Ang mga Buhat sa Dios Gipakita

Ni Bronwyn Haws, Utah, USA

Wala ko kahibalo kon mamaayo pa ba ko o magpabiling buta. Nasayod lang ko nga ang kabubut-on sa Dios matuman ug nga Iya kong agakon latas sa akong pagsulay.

babaye nga naghimo og painting sa Manluluwas

Niadtong Enero 7, 2023, nakamata ko nga hingpit nga nabuta ang akong tuo nga mata ug mga 10 porsyento ra ang panan-aw sa akong wala nga mata. Ang kalibotan kalit nga nag-anam og kahanap—sa tinuod gyod. Ang kolor ug kahayag nawala. Nahibilin ko sa kangitngit, kahadlok, ug pagduhaduha.

Isip usa ka artist, ang akong gustong mabuhat sukad mao lamang ang pagdugang sa katahom sa kalibotan pinaagi sa art—usa ka butang nga akong ganahan kaayo hapit sa tibuok nakong kinabuhi. Unsay akong buhaton kon dili na ako makakita, makaapil, o makadayeg sa katahom sa kalibotan?

Sa miaging pipila ka adlaw, ang akong mga mata nahimong sensitibo sa kahayag, ug ang hait nga mga linya sa kahayag nagsugod sa pagkidlap sa akong panan-aw. Kay nabalaka, miadto ko sa usa ka optometrist. Human sa paghiling kanako, misulti siya nga ang hinayhinay nga pagdaghan sa tubig nga naglibot sa utok ug sa spinal cord [cerebrospinal fluid] maoy hinungdan sa presyon sa akong bagolbagol, nga nagmugna og mga simtuma nga nagsundog og tumor sa utok, lakip ang pagkawala sa panan-aw.

Giingnan ko niya nga hinayhinay nga mokunhod ang akong panan-aw sa mosunod nga pipila ka bulan kon dili matambalan. Hinuon, gipasaligan ko niya nga dako pa ang akong panahon nga mangita og neurologist, nga makapugong sa nag-anam og kadaghan nga tubig.

Kay nabalaka, nangayo ko og panalangin sa pagkaayo ug kahupayan gikan sa akong amahan, kinsa nagserbisyo isip bishop. Samtang siya ug ang usa sa iyang mga magtatambag mipanalangin nako, ang akong paborito nga istorya sa Biblia misulod sa akong hunahuna:

“Ang iyang mga tinun-an nangutana kaniya, Magtutudlo, kinsa may nakasala nga natawo man siyang buta? Siya ba o ang iyang mga ginikanan?

“Si Jesus mitubag, Ang iyang pagkabuta dili tungod sa iyang mga sala, o sa mga sala sa iyang mga ginikanan: Siya natawong buta aron ang gahom sa Dios ikapadayag diha kaniya” (Juan 9:2–3).

Sa makadaghang higayon, naghunahuna ko, “Ang gahom sa Dios mapadayag pinaagi niini.” Wala ko kahibalo kon nagpasabot ba kadto nga mamaayo ko o magpabiling buta. Nasayod lang ko nga ang Iyang kabubut-on mao ang matuman ug nga Iya akong agakon latas sa akong pagsulay.

“Pila ka mga Tudlo ang Imong Makita?”

Naka-iskedyul ko og appointment pipila ka adlaw ang milabay nga makigkita og neurologist, apan nianang Enero sa buntag, ang akong magulang nga babaye, si Kylie, mibati nga dad-on ko sa akong pamilya ngadto sa emergency room sa duol nga ospital. Ang mga doktor dali nga nagmando nga himoon ang computed tomography (CT) scan ug ang una sa daghang mga pagpasuyop sa tubig sa bukobuko aron makunhoran ang presyon sa cerebrospinal fluid. Pagkasunod adlaw, gi-MRI ko og kaduha (magnetic resonance imaging). Dayon gihiling ko sa espesyalista sa mata [ophthalmologist].

“Pila ka tudlo ang imong makita?” nangutana siya, gipaatubang ang pipila ka tudlo mismo sa akong nawong. Wala koy nakita.

Human sa iyang paghiling, nakahukom siya nga duna koy mga simtuma sa bogon nga nagsundog sa tumor sa utok nga makaapekto sa panan-aw [pseudotumor cerebri ug optic neuritis]. Walay bisan usa niini nga kondisyon ang maingon nga mao lamang ang responsable. Gipasabot niya nga tungod sa kagrabe sa pagkawala sa akong panan-aw, ang pagkaayo mahimong molungtad og sobra sa usa ka tuig ug nga ang akong panan-aw mahimong dili hingpit nga mobalik. Girekomendar niya ang taas nga doses sa pangpamenos sa sakit ug paghubag sa mga lutahan [intravenous steroid] ug uban pang tambal.

Human sa iyang pagbiya, mihilak ko. Ang akong inahan mipasalig nako, “Kon dili ka makalahutay sa imong pagtuo karon mismo, makasalig ka sa amoa.”

“Palihog Hupaya Ko”

Sa akong ikatulong adlaw sa ospital, ang akong neurologist mihangyo ug MRV (magnetic resonance venography) sa akong spinal column ug utok, nangitag tumor o bogon. Sa alas 4:00 sa buntag duha ka adlaw human ko makamata nga buta, nagsugod ko og lima ka oras nga MRV. Agig pagpangandam, ang akong pamilya nagplano nga mag-ampo ug magpuasa para nako niana nga buntag. Ang akong amahan, kinsa natulog sa kiliran nako sa usa ka bangko kada gabii sa akong kwarto sa ospital, mihatag nako og laing panalangin—ang ikaduha sa daghang mga panalangin nga akong nadawat.

Sa dihang nangutana ang usa ka technician sa ospital kon gusto ba kong maminaw og musika atol sa pag-eksamin nako, nangayo kog mga kanta gikan sa akong paboritong mag-aawit. Gibutangan sa tech og usa ka paresan nga goma nga earphone ang akong mga dalunggan ug gipahiluna ang akong ulo pinaagi sa hulma nga facial mesh aron dili ko makalihok. Sa proseso, nasabod niya ang mga headphone nga hapit magawas sa akong dunggan. Halos wala koy madungog nga musika samtang nagsugod ang MRV.

Samtang nagkadugay ang proseso, nagka-init ang akong gibati sulod sa porma og tubo nga makina sa pagkuha og mga imahe. Human sa daw taas kaayo nga panahon, gisultihan ko nga maayo kaayo ko ug magpadayon pa og gamay. Apan gibati nako ang kahadlok ug kalisod tungod sa kainit, kusog nga mga tingog, ug mga pugong nga dili ko makalihok.

Sa hilom nga pag-ampo, mihangyo ko: “Langitnong Amahan, palihog hupaya ko. Nag-inusara ra gyod ko. Nagkinahanglan ko sa Imong tabang. Nagkinahanglan ko sa akong pamilya.”

Diha-diha dayon, usa ka malumo nga tunog sa piano ang milanog sa akong mga dunggan. Gikan kadto sa usa sa akong paborito nga mga kanta—ang tukaron kanunay sa akong manghod nga babaye, si Morgan, sa piano. Wala ko magdahom nga makadungog niadto gikan sa luag nga mga earphone tungod sa kasaba sa makina. Morag kauban nako si Morgan, ug wala ko mag-inusara. Nawala ang kasaba. Nawala ang kainit. Nawala ang kahadlok nga masirad-an [claustrophobia].

Gibati nako nga wala na ako sa akong lawas, morag naglutaw ko sa dagat sa kawanangan. Mibati ko nga gilibotan sa gugma sa Dios ug sa gugma sa akong pamilya. Ingon ana lang, nakalma ko. Alas 7:30 kadto sa buntag, ang panahon nga ang akong pamilya nagsugod sa pagpuasa alang kanako. Ang nahibilin nga lima ka oras sa MRV milabay sa kalit, ug dayon akong nadungog, “Nahuman na ka.”

Ang gugma nga akong gibati tungod niana nga kasinatian nakapahilak kanako ug nakapahupay sa kakapoy nga akong gibati sa nahibilin nakong pagpuyo sa ospital. Wala ko kahibalo kon mabalik pa ba ang akong panan-aw, apan nasayod ko nga naa ang Dios ug nadungog ang akong pag-ampo. Human sa upat ka adlaw sa ospital, gipagawas ko.

“Milagroso kini!”

Matag adlaw sulod sa sunod nga duha ka semana, mibalik-balik ko sa ospital aron magpatambal, ug matag adlaw mangita kog mga kausaban sa akong panan-aw—ang kahanap nag-anam og kahayag, ang mga anino makita sa akong mga tudlo atubangan sa akong nawong, ang hanap nga orange sa TV nahimong bulak. Ang matag gamay nga pag-uswag usa ka kadaogan.

Duha ka semana human sa akong paggawas, usa ka paghiling nagpakita nga ang akong panan-aw miuswag gikan sa zero ngadto sa halos hingpit sa samang duha ka mata.

“Bronwyn, unsay nahitabo?” pangutana sa akong doktor sa mata [ophthalmologist].

“Aw, nag-ampo mi, ug nakadawat ko og mga panalangin,” mitubag ko.

“Milagroso kini!” miingon siya. “Wala pa ako makakita niini nga nahitabo. Dili pa gayod unta kita makadawat og mga resulta bisan duol-duol lamang niini sa labing menos unom ka bulan.”

Sa kadugayan gisultihan ko niya nga ang mga pasyente nga adunay zero nga panan-aw panagsa ra nga mabalik sa normal nga panan-aw. Sa pila lamang ka semana, miuswag ko gikan sa usa sa iyang labing grabe nga mga kahimtang sa pasyente ngadto sa iyang labing maayo nga kahimtang sa pasyente.

“Sunda ang Kahayag ni Kristo”

Sa kataposan sa tuig 2022, ang mga lider sa ward sa akong amahan mipili og tema sa ward para sa 2023. Nadasig kadto sa mga pagtulun-an gikan ni Presidente Russell M. Nelson, kinsa sa sayo pa nianang tuiga miingon, “Tinguhaa og laomi ang mga milagro.”

Nianang panahona, ang akong amahan naghunahuna nga ang tema makatabang sa mga miyembro sa ward nga nag-antos sa malisod nga mga panahon. Wala siya mahibalo nga mahimo kadtong personal kaayo sa among pamilya.

“Sunda ang kahayag ni Kristo,” mabasa ang tema. “Pagpaabot og mga milagro! Pagpaabot og kamaya!”

Duha ka tuig ang milabay, ang akong panan-aw mas maayo na karon kaysa niadtong wala pa kini mawala kanako. Nagpasalamat ko sa Langitnong Amahan kada adlaw sa akong milagro ug sa dili matarog nga pagtuo sa akong pamilya. Pinaagi niini nga pagsulay, ang buhat sa Dios nagpakita sa iyang kaugalingon. Nakapatubo ko og mas lig-on nga pagpamatuod, mas lawom nga pagdayeg sa kinabuhi, ug mas dakong gugma alang Kaniya ug sa pamilya ug sa mga higala.

Karon, gibuhat nako ang tanan nga akong mahimo, lakip na ang pagka-artist, aron mapahimuslan ang mga panalangin, mga gasa, ug kalipay nga gihatag sa Dios kanako—aron sa paghimaya Kaniya ug sa pagpanalangin sa uban.

Karon, gigamit ni Bronwyn ang iyang art, sama niining paghulagway sa Manluluwas, aron sa paghimaya sa Dios ug sa pagpanalangin sa uban.