Kabatan-onan
Ang Maayong Nahimo sa Pinaakan sa Iro
Sa panahon sa ting-init sa 2009, ako napaakan sa iro sa akong higala diha sa akong nawong. Sa walay swerte, ang pinaakan nakapikas sa akong ngabil, ug kinahanglan kining tahion.
Pagkahuman sa kadaot, ako nasagmuyo og maayo. Gitugutan nako ang kalisdanan nga mopatigbabaw sa akong hunahuna, ug mibati ako nga ang akong tibuok kinabuhi nadaut. Ako naulaw gyud tungod sa akong ngabil ug dili na gyud ganahan mogawas sa publiko. Sa akong hunahuna ang akong mga plano sa pag-piano, volleyball, simbahan, paglangoy, ug eskwela giguba tungod niining kadaot nga nahitabo nako.
Apan sa matag higayon nga ako mag-ampo, modawat og mga panalangin sa priesthood, makig-istorya sa akong mga ginikanan, o mabisitahan sa akong pamilya ug mga higala, ang akong espiritu nadasig ug mibati ko og kalipay panahon sa kaguol. Sa wala madugay nakaamgo ko nga kon ang mga tawo maghunahuna kabahin sa akong kadaot, sila mobati og kalooy.
Kini nga kasinatian nakatabang sa pagpalambo sa akong kinaiya, ug nakat-on ko nga dili kaayo mabalaka sa unsa ang gihunahuna sa ubang mga tawo bahin kanako. Napanalanginan usab ko tungod kay ang akong samad nakatabang kanako sa pagkaamgo nga dili kaayo maghunahuna sa akong kaugalingon ug magsugod og atiman sa uban. Ang akong espiritu nalig-on pag-ayo niining higayona.
Nakakat-on ako nga ang kalisdanan kabahin sa plano sa Langitnong Amahan alang kanato. Kon kita motan-aw sa maayo ug dili sa dautan, kita makabuntog sa kalisdanan, mahimong mas maayo nga tawo, ug himoon ang kasinatian nga molig-on sa atong pagpamatuod.