Książki i lekcje
Rozdział 16: Kościół Jezusa Chrystusa w minionych czasach

Rozdział 16

Kościół Jezusa Chrystusa w minionych czasach

Obraz
Christ with the twelve men chosen by Him to be His Apostles. Christ has His hands upon the head of one of the men (who kneels before Him) as He ordains the man to be an Apostle. The other eleven Apostles are standing to the left and right of Christ.

Niektóre cechy charakteryzujące Kościół Jezusa Chrystusa

„Wierzymy w poprawność organizacji, jaka istniała we wczesnym Kościele Jezusa Chrystusa, tj. organizacji z apostołami, prorokami, pastorami, nauczycielami, ewangelistami itd.” (Zasady Wiary 1:6).

Jezus ustanowił Kościół podczas Swojego pobytu na ziemi. Nosił on nazwę Kościoła Jezusa Chrystusa (zob. 3 Nefi 27:8), a jego członkowie byli nazywani Świętymi (zob. List do Efezjan 2:19–20).

Objawienie

Kiedy Jezus ustanowił Swój Kościół, osobiście nauczał jego przywódców i przewodził im. On z kolei otrzymywał wskazówki od Swojego Ojca w Niebie. (Zob. List do Hebrajczyków 1:1–2). Dlatego Kościół Jezusa Chrystusa był kierowany przez Boga, a nie przez ludzi. Jezus nauczał Swoich naśladowców, że objawienie jest „skałą”, na której On zbuduje Swój Kościół (zob. Ew. Mateusza 16:16–18).

Zanim Jezus wstąpił do nieba po Swoim Zmartwychwstaniu, powiedział Apostołom: „A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Ew. Mateusza 28:20). Zgodnie ze Swoimi słowami nadal prowadził ich, będąc w niebie. Posłał Ducha Świętego, aby był dla nich pocieszycielem i objawicielem (zob. Ew. Łukasza 12:12; Ew. Jana 14:26). Przemówił w wizji do Saula (zob. Dzieje Apostolskie 9:3–6). Objawił Piotrowi, że ewangelia powinna być głoszona nie tylko Żydom, ale całemu światu (zob. Dzieje Apostolskie 10). Janowi objawił wiele wspaniałych prawd, które są zapisane w księdze Objawienia. Nowy Testament mówi o wielu innych sposobach, na jakie Jezus objawiał Swą wolę, aby prowadzić Kościół i pouczać Swoich uczniów.

Upoważnienie od Boga

Bez kapłaństwa nie można udzielać obrzędów ewangelii ani nauczać zasad ewangelii. Ojciec nadał to upoważnienie Jezusowi Chrystusowi (zob. List do Hebrajczyków 5:4–6), który z kolei ustanowił Swoich Apostołów oraz nadał im moc i upoważnienie kapłańskie (zob. Ew. Łukasza 9:1–2; Ew. Marka 3:14). Przypomniał im: „Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was” (Ew. Jana 15:16).

Aby w Jego Kościele panował porządek, Jezus przekazał największą odpowiedzialność i upoważnienie Dwunastu Apostołom. Wyznaczył Piotra na głównego apostoła i nadał mu klucze, aby pieczętował błogosławieństwa zarówno na ziemi, jak i w niebie (zob. Ew. Mateusza 16:19). Jezus ustanowił także inne urzędy połączone z konkretnymi obowiązkami, które miały być wykonywane. Po tym jak wstąpił do nieba, wzór wyznaczania i ustanawiania na urzędy był dalej naśladowany. Inni mężczyźni byli ustanawiani do kapłaństwa przez tych, którzy już otrzymali to upoważnienie. Jezus wyrażał Swoją aprobatę wobec tych ustanowień poprzez Ducha Świętego (zob. Dzieje Apostolskie 1:24).

Organizacja Kościoła

Kościół Jezusa Chrystusa stanowił starannie zorganizowaną całość. Został porównany do budynku wzniesionego „na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (List do Efezjan 2:20).

Jezus wyznaczył innych przywódców kapłańskich, aby pomagali Apostołom w ich służbie. Posłał w parach urzędników zwanych Siedemdziesiątymi, aby głosili ewangelię (zob. Ew. Łukasza 10:1). Innymi urzędnikami w Kościele byli ewangeliści (patriarchowie), pastorzy (przewodniczący przywódcy), wyżsi kapłani, starsi, biskupi, kapłani, nauczyciele i diakoni (zob. rozdział 14. tego podręcznika). Wszystkie te urzędy były niezbędne w wykonywaniu pracy misjonarskiej, dokonywaniu obrzędów, nauczaniu i inspirowaniu członków Kościoła. Urzędnicy ci pomagali członkom dojść „do jedności wiary i poznania Syna Bożego” (List do Efezjan 4:13).

Biblia nie mówi nam wszystkiego na temat kapłaństwa ani organizacji i sposobu zarządzania Kościołem. Jednakże Biblia została zachowana w wystarczającej mierze, aby ukazać piękno i doskonałość organizacji Kościoła. Apostołom nakazano pójść na cały świat i głosić (zob. Ew. Mateusza 28:19–20). Nie mogli pozostawać w żadnym mieście, aby doglądać nowych członków. Dlatego powoływani i ustanawiani byli miejscowi przywódcy kapłańscy, a Apostołowie im przewodniczyli. Apostołowie oraz inni przywódcy kościelni odwiedzali różne gminy i pisali do nich listy. Stąd nasz Nowy Testament zawiera listy Pawła, Piotra, Jakuba, Jana oraz Judy, które niosą radę i wskazówki dla lokalnych przywódców kapłańskich.

Nowy Testament wskazuje na to, że ta organizacja Kościoła miała być podtrzymana. Przykładowo śmierć Judasza sprawiła, że pozostało tylko jedenastu Apostołów. Niedługo po tym, jak Jezus wstąpił do nieba, jedenastu Apostołów zebrało się, aby wyznaczyć kogoś, kto zajmie miejsce Judasza. Poprzez objawienie dane od Ducha Świętego wybrali Macieja. (Zob. Dzieje Apostolskie 1:23–26). Jezus ustanowił dla dwunastu Apostołów wzór zarządzania Kościołem. Wydawało się jasne, że ta organizacja będzie nadal istnieć tak, jak została przez Niego ustanowiona.

Podstawowe zasady i obrzędy

Apostołowie nauczali dwóch podstawowych zasad: wiary w Pana Jezusa Chrystusa i pokuty. Jeśli nowo nawróceni mieli wiarę w Jezusa Chrystusa jako Syna Boga i swojego Odkupiciela oraz odpokutowali za swoje grzechy, udzielano im dwóch obrzędów: chrztu przez zanurzenie i nałożenia rąk dla nadania daru Ducha Świętego (zob. Dzieje Apostolskie 19:1–6). Były to podstawowe zasady i obrzędy ewangelii. Jezus nauczał: „Jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego” (Ew. Jana 3:5).

Obrzędy dokonywane za zmarłych

Jezus umożliwił każdemu poznanie ewangelii zarówno na ziemi, jak i w niebie. W czasie pomiędzy Jego śmiercią a Zmartwychwstaniem Jezus poszedł do duchów osób, które już umarły. Zorganizował pośród nich pracę misjonarską. Wyznaczył prawych posłańców oraz dał im moc, aby nauczali ewangelii duchy wszystkich, którzy już umarli. Dzięki temu mieli oni możliwość przyjęcia ewangelii. (Zob. I List Piotra 3:18–20; 4:6; NiP 138). Potem żyjący członkowie Jego Kościoła dokonywali obrzędów w imieniu zmarłych (zob. I List do Koryntian 15:29). Obrzędy takie jak chrzest i konfirmacja muszą być dokonywane na ziemi.

Dary duchowe

Wszyscy wierni członkowie Kościoła mogli otrzymywać dary Ducha. Były im one nadawane według ich indywidualnych potrzeb, zdolności i wyznaczonych obowiązków. Niektóre z tych darów to wiara, łącznie z mocą uzdrawiania i bycia uzdrawianym, prorokowanie oraz wizje. (Dary Ducha zostały omówione bardziej szczegółowo w 22. rozdziale). Dary duchowe istnieją zawsze w prawdziwym Kościele Jezusa Chrystusa (zob. I List do Koryntian 12:4–11; Moroni 10:8–18; NiP 46:8–29). Jezus powiedział Swoim uczniom, że znaki te bądź dary duchowe dane są zawsze tym, którzy mają wiarę (zob. Ew. Marka 16:17–18). Wielu Jego uczniów dokonywało cudów, prorokowało lub ujrzało wizje dzięki mocy Ducha Świętego.

  • Dlaczego Kościołowi Jezusa Chrystusa potrzebne jest tych sześć charakterystycznych cech?

Kościół Jezusa Chrystusa w Ameryce

Po zmartwychwstaniu Jezusa, odwiedził On ludzi w Ameryce i zorganizował pośród nich Swój Kościół, nauczając przez trzy dni i powracając często jeszcze przez jakiś czas (zob. 3 Nefi 11–28). Potem opuścił ich i wstąpił do nieba. Przez ponad 200 lat żyli w prawości i byli zaliczani do najszczęśliwszych ludzi, jakich stworzył Bóg (zob. 4 Nefi 1:16).

Odstępstwo od prawdziwego Kościoła

  • Co oznacza pojęcie odstępstwo?

Na przestrzeni dziejów źli ludzie usiłowali zniszczyć dzieło Boga. Działo się to wtedy, kiedy Apostołowie jeszcze żyli i doglądali młodego, wzrastającego Kościoła. Niektórzy członkowie nauczali swych dawnych pogańskich lub żydowskich wierzeń zamiast prostych prawd nauczanych przez Jezusa. Niektórzy otwarcie się buntowali. Poza tym Kościół cierpiał prześladowania z zewnątrz. Członkowie Kościoła byli torturowani i zabijani za swoje przekonania. Apostołowie byli zabijani jeden po drugim lub w inny sposób zabierani z tej ziemi. Z powodu niegodziwości i odstępstwa upoważnienie apostolskie oraz klucze kapłaństwa zostały również zabrane z ziemi. Organizacja ustanowiona przez Jezusa Chrystusa przestała istnieć, a rezultatem tego było zamieszanie. Coraz więcej błędów wkradało się do doktryny Kościoła, a wkrótce nastąpił jego całkowity rozpad. Okres, w którym nie było już na ziemi prawdziwego Kościoła, nazywa się Wielkim Odstępstwem.

Niebawem pogańskie wierzenia zdominowały poglądy tych, których nazywano chrześcijanami. Rzymski cesarz przyjął to fałszywe chrześcijaństwo jako religię państwową. Ten kościół bardzo się różnił od Kościoła, który zorganizował Jezus. Nauczał on, że Bóg jest istotą nie mającą postaci ani ciała.

Ludzie ci utracili zrozumienie miłości Boga do nas. Nie wiedzieli o tym, że jesteśmy Jego dziećmi. Nie rozumieli celu życia. Wiele obrzędów zostało zmienionych, ponieważ nie było już na ziemi kapłaństwa i objawienia.

Cesarz wybierał swoich własnych przywódców i czasami używał wobec nich tych samych tytułów, jakich używali przywódcy kapłańscy w prawdziwym Kościele Chrystusa. Nie było Apostołów ani innych przywódców kapłańskich posiadających moc od Boga, a także nie było darów duchowych. Prorok Izajasz przewidział ten stan, prorokując: „Ziemia jest splugawiona pod swoimi mieszkańcami, gdyż przestąpili prawa, wykroczyli przeciwko przykazaniom, zerwali odwieczne przymierze” (Ks. Izajasza 24:5). Nie był to już Kościół Jezusa Chrystusa; był to kościół ludzi. Nawet nazwa jego została zmieniona. Odstępstwo pojawiło się również w Ameryce (zob. 4 Nefi).

Przywrócenie zostało przepowiedziane

  • Jakie proroctwa w Starym i Nowym Testamencie przepowiadają Przywrócenie?

Bóg przepowiedział Odstępstwo i poczynił przygotowania na przywrócenie ewangelii. Apostoł Piotr przemawiał na ten temat do Żydów: „Posłał przeznaczonego dla was Chrystusa Jezusa, którego musi przyjąć niebo aż do czasu odnowienia wszechrzeczy, o czym od wieków mówił Bóg przez usta świętych proroków swoich” (Dzieje Apostolskie 3:20–21).

Jan Objawiciel również przewidział czas, kiedy ewangelia zostanie przywrócona. Powiedział: „I widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom” (Objawienie 14:6).

  • Dlaczego konieczne było Przywrócenie?

  • Zastanów się nad błogosławieństwami, jakie spłynęły na ciebie przez to, że Kościół Jezusa Chrystusa został przywrócony na ziemi.

Dodatkowe fragmenty z pism świętych