2007
Աղոթք իմ տնային ուսուցչի հետ
2007թ. հոկտեմբեր


Աղոթք իմ տնային ուսուցչի հետ

Ես ամաչում եմ խոստովանել, բայց կար ժամանակ, երբ ես մտածում էի, որ տնային ուսուցիչները ավելի շատ ձանձրույթ են, քան օրհնություն: Այդ դեպքերում ես առիթներ էի գտնում բացակայելու նրանց այցելությունների ժամանակ, որպեսզի կարողանայի անել իմ գործերը:

Այդ պատճառով, ես առանձնապես նեղվեցի, երբ Լինկոլնը դարձավ մեր տնային ուսուցիչը: Նա երբեք բաց չէր թողնում իր այցելությունները: Նա միշտ դասին պատրաստ էր լինում և հավատարմորեն կատարում էր տնային ուսուցման իր պարտականությունները: Ես գնահատում էի նրա ջանքերը, բայց ոչ բավականաչափ, որպեսզի իմ ողջ ուշադրությունը նրան և նրա ընկերակցին հատկացնեի, երբ նրանք գալիս էին կատարելու իրենց ամենամսյա այցելությունը: Լինկոլնը միշտ սիրալիր էր, իսկ ես` միշտ մի քիչ կոպիտ:

Մի տարի վաղ գարնանը ես աշխատում էի բակում: Օրը պարզ էր և տաք: Սովորաբար, ես այգեգործությունը բուժիչ եմ համարում, բայց այդ օրը ես վշտացած էի: Ամուսինս հենց նոր էր ողնաշարի ծանր վիրահատություն տարել և որպես ընտանիք մենք դժվար որոշումներ կայացնելու առջև էինք կանգնած:

Կարիք զգալով պատասխանների, ես գտա ինձ ծնկի իջած այգում: Արցունքները հոսում էին, երբ ես ջերմեռանդորեն աղոթում էի Տիրոջից ուղղություն ստանալու համար: Եթե միայն կարողանայի մի փոքր խաղաղություն զգալ: Եթե միայն կարողանայի մի փոքր վստահություն ունենալ, որ մեր ապագան այնքան մռայլ չէր լինի, ինչպես այն թվում էր այդ պահին: Ես անկեղծորեն աղոթեցի, երբեմն բարձր խոսելով, աղերսելով Տիրոջից հույս, բայց ամենաշատը` խաղաղություն:

Երբ վերադարձա տուն Տիրոջն աղերսելուց հետո, ես սպառված էի: Ուրախ էի, որ տանը ոչ ոք չկար, այնպես որ ես կարող էի ինձ հավաքել: Բայց դեռ աշխատանքային կոշիկներս հազիվ էի հանել, երբ հնչեց դռան զանգը: Լինկոլնը մտքովս ընդհանրապես չանցավ, բայց երբ բացեցի դուռը, ահա նա կանգնած էր այնտեղ իր կնոջ հետ առանց դասի նյութերի:

Իրականում, առաջին անգամ նրան տեսնելով ես ուրախացա: Մենք զրուցեցինք և Լինկոլնը հարցրեց ամուսնուս աշխատանքի մասին, իմ հինգ դուստրերի և այլ ընտանեկան հարցերի մասին: Նրանք երկար չմնացին, բայց երբ վեր կացան գնալու, Լինկոլնը հարցրեց, թե կարո՞ղ էր թողնել օրհնություն մեր տան վրա: Ես երախտապարտ էի, զարմանալով, թե ինչպես նա իմացավ, որ աղոթքն այնքան ցանկալի կլիներ: Նա ծնկի իջավ, և երբ ես լսում էի նրա մխիթարության խոսքերը, նա հատկապես խաղաղության օրհնություն խնդրեց մեր տան վրա:

Այդ պահին ես զգացի, որ հոգիս լցվեց հանգստության մի ալիքով: Այդ ժամանակ իմացա, որ Տերը հոգ կտանի և ամեն ինչ լավ կլինի:

Աղոթքներս պատասխանվեցին հստակորեն և հավաստիորեն Լինկոլնի` մեր հավատարիմ տնային ուսուցչի միջոցով: Մեծարելով իր կոչումը և հետևելով Սուրբ Հոգու հուշումներին, նա թողեց ինձ հետ իր սրբազան կոչման վերաբերյալ վկայություն: