Een beetje zendingshemel
De auteur woont in Utah (VS).
Toen we bij de familie Bautista aanklopten, hadden we geen idee van de zegeningen die zich in de daaropvolgende jaren zouden ontvouwen.
ILLUSTRATIES, DILLEEN MARSH
Op een regenachtige avond in november 1973 gingen mijn collega en ik langs de deuren in Manilla (Filipijnen). We klopten aan bij Romeo en Naty Bautista. Ze lieten ons binnen en luisterden beleefd naar onze korte boodschap. Naty sprak geen Engels (in die tijd onderwezen we alleen in het Engels), maar Romeo wel. Hij wilde dat we terugkwamen. Hij zei dat zijn jongere zus, Avelia, waarschijnlijk ook belangstelling had. Zij woonde bij hen in omdat ze in Manilla naar school ging.
U weet hoe enthousiast jonge zendelingen over nieuwe onderzoekers kunnen zijn. De volgende afspraak kon dan ook niet snel genoeg komen. De les ging zo goed dat we het amper konden geloven. Romeo en Avelia luisterden aandachtig en stelden vragen. Naty luisterde, maar ze begreep niet veel van wat we zeiden. Ze waren vanaf het begin ontvankelijk voor onze boodschap; hier droomde iedere zendeling van!
Als wij weg waren, gaf Romeo onze les aan zijn vrouw in het Tagalog. Het Boek van Mormon lazen ze samen, heel langzaam, in het Engels. Ze hadden in die tijd twee dochters: Ruth, een peuter, en Namie, een baby nog.
In december 1973 viel mij de eer te beurt om Romeo en zijn zus Avelia te dopen en bevestigen. Mijn collega en ik waren uiteraard dolgelukkig met het geloof en de interesse van het gezin in het evangelie, maar dat hun beslissing zulke vergaande, eeuwige gevolgen voor zoveel mensen zou hebben, zowel onmiddellijk als in de jaren daarna, ging volledig aan ons voorbij.
Romeo en Avelia waren vanaf het begin sterke en getrouwe leden van de gemeente Makati. Kort na hun doop ging ik naar huis, terug naar Salt Lake City (Utah, VS). Ik was zo opgewonden dat ik naar huis ging, dat ik helemaal vergat Romeo naar zijn postadres te vragen, zodat ik hem kon schrijven. In die dagen was er geen internet en ook geen mobiele telefoon.
Niet veel later ontmoette ik Susan, mijn eeuwige lieveling. Ik onderwees, doopte en trouwde haar in 1975. Een jaar later werden we in de Salt Laketempel verzegeld. We kregen drie kinderen en waren druk met verschillende kerkroepingen. Ik had het ook druk met ons familiebedrijf. Vaak dacht ik terug aan de familie Bautista en vroeg me dan af hoe het met ze ging, maar ik wist niet hoe ik met ze in contact kon komen.
Toen kreeg ik op een bijzondere dag in 1997 een brief van een zekere mevrouw Avelia Wijtenberg, met een poststempel uit Mackay in Australië! Ik kende niemand uit die contreien, maar toen ik de brief las, werd mij duidelijk dat Romeo’s zus, Avelia, een Nederlands-Australische man had ontmoet en met hem getrouwd was. Ze woonden al een paar jaar in Queensland. Ze had mijn oude postadres in haar notitieboekje gevonden toen ze met de voorjaarsschoonmaak bezig was.
Avelia en ik begonnen elkaar te schrijven. We wilden graag van elkaar weten hoe ons leven in de achterliggende decennia was verlopen. Ik kreeg het postadres van Romeo van haar. Die was naar Tiwi verhuisd, in het zuidelijke deel van de Luzoneilanden in de Filipijnen.
In dat jaar, toen Romeo en ik elkaar over en weer schreven, na 24 jaar geen contact te hebben gehad, werd onze oude band nieuw leven ingeblazen. Romeo schreef dat Naty en hij nu vijf kinderen hadden. Naty en de kinderen hadden zich na mijn afscheid laten dopen. Hun oudste, Ruth, had een zending vervuld in het zendingsgebied Davao (Filipijnen), en de tweede en derde dochter, Namie en Joan, waren respectievelijk op zending in het noorden van Luzon en in Guam. Ze hadden een vierde dochter, Lyn, die later naar het zendingsgebied Baguio (Filipijnen) op zending zou gaan. En ten slotte een zoon, John, die in het zendingsgebied Cagayan de Oro (Filipijnen) een zending zou vervullen.
Mijn vrouw en ik vroegen de zendingsadressen van Namie en Joan op, en schreven hun. We kenden ze totaal niet, maar we voelden gelijk een hechte band met ze, die moeilijk in woorden is uit te drukken. Het leek bijna alsof het onze eigen dochters waren! Al corresponderend groeide onze liefde voor de familie Bautista, en vooral voor Namie en Joan, die vol van de Geest waren en op hun voltijdzending hard werkten. In een van haar brieven vroeg Namie of ze ons met de kerst mocht bellen, aangezien haar ouders toen nog geen telefoon hadden. Na toestemming van haar zendingspresident belde ze ons met de kerst van 1997. We huilden beiden minutenlang. Daarna zei ik gekscherend dat internationaal op mijn kosten bellen te duur was om alleen maar met elkaar te huilen. We lachten en hadden een heerlijk gesprek, ondanks haar gebrekkige Engels. Ze nodigde ons uit voor de toespraak die ze de volgende zomer na haar thuiskomst zou houden.
In de zomer van 1998, toen Namie bijna klaar was met haar zending, begonnen mijn 16-jarige dochter en ik plannen voor onze reis naar de Filipijnen te maken. We arriveerden in Manilla, waar Ruth ons stond op te wachten. We gingen samen naar de Manillatempel. Daarna vlogen we naar het zuiden, naar het huis van haar ouders in Tiwi. Het is onmogelijk om de blijdschap te beschrijven die ik voelde toen ik Romeo en zijn familie na zo’n lange tijd weer zag. Er was direct weer die hechte broederband tussen ons. We sloten elkaar in de armen, praatten en haalden herinneringen op; we aten samen en lazen elke avond met zijn gezin in de Schriften. Ze waren hele solide steunpilaren in hun kleine gemeente. We woonden de avondmaalsdienst in de gemeente Tiwi bij en hoorden Namie verslag van haar zending uitbrengen. Het was magistraal. Het was bijna celestiaal. Dit was de zendingshemel ten top.
Romeo was toentertijd president van de gemeente Tiwi. Hij had het evangelie aan zijn familie in het noorden van Luzon gebracht. En Romeo was met zijn gezin naar de tempel gegaan, om Naty en hun kinderen aan zich te laten verzegelen. Alle vijf kinderen zijn in de Manillatempel getrouwd en verzegeld. Verschillende kinderen trouwden met teruggekeerde zendelingen. Joan had de hand in de bekering van haar vriend. Ze wachtten een jaar na zijn doop en traden toen in de Manillatempel in het huwelijk. In 2007 stierf Naty onverwacht, maar het gezin bleef diepgeworteld in het evangelie. Ze zijn dankbaar voor het verzegelingsverbond en weten dat ze bij getrouwheid die prachtige vrouw en moeder weer zullen zien.
Er zijn nu meer dan 70 leden van de familie Bautista actief in de kerk. De familie heeft 17 voltijdzendingen en 14 tempelhuwelijken voor haar rekening genomen. Tevens hebben familieleden kerkfuncties zoals bisschop en gemeentepresident, ring- en districtspresident vervuld; alsmede presidente en raadgeefster in de zustershulpvereniging, de jongevrouwen en het jeugdwerk. John, de zoon van Romeo, is bisschop in Quezon City geweest. De man van Ruth is hogeraadslid in dezelfde ring geweest. Lyns man is ook gemeentepresident in Tiwi geweest. De familie Bautista kan met recht bogen op een mooi erfgoed in kerkwerk en kracht op de Filipijnen.
Mijn vrouw en ik vervulden van 2008–2010 een seniorenzending in het zendingsgebied San Pablo. Op een mooie dag was bijna de hele familie Bautista naar de Manillatempel gekomen voor het huwelijk van John Bautista (Romeo’s zoon) met zuster Victorino, een van de zendelingzusters uit ons zendingsgebied San Pablo, die haar zending had voltooid en onlangs naar huis was teruggekeerd.
Onze zendingspresident vroeg of we bij die vreugdevolle gebeurtenis aanwezig wilden zijn. We begonnen direct plannen te maken. Mijn vrouw wist van de band die ik met de familie Bautista had, maar ze was compleet ondersteboven van het aantal familieleden en hoeveel ze van haar hielden. Ze kreeg er zeventig vrienden voor het leven bij.
Ik denk vaak aan Leer en Verbonden 18:15: ‘En al ware het zo dat u al uw dagen arbeidde om dit volk bekering toe te roepen, en slechts één ziel tot Mij bracht, hoe groot zal dan uw vreugde met hem zijn in het koninkrijk van mijn Vader!’ Als een rimpeling in een vijver heeft de invloed van één ziel, Romeo, wateren van getuigenis en kerkwerk in de Filipijnen in beweging gebracht.
Ik was de gelukkige die veertig jaar geleden, met de doop van Romeo en Avelia, de kiezelsteen in de vijver mocht gooien. Ik heb onuitsprekelijke vreugde gekend door mijn band met deze geweldige familie, die zich nu al over drie kerkgeneraties uitstrekt. Dit is werkelijk de eeuwige erfenis en vreugde van het zendingswerk. Dit is een klein beetje zendingshemel!