Ons gezin, ons thuis
Inspiratie op de kade
Mijn gezin zat met gekwetste gevoelens en ik moest nog vier uur op de boot naar huis wachten. Het was tijd om te bidden.
Illustratie, Charles Lehman
Ik was een boottocht van huis af toen ik hoorde dat er eerder die dag hevige ruzie in mijn gezin was geweest. Heel hevig.
Mijn vrouw was boos. Mijn kinderen waren boos. Iedereen was gekwetst. En ik wist niet wat ik moest doen.
Ik was die ochtend vroeg met mijn bedrijfswagen van ons huis op het eiland Upolu (Samoa) vertrokken. Daarna had ik de veerboot naar Savai’i (Samoa) genomen. Die trip neemt heen en terug enkele uren in beslag.
Nadat ik mijn vrouw met boosheid in haar stem aan de lijn had gehad, zag ik er eerlijk gezegd tegenop om in die situatie thuis te komen. Ik wist niet echt wat ik met al die gekwetste gevoelens in ons gezin aan moest.
Ik parkeerde mijn wagen op de kade en begon te bidden. Ik zat vier uur lang in de wagen op de boot te wachten en bad al die tijd over mijn gezin.
Ik kreeg na langdurig bidden een duidelijke geestelijke ingeving. ‘Laat je kinderen gewoon merken dat je van ze houdt. Toon de liefde. Zeg tegen ze: “Ik hou van je en God houdt van je.”’
Ik heb altijd een goede band met mijn kinderen gehad. Ze weten dat ik van ze houd en ze weten hoeveel ze voor me betekenen. Maar door openbaring zag ik heel duidelijk in dat ik nog meer liefde moest tonen. Dat zou het enige zijn wat mijn gezin weer dichter bij elkaar kon brengen.
Toen ik die avond laat thuiskwam, was mijn vrouw nog steeds erg overstuur. ‘Wat ga je eraan doen?’ vroeg ze.
Ik vertelde haar over de openbaring die ik had gekregen. Ik zei dat ik voelde dat we onze liefde nog duidelijker aan onze kinderen moesten laten blijken. ‘Dat is volgens mij de sleutel om ieders gekwetste gevoelens weg te nemen’, zei ik. We besloten het te proberen.
Die avond was het onze normale wekelijkse gezinsraad. Maar door de ruzie wilden de meeste gezinsleden deze keer overslaan. Mijn vrouw en ik besloten om toch gezinsraad te houden.
Eerst zei niemand een woord. Ik merkte dat er die dag sprake van veel tranen en emotionele pijn in ons gezin was geweest.
Toen begon mijn vrouw te praten. ‘Weet dat ik heel veel van jullie allemaal hou’, zei ze. Ik zag hun lichaamstaal veranderen. Ze hadden eerst allemaal op het puntje van hun stoel gezeten. Maar onze kinderen leunden achterover en ontspanden zich zodra mijn vrouw begon uit te leggen hoeveel ze van hen hield. Zij kwamen ook al snel los. Ik vertelde ook hoeveel ik van ze hield en hoe blij ik was dat we een gezin vormden.
Daarmee was het hele probleem opgelost. Het was ongelooflijk. Alle boosheid thuis was verdwenen en we konden rechtzetten wat er mis was gegaan.
Ons gezin is zeker niet volmaakt. Maar we houden wel heel veel van elkaar. En we maken tijd voor elkaar. We staan vroeg op om samen in de Schriften te lezen, we gaan samen naar de kerk, spelen samen basketbal, eten samen of luisteren gewoon samen naar muziek. Kortom: we werken hard aan onze onderlinge band.
Mijn vrouw en ik weten nu meer dan ooit hoe belangrijk het is om onze liefde voor onze kinderen te tonen.
Lessen van deze vader
-
Broeder Silaga zag in dat hij dit probleem niet op eigen houtje kon oplossen. Hij bad urenlang om openbaring hoe hij zijn gezin het beste kon helpen.
-
De familie Silaga stelt Jezus Christus thuis centraal. Ze staan ondanks hun drukke schema’s vroeg op om samen de Schriften te bestuderen. Ze houden wekelijks gezinsraad. Ze gaan naar de kerk. Ze doen er alles aan om de zegeningen van het evangelie thuis en in hun gezin te brengen.
-
Broeder Silaga overlegde met zijn vrouw voordat ze met de kinderen over de ruzie spraken.
-
Broeder en zuster Silaga vertellen hun kinderen regelmatig hoeveel ze van hen houden.
-
De familie Silaga werkt samen, maar speelt ook samen. Ze brengen de volgende raad van ouderling Dieter F. Uchtdorf van het Quorum der Twaalf Apostelen in praktijk: ‘In het gezin wordt liefde eigenlijk als volgt gespeld: t-i-j-d, tijd. Als we tijd voor elkaar nemen, is dat de sleutel tot harmonie in het gezin.’ (‘De belangrijkste dingen’, Liahona, november 2010, 22.)