Samowystarczalność jest definiowana jako „zdolność, zobowiązanie i dążenie do zaspokajania duchowych i doczesnych potrzeb życiowych swoich własnych i rodziny. Kiedy członkowie stają się bardziej samowystarczalni, mają więcej możliwości, aby służyć innym ludziom i troszczyć się o nich” (Handbook 2, 6.1.1). Trzy kluczowe nauki pomogą nam zrozumieć, w jaki sposób prowadzić samowystarczalne życie:
Po pierwsze, samowystarczalność jest ważnym przykazaniem w planie zbawienia. Prezydent Spencer W. Kimball nauczał: „Kościół oraz jego członkowie mają przykazanie od Pana, aby byli samowystarczalni i niezależni (zob. NiP 78:13–14). Odpowiedzialność za społeczny, emocjonalny, duchowy, fizyczny lub ekonomiczny dobrobyt każdego człowieka spoczywa w pierwszej kolejności na nim samym, w drugiej — na jego rodzinie i w trzeciej — na Kościele — jeśli dana osoba jest jego wiernym członkiem” (Teachings of Presidents of the Church: Spencer W. Kimball [2006], str. 116).
Po drugie, Bóg może zapewnić sposób na to, by Jego prawe dzieci stały się samowystarczalne, i uczyni to. „I celem moim jest zaopatrzyć świętych moich, bowiem wszystkie rzeczy są moje” (NiP 104:15).
Po trzecie, wszystkie sprawy, w tym doczesne potrzeby, są dla Boga duchowe (zob. NiP 29:34). Kiedy zobowiązujemy się, aby pełniej żyć ewangelią, możemy stać się bardziej samowystarczalni, zarówno docześnie, jak i duchowo. Prezydent Dieter F. Uchtdorf nauczał: „Dwa wielkie przykazania — aby kochać Boga i naszych bliźnich — są połączeniem doczesności i duchowości […]. Są jak dwie strony jednej monety — doczesność i duchowość są nierozłączne” (Dieter F. Uchtdorf, „Zaopatrywanie w sposób Pański”, Ensign lub Liahona, listopad 2011, str. 53).
Pewne zasady ewangelii, które mogą pomóc nam osiągnąć większą samowystarczalność, obejmują pogłębienie wiary w Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa, zwiększenie posłuszeństwa, odpokutowanie za nasze błędy, korzystanie z wolnej woli w prawy sposób i służba bliźnim. Więcej informacji można znaleźć w broszurze Moja podstawa: Samowystarczalność.
Obraz
Prezydent Thomas S. Monson
„Samowystarczalność to owoc naszej pracy i podstawa wszelkich działań związanych z pomocą wzajemną […]. ‘Pracujmy na nasze potrzeby. Bądźmy samowystarczalni i niezależni. Zbawienia nie da się osiągnąć w oparciu o jakąkolwiek inną zasadę’”.
Thomas S. Monson (cytując Mariona G. Romneya), „Guiding Principles of Personal and Family Welfare”, Ensign, wrzesień 1986, str. 3
Program samowystarczalności jest kierowany przez przywódcę kapłańskiego
Paliki Syjonu to bezpieczne miejsca, zapewniające ochronę wszystkim, którzy do nich wchodzą. Celem palika jest „[obrona] i […] schronienie przed burzą i gniewem, kiedy będzie wylany […] na całą ziemię” (NiP 115:6). Paliki to miejsca zgromadzenia, w których członkowie Kościoła mogą służyć i wzmacniać się nawzajem, stawać się jednością oraz otrzymywać obrzędy kapłańskie i nauki ewangelii (wprowadzenie do Handbook 1).
Pan powiedział do przywódców Kościoła: „Dałem wam […] klucze […] dla pracy służby i doskonalenia moich świętych” (NiP 124:143). Prezydent Dieter F. Uchtdorf nauczał: „Pański sposób dotyczący samowystarczalności obejmuje równowagę pomiędzy wieloma aspektami życia, włączając w to edukację, zdrowie, zatrudnienie, finanse rodzinne i siłę duchową […]. W dużej mierze sami będziecie musieli ustalić, za kogo odpowiadacie. Każda rodzina, każda kongregacja, każdy obszar na świecie jest inny” („Zaopatrywanie w Pański sposób”, Ensign lub Liahona, listopad 2011, str. 55).
Program samowystarczalności to narzędzie, którego prezydenci palika i biskupi mogą używać w związku z wyznaczonym im przez Boga obowiązkiem troski o biednych i potrzebujących.
Obraz
Prezydent Harold B. Lee
„Nie jest potrzebna żadna nowa organizacja, która zajęłaby się potrzebami tego ludu. Wszystko, co jest konieczne, to zaangażowanie kapłaństwa Boga”.
Harold B. Lee, „Admonitions for the Priesthood of God”, Ensign, styczeń 1973, str. 104
Komitet ds. samowystarczalności w paliku
Aby zrozumieć i zareagować na potrzeby związane z samowystarczalnością w paliku, prezydium palika w ramach rady palika może zorganizować komitet ds. samowystarczalności w paliku. Komitetowi ds. samowystarczalności w paliku przewodzi członek prezydium palika. Komitet spotyka się regularnie, aby przeglądać plan potrzeb związanych z samowystarczalnością w paliku. Komitety ds. samowystarczalności w paliku są zachęcane do współpracy z radą biskupią ds. pomocy wzajemnej, aby poznać i zaspokoić te potrzeby.
W skład komitetu ds. samowystarczalności w paliku wchodzi zazwyczaj członek wyższej rady palika, członkini prezydium Stowarzyszenia Pomocy w paliku, przewodniczący rady biskupiej ds. pomocy wzajemnej oraz wszyscy powołani specjaliści ds. samowystarczalności w paliku. Innymi członkami komitetu mogą być członkowie prezydiów Organizacji Młodych Mężczyzn i Organizacji Młodych Kobiet w paliku, dodatkowi specjaliści w paliku oraz misjonarze.
Rola komitetu ds. samowystarczalności
W trakcie oceny i planowania sposobu zaspokojenia potrzeb osób i rodzin w paliku, komitet rozważa następujące kwestie:
Nauczanie biskupów i rad okręgów doktryn samowystarczalności i wspieranie ich w ich obowiązkach.
Opracowanie prostego planu wspierania biskupów i zaspokajanie potrzeb związanych z samowystarczalnością w paliku. Skorzystaj z części „Pytania do rozważenia przez komitety ds. samowystarczalności”, która znajduje się na końcu tego przewodnika przywódcy.
Przeprowadzanie regularnych spotkań dotyczących samowystarczalności i organizowanie grup poznających zasady samowystarczalności.
W razie potrzeb, prowadzenie stałych szkoleń dla koordynatorów.
Okresowe odwiedzanie spotkań grup poznających zasady samowystarczalności oraz przekazywanie biskupom i radom okręgów informacji o postępach członków.
Gromadzenie i wskazywanie lokalnych zasobów dostępnych w społeczności lokalnej i w Kościele. Zasoby mogą obejmować imiona i nazwiska ludzi, którzy mogą pomóc, programy rządowe, oferty pracy itp. Miejscowy dyrektor działu służb ds. samowystarczalności może również zapewnić wsparcie w kwestii tego, jak gromadzić i udostępniać zasoby społeczne.
Obraz
rola komitetu ds. samowystarczalności
Obraz
Prezydent Joseph F. Smith
„Od zawsze główną nauką świętych w dniach ostatnich jest to, że religia, która nie ma mocy, by zbawić ludzi w życiu doczesnym, czy sprawić, że będzie się im powodziło i że będą szczęśliwi w tym życiu, nie może ich też zbawić duchowo ani przywieść ich do wywyższenia w życiu, które nastąpi”.
Prezydent Joseph F. Smith, Teachings of Presidents of the Church: Joseph F. Smith (2011), str. 163
Specjalista ds. samowystarczalności w paliku
Jako specjalista ds. samowystarczalności w paliku (lub dystrykcie) może służyć siostra, brat lub para małżeńska. Pracując blisko z członkami komitetu, specjalista nadzoruje działania i zajęcia związane z samowystarczalnością w paliku. Specjaliści w paliku służą pomocą biskupom i innym przywódcom okręgu (Handbook 2, 6.3.3) i mogą pomagać członkom z potrzebami dotyczącymi edukacji, szkoleń, finansów rodziny i Nieustającego Funduszu Edukacyjnego, tam gdzie jest dostępny (Handbook 2, 6.2.5). W razie potrzeby biskup może powołać specjalistę ds. samowystarczalności w okręgu (lub gminie).
Do obowiązków specjalisty należy m.in.:
Szkolenie biskupów i rad okręgów oraz zapewnianie im pomocy, jeśli zostanie o to poproszony.
Współpraca z komitetem ds. samowystarczalności w paliku przy koordynowaniu spotkań i organizowaniu grup.
Przeprowadzanie szkolenia dla koordynatorów grup poznających zasady samowystarczalności przy wykorzystaniu broszury Prowadzenie grup poznających zasady samowystarczalności, dostępnej on-line na stronie: srs.lds.org/facilitator).
Okresowa obserwacja i wspieranie grup poznających zasady samowystarczalności.
Udostępnianie członkom zasobów społecznych i kościelnych.
Dopilnowanie, że wypełniane są sprawozdania na stronie: srs.lds.org/report.
Obraz
Starszy D. Todd Christofferson
„Wolą Bożą jest, abyśmy byli wolnymi mężczyznami i kobietami, zdolnymi do rozwinięcia swojego pełnego potencjału pod względem doczesnym i duchowym. Pan pragnie, abyśmy byli wolni od upokarzających ograniczeń ubóstwa oraz więzów grzechu i abyśmy cieszyli się szacunkiem do samych siebie oraz niezależnością, abyśmy byli przygotowani we wszystkim do przyłączenia się do Niego w Jego królestwie celestialnym”.
W jaki sposób członkowie uczą się i działają, aby osiągnąć samowystarczalność
Zaczyna się od rad biskupich i rad okręgów, które z modlitwą zastanawiają nad osobami w ciężkiej sytuacji, które mogą wynieść korzyść z udziału w grupie poznającej zasady samowystarczalności. Najlepiej jest wystosować osobiste zaproszenie do udziału w uroczystym spotkaniu (jeśli jest organizowane) lub bezpośrednio do uczestnictwa w zajęciach grupy poznającej zasady samowystarczalności. Dodatkowo można rozważyć zaproszenie osób, które mogą wzmocnić innych swoim udziałem i umiejętnościami (zob. NiP 82:18–19).
Członkowie spotykają się w grupach poznających zasady samowystarczalności
Zbawiciel nauczał: „Tam gdzie dwóch lub trzech zbierze się w moje imię jako jedność, tam ja będę pomiędzy nimi” (NiP 6:32). Grupy poznające zasady samowystarczalności to małe rady nastawione na działanie. Spotykają się razem, aby rozwijać umiejętności i wiarę wszystkich uczestników. Osobiste objawienia podczas spotkań grupy mogą pochodzić z różnych źródeł. Poza podręcznikami każdy uczestnik posiada wiedzę, doświadczenie i dary, które mogą pomóc innym w zdobywaniu wiedzy i w rozwoju.
Grupa zazwyczaj liczy od 8 do 12 osób, które spotykają się każdego tygodnia na dwie godziny.
W jaki sposób działa grupa
Nauczane są zarówno doktryny, jak i umiejętności życiowe
Podczas każdego spotkania grupy, uczestnicy omawiają doktrynalne zasady samowystarczalności, w tym ważność obrzędów. Zdobywają również praktyczne umiejętności, takie jak zarządzanie osobistymi finansami, znalezienie lepszej pracy, podniesienie poziomu wykształcenia czy założenie lub rozwinięcie małej firmy.
Grupy dokonują zobowiązań i zdają sprawozdania z postępów
Każde spotkanie grupy rozpoczyna się od zdania przez wszystkie osoby na forum grupy sprawozdania z postępów związanych ze zobowiązaniami z poprzedniego tygodnia. Następnie uczestnicy naradzają się wspólnie, identyfikując przeszkody i określając sposób ich pokonania.
Grupy poznające zasady samowystarczalności skupiają się na trzech rzeczach, które według Prezydenta Gordona B. Hinckleya są potrzebne osobom nowo nawróconym: „przyjacielu, obowiązku i wzmacnianiu ‘dobrym słowem Bożym’ (Moroni 6:4)” („Converts and Young Men”, Ensign, maj 1997, str. 47; zob. także Moroni 6:3–9).
Uczestnicy opowiadają członkom swoich rodzin o tym, czego się nauczyli
Znaczna część nauki odbywa się poza spotkaniami grupy, gdy członkowie wypełniają swoje zobowiązania, wykorzystując nowe umiejętności. Uczestnicy w miarę możliwości powinni opowiadać członkom rodziny o tym, czego się nauczyli.
Uczestnicy wzmacniają się nawzajem jako „partnerzy do współpracy”
Uczestnicy są proszeni o to, aby każdego tygodnia wspierać i umacniać innych członków grupy. Ci „partnerzy do współpracy” pomagają sobie nawzajem w dotrzymywaniu zobowiązań poprzez regularny kontakt i słowa zachęty.
Obraz
Prezydent M. Russell Ballard
„Nie istnieje taki problem w rodzinie, okręgu lub paliku, który nie może być rozwiązany, jeśli poszukamy rozwiązań na sposób Pański poprzez naradzanie się — prawdziwe naradzanie się — ze sobą nawzajem”.
M. Russell Ballard, Counseling with Our Councils, wyd. popr. (2012), str. 4
Koordynator kieruje cotygodniowymi spotkaniami grupy
Grupy poznające zasady samowystarczalności nie są nauczane przez nauczyciela, lecz kierowane przez koordynatora. Koordynatorzy nie prowadzą wykładu, ale realizują materiał kursu i zachęcają wszystkich członków grupy do udziału. Koordynatorzy tworzą atmosferę, w której Duch Święty może nauczać uczestników „[wszystkiego] co [mają] czynić” (2 Nefi 32:5; zob. także 2 Nefi 32:3).
Nieprzerwany postęp
W razie potrzeby specjaliści w paliku, wolontariusze lub nauczyciele domowi i nauczycielki odwiedzające mogę zostać wyznaczeni, aby sprawdzać postępy lub doradzać poszczególnym uczestnikom przez telefon lub osobiście. Komitet ds. samowystarczalności w paliku może od czasu do czasu organizować także spotkania osób, które ukończyły zajęcia grupy poznającej zasady samowystarczalności, aby uczestnicy mogli zacieśniać przyjaźnie, dzielić się przykładami i przeglądać zasady z materiału Moja podstawa: Samowystarczalność.
Kto powinien brać udział w spotkaniach grupy?
Ze spotkań grupy mogą skorzystać następujący członkowie: beneficjenci pomocy z ofiary postnej, osoby bezrobotne i zatrudnione poniżej kwalifikacji, osoby które niedawno wróciły z misji, osoby nowo nawrócone, mniej aktywni członkowie i samotni rodzice.