Երեմիա

«Երեմիան ապրում էր դժվարին ժամանակներում և բարդ վայրում, սակայն Տերը թույլ տվեց նրան տեսնելու «հույսի ժամանակաշրջան Իսրայելի վերջին օրերի հավաքման ընթացքում»»:¹ Լինդա Ք. Բըրթըն, Սփոփող Միության գերագույն նախագահ

Նկար

Composite photo's of a scroll on fire, colored paper, and a illustration of Jeremiah of the Old Testament.

Լուսանկարը՝ dimdimich/iStock/Thinkstock; Երեմիա, by Walter Rane © IRI

Ես Քեղկիայի որդին եմ, ով քահանա է Անաթովթում, որը գտնվում է Երուսաղեմի մոտ: Իմ երիտասարդության տարիներին «Տիրոջ խօսքն եղաւ ինձ ասելով.

Քեզ որովայնում չստեղծած՝ ես քեզ գիտէի, եւ արգանդից դեռ դու դուրս չեկած ես քեզ սրբեցի, ես քեզ ազգերի մարգարէ եմ դրել»:

Ես անպատրաստ զգացի այս կոչմանը և ասացի. «Ահա ես խօսէլ չգիտեմ, որովհետեւ ես մանուկ եմ»:

Տերն ասաց. «Մի ասիր թէ Ես մանուկ եմ, այլ ուր որ քեզ ուղարկեմ՝ գնա. Եւ ամեն ինչ որ քեզ պատուիրեմ՝ խօսիր:

Մի վախենար նորանց երեսիցը, որովհետեւ ես քեզ հետ եմ որ քեզ ազատեմ»: Ապա Տերը «դպավ իմ բերանին» և խոսքեր դրեց դրա մեջ:²

Ես մարգարեացա Երուսաղեմում 40 տարի՝ Ք.ա. 626-586թթ., Հովսիայի, Հովակիմի և Սեդեկիայի թագավորության ընթացքում:³ Ես Մորմոնի Գրքի մարգարե Լեքիի ժամանակակիցն եմ եղել: Մենք երկուսս էլ մեղադրել ենք Երուսաղեմի մարդկանց ամբարշտության համար և մարգարեացել այդ մեծ քաղաքի կործանման մասին:⁴

Տերը պատվիրեց ինձ գրի առնել իմ մարգարեությունները «մի տոմսի»⁵ վրա: Երբ Հովակիմ թագավորը լսեց մարգարեությունները, նա այրեց տոմսը: Տերը պատվիրեց ինձ մարգարեությունները կրկին գրել և շատ ավելին ավելացնել դրանց վրա:⁶

Ես շարունակ հանդիպում էի հակառակությունների, երբ քարոզում էի Տիրոջ խոսքը: Փասուրը՝ իշխանավոր վերակացուի որդին, զարկեց ինձ և դրեց կոճղում: Ամբոխը ցանկանում էր սպանել ինձ իմ քարոզելու համար: Ես ժողովրդականություն չվայելող մարգարե էի, ում հաճախ նետում էին զնդաններն ու բանտերը: Ես ապրել եմ իսկապես մեծ ամբարշտության ժամանակաշրջանում:⁷

Սակայն, անկախ այն բանից, որ ես ապրում էի դժվարությունների մեջ, Տերը թույլ տվեց ինձ նախապես տեսնել, որ իսրայելացիները կհավաքվեն վերջին օրը, որ Տերը կգրի Իր օրենքը «նրանց սրտերում» և որ Նա Սիոն կբերի «քաղաքից մեկին, եւ ազգատոհմից՝ երկուսին»:⁸

Երբ ես շարունակեցի քարոզել Տիրոջ խոսքը, նույնիսկ երբ դժվար էր դա անել, ես սովորեցի, որ ավետարանի հանդեպ ներքին նվիրվածությունը խաղաղություն է բերում: Երբ մենք անձնական շփում ենք զարգացնում Տիրոջ հետ, մենք բոլորս էլ կարող ենք հույս ունենալ փորձությունների և դժվարությունների մեջ: