

Ղուկասի 15, Հովհաննեսի 10.1–16, 26–28, 13.34–35, Մոսիայի 18.8–10, Հելամանի 6.3, 3 Նեփիի 18.32, Մորոնիի 6.4–6, ՎևՈւ 38.24

Օգնություն ուսումնասիրողին

«Շատերը համարում են, որ ուսումնասիրության համար լավագույն ժամանակը առավոտն է՝ գիշերային հանգստից հետո: … Ուրիշները նախընտրում են ուսումնասիրել խաղաղ ժամերին, երբ աշխատանքն ու օրվա մտահոգություններն ավարտվել են: … Հավանաբար, օրվա մեջ նախընտրած ժամից ավելի կարևոր է, որ կանոնավոր ժամ սահմանվի ուսումնասիրության համար (Howard W. Hunter, “Reading the Scriptures,” Ensign, Nov. 1979, 64):