Σώπασε, ησύχασε
Ο Σωτήρας μάς διδάσκει πώς να αισθανόμαστε γαλήνη και ηρεμία ακόμη κι όταν οι άνεμοι λυσσομανούν γύρω μας και τεράστια κύματα απειλούν να βυθίσουν τις ελπίδες μας.
Όταν τα παιδιά μας ήταν μικρά, η οικογένειά μας πέρασε μερικές ημέρες σε μία όμορφη λίμνη. Ένα απόγευμα, μερικά από τα παιδιά φόρεσαν σωσίβια προτού πηδήξουν από την προβλήτα μέσα στο νερό. Η μικρότερη κόρη μας παρακολουθούσε με δισταγμό, παρατηρώντας προσεκτικά τα αδέλφια της. Με όλο το θάρρος που μπόρεσε να συγκεντρώσει, έκλεισε τη μύτη της με το ένα χέρι και πήδηξε. Πετάχτηκε έξω αμέσως και με κάποιο πανικό στη φωνή της φώναξε: «Βοήθεια! Βοήθεια!»
Λοιπόν, δεν βρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο. Το σωσίβιό της έκανε τη δουλειά του και εκείνη επέπλεε με ασφάλεια. Θα μπορούσαμε να την φτάσουμε και να την τραβήξουμε πάνω στην προβλήτα με ελάχιστη προσπάθεια. Ωστόσο, από τη δική της οπτική, χρειαζόταν βοήθεια. Ίσως ήταν το κρύο νερό ή η καινούργια εμπειρία. Εν πάσει περιπτώσει, σκαρφάλωσε επάνω στην προβλήτα, όπου την τυλίξαμε σε μια στεγνή πετσέτα και την επαινέσαμε για την γενναιότητά της.
Είτε είμαστε μεγάλοι είτε μικροί, πολλοί από εμάς, σε στιγμές κινδύνου, έχουμε φωνάξει με επιτακτική ανάγκη λέξεις όπως «Βοήθεια!» «Σώσε με!» ή «Παρακαλώ, απάντησε στην προσευχή μου!»
Ένα τέτοιο γεγονός συνέβη στους μαθητές του Ιησού κατά τη θνητή διακονία Του. Στο Κατά Μάρκον διαβάζουμε ότι ο Ιησούς «άρχισε πάλι να διδάσκει δίπλα στη θάλασσα· και συγκεντρώθηκε κοντά του ένα μεγάλο πλήθος»1. Το πλήθος αυξήθηκε τόσο πολύ, που ο Ιησούς «μπ[ήκε] μέσα στο πλοίο»2 και τους μιλούσε από το κατάστρωμα. Τους δίδασκε όλη την ημέρα με παραβολές και εκείνοι κάθονταν στην ξηρά.
«Και …όταν έγινε βράδυ» είπε στους μαθητές Του «Ας περάσουμε αντίπερα. Kαι αφού άφησαν το πλήθος»3, αναχώρησαν από την ξηρά και ταξίδευαν στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Βρίσκοντας έναν χώρο στο πίσω μέρος του πλοίου, ο Ιησούς ξάπλωσε και σύντομα αποκοιμήθηκε. Λίγο αργότερα «γίνεται ένας μεγάλος ανεμοστρόβιλος· και τα κύματα μπήκαν μέσα στο πλοίο, ώστε αυτό ήδη γέμιζε»4 από νερό.
Πολλοί από τους μαθητές του Ιησού ήταν έμπειροι ψαράδες και ήξεραν πώς να χειριστούν ένα πλοίο σε καταιγίδα. Ήταν οι έμπιστοί Του –πράγματι, οι αγαπημένοι Του– μαθητές. Είχαν αφήσει δουλειές, προσωπικά ενδιαφέροντα και οικογένεια για να ακολουθήσουν τον Ιησού. Η πίστη τους σε Αυτόν ήταν εμφανής από την παρουσία τους επάνω στο πλοίο. Και τώρα το πλοίο τους βρισκόταν στη μέση μίας καταιγίδας και στα πρόθυρα να βυθιστεί.
Δεν ξέρουμε πόση ώρα αγωνίζονταν μέσα στην τρικυμία για να κρατήσουν το πλοίο στην επιφάνεια, αλλά ξύπνησαν τον Ιησού με κάποιο πανικό στη φωνή τους, λέγοντας:
«Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει ότι χανόμαστε;»5
«Kύριε, σώσε μας, χανόμαστε»6.
Τον αποκαλούσαν «Δάσκαλο» κι αυτό ακριβώς είναι. Είναι επίσης ο «Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο Πατέρας των ουρανών και της γης, ο Δημιουργός των πάντων από την αρχή»7.
Από τη θέση Του στο πλοίο, ο Ιησούς σηκώθηκε και επιτίμησε τον άνεμο και είπε στη μανιασμένη θάλασσα: «Σώπασε, ησύχασε. Και σταμάτησε ο άνεμος, και έγινε μεγάλη γαλήνη»8. Πάντοτε ως Μέγας Διδάσκαλος, ο Ιησούς έκανε τότε στους μαθητές Του δύο απλές αλλά στοργικές ερωτήσεις. Ρώτησε:
«Γιατί είστε έτσι δειλοί;»9
«Πού είναι η πίστη σας;»10
Εμείς οι θνητοί έχουμε την τάση ακόμα και να μπαίνουμε στον πειρασμό, όταν περνούμε μέσα από δοκιμασίες, δεινά ή ταλαιπωρίες να αναφωνούμε: «Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει ότι χάνομαι; Σώσε με». Ακόμα και ο Τζόζεφ Σμιθ παρακάλεσε μέσα από μία απαίσια φυλακή: «Ω Θεέ, πού είσαι; Και πού είναι η σκέπη που καλύπτει τον κρυψώνα σου;»11
Σίγουρα, ο Σωτήρας του κόσμου κατανοεί τους θνητούς μας περιορισμούς, γιατί μας διδάσκει πώς να αισθανόμαστε γαλήνη και ηρεμία, ακόμη κι όταν οι άνεμοι λυσσομανούν γύρω μας και τεράστια κύματα απειλούν να βυθίσουν τις ελπίδες μας.
Όσους έχουν αποδεδειγμένη πίστη, πίστη σαν των παιδιών ή ακόμα και το παραμικρό ψήγμα πίστης12 καλεί ο Ιησούς, λέγοντας: «Ελάτε σε μένα»13. «Πιστέψτε στο όνομά μου»14. «Να μαθαίνεις για εμένα, και να ακούς τα λόγια μου»15. Προστάζει τρυφερά: «Μετανο[ήστε] και βαπτι[στείτε] στο όνομά μου»16, «αγαπάτε ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας αγάπησα»17 και «πάντα [να] με θυμάστε»18. Ο Ιησούς επιβεβαιώνει εξηγώντας: «Αυτά τα μίλησα σε σας, ώστε, ενωμένοι μαζί μου, να έχετε ειρήνη». Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, έχετε θάρρος· εγώ έχω νικήσει τον κόσμο»19.
Μπορώ να φανταστώ ότι οι μαθητές του Ιησού στο θαλασσοδαρμένο πλοίο ήταν αναγκαστικά απασχολημένοι βλέποντας τα κύματα να πέφτουν στο κατάστρωμά τους και αδειάζοντας το νερό. Μπορώ να φανταστώ ότι τραβούσαν τα πανιά και προσπαθούσαν να διατηρήσουν κάπως τον έλεγχο του μικρού τους σκάφους. Αυτό που είχε σημασία εκείνη την στιγμή για αυτούς ήταν να επιβιώσουν και η έκκλησή τους για βοήθεια ήταν επειγόντως ειλικρινής.
Για πολλούς από εμάς τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ στις μέρες μας. Τα πρόσφατα γεγονότα σε όλο τον κόσμο και στα έθνη, τις κοινότητες και τις οικογένειές μας μάς έχουν υποβάλλει σε απρόβλεπτες δοκιμασίες. Σε περιόδους αναταραχής νιώθουμε την πίστη μας να φτάνει στα όρια της αντοχής και της κατανόησής μας. Κύματα φόβου μπορούν να μας αποσπάσουν την προσοχή, αναγκάζοντάς μας να ξεχάσουμε την καλοσύνη του Θεού, αφήνοντας έτσι την προοπτική μας κοντόφθαλμη και εκτός στόχου. Ωστόσο, σε αυτά τα δύσκολα σημεία του ταξιδιού μας είναι που η πίστη μας δεν μπορεί μόνο να δοκιμαστεί αλλά και να ενισχυθεί.
Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις μας, μπορούμε από πρόθεση να καταβάλουμε προσπάθειες για να οικοδομήσουμε και να αυξήσουμε την πίστη μας στον Ιησού Χριστό. Αυτή ενισχύεται όταν θυμόμαστε ότι είμαστε τέκνα του Θεού και ότι μας αγαπά. Η πίστη μας μεγαλώνει καθώς πειραματιζόμαστε με τον λόγο του Θεού με ελπίδα και επιμέλεια, προσπαθώντας όσο καλύτερα μπορούμε να ακολουθήσουμε τις διδασκαλίες του Χριστού. Η πίστη μας αυξάνεται καθώς επιλέγουμε να πιστεύουμε παρά να αμφιβάλλουμε, να συγχωρούμε παρά να κρίνουμε, να μετανοούμε παρά να επαναστατούμε. Η πίστη μας τελειοποιείται καθώς στηριζόμαστε υπομονετικά στην αξία, στο έλεος και τη χάρη του Αγίου Μεσσία20.
«Ενώ η πίστη δεν είναι τέλεια γνώση» είπε ο Πρεσβύτερος Νηλ Μάξουελ «φέρνει μαζί της βαθιά εμπιστοσύνη στον Θεό, του οποίου η γνώση είναι τέλεια!»21 Ακόμη και σε ταραχώδεις καιρούς, η πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό είναι ακλόνητη και ανθεκτική. Μας βοηθά να ξεκαθαρίσουμε τους ασήμαντους αντιπερισπασμούς. Μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε να κινούμαστε στο μονοπάτι της διαθήκης. Η πίστη παραμερίζει την αποθάρρυνση και μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε το μέλλον με αποφασιστικότητα και δύναμη. Μας ωθεί να ζητούμε διάσωση και αρωγή, καθώς προσευχόμαστε στον Πατέρα στο όνομα του Υιού Του. Και όταν οι παρακλητικές προσευχές φαίνεται ότι δεν απαντώνται, η ανυποχώρητη πίστη μας στον Ιησού Χριστό γεννά υπομονή, ταπεινοφροσύνη και τη δυνατότητα να προφέρουμε με ευλάβεια τα λόγια: «Ας γίνει το θέλημά Σου»22.
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον έχει διδάξει:
«Δεν χρειάζεται να αφήσουμε τους φόβους μας να μετατοπίσουν την πίστη μας. Μπορούμε να καταπολεμήσουμε αυτούς τους φόβους ενισχύοντας την πίστη μας.
»Αρχίστε με τα παιδιά σας… Αφήστε τα να νιώσουν την πίστη σας, ακόμα και όταν αντιμετωπίζετε επώδυνες δοκιμασίες. Αφήστε την πίστη σας να επικεντρωθεί στον στοργικό μας Επουράνιο Πατέρα και τον Αγαπημένο Υιό Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό… Διδάξτε σε κάθε πολύτιμο αγόρι ή κορίτσι ότι είναι παιδί του Θεού, που δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Του, με ιερό σκοπό και δυνατότητες. Ο καθένας γεννιέται με δυσκολίες που πρέπει να ξεπεραστούν και πίστη που πρέπει να αναπτυχθεί»23.
Άκουσα πρόσφατα δύο παιδιά τεσσάρων ετών να εκφράζουν την πίστη τους στον Ιησού Χριστό, όταν απάντησαν στην ερώτηση: «Πώς σας βοηθά ο Ιησούς Χριστός;» Το πρώτο παιδί είπε: «Ξέρω ότι ο Ιησούς με αγαπά, επειδή πέθανε για μένα. Αγαπά επίσης και τους μεγάλους». Το δεύτερο παιδί είπε: «Με βοηθά όταν είμαι λυπημένος ή γκρινιάρης. Με βοηθά επίσης όταν απογοητεύομαι».
Ο Ιησούς δήλωσε: «Επομένως, όποιος μετανοεί και έρχεται προς εμένα σαν μικρό παιδί, αυτόν θα δεχθώ, διότι από αυτούς είναι η βασιλεία του Θεού»24.
«Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Yιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή»25.
Πρόσφατα, ο Πρόεδρος Νέλσον υποσχέθηκε ότι «θα ακολουθήσει μειωμένος φόβος και αυξημένη πίστη» καθώς «αρχίζουμε εκ νέου πραγματικά να ακούμε, να εισακούμε και να δίνουμε προσοχή στα λόγια του Σωτήρος»26.
Αδελφές και αδελφοί, οι δυσκολίες των ημερών δεν είναι ο τελικός, αιώνιος προορισμός μας. Ως μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, έχουμε πάρει επάνω μας το όνομα του Ιησού Χριστού μέσω διαθήκης. Έχουμε πίστη στη λυτρωτική Του δύναμη και ελπίζουμε στις μεγάλες και πολύτιμες υποσχέσεις Του. Έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε, γιατί ο Κύριος και Σωτήρας μας γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα, τις έννοιες και τις θλίψεις μας. Όπως ο Ιησούς ήταν μαζί με τους μαθητές Του τον παλιό καιρό, έτσι είναι και στο δικό μας πλοίο! Δίδω μαρτυρία ότι έδωσε τη ζωή Του, ώστε εσείς και εγώ να μην χαθούμε. Είθε να Τον εμπιστευόμαστε, να υπακούμε στις εντολές Του, και με πίστη να Τον ακούμε να λέει: «Σώπασε, ησύχασε»27. Στο ιερό και άγιο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.