Παρακαλώ, σώσε τον πατέρα μου
Ο πατέρας μου αναζητούσε την αλήθεια και βρήκε τους ιεραποστόλους. Μας δίδαξαν το ευαγγέλιο και όχι πολύ καιρό μετά, εμείς—οι γονείς μου και οι πέντε αδελφοί και αδελφές—βαπτισθήκαμε. Η μαρτυρία μας έγινε δυνατότερη. Μάθαμε τόσα πολλά πράγματα, ειδικώς σχετικώς με τον Σωτήρα και τις οικογένειες.
Το 1992, ενώ υπηρετούσε ως επίσκοπος στον τομέα μας στις Φιλιππίνες, ο πατέρας μου έπαθε καρδιακή προσβολή. Διεκομίσθη εσπευσμένως στο νοσοκομείο από το γραφείο του. Όταν ήλθε η είδηση ότι ήταν στην εντατική, η οικογένειά μου έπαθε αποπληξία. Ο φόβος κατέλαβε την καρδιά μας. Το ενδεχόμενο να επιζήσει ο πατέρας μου ήταν μόνον μικρό. Η μητέρα μου έκλαιγε και μας ζητούσε να προσευχόμαστε.
Έχασα την αίσθηση του χρόνου ύστερα από αυτό—τόσες πολλές αναμνήσεις έρχονταν σαν αστραποβόλημα. Με δάκρυα στο πρόσωπό μου, γονάτισα, για να προσευχηθώ. Είχα τόσο βαριά καρδιά και το στήθος μου ήταν έτοιμο να εκραγεί. Ήθελα να φωνάξω, για να καταπραΰνω τον πόνο και να απομακρύνω τον φόβο που με κατελάμβανε τότε. Αντ’ αυτού προσευχήθηκα απλώς: «Παρακαλώ, σώσε τον πατέρα μου». Ήταν μία ειλικρινής προσευχή, η οποία προορίζετο να εισακουσθεί.
Εκείνη τη νύκτα μου επετράπη η είσοδος στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Ο πατέρας μου είχε πέσει σε κόμμα και η μητέρα μου και τα αδέλφια μου κι εγώ έπρεπε να προετοιμασθούμε για το χειρότερο. Ήταν μία οδυνηρή εμπειρία για την οικογένειά μας. Το μέλλον έμοιαζε δυσοίωνο και αβέβαιο. Καθώς τον αποχαιρετούσε σιωπηλώς, θυμήθηκα την πρώτη μας οικογενειακή βραδιά. Είχαμε δει μία ταινία της Εκκλησίας, Οι οικογένειες είναι παντοτινές.
Προτού πάω στο κρεβάτι εκείνη τη νύκτα, ο επίγειος πατέρας μου επέστρεψε σιωπηλώς στον Επουράνιο Πατέρα του.
Ο θάνατος του πατέρα μου, όταν ήμουν 22 ετών, σημάδεψε την απαρχή εκατοντάδων αλλαγών στη ζωή μου. Κατά την απουσία του, έμαθα ότι είχα δυνατά σημεία, τα οποία αγνοούσα. Έχω κάνει περισσότερα με τη ζωή μου απ’ ό,τι ενδεχομένως θα είχα κάνει, διότι η αλλαγή και η ανάπτυξη ωθήθηκαν επάνω μου.
Όταν ο Επουράνιος Πατέρας δεν εισάκουσε την προσευχή μου, ποτέ δεν σκέφθηκα ότι δεν με είχε ακούσει. Ξέρω ότι άκουγε. Ήξερε ακριβώς τι περνούσα. Ήξερε ακριβώς τι χρειαζόταν η οικογένειά μας τότε και αυτό μας έδωσε—δύναμη να υπερνικήσουμε τις δυσκολίες της ζωής, δύναμη να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Μας δίδαξε πώς να αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες με πίστη.
Πάνω από 15 χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την επώδυνη ημέρα. Μαθαίνω ακόμη και ακόμη μεγαλώνω στο ευαγγέλιο. Τώρα έχω τη δική μου οικογένεια και είμαι τόσο ευτυχής που έχουμε επισφραγισθεί στο ναό. Ποτέ δεν παίρνω τα μάτια μου από τον δρόμο που σημάδεψε ο πατέρας μου για εμάς.
Μέσω της Εξιλεώσεως και της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, γνωρίζω ότι μία ημέρα η οικογένειά μας θα είναι πάλι μαζί. Έχω ακόμη μεγάλο ταξίδι να κάνω, αλλά είμαι ευτυχής που σκέπτομαι ότι θα δω τον πατέρα μου στο τέλος αυτού του ταξιδιού.