Περιμένοντας τον Κύριο
Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στον Θεό στα καλά και στα άσχημα, ακόμη και αν αυτό περιλαμβάνει κάποια βάσανα μέχρι να δούμε τον βραχίονά Του να αποκαλύπτεται προς όφελός μας.
Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, όλοι ανυπομονούμε –και εγώ πρώτος από όλους– να ακούσουμε τις τελικές παρατηρήσεις από τον αγαπημένο μας προφήτη, τον Πρόεδρο Ράσσελ Νέλσον. Αυτή ήταν μία θαυμάσια συνέλευση, αλλά είναι η δεύτερη φορά που ο COVID-19 άλλαξε τις παραδοσιακές μας συγκεντρώσεις. Έχουμε κουραστεί τόσο από αυτήν τη μετάδοση της νόσου, που νιώθουμε σαν να θέλουμε να ξεριζώσουμε τα μαλλιά μας. Και προφανώς, ορισμένοι από τους αδελφούς μου έχουν ήδη κάνει αυτή τη σειρά ενεργειών. Παρακαλώ να γνωρίζετε ότι προσευχόμαστε συνεχώς για όσους έχουν επηρεαστεί με οποιονδήποτε τρόπο, ιδίως αυτούς που έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα. Όλοι συμφωνούν ότι αυτό έχει τραβήξει πάρα πολύ καιρό.
Πόσο καιρό να περιμένουμε ανακούφιση από τις δυσκολίες που μας συμβαίνουν; Τι κάνουμε όταν υπομένουμε προσωπικές δοκιμασίες και ενώ περιμένουμε βοήθεια, αυτή αργεί πολύ να έρθει; Γιατί υπάρχει καθυστέρηση, όταν τα φορτία φαίνονται πιο βαριά από όσο μπορούμε να αντέξουμε;
Ενώ κάνουμε τέτοιες ερωτήσεις, μπορούμε, αν προσπαθήσουμε, να ακούσουμε την κραυγή κάποιου άλλου να αντηχεί μέσα από ένα υγρό, σκοτεινό κελί φυλακής κατά τη διάρκεια ενός από τους πιο κρύους χειμώνες που είχε καταγραφεί μέχρι τότε σε εκείνη την περιοχή.
«Ω Θεέ που είσαι;» ακούμε από τα βάθη της φυλακής Λίμπερτυ. «Και πού είναι η σκέπη που καλύπτει τον κρυψώνα σου; Πόσο ακόμα θα συγκρατείται το χέρι σου;»1 Πόσο ακόμα, ω Κύριε, πόσο ακόμα;
Άρα, δεν είμαστε οι πρώτοι ούτε θα είμαστε οι τελευταίοι που θα κάνουμε τέτοιες ερωτήσεις, όταν μας βαραίνουν οι θλίψεις ή όταν η στενοχώρια μας διαρκεί για πολύ καιρό. Δεν μιλώ τώρα για πανδημίες ή φυλακές, αλλά για εσάς, την οικογένειά σας και τους γείτονές σας που αντιμετωπίζετε τέτοιες δοκιμασίες. Μιλώ για τη λαχτάρα πολλών που θα ήθελαν να είναι παντρεμένοι αλλά δεν είναι ή που είναι παντρεμένοι και εύχονται η σχέση τους να ήταν λίγο πιο πολύ σελέστια. Μιλώ για εκείνους που πρέπει να αντιμετωπίσουν την ανεπιθύμητη εμφάνιση μίας σοβαρής νόσου –ίσως μιας ανίατης νόσου– ή που δίνουν όλη τους τη ζωή μάχη με ένα γενετικό ελάττωμα, για το οποίο δεν υπάρχει θεραπεία. Μιλώ για τον συνεχή αγώνα ενάντια στις συναισθηματικές και διανοητικές δοκιμασίες που βαραίνουν επάνω στην ψυχή τόσων πολλών, οι οποίοι υποφέρουν από αυτές και στην καρδιά εκείνων που τους αγαπούν και υποφέρουν μαζί τους. Μιλώ για τους φτωχούς, τους οποίους ο Σωτήρας μάς είπε να μην ξεχνάμε ποτέ και μιλώ για εσάς, που περιμένετε την επιστροφή ενός παιδιού, ανεξαρτήτως ηλικίας, το οποίο έχει επιλέξει ένα μονοπάτι διαφορετικό από αυτό που προσευχόσασταν να επιλέξει.
Επιπλέον, αναγνωρίζω ότι ακόμη και αυτή η μεγάλη λίστα πραγμάτων που περιμένουμε προσωπικά δεν μπορεί να καλύψει τις μεγάλες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες που αντιμετωπίζουμε συλλογικά. Ο Επουράνιος Πατέρας μας περιμένει ξεκάθαρα από εμάς να αντιμετωπίσουμε αυτά τα δυσάρεστα δημόσια ζητήματα, καθώς και τα προσωπικά, αλλά θα υπάρξουν στιγμές στη ζωή μας, όπου ακόμη και η καλύτερη πνευματική μας προσπάθεια και οι ειλικρινείς, παρακλητικές προσευχές μας, δεν αποφέρουν τις νίκες τις οποίες λαχταρούμε, είτε πρόκειται για τα μεγάλα παγκόσμια θέματα είτε για τα μικρά προσωπικά. Έτσι, όσο εργαζόμαστε και περιμένουμε όλοι μαζί να έρθουν οι απαντήσεις σε ορισμένες από τις προσευχές μας, σας δίνω την αποστολική μου υπόσχεση ότι εισακούγονται και απαντώνται, αν και πιθανώς όχι τη στιγμή ή με τον τρόπο που θα θέλαμε. Αλλά απαντώνται πάντα τη στιγμή και με τον τρόπο που ένας παντογνώστης και αιώνια συμπονετικός γονέας θα απαντούσε σε αυτές. Αγαπημένοι αδελφοί και αδελφές μου, παρακαλώ καταλάβετε ότι Εκείνος που ποτέ δεν αποκοιμιέται ούτε νυστάζει2 ενδιαφέρεται για την ευτυχία και την τελική υπερύψωση των παιδιών Του περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει ως θείο ον. Εκείνος είναι η αγνή αγάπη, ένδοξα προσωποποιημένη και το όνομά Του είναι Ελεήμων Πατέρας.
«Λοιπόν, αν είναι έτσι τα πράγματα» θα μπορούσατε να πείτε «δεν θα έπρεπε η αγάπη και το έλεός Του να απομακρύνουν τις δυσκολίες μας, όπως όταν χώρισε την Ερυθρά Θάλασσα ώστε τα παιδιά του Ισραήλ να μπορέσουν να περάσουν στην ξηρά; Δεν θα έπρεπε να στείλει τους γλάρους του 21ου αιώνα να έρθουν από κάπου πετώντας και να φάνε όλους τους ενοχλητικούς γρύλους του 21ου αιώνα;»
Η απάντηση σε τέτοιες ερωτήσεις είναι: «Ναι, ο Θεός μπορεί να παρέχει θαύματα στη στιγμή, αλλά αργά ή γρήγορα μαθαίνουμε ότι οι καιροί και οι εποχές του θνητού μας ταξιδιού κατευθύνονται μόνον από Εκείνον». Χορηγεί αυτό το ημερολόγιο στον καθένα μας ξεχωριστά. Για κάθε ανάπηρο άνθρωπο που αμέσως καθώς περιμένει να μπει στην λίμνη Βηθεσδά3, κάποιος άλλος θα περάσει 40 χρόνια στην έρημο περιμένοντας να φτάσει στην γη της επαγγελίας4. Για κάθε Νεφί και Λεχί που προστατεύονται με θεϊκό τρόπο από κυκλωτική φωτιά χάρη στην πίστη τους5, έχουμε έναν Αβιναδί που δεμένος σε έναν πάσσαλο καίγεται στην πυρά για τη δική του6. Και θυμόμαστε ότι ο ίδιος Ηλίας ο Θεσβίτης που σε μία στιγμή κάλεσε φωτιά από τον ουρανό για να καταθέσει μαρτυρία εναντίον στων ιερέων του Βαάλ7 είναι ο ίδιος Ηλίας ο Θεσβίτης, ο οποίος υπέμεινε μία περίοδο που δεν είχε βρέξει για χρόνια και ο οποίος, για καιρό, τρεφόταν με ελάχιστη τροφή που του έφερναν στα νύχια τους οι κόρακες8. Σύμφωνα με την εκτίμησή μου, αυτό δεν μπορεί να ήταν κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε “happy meal”.
Ποιο είναι το νόημα; Το νόημα είναι ότι πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στον Θεό στα καλά και στα άσχημα, ακόμη και αν αυτό περιλαμβάνει κάποια βάσανα μέχρι να δούμε τον βραχίονά Του να αποκαλύπτεται προς όφελός μας9. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο στον σύγχρονο κόσμο μας, όπου πολλοί έχουν πιστέψει ότι το ύψιστο αγαθό στη ζωή είναι να αποφεύγουμε κάθε ταλαιπωρία, ότι κανείς δεν πρέπει ποτέ να αγωνιά για τίποτα10. Αλλά αυτή η πίστη δεν θα μας οδηγήσει ποτέ στο «μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού»11.
Ζητώντας συγγνώμη από τον Πρεσβύτερο Νηλ Μάξουελ που πήρα το θάρρος να τροποποιήσω και να διευρύνω κάτι που εκείνος είπε κάποτε, κι εγώ επίσης συμφωνώ ότι «η ζωή κάποιου… δεν μπορεί να είναι ταυτοχρόνως γεμάτη πίστη και χωρίς άγχος». Απλώς δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο «να ζούμε τη ζωή μας αφελώς» λέγοντας καθώς πίνουμε άλλο ένα ποτήρι λεμονάδα: «Κύριε, δώσε μου όλες τις καλύτερες αρετές σου, αλλά βεβαιώσου ότι δεν θα μου δώσεις λύπη, ούτε θλίψη, ούτε πόνο, ούτε αντίθεση. Σε παρακαλώ, μην αφήνεις κανέναν να με αντιπαθήσει ή να με προδώσει, και πάνω από όλα, μην με αφήσεις ποτέ να νιώσω εγκαταλελειμμένος από Εσένα ή από αυτούς που αγαπώ. Στην πραγματικότητα, Κύριε, φρόντισε να με κρατήσεις μακριά από όλες τις εμπειρίες που σε έκαναν Θεό. Και τότε, όταν τελειώσουν οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι οι άλλοι, παρακαλώ επίτρεψέ μου να έρθω και να μείνω μαζί Σου, όπου μπορώ να καυχώμαι για το πόσο όμοια είναι τα δυνατά σημεία και οι χαρακτήρες μας, όσο εγώ ζω στο συννεφάκι του άνετου χριστιανισμού μου»12.
Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, ο χριστιανισμός είναι παρηγορητικός, αλλά συχνά δεν είναι άνετος. Ο δρόμος προς την αγιότητα και την ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο και στον επόμενο είναι μακρύς και μερικές φορές κακοτράχαλος. Χρειάζεται χρόνος και επιμονή για να τον περπατήσετε. Αλλά, φυσικά, η ανταμοιβή είναι πελώρια. Η αλήθεια αυτή διδάσκεται ξεκάθαρα και με πειθώ στο 32ο κεφάλαιο του Άλμα στο Βιβλίο του Μόρμον. Εκεί αυτός ο μέγας αρχιερέας διδάσκει ότι αν ο λόγος του Θεού φυτευτεί στην καρδιά μας ως ένας απλός σπόρος, και αν ενδιαφερθούμε αρκετά ώστε να τον ποτίσουμε, να καθαρίσουμε τα ζιζάνια, να τον θρέψουμε και να τον ενθαρρύνουμε, στο μέλλον θα αποφέρει καρπό «ο οποίος είναι πολυτιμότατος,… γλυκός υπεράνω καθετί γλυκού», η κατανάλωση του οποίου οδηγεί σε μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει δίψα ούτε πείνα13.
Πολλά μαθήματα διδάσκονται σε αυτό το αξιοσημείωτο κεφάλαιο, αλλά κεντρικό σε όλα είναι το αξίωμα ότι ο σπόρος πρέπει να καλλιεργηθεί και πρέπει να περιμένουμε να ωριμάσει, «προσδοκούμε με βλέμμα γεμάτο πίστη προς τον καρπό του»14. Η συγκομιδή μας, λέει ο Άλμα, έρχεται «σύντομα»15. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ολοκληρώνει την αξιοσημείωτη διδασκαλία του επαναλαμβάνοντας τρεις φορές την έκκληση για επιμέλεια και υπομονή ενώ καλλιεργούμε τον λόγο του Θεού στην καρδιά μας, «περιμέν[οντας]» όπως λέει με «μακροθυμία… το δέντρο για να αποφέρει καρπό»16.
Ο COVID και ο καρκίνος, η αμφιβολία και η απογοήτευση, τα οικονομικά προβλήματα και οι οικογενειακές δοκιμασίες. Πότε θα αφαιρεθούν αυτά τα βάρη; Η απάντηση είναι «σύντομα»17. Και κατά πόσο πρόκειται για μία σύντομη ή μία μακρά περίοδο δεν εξαρτάται πάντοτε από εμάς να το ορίσουμε, αλλά με τη χάρη του Θεού, οι ευλογίες θα έρθουν σε εκείνους που κρατιούνται σταθερά από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Το ζήτημα αυτό επιλύθηκε σε έναν πολύ ιδιωτικό κήπο και σε έναν πολύ δημόσιο λόφο στην Ιερουσαλήμ, πριν από πολύ καιρό.
Καθώς τώρα ακούμε τον αγαπημένο μας προφήτη να κλείνει αυτή την συνέλευση, ας θυμηθούμε, όπως έχει δείξει ο Ράσσελ Νέλσον σε όλη του τη ζωή, ότι εκείνοι που «προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους [και] θα ανέβουν με φτερούγες σαν αετοί· θα τρέξουν, και δεν θα αποκάμουν·… θα περπατήσουν και δεν θα ατονήσουν»18. Προσεύχομαι ώστε «σύντομα» –αργά ή γρήγορα– εκείνες οι ευλογίες να έρθουν στον καθένα από εσάς που αναζητάτε ανακούφιση από τη θλίψη σας και ελευθερία από την λύπη σας. Δίδω μαρτυρία για την αγάπη του Θεού και την Αποκατάσταση του ενδόξου Ευαγγελίου Του, το οποίο είναι, ούτως ή άλλως, η απάντηση σε κάθε ζήτημα που αντιμετωπίζουμε στη ζωή. Στο λυτρωτικό όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αμήν.