พรของ ประเพณีคริสต์มาส
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับการใช้ช่วงคริสต์มาสในบ้านหลังใหม่ แต่พรฐานะปุโรหิตเปลี่ยนทุกอย่าง
ภาพประกอบโดย เทรซี วอล์คเกอร์
ดิฉันอายุ 14 ปีเมื่อประสบคริสต์มาสครั้งแรกที่ไม่มีหิมะ ครอบครัวดิฉันเพิ่งย้ายจากเขตเทือกเขาของยูทาห์มาเทกซัส สหรัฐอเมริกา สำหรับดิฉันเทกซัสราบเรียบและร้อนเกินไป ยากจะรู้สึกถึงวิญญาณคริสต์มาสเมื่อดิฉันไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนใหม่และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่มีหิมะบนพื้นดิน ดิฉันรู้สึกเหมือนไม่เหมาะกับที่ใดเลย ด้วยเหตุนี้จึงรู้สึกเหงาและเศร้าบ่อยๆ
แม้จะหดหู่ แต่อีกสัปดาห์เดียวก็จะถึงวันคริสต์มาสแล้ว และดิฉันกำลังอาศัยประเพณีคริสต์มาสของครอบครัวเราทำให้เบิกบานใจ กิจกรรมสนุกๆ ที่ครอบครัวของดิฉันทำด้วยกันในหลายปีที่ผ่านมาทำให้ดิฉันรู้สึกมีความสุขเสมอ ประเพณีคือวิธีฉลองคริสต์มาสส่วนใหญ่ของเรา ด้วยเหตุนี้ดิฉันจึงคิดว่าไม่มีอะไรต้องห่วง ที่เรียกว่าประเพณีเพราะมีเหตุผล ดิฉันจึงรู้ว่าต้องรักษาประเพณีเหล่านั้นไว้
ทำให้ยังมีวิญญาณคริสต์มาสอยู่
วันเวลาคืบคลานไปอย่างช้าๆ กว่าจะถึงคริสต์มาส ครอบครัวเรายังไม่ได้ทำอะไรด้วยกันเพื่อฉลอง ดิฉันจึงรู้สึกผิดหวังมาก เมื่อถึงคริสต์มาสอีฟ ดิฉันรอทั้งวันเผื่อมีอะไรเกิดขึ้น—อะไรก็ได้ที่จะแสดงให้ดิฉันเห็นว่าประเพณีครอบครัวที่เราหวงแหนยังอยู่ในบ้านใหม่ของเรา ดิฉันมั่นใจว่าถ้าจะเริ่มประเพณีที่มีค่าเหล่านี้ด้วยตนเองก็ย่อมได้ แต่ดิฉันไม่อยากทำ ในด้านหนึ่งดิฉันกำลังมองหาสัญญาณแสดงให้เห็นว่าวิญญาณคริสต์มาสยังอยู่
กลางวันเลือนหายไปเป็นกลางคืนและดิฉันหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ดิฉันน้ำตาคลอขณะครอบครัวมารวมกันสวดอ้อนวอนตอนกลางคืน ทั้งบ้านรู้สึกเย็นและว่างเปล่าแม้เราทุกคนจะอยู่ในบ้านก็ตาม จู่ๆ คุณพ่อก็ทำลายความเงียบด้วยคำถามหนึ่ง
“ใครอยากได้พรฐานะปุโรหิตบ้าง?”
ดิฉันใจเต้นตึกตัก ดิฉันเป็นห่วงมากว่าเราจะติดไฟคริสต์มาสหรืออบคุกกี้วันหยุดหรือเปล่าจนลืมประเพณีพิเศษมากอย่างหนึ่งที่เราทำทุกคริสต์มาสอีฟ นั่นคือ เราทุกคนได้รับพรฐานะปุโรหิต การได้รับพรจากคุณพ่อในอดีตทำให้ดิฉันรู้สึกสงบเสมอ แต่ใช่ว่าทุกคนในครอบครัวชอบรับพร บางครั้งพี่ๆ น้องๆ กับคุณแม่จะพูดว่าพวกเขาไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องได้รับพร ดิฉันไม่อยากหวังอะไรอีกถ้าคนอื่นปฏิเสธพร
แต่คราวนี้ต่างกัน คุณแม่ลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ที่คุณพ่อนำมาให้เรา
“อยากได้ค่ะ” ท่านตอบเบาๆ
เราทุกคนประหลาดใจมาก แต่คุณพ่อไม่ลังเล ท่านวางมือบนศีรษะคุณแม่และเริ่มให้พร ดิฉันสัมผัสได้ว่าคุณพ่อรับรู้ความรู้สึกของคุณแม่และความลำบากใจส่วนตัว ท่านกล่าวถ้อยคำที่ให้การปลอบโยนและสันติสุขแก่คุณแม่ในระหว่างการเปลี่ยนแปลงช่วงนี้
ดิฉันรู้สึกร้อนผ่าวในอกทันที—เกือบจะเหมือนมีคนจุดไม้ขีดในตัวดิฉัน ดิฉันรู้ว่ากำลังรู้สึกถึงพระวิญญาณบริสุทธิ์ ทั้งที่การเผาไหม้ในทรวงอกไม่ใช่แบบที่ดิฉันเคยรู้สึกถึงพระวิญญาณมาก่อน เหมือนพระบิดาบนสวรรค์กำลังตรัสกับดิฉันโดยตรง แม้นั่นไม่ใช่พรฐานะปุโรหิตของดิฉันก็ตาม!
ขณะคุณพ่อกล่าว “เอเมน” เบาๆ และดิฉันลืมตาที่มีน้ำตาคลอหน่วย ดิฉันรู้เลยว่าทุกคนในครอบครัวกำลังร้องไห้ เราทุกคนได้ยินพระวิญญาณตรัสกับเราอย่างอ่อนโยนและด้วยความรักว่าทุกอย่างจะราบรื่น คุณแม่กับคุณพ่อสวมกอดกัน และดิฉันรู้สึกเหมือนเมฆฝนที่ลอยอยู่เหนือศีรษะมานานหลีกทางให้แสงตะวันในท้ายที่สุด
เราทุกคนได้รับพร ดิฉันด้วย ในพรของดิฉันพระเจ้าทรงรับรองว่าจะทรงคิดถึงดิฉันเสมอและทรงต้องการให้ดิฉันมีความสุข นั่นทำให้ดิฉันรู้สึกสงบและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกตั้งแต่ย้ายมาเทกซัส
พลังฐานะปุโรหิตมีอยู่จริง
ปีนั้นเราอาจไม่ได้ทำตามประเพณีทุกอย่าง แต่เราจำได้เสมอว่ารู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นเดชานุภาพของพระผู้เป็นเจ้าไหลผ่านพรฐานะปุโรหิตของคุณพ่อ ดิฉันจะจดจำตลอดไปว่าพรนั้นเปลี่ยนความรู้สึกเศร้าของดิฉันเป็นสันติสุขและปีติอย่างไร ดิฉันได้รับบทเรียนที่มีค่าเกี่ยวกับพลังของฐานะปุโรหิตเช่นกัน เมื่อทุกอย่างรอบตัวท่านดูเหมือนจะไปผิดทาง พรฐานะปุโรหิตสามารถเตือนให้ท่านนึกถึงพระสิริของพระเจ้าที่รักและเฝ้าดูชีวิตท่าน