Me weer thuis voelen

Judy Rascher, Colorado (VS)

Het telefoontje van mijn broer overviel me. ‘Mam is net overleden’, zei hij. ‘Ze is gevallen en heeft haar hoofd gestoten.’

Ik kon het niet geloven. Mijn moeder was dood. Ik had de avond ervoor nog met haar gepraat. Ik bleef me maar afvragen waarom dit moest gebeuren. Ik begreep niet waarom ze me moest verlaten. Ik was woedend! Wekenlang bleef ik die woede voeden.

En uiteindelijk besloot ik wie de schuldige was. Het was Gods schuld. Hij had haar te vroeg van me weggenomen. Mijn moeder miste veel mijlpalen in mijn leven. Ik dacht dat dat zijn schuld was. Ik was toen nog geen lid van de kerk, maar wel een goed christen. In plaats van kracht te putten uit mijn band met God, keerde ik Hem de rug toe. Ik bande Hem uit mijn leven.

Ik miste mijn moeder heel erg. Mijn thuis met mijn lieve ouders was in mijn jeugd een plek van geborgenheid. Waar ik ook was en wat ik ook aan het doen was, telkens als ik met mijn moeder praatte of tijd met haar doorbracht, voelde ik me thuis. En nu was dat heerlijke ‘thuisgevoel’ weg.

De jaren verstreken en mijn geloof verwaterde. Ik probeerde te begrijpen waarom mijn moeder moest sterven, maar niets kon me gemoedsrust geven. Maar toen kreeg ik ongeveer een week lang de gedachte dat ik me tot God moest richten om het te begrijpen. Ik praatte erover met een goede vriendin die lid van de kerk was. Ze vroeg of ik meer over haar geloof wilde weten.

Ik besefte het toen niet, maar de Geest maakte mijn ziel uit een diepe slaap wakker. Hoe meer ik over het evangelie te weten kwam, hoe meer ik dat gevoel van geborgenheid terugkreeg. Mijn ‘thuisgevoel’ keerde terug.

Ik liet me in mei 2013 dopen. Ik ben dankbaar dat ik mijn geloof teruggevonden heb. Ik keer God de rug niet meer toe. Ik stel mijn hart voor Hem open. Het verdriet van mijn moeders plotse overlijden is niet verdwenen. Maar dankzij mijn geloof in God weet ik dat ik me op een dag eeuwig met mijn moeder en andere familieleden thuis zal voelen.