Met Zara bidden
De auteur woont in Queensland (Australië).
Op een hete zomerdag nodigden Reesey en Cheyenne Zara uit om te komen spelen. Moeder had iets lekker klaargemaakt. De meisjes gingen aan tafel zitten om te eten.
Moeder had wat mango’s gesneden die ze uit hun mangoboom had geplukt. Ze had ook wat appelschijfjes en druiven op de borden gelegd. Reesey keek naar het heerlijke eten. Ze dacht eraan om een gebed te zeggen vóór zij dat lekkers opat. Ze vroeg Zara: ‘Bidden jullie thuis ook?’
‘Hoe doe je dat?’ vroeg Zara.
‘Kijk maar,’ zei Cheyenne. Ze vouwde haar armen en boog haar hoofd. Ze vroeg om een zegen over het eten. Toen ze klaar was, zei ze: ‘Zie je? Zo dus. Makkelijk!’
‘Dat doen we thuis niet. We eten onmiddellijk,’ zei Zara.
Reesey had nog nooit nagedacht over niet bidden. ‘Mama,’ zei ze, ‘is het mogelijk om met bidden op te houden?’
Moeder glimlachte terwijl ze enkele glazen met water naar de tafel bracht. ‘We willen de Heer danken voor alles wat Hij ons heeft gegeven. We zullen altijd blijven bidden. Maar het is geen probleem als anderen dat niet doen.’
Reesey wist dat moeder gelijk had. Ze was gelukkig als haar familie bad. Misschien zou bidden Zara ook gelukkig maken. ‘Probeer het maar,’ zei ze tegen Zara. ‘Bidden is goed.’
‘Ik vind het leuk als we bidden,’ zei Cheyenne.‘Dan is het net alsof mijn lichaam één grote glimlach is.’
Zara glimlachte. ‘Misschien probeer ik het wel,’ zei ze en at een mangoschijfje.
Reesey en Cheyenne waren blij dat ze met hun vriendin over bidden konden spreken. Zij aten hun lekkers op en liepen naar buiten om te spelen.