Gençlik
Dua ve Huzur
Bir akşam annemle tartıştım ve kendimi çok kötü hissettim. Dolayısıyla dua etmeye karar verdim. Kötü bir ruh halinde olup “manevi” olmak istemeyişime rağmen dua etmenin beni daha mutlu ve daha az eleştirici yapacağını biliyordum. Annem odadan çıktıktan sonra dua etmeye başladım. “Sevgili Cennetteki Baba, bu akşam Sana dua ediyorum, çünkü …” Hayır. Gözlerimi açtım ve kollarımı çözdüm; söylediklerimin garip olduğunu hissettim. Tekrar denedim. “Cennetteki Baba, ihtiyacım var …” Bu da tuhaf geldi. Şeytan’ın beni Cennetteki Baba’ya dua etmemi ve yardım istememi engellemek için kışkırttığını hissettim.
Aniden teşekkür ederim demek için bir telkin hissettim! Ve teşekkür eder etmez, Cennetteki Baba’ya teşekkür edebileceğim pek çok şey için düşünceler aklıma gelmeye başladı. O’na teşekkürlerimi sunduktan sonra, yaşadığım problemi anlattım.
Ardından içimde mükemmel bir huzur hissettim, sıcak manevi bir duygu sayesinde biliyorum ki hem Cennetteki Babamız hem de annem ve babam beni seviyorlar ve ben Tanrı’nın bir çocuğuyum. Annemden özür dileme gücünü buldum ve onun özrünü de kabul ettim.