ឥឡូវនេះគឺជាពេលវេលា
ប្រសិនបើជីវិតរបស់បងប្អូនមានអ្វីមួយដែលបងប្អូនត្រូវគិតពិចារណា ឥឡូវនេះគឺជាពេលវេលា ។
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន កាលកំពុងរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ដំណើរអាជីវកម្មមួយ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមឈឺទ្រូង ។ ដោយក្ដីបារម្ភ ភរិយារបស់ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តអមដំណើរខ្ញុំ ។ អំឡុងពេលយន្តហោះជើងទីមួយរបស់យើង ខ្ញុំកាន់តែឈឺទ្រូងខ្លាំងឡើងរហូតធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកដកដង្ហើម ។ នៅពេលយន្តហោះបានចុះចត យើងបានចេញពីអាកាសយាន្តដ្ឋាន ហើយទៅមន្ទីរពេទ្យមួយក្នុងមូលដ្ឋាន បន្ទាប់ពីធ្វើការពិនិត្យមួយចំនួន វេជ្ជបណ្ឌិតបានប្រាប់ថា យើងមានសុវត្ថិភាពដើម្បីបន្តធ្វើដំណើរបាន ។
យើងបានត្រឡប់ទៅអាកាសយាន្តដ្ឋានវិញ ហើយជិះយន្តហោះទៅកាន់គោលដៅចុងក្រោយរបស់យើង ។ នៅពេលយន្តហោះរៀបចុះ នោះអាកាសយានិកបាននិយាយតាមវិទ្យុទាក់ទងរកខ្ញុំ ។ អ្នកបម្រើលើយន្តហោះបានមករកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា ពួកគេទើបទទួលទូរសព្ទបន្ទាន់មួយ ហើយបានប្រាប់ខ្ញុំថា មានរថយន្តសង្គ្រោះមួយកំពុងរង់ចាំនៅអាកាសយាន្ដដ្ឋាន ដើម្បីនាំខ្ញុំទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យ ។
យើងបានឡើងជិះរថយន្តសង្គ្រោះនោះ ហើយបានប្រញាប់ប្រញាល់ទៅបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ក្នុងមូលដ្ឋាន ។ នៅទីនោះ យើងបានជួបនឹងវេជ្ជបណ្ឌិតដ៏ព្រួយបារម្ភពីររូបដែលបានពន្យល់ថា ខ្ញុំត្រូវបានគេធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យខុស ហើយតាមពិតខ្ញុំមានការស្ទះសរសៃឈាមក្នុងសួតធ្ងន់ធ្ងរ ឬកំណកឈាមនៅក្នុងសួតរបស់ខ្ញុំ ដែលតម្រូវឲ្យមានការព្យាបាលជាបន្ទាន់ ។ វេជ្ជបណ្ឌិតទាំងនោះបានប្រាប់យើងថា មានអ្នកជំងឺជាច្រើននាក់ពុំអាចនៅរស់ក្នុងដំណាក់នេះបានឡើយ ។ ដោយដឹងថា យើងបានចេញឆ្ងាយពីផ្ទះ ហើយពុំប្រាកដថា យើងបានរៀបចំខ្លួនរួចស្រេចសម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍ដ៏ផ្លាស់ប្ដូរជីវិតបែបនោះនៅឡើយ នោះវេជ្ជបណ្ឌិតបាននិយាយថា ប្រសិនបើជីវិតរបស់យើងមានអ្វីមួយដែលយើងត្រូវគិតពិចារណា ឥឡូវនេះគឺជាពេលវេលាហើយ ។
ខ្ញុំចាំយ៉ាងច្បាស់ថា នៅក្នុងគ្រាដ៏ព្រួយបារម្ភនោះ ទស្សនវិស័យរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុងបានផ្លាស់ប្ដូរភ្លាមៗ ។ អ្វីដែលទំនងជារឿងសំខាន់កាលពីមុន ឥឡូវនេះលែងសំខាន់ទៀតហើយ ។ គំនិតរបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរពីការព្រួយបារម្ភខាងលោកិយទៅរកទស្សនវិស័យដ៏អស់កល្បមួយ—ជាការគិតពីគ្រួសារ កូនចៅ ហើយចុងបញ្ចប់គឺការវាយតម្លៃពីជីវិតរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ។
តើយើងសម្រេចបានអ្វីខ្លះហើយជាគ្រួសារ និងជាបុគ្គលម្នាក់ៗ ? តើយើងបានរស់នៅសមស្របតាមសេចក្ដីសញ្ញាដែលយើងបានធ្វើ និងការរំពឹងទុករបស់ព្រះអម្ចាស់ដែរឬទេ ឬតើយើងបានអនុញ្ញាតដោយអចេតនា ឲ្យការព្រួយបារម្ភខាងលោកិយអូសទាញយើងចេញពីរឿងដែលសំខាន់បំផុតដែរឬទេ ?
ខ្ញុំសូមអញ្ជើញបងប្អូនឲ្យពិចារណាពីមេរៀនដ៏សំខាន់មួយចេញពីបទពិសោធន៍នេះគឺ ការឈប់ផ្ដោតលើកង្វល់ខាងលោកិយ ហើយធ្វើការវាយតម្លៃពីជីវិតរបស់បងប្អូន ។ ឬដូចអ្វីដែលវេជ្ជបណ្ឌិតនោះបាននិយាយថា ប្រសិនបើជីវិតរបស់បងប្អូនមានអ្វីមួយដែលបងប្អូនត្រូវគិតពិចារណា ឥឡូវនេះគឺជាពេលវេលាហើយ ។
ការវាយតម្លៃពីជីវិតរបស់យើង
យើងរស់នៅក្នុងពិភពលោកមួយដែលពេញដោយព័ត៌មានដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ គ្រប់គ្រងដោយការរំខានជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យវាកាន់តែមានការលំបាក ដើម្បីតម្រៀបការភាន់ច្រឡំនៃជីវិតនេះ ហើយផ្ដោតលើរឿងដែលមានតម្លៃអស់កល្បជានិច្ច ។ ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង យើងងាយនឹងឃើញនូវមាតិការឿងដែលត្រូវបានរៀបរៀងឡើង ដើម្បីទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍របស់យើងដែលបានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញតាមរយៈការផ្លាស់ប្ដូរផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាយ៉ាងលឿន ។
យើងពុំអាចដឹងពីឥទ្ធិពលនៃបរិយាកាសដែលមានការផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងលឿននេះនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង និងការជ្រើសរើសដែលយើងធ្វើបានឡើយដរាបណាយើងចំណាយពេលសញ្ជឹងគិត ។ យើងប្រហែលជារកឃើញថា ជីវិតរបស់យើងបានចំណាយច្រើនជាមួយនឹងព័ត៌មានមួយចំនួនតូចតាមរយៈគំនិតដែលពេញនិយមលើអ៊ិនធើរណែត វីដេអូ និងមាតិការឿងនានាដែលទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់យើង ។ ទោះជាវាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ហើយរីករាយក្ដី ប៉ុន្តែភាគច្រើននៃមាតិការឿងទាំងនេះជួយតិចតួចណាស់ដល់ការរីកចម្រើនដ៏អស់កល្បរបស់យើង ហើយវាក៏ជះឥទ្ធិពលដល់របៀបដែលយើងគិតពីបទពិសោធន៍ជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើងផងដែរ ។
ការទាក់ទាញខាងលោកិយទាំងនេះអាចប្រៀបបានទៅនឹងការទាក់ទាញទាំងឡាយនៅក្នុងសុបិនរបស់លីហៃដែរ ។ នៅពេលយើងរីកចម្រើននៅលើផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញា ដោយមានដៃរបស់យើងកាន់ជាប់ទៅនឹងដំបងដែក នោះយើងស្ដាប់ឮ ហើយឃើញ « អាកប្បកិរិយាចំអកឡកឡឺយ ហើយចង្អុលដៃ »ទាំងនោះមកពីអគារដ៏ធំ ហើយទូលាយ ( នីហ្វៃទី ១ ៨:២៧ ) ។ យើងប្រហែលជាគ្មានចេតនាធ្វើរឿងទាំងនោះឡើយ ប៉ុន្តែពេលខ្លះយើងបានឈប់ ហើយមើលទៅអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅលើអគារនោះ ។ មានយើងមួយចំនួនថែមទាំងបានលែងដៃពីដំបងដែក ហើយដើរទៅជិតដើម្បីមើលឲ្យបានច្បាស់បន្តិច ។ មនុស្សផ្សេងទៀតប្រហែលជាឃ្លាតចេញទាំងស្រុង « ពីព្រោះតែពួកអ្នកដែលចំអកដាក់គេ »នោះ ( នីហ្វៃទី ១ ៨:២៨ ) ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានហាមយើងឲ្យ« ប្រយ័ត្នខ្លួន…ក្រែងចិត្តអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែផ្ទុកនូវសេចក្តីវក់នឹង…សេចក្តីខ្វល់ខ្វាយនៅជីវិត » ( លូកា ២១:៣៤ ) ។ វិវរណៈសម័យបច្ចុប្បន្នរំឭកយើងថា មានមនុស្សជាច្រើនដែលត្រូវបានហៅ ប៉ុន្តែមានមនុស្សតែបន្តិចទេដែលត្រូវបានរើស ។ ពួកគេពុំត្រូវបានរើស« ពីព្រោះចិត្តរបស់ពួកគេត្រូវបានភ្ជាប់…ទៅលើអ្វីៗទាំងឡាយនៃលោកនេះ ហើយប្រាថ្នាចង់បានកិត្តិយសនៃមនុស្សលោក »( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១:៣៥ សូមមើលផងដែរ ខទី ៣៤ ) ។ ការវាយតម្លៃពីជីវិតរបស់យើងផ្ដល់ដល់យើងនូវឱកាសមួយដើម្បីថយមួយជំហានពីលោកិយ សញ្ជឹងគិតពីកន្លែងដែលយើងឈរនៅលើផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញានោះ ហើយធ្វើការកែតម្រូវ ប្រសិនបើចាំបាច់ ដើម្បីប្រាកដថា ដៃយើងក្ដាប់តោងដំបងដែកយ៉ាងណែន និងការផ្ដោតមើលទៅមុខ ។
ថ្មីៗនេះ នៅក្នុងប្រជុំធម្មនិដ្ឋានសម្រាប់យុវវ័យទូទាំងពិភពលោក ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានអញ្ជើញយុវវ័យឲ្យដកថយពីលោកិយ ដោយដកខ្លួនពីប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមតាមរយៈការឈប់ប្រើវាចំនួនប្រាំពីរថ្ងៃ ។ ហើយទើបតែពីល្ងាចម្សិលមិញនេះ លោកបានធ្វើការអញ្ជើញស្រដៀងគ្នានេះដល់បងប្អូនស្រី នៅសម័យប្រជុំស្ត្រីទូទៅនៃសន្និសីទ ។ បន្ទាប់មក លោកបានសុំឲ្យពួកយុវវ័យកត់សម្គាល់ពីភាពខុសគ្នានានានៅក្នុងអារម្មណ៍ គំនិតរបស់ពួកគេ ឬរបៀបដែលពួកគេគិតផងដែរ ។ បន្ទាប់មក លោកបានអញ្ជើញពួកគេឲ្យ « ធ្វើការវាយតម្លៃពីជីវិតជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ដោយហ្មត់ចត់…ដើម្បីប្រាកដថាជើងរបស់ប្អូនៗឈរយ៉ាងមុតមាំនៅលើផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញា » ។ លោកបានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា ប្រសិនបើនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ មានរឿងដែលត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ « ថ្ងៃនេះគឺជាពេលដ៏ល្អបំផុតដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរ » ។១
នៅក្នុងការវាយតម្លៃនូវរឿងទាំងឡាយក្នុងជីវិតរបស់យើងដែលត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ យើងប្រហែលជាអាចសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរដ៏ជាក់លាក់មួយថា តើយើងយកឈ្នះការអូសទាញនៃលោកិយនេះ ហើយបន្តផ្ដោតលើទស្សនវិស័យនៃភាពអស់កល្បនៅចំពោះមុខយើងតាមរបៀបណា ?
នៅក្នុងសុន្ទរកថាមួយនៃសន្និសីទទូទៅឆ្នាំ២០០៧ ដែលមានចំណងជើងថា « ល្អ ល្អជាង ល្អបំផុត » នោះប្រធាន ដាល្លិន អេក អូក បានបង្រៀនពីរបៀបដើម្បីដាក់អាទិភាពការជ្រើសរើសនានានៅក្នុងចំណោមតម្រូវការខុសៗគ្នាជាច្រើនរបស់យើងខាងលោកិយ ។ លោកបានទូន្មានថា « យើងត្រូវតែលះបង់ការដែលល្អ ដើម្បីជ្រើសរើសអ្វីដែលល្អជាង ឬ ល្អបំផុត ពីព្រោះការណ៍ទាំងនោះអភិវឌ្ឍជំនឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ និងពង្រឹងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង » ។២
ខ្ញុំសូមជូនជាយោបល់ថា រឿងល្អបំផុតនៅក្នុងជីវិតនេះគឺការផ្ដោតលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងការយល់ដឹងពីសេចក្ដីពិតដ៏អស់កល្បថា ទ្រង់ជានរណា ហើយថាយើងជានរណានៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងទ្រង់ ។
ស្វែងរកសេចក្ដីពិត
នៅពេលយើងចង់ស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះយើងពុំគួរមើលរំលងសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់ថា យើងជានរណា និងហេតុផលដែលយើងនៅទីនេះឡើយ ។ អាមូលេករំឭកយើងថា « ជីវិតនេះគឺជាពេលវេលាសម្រាប់…ប្រុងប្រៀបខ្លួនទៅជួបនឹងព្រះ » ជាពេល « ដែលបានប្រទានដល់យើង ដើម្បីប្រុងប្រៀបខ្លួនសម្រាប់ដល់ភាពដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ( អាលម៉ា ៣៤:៣២–៣៣ ) ។ ដូចជាពាក្យដ៏ល្បីល្បាញមួយឃ្លារំឭកយើងថា « យើងពុំមែនជាមនុស្សដែលមានបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណមួយនោះទេ ។ យើងគឺជាតួអង្គខាងវិញ្ញាណដែលមានបទពិសោធន៍របស់មនុស្ស » ។៣
ការយល់ដឹងពីដើមកំណើតជាព្រះរបស់យើងគឺមានសារៈសំខាន់ចំពោះការរីកចម្រើនដ៏អស់កល្បរបស់យើង ហើយវាអាចជួយយើងឲ្យរួចផុតពីការទាក់ទាញនៃជីវិតនេះ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនថា ៖
« បើអ្នករាល់គ្នានៅជាប់ក្នុងពាក្យខ្ញុំ នោះអ្នករាល់គ្នាជាសិស្សខ្ញុំមែន
អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្តីពិត ហើយសេចក្តីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច »( យ៉ូហាន ៨:៣១–៣២ ) ។
ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស្ម៊ីធ បានប្រកាសថា « ជោគជ័យដ៏ធំបំផុតដែលមនុស្សអាចសម្រេចបាននៅក្នុងពិភពលោកនេះគឺការធ្វើឲ្យខ្លួនឯងស្គាល់សេចក្ដីពិតដ៏ទេវភាព ឲ្យបានហ្មត់ចត់ ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ដែលគ្មានគំរូ ឬការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្សណាម្នាក់នៅក្នុងពិភពលោកនេះអាចបង្វែរពួកគេចេញពីចំណេះដឹងដែលពួកគេបានទទួលឡើយ » ។៤
នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ការពិភាក្សាពីសេចក្ដីពិតបានឈានទៅដល់ចំណុចកំពូលមួយ ដោយគ្រប់ភាគីប្រកាសថា សេចក្ដីពិតគឺជាគំនិតដែលមានអត្ថន័យស្របតាមការបកស្រាយផ្ទាល់ខ្លួន ។ យុវជនវ័យក្មេងយ៉ូសែប ស៊្មីធបានរកឃើញថា មាន « ការរំជើបរំជួល និង ការឈ្លោះប្រកែកគ្នាជាខ្លាំង »ក្នុងជីវិតរបស់លោក រហូត« ពិបាក… ឲ្យចេះសម្រេចចិត្តថា នរណាមួយត្រូវ ហើយនរណាមួយខុស » ខ្លាំងណាស់ ( យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ១:៨ ) ។ គឺ« នៅកណ្ដាលចម្បាំងខាងពាក្យសម្តី និងការជ្រួលច្របល់ខាងគំនិតជឿនេះ »ហើយទើបលោកបានស្វែងរកការដឹកនាំពីព្រះតាមរយៈការស្វែងរកសេចក្ដីពិត ( យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ១:១០ ) ។
នៅក្នុងសន្និសីទខែមេសា ប្រធានណិលសុន បានបង្រៀនថា « បើយើងសង្ឃឹមចង់ស្វែងរកអ្វីមួយដែលមានតម្លៃតាមរយៈទស្សនជាច្រើន និងទស្សនវិជ្ជារបស់មនុស្សដែលវាយប្រហារដល់សេចក្ដីពិត នោះយើងត្រូវតែរៀនទទួលវិវរណៈ » ។៥ យើងត្រូវរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្ដីពិត ដែល« លោកីយ៍ទទួលពុំបាន ព្រោះមិនឃើញ ហើយមិនស្គាល់ទ្រង់សោះ »( យ៉ូហាន ១៤:១៧ ) ។
កាលពិភពលោកនេះផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងលឿនទៅរកជីវិតក្លែងក្លាយ នោះយើងត្រូវតែចងចាំពាក្យសម្ដីរបស់យ៉ាកុបថា « ព្រះវិញ្ញាណ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតែការពិត ហើយមិនកុហកឡើយ។ ហេតុដូច្នោះហើយ ព្រះវិញ្ញាណ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលអំពីរឿងទាំងឡាយ តាមដែលមាននៅពេលនេះ ហើយអំពីរឿងទាំងឡាយតាមដែលនឹងមាននៅពេលខាងមុខ ហេតុដូច្នោះហើយ រឿងទាំងនេះត្រូវបានសម្ដែងដល់យើងយ៉ាងច្បាស់សម្រាប់ការសង្គ្រោះដល់ព្រលឹងយើង »( យ៉ាកុប ៤:១៣ ) ។
នៅពេលយើងដកថយពីលោកិយ ហើយវាយតម្លៃជីវិតរបស់យើង ឥឡូវនេះគឺជាពេលដើម្បីពិចារណាថា យើងត្រូវផ្លាស់ប្ដូរអ្វីខ្លះ ។ យើងអាចមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ធំដោយដឹងថា ព្រះអង្គដ៏គំរូរបស់យើងគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានដឹកនាំផ្លូវនេះជាថ្មីម្ដងទៀត ។ ពីមុនការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ កាលទ្រង់បានធ្វើការដើម្បីជួយមនុស្សដែលនៅជុំវិញទ្រង់ឲ្យយល់ពីតួនាទីជាព្រះរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់បានរំឭកពួកគេថា « ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសេចក្តីសុខសាន្ត ។ ដោយសារខ្ញុំនៅលោកិយនេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន ប៉ុន្តែត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកិយហើយ » ( យ៉ូហាន ១៦:៣៣ ) ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងជាសាក្សីអំពីទ្រង់ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។