Պաշտպանելով այն, ինչին մենք հավատում ենք

Մենք ապրում ենք մի աշխարհում որտեղ շատերը տեսնում են չարը որպես բարի և բարին որպես չար, և մենք պետք է պաշտպան կանգնենք բարուն: Հետևյալը վկայություններ են երիտասարդ չափահասներից, ովքեր պաշտպանում են այն, ինչին իրենք հավատում են: Նրանք չեն վիճում կամ բարկությամբ արձագանքում կամ չարությամբ: Նրանք ցույց են տալիս «ինչպես քաջություն, այնպես էլ քաղաքավարություն»¹ և, դրա արդյունքում զորացնում են ուրիշներին (տես 3 Նեփի 12.44–45):

Եղբայրս հրաժարվեց շամպայն խմել

Նկար

Amber liquid in three of 4 wine glasses. All four glasses have red roses in them.

Ֆրանսիայում զինվորական ծառայությունը պարտադիր է: Իմ 20-ամյա փոքր եղբայրը՝ Լոյսը, որոշեց գնալ պահեստային սպաների դպրոց՝ դառնալու լեյտենանտ: Իր ուսման վերջում տեղի ունեցավ երդման արարողություն՝ նոր սպաների համար: Յուրաքանչյուրն իր հերթին պետք է արտասաներ գնդի կարգախոսը: Այնուհետև նա պետք է խմեր մի բաժակ շամպայն, որը վարդ էր պարունակում՝ կլանելով երկուսն էլ: Այս ավանդույթը սկսվել է Նապոլեոն Բոնապարտի ժամանակից և ոչ մի սպա այդ ժամանակից ի վեր չի հրաժարվել մասնակցել:

Լոյսն ասաց գնդապետին, որ իր կրոնական սկզբունքներն իրեն թույլ չեն տալիս խմել ալկոհոլ: Սառը լռություն հետևեց Լոյսի ազատման խնդրանքին: Գնդապետը կանգնեց: Փոխարենը ստիպելու Լոյսին խմել շամպայնը, նա շնորհավորեց նրան՝ չնայած ճնշմանը իր սկզբունքները պահելու համար, ասելով, որ նա հպարտ էր ողջունել այդ հավատարիմ մարդուն իր գնդում: Նրանք փոխարինեցին շամպայնը և Լոյսը մասնակցեց երդման արարողությանը:

Պիեռ Անթիան, Ֆրանսիա

Ես հրավիրվեցի մի վայրենի երեկույթի

Նկար

Asian woman sitting at a desk looking very sad and emotional. She looks like she is ready to cry.

Քոլեջից հետո իմ քույր Գրեյսը և ես մի քանի ուրիշ Վերջին Օրերի Սրբերի հետ աշխատում էինք մի ընկերության համար: Մեր գործատուները Եկեղեցու անդամներ չէին: Երբ քույրս նշանվեց, մեր գործատուն անակընկալ հարսանյաց շնորհավորանքներ ծրագրեց նրա համար: Հուսով էի նա կհարգեր մեր չափանիշները, բայց փոխարենը նա պատվիրեց լիկյոր, պարող տղամարդ և մի խայտառակ տեսաֆիլմ:

Նախքան հարսանյաց շնորհավորանքները, ես զգացի Սուրբ Հոգու հուշումները իմ ներսում, որը քաջալերում էր ինձ հիշեցնել իմ բոսին մեր չափանիշների մասին: Ես վերցրեցի իմ Երիտասարդ Կանանց մեդալիոնը և մտածեցի այն բոլոր ջանքերի և զոհաբերությունների մասին, որ ես կատարել էի, երբ ես Երիտասարդ Կանանց կազմակերպությունում էի՝ լրացնելու իմ անձնական առաջընթացի ծրագիրը: Ես աղոթեցի, որ այս անգամ ես մի քիչ ավելի բարձրահասակ կանգնեի: Ես գրեցի իմ մտահոգությունները իմ գործատուին, մտածելով, որ նա կվիրավորվեր: Այնուամենայնիվ, իմ մեծագույն ցանկությունն էր գոհացնել Երկնային Հորը:

Երբ երեկույթը սկսվեց, իմ գործատուն չխոսեց ինձ հետ կամ նույնիսկ չժպտաց ինձ: Սակայն նա փոխել էր պարողին և տեսաֆիլմը:

Երեկույթին հաջորդող օրերի ընթացքում, իմ տնօրենը չխոսեց և չծիծաղեց ինձ հետ, ինչպես նախքան երեկույթն էր անում: Այնուամենայնիվ, ես ինձ հանգիստ էի զգում, որովհետև ես գիտեի, որ Աստված գոհ էր նրանից, ինչ ես արեցի: Մոտ մեկ շաբաթ անց, իմ փոխհարաբերությունները իմ տնօրենի հետ վերադարձան իրենց նորմալ ընթացքին: Ես գիտեմ Աստված փափկացրեց նրա սիրտը և օգնեց նրան հասկանալ, որ ես ապրում էի նրանով, ինչին հավատում էի:

Լեմի Լաբիթագ, Կագայան Վալի, Ֆիլիպիններ

Ես լսեցի գռեհիկ խոսելաձև դասարանում

Նկար

High school sewing class full of young women.

Երբ ես մոտ 18 տարեկան էի, ես կարի դասընթացներ անցա: Մի օր երեք աղջիկներ ինձանից մի քանի քայլ հեռու սկսեցին օգտագործել վիրավորական խոսելաձև: Ես չգիտեի, թե պետք է անտեսեի ընդհարումից խուսափելու համար, թե պետք է կանգնեի ի պաշտպան իմ չափանիշների և խնդրեի նրանց կանգ առնել: Ի վերջո ես ասացի որքան հնարավոր էր քաղաքավարի. «Ներեցեք ինձ, բայց չէի՞ք հետևի ձեր խոսելաձևին»:

Աղջիկներից ամենախոշորը կատաղի նայվածք նետելով ինձ վրա ասաց. «Մենք կխոսենք ինչպես որ կկամենանք»:

Ես ասացի.«Բայց մի՞թե դուք իսկապես պետք է հայհոյեք: Դա իսկապես վիրավորում է ինձ»:

Նա ասաց. «Ուրեմն ուղղակի մի լսիր»:

Ես սկսեցի վրդովվել և ասեցի. «Դժվար է չլսելը, երբ դուք այդքան բարձր եք խոսում»:

Նա ասաց. «Համակերպվեք դրա հետ»:

Ես հանձնվեցի: Ես նեղսրտված էի աղջիկների վրա, բայց ավելի շատ նեղսրտված էի իմ վրա: Ես չէի հավատում, որ թույլ էի տվել, որ իմ տոնը դառնար հակաճառողական: Աղջիկները դեռևս հայհոյում էին և այժմ մենք բոլորս բարկացած էինք:

Ես հանդարտվելուց հետո, տեսա, որ աղջիները խնդիր ունեին իրենց կարի մեքենաների հետ: Ես գիտեի, թե ինչ էր պատահել, որովհետև նախկինում ունեցել էի այդ նույն խնդիրը: Այսպիսով ես ցույց տվեցի նրանց, թե ինչպես սարքեին այն: Ես տեսա, թե ինչպես ամենախոշոր աղջկա դեմքի արտահայտությունը փոխվեց: «Դեհ,-ասաց նա,- կներես»: Ես չէի կարողանում հավատալ դրան, նա ներողություն էր խնդրում: «Ես էլ եմ ցավում, -ասացի նրան,- Ես չպետք է այդպես բարկանայի»:

Ես ետ գնացի դեպի իմ կարի մեքենան և չլսեցի այլևս ոչ մի հայհոյական խոսք: Այդ փորձառությունն ուսուցանեց ինձ, որ մեր խոսքերը չէին կարող փոխել մյուսների վերաբերմունքը, բայց բարությունը և ծառայությունը հաճախ կարող են:

Քաթի Փայք, Յուտա, ԱՄՆ

Ես պաշտպանեցի միսիա ծառայելը

Ես միացա Եկեղեցուն, երբ 19 տարեկան էի, երեք որդիներից երկրորդը և միակ Վերջին Օրերի Սուրբը իմ ընտանիքում: Մկրտվելուց հետո, ոչ շատ անց, ես սկսեցի միսիա ծառայելու ցանկություն զգալ: Մեկ տարի անց, Հոգին ասաց ինձ ես պետք է գնամ: Ես խոսեցի մայրիկիս հետ, որը զգում էր, որ դա ճիշտ չէր, որ ես գնայի: Ես հետաձգեցի ևս մեկ տարի, բայց միսիա ծառայելու ցանկությունը երբեք չլքեց ինձ: Այդ տարվա ընթացքում ես ուսումնասիրեցի սուրբ գրությունները, փող խնայեցի, պատրաստեցի թղթերս, անցա բոլոր բժշկական քննությունները, և—մյուս բոլոր բաները լրացնելուց հետո— ես սպասեցի Տիրոջը: Ոչ շատ երկար անց, ես ստացա կանչ՝ ծառայելու Բրազիլիայի Կամպինաս Միսիայում:

Ծնողներս դեռևս դեմ էին: Ես ծոմ պահեցի և աղոթեցի բացեիբաց, պատմելով Երկնային Հորը իմ երկյուղների մասին: Ես խնդրեցի Նրան փափկացնել իմ երկրային հոր սիրտը: Նա արեց: Ի զարմանս ինձ հայրս մասնակցեց իմ հրաժեշտի երեկույթին, որն ընկերներս էին պատրաստել ինձ համար շաբաթ օրը՝ նախքան իմ մեկնելը: Եվ այդ երկուշաբթի հայրս ինձ տարավ օդանավակայան:

Իմ միսիայի ընթացքում ես զգում էի Աստծո սերը, երբ քարոզում էի ավետարանը: Մայրս չէր դադարում մայր լինելուց, և երբ ես տուն վերադարձա, նա առաջին մարդն էր, որ գրկեց ինձ:

Ես սովորեցի, որ միսիա ծառայելը շատ ավելին է, քան պարտականություն կատարելը, դա արտոնություն է և աճի և սովորելու սքանչելի ժամանակ:

Քլեիսոն Վելինգթոն Ամօրիմ Բրիթո, Պարաիբա, Բրազիլիա

Ես վկայություն բերեցի Աստծո մասին

Նկար

High school classroom. Oriental students

Որպես մեր երկրի լավագույն համալսարանի առաջին կուրսեցի, ես ճնշում էի զգում անելու իմ լավագույնը: Եկավ հալածանքը, և ես սկսեցի կասկածել ավետարանի հանդեպ իմ հավատքին, քանի որ իմ դասախոսներից շատերը մեկնաբանում էին այն, ինչ իրենք կոչում էին «իրականություն»: Իմ դասընկերներից շատերը ազդեցության տակ էին: Այս միջավայրը դժվար էր դարձնում պահել Քրիստոնեական արժեքները: Ես մտածեցի վերջ տալ, բայց որոշեցի, որ ավելի լավ էր մնալ: Ես մտածեցի, որ եթե կային միայն մի քանիսը, ովքեր որակավորված էին ընդունվելու այս համալսարանը, և այդ քչերի մեջ ընդամենը մի քանի Վերջին Օրերի Սրբեր էին, ապա ես պետք է մնայի և պաշտպանեի ճշմարտությունը:

Իմ կենսաբանության դասախոսը, մի ինքնակոչ աթեիստ, ուսուցանում էր գիտություն՝ Գերագույն Արարչի հանդեպ առանց որևէ հավատքի: Սակայն որքան ավելի շատ էի լսում, այնքան դա ավելի էր ամրացնում ինձ, որ կա Գերագույն մի Էակ՝ Աստված, մեր Հայրը, ով ստեղծել է բոլոր այս բաները: Մյուսները պնդում էին, որ այս գաղափարը ոչ մի նշանակություն չունի: Մեր քննարկումները դառնում էին ավելի լարված: Ես շատ էի ցանկանում բարձրացնել ձեռքս և բացատրել, որ հավատում եմ Աստծուն որպես Արարիչ:

Եկավ մեկնաբանություններ կատարելու ժամանակը: Իմ համալսարանում նորմալ էր համարվում ծափահարելը, գոչելը կամ սուլելը նրանց, ովքեր ներկայացնում էին իրենց գաղափարները: Ես համարձակորեն կանգնեցի և հստակորեն ասացի հակառակ կողմին. «Աստծուն հավատալը կարող է որևէ իմաստ չունենալ ձեզ համար այս պահին, բայց կգա օրը, երբ այն նշանակություն կունենա ձեզ համար այնպես հստակորեն, ինչպես այն ինձ համար ունի այժմ»:

Այդ ժամանակից ի վեր ես երբեք չեմ ստացել որևէ սուլոց, երբ ես պաշտպանել եմ իմ համոզմունքները: Այդ օրվանից սկսած ես առաջընթաց ապրեցի կրթական, հասարակական և հոգևոր ասպարեզներում: Ես սկսեցի ակտիվ դառնալ ուսանողական միջոցառումներում, և ես ընտրվեցի մի քանի համալսարանական պաշտոններում:

Ես հասկացա, որ ճշմարտության համար պաշտպան կանգնելը նույնիսկ մեկ անգամ մեծապես ազդում է մեր ապագա որոշումների վրա:

Վինսե Ա. Մոլեջան Կրտ., Մինդանաո, Ֆիլիպիններ