2010-2019
Πιστέψτε, αγαπάτε, κάντε
Οκτώβριος 2018


Πιστέψτε, αγαπάτε, κάντε

Επιτυγχάνουμε αυτήν την άφθονη ζωή με το να γίνουμε αληθινοί μαθητές του Ιησού Χριστού – ακολουθώντας τους τρόπους Του και συμμετέχοντας ενεργώς στο έργο Του.

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, είναι τόσο ωραία περίσταση να είμαι μαζί σας σε αυτή την εκπληκτική συγκέντρωση της γενικής συνελεύσεως σήμερα: να ακούσουμε εμπνευσμένα μηνύματα, να ακούσουμε αυτή την εκπληκτική, θαυμάσια χορωδία από ιεραποστόλους που αντιπροσωπεύουν πολλές χιλιάδες ιεραποστόλων σε όλο τον κόσμο –τις κόρες και τους υιούς μας– και ειδικά να είμαστε ενωμένοι στην πίστη μας σήμερα, υποστηρίζοντας ξανά τον αγαπημένο μας Πρόεδρο και προφήτη, Πρόεδρο Ράσσελ Νέλσον, την Πρώτη Προεδρία και τους γενικούς κατέχοντας υπεύθυνη θέση της Εκκλησίας. Τι χαρούμενη ημέρα να είμαι σήμερα μαζί σας.

Ο αρχαίος βασιλιάς Σολομών ήταν ένας από τους πιο εμφανώς επιτυχημένους ανθρώπους στην Ιστορία1. Φαινόταν πως είχε τα πάντα – χρήματα, δύναμη, λατρεία, τιμή. Όμως ύστερα από δεκαετίες που ικανοποιούσε τις προσωπικές επιθυμίες του, ύστερα από πολυτέλειες, πώς συνόψισε ο βασιλιάς Σολομών τη ζωή του;

«Tα πάντα είναι ματαιότητα»2, είπε.

Αυτός ο άνδρας, που είχε τα πάντα, κατέληξε προσγειωμένος στην πραγματικότητα, απαισιόδοξος και δυστυχής, παρά τα πλεονεκτήματα που είχε3.

Υπάρχει μία λέξη στα Γερμανικά, Weltschmerz. Αν ορισθεί χαλαρά, σημαίνει τη λύπη που προέρχεται απ’ όταν κάνουμε μελαγχολικές σκέψεις για το πώς ο κόσμος είναι κατώτερος από το πώς εμείς νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι.

Ίσως υπάρχει λίγη Weltschmerz σε όλους μας.

Όταν η σιωπηλή λύπη έρπει στις γωνιές της ζωής μας. Όταν η θλίψη εμποτίζει τις ημέρες μας και ρίχνει βαθιές σκιές στις νύκτες μας. Όταν η τραγωδία και η αδικία εισέρχονται στον κόσμο γύρω μας, μεταξύ άλλων και στη ζωή όσων αγαπούμε. Όταν ταξιδεύουμε στο δικό μας προσωπικό και μοναχικό μονοπάτι της ατυχίας και ο πόνος σκοτεινιάζει την ηρεμία μας και παραβιάζει τη γαλήνη μας – ενδεχομένως να μπούμε σε πειρασμό να συμφωνήσουμε με τον Σολομώντα ότι η ζωή είναι μάταιη και κενή νοήματος.

Η Μεγάλη Ελπίδα

Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει λύση για την κενότητα, για τη ματαιοδοξία, τη λύπη και τη Weltschmerz της ζωής. Υπάρχει λύση ακόμη και για την πιο βαθιά απελπισία και αποθάρρυνση που μπορεί να νιώθετε.

Αυτή η ελπίδα βρίσκεται στη μεταμορφωτική δύναμη του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού και στη λυτρωτική δύναμη του Σωτήρος να μας θεραπεύει από την ασθένεια της ψυχής μας.

«Εγώ ήλθα» δήλωσε ο Ιησούς «για να έχουν ζωή, και να την έχουν με αφθονία»4.

Επιτυγχάνουμε αυτήν την άφθονη ζωή όχι εστιάζοντας στις δικές μας ανάγκες ή στα δικά μας επιτεύγματα, αλλά με το να γίνουμε αληθινοί μαθητές του Ιησού Χριστού – ακολουθώντας τους τρόπους Του και συμμετέχοντας ενεργώς στο έργο Του. Βρίσκουμε την άφθονη ζωή, ξεχνώντας τον εαυτό μας και συμμετέχοντας ενεργώς στον μέγα σκοπό του Χριστού.

Και ποιος είναι ο σκοπός του Χριστού; Είναι να πιστεύουμε σε Εκείνον, να αγαπούμε όπως αγαπούσε Εκείνος και να κάνουμε όπως έκανε Εκείνος.

Ο Ιησούς «πέρασε ευεργετώντας»5. Βάδισε ανάμεσα στους πτωχούς, στους απόκληρους, στους ασθενείς και στους ντροπιασμένους. Τέλεσε διακονία προς τους αδύναμους και τους μοναχικούς. Πέρασε χρόνο μαζί τους. Τους μίλησε. «Και τους θεράπευσε όλους»6.

Όπου πήγαινε, ο Σωτήρας δίδασκε τα «καλά νέα»7 του Ευαγγελίου. Έκανε λόγο για αιώνιες αλήθειες που ελευθερώνουν τους ανθρώπους πνευματικώς καθώς και υλικώς.

Όσοι αφοσιώνονται στον σκοπό του Χριστού, ανακαλύπτουν την αλήθεια από την υπόσχεση του Σωτήρος: «Όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει»8.

Ο Σολομών δεν είχε δίκιο, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές – η ζωή δεν είναι «ματαιότητα». Τουναντίον, μπορεί να είναι γεμάτη σκοπό, νόημα και γαλήνη.

Τα θεραπευτικά χέρια του Ιησού Χριστού απλώνονται σε όλους όσοι Τον επιζητούν. Έχω φτάσει στο σημείο να ξέρω χωρίς αμφιβολία ότι το να πιστεύουμε και να αγαπούμε τον Θεό και να προσπαθούμε να ακολουθούμε τον Χριστό μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας9, να απαλύνει τον πόνο μας και να γεμίσει την ψυχή μας με «υπερβολικά μεγάλη χαρά»10.

Πιστέψτε, αγαπάτε, κάντε

Ασφαλώς, πρέπει να κάνουμε περισσότερα από το να έχουμε απλώς μία διανοητική κατανόηση του Ευαγγελίου, ώστε να έχουν αυτήν τη θεραπευτική επιρροή στη ζωή μας. Πρέπει να το ενσωματώσουμε στη ζωή μας – να το κάνουμε μέρος του ποιοι είμαστε και τι κάνουμε.

Επιτρέψτε μου να προτείνω ότι η η ιδιότητα του μαθητού αρχίζει με τρεις απλές λέξεις:

Πιστέψτε, αγαπάτε και κάντε.

Το να πιστεύουμε τον Θεό οδηγεί σε πίστη σε Εκείνον και ανάπτυξη εμπιστοσύνης στον λόγο Του. Η πίστη κάνει την καρδιά μας να μεγαλώνει με την αγάπη μας για τον Θεό και για άλλους. Καθώς μεγαλώνει αυτή η αγάπη, λαμβάνουμε την έμπνευση να μιμηθούμε τον Σωτήρα καθώς εξακολουθούμε το δικό μας μεγάλο ταξίδι στο μονοπάτι τής ιδιότητος τού μαθητού.

Λέτε: «Όμως αυτό μοιάζει λίγο απλοϊκό. Τα προβλήματα της ζωής, ασφαλώς τα προβλήματά μου, είναι κατά πολύν περίπλοκα για μία τέτοια απλή λύση. Δεν μπορείς να θεραπεύσεις τη Weltschmerz με τρεις απλές λέξεις: Πιστέψτε, αγαπάτε, κάντε».

Δεν είναι ο αφορισμός που θεραπεύει. Είναι η αγάπη του Θεού που διασώζει, αποκαθιστά και αναζωογονεί.

Ο Θεός σας γνωρίζει. Είστε τέκνο Του. Σας αγαπά.

Ακόμη κι όταν νομίζετε ότι δεν σας αγαπούν, Εκείνος σας πλησιάζει.

Σήμερα –κάθε μέρα– σας πλησιάζει, επιθυμώντας να σας θεραπεύσει, να σας ανυψώσει και να αντικαταστήσει την κενότητα στην καρδιά σας με μία ακατάλυτη χαρά. Επιθυμεί να σαρώσει οποιοδήποτε σκότος που επισκιάζει τη ζωή σας και να την γεμίσει με το ιερό και λαμπρό φως της ατελείωτης δόξας Του.

Το έχω βιώσει αυτό αφ’ εαυτού μου.

Και είναι η μαρτυρία μου ως Αποστόλου του Κυρίου Ιησού Χριστού ότι όλοι όσοι έρχονται στον Θεό –όλοι όσοι αληθινά πιστεύουν, αγαπούν και κάνουν– μπορούν να βιώσουν τα ίδια.

Πιστεύουμε

Οι γραφές μας διδάσκουν ότι «χωρίς, μάλιστα, πίστη είναι αδύνατον κάποιος να ευαρεστήσει [τον Θεό]· επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι»11.

Για ορισμένους, η πράξη της πίστης είναι δύσκολη. Μερικές φορές η υπερηφάνειά μας μπαίνει στη μέση. Ίσως νομίζουμε ότι επειδή είμαστε ευφυείς, μορφωμένοι ή έμπειροι, απλώς δεν μπορούμε να πιστεύουμε στον Θεό. Και αρχίζουμε να βλέπουμε τη θρησκεία σαν ανόητη παράδοση12.

Κατά την εμπειρία μου, το πιστεύω δεν είναι τόσο πολύ σαν ένας εντυπωσιακός πίνακας τον οποίον κοιτάζουμε και θαυμάζουμε και για τον οποίο συζητούμε και διατυπώνουμε θεωρίες. Είναι σαν ένα άροτρο που πηγαίνουμε στους αγρούς και, με τον ιδρώτα του μετώπου μας, δημιουργούμε αυλάκια στη γη που δέχονται σπόρους και παράγουν καρπό που θα παραμείνει13.

Πλησιάσετε στον Θεό, και θα πλησιάσει σε σας14. Αυτή είναι η υπόσχεση προς όλους που επιζητούν να πιστεύουν.

Αγαπούμε

Οι γραφές αποκαλύπτουν ότι όσο περισσότερο αγαπούμε τον Θεό και τα τέκνα Του τόσο ευτυχέστεροι γινόμαστε15. Η αγάπη περί της οποίας μίλησε ο Ιησούς, ωστόσο, δεν είναι μία δωροκάρτα, μια αγάπη που την πετάμε μετά την χρήση, μια αγάπη που την αναγνωρίζουμε και μετά πάμε σε κάτι άλλο. Δεν είναι μία αγάπη περί της οποίας γίνεται λόγος και μετά λησμονείται. Δεν είναι η αγάπη του τύπου: «Πες μου, αν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω».

Η αγάπη περί της οποίας μιλά ο Θεός είναι αυτή που εισέρχεται στην καρδιά μας, όταν ξυπνούμε το πρωί, παραμένει μαζί μας καθ’ όλη την ημέρα και φουσκώνει την καρδιά μας καθώς λέμε τις προσευχές ευγνωμοσύνης στο τέλος της βραδιάς.

Αυτήν την απερίγραπτη αγάπη έχει ο Επουράνιος Πατέρας για εμάς.

Είναι αυτή η ατελείωτη συμπόνια που μας επιτρέπει να βλέπουμε πιο καθαρά άλλους γι’ αυτό που είναι. Μέσω του φακού της αγνής αγάπης, βλέπουμε αθάνατα όντα με άπειρες δυνατότητες και αξία και αγαπημένους υιούς και θυγατέρες του Παντοδύναμου Θεού.

Άπαξ και δούμε μέσα από αυτόν τον φακό, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, να αγνοήσουμε ή να κάνουμε διακρίσεις εναντίον κάποιου.

Κάνουμε

Στο έργο του Σωτήρος, συχνά με μικρά και απλά πράγματα ότι «πραγματοποιούνται σπουδαία πράγματα»16.

Γνωρίζουμε ότι απαιτεί επαναληπτική εξάσκηση για να γίνουμε καλοί σε κάτι. Είτε παίζουμε κλαρινέτο, κλωτσούμε μία μπάλα στο δίχτυ, επισκευάζουμε ένα αυτοκίνητο ή ακόμα πετούμε ένα αεροπλάνο, είναι μέσω της εξάσκησης που μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι και καλύτεροι17.

Η οργάνωση που δημιούργησε ο Σωτήρας μας επάνω στη γη –Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών– μας βοηθά να το κάνουμε αυτό. Προσφέρει ένα μέρος να εξασκούμε να ζούμε με τον τρόπο που Εκείνος δίδαξε και να ευλογούμε άλλους με τον τρόπο που Εκείνος ευλογούσε.

Ως μέλη της Εκκλησίας, μας δίδονται κλήσεις, ευθύνες και ευκαιρίες να προσεγγίζουμε με συμπόνια και να τελούμε διακονία προς τους άλλους.

Προσφάτως, η Εκκλησία έθεσε ανανεωμένη έμφαση στην τέλεση διακονίας ή την υπηρέτηση ή την αγάπη προς τους άλλους. Έγινε μεγάλη σκέψη για να αποφασισθεί πώς θα πρέπει να ονομάζουμε αυτήν την ειδική έμφαση.

Ένα από τα ονόματα που ελήφθησαν υπ’ όψιν ήταν το ποίμανση, μία κατάλληλη αναφορά στην πρόσκληση του Χριστού: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου»18. Ωστόσο, είχε τουλάχιστον μία πολυπλοκότητα: η χρήση του όρου θα με έκανε γερμανικό ποιμενικό. Συνεπώς, είμαι άκρως ευχαριστημένος με τον όρο τέλεση διακονίας.

Το έργο είναι για όλους

Ασφαλώς, η έμφαση αυτή δεν είναι καινούργια. Απλά παρέχει μία ανανεωμένη και εξευγενισμένη ευκαιρία να εξασκήσουμε την εντολή του Σωτήρος να «αγαπά[με] ο ένας τον άλλον»,19 έναν εξευγενισμένο τρόπο για να εφαρμόσουμε και να εξασκήσουμε τον σκοπό της Εκκλησίας.

Απλώς σκεφτείτε το ιεραποστολικό έργο. Η θαρραλέα, ταπεινή και γεμάτη πεποίθηση διάδοση του Ευαγγελίου είναι ένα υπέροχο παράδειγμα τέλεσης διακονίας στις πνευματικές ανάγκες των άλλων, όποιοι κι αν είναι.

Ή κάνοντας το έργο ναού – να αναζητούμε τα ονόματα των προγόνων μας και να τους προσφέρουμε τις ευλογίες της αιωνιότητας. Τι θείος τρόπος τέλεσης διακονίας.

Συλλογισθείτε την πράξη της εύρεσης των φτωχών και των εχόντων ανάγκη, την ανύψωση των χεριών που κρέμονται κάτω ή την ευλόγηση των ασθενών και των βασανισμένων. Δεν είναι αυτές οι ίδιες οι πράξεις αμιγούς τέλεσης διακονίας που ασκούσε ο Κύριος, όταν περπατούσε στη γη;

Εάν δεν είστε μέλος της Εκκλησίας, σας προσκαλώ να «έλθετε και να δείτε»20. Ελάτε και προσχωρήστε μαζί μας. Εάν είστε μέλος της Εκκλησίας, αλλά επί του παρόντος δεν συμμετέχετε ενεργώς, σας προσκαλώ: παρακαλώ ελάτε πίσω. Σας χρειαζόμαστε!

Ελάτε, προσθέστε τα δυνατά σημεία σας στα δικά μας.

Λόγω των μοναδικών ταλέντων, ικανοτήτων και προσωπικότητάς σας, θα μας βοηθήσετε να γίνουμε καλύτεροι και ευτυχέστεροι. Σε ανταπόδοση, θα σας βοηθήσουμε να γίνετε καλύτεροι και ευτυχέστεροι επίσης.

Ελάτε, βοηθήστε μας να οικοδομήσουμε και να ενδυναμώσουμε την κουλτούρα ίασης, καλοσύνης και ελέους έναντι όλων των τέκνων του Θεού. Διότι όλοι προσπαθούμε να γίνουμε νέα πλάσματα, όπου «τα παλιά πέρασαν» και «τα πάντα έγιναν καινούργια»21. Ο Σωτήρας μας δείχνει την κατεύθυνση να κινηθούμε – εμπρός και επάνω. Λέει: «Αν με αγαπάτε, να τηρείτε τις εντολές μου»22. Ας εργασθούμε όλοι μαζί για να γίνουμε ο λαός που προόριζε ο Θεός να γίνουμε.

Αυτό είναι το είδος της κουλτούρας του Ευαγγελίου που επιθυμούμε να καλλιεργήσουμε στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Επιζητούμε να ενδυναμώσουμε την Εκκλησία ως μέρος όπου συγχωρούμε αλλήλους. Όπου ανθιστάμεθα στον πειρασμό να βρίσκουμε λάθη, κουτσομπολιό και να μειώνουμε άλλους. Όπου, αντί να τονίζουμε τα ελαττώματα, ανυψώνουμε και βοηθούμε αλλήλους να γίνουμε οι καλύτεροι που μπορούμε να γίνουμε.

Επιτρέψτε μου να σας προσκαλέσω ξανά. Ελάτε και δείτε. Προσχωρήστε μαζί μας. Σας χρειαζόμαστε.

Ατελείς άνθρωποι

Θα βρείτε ότι αυτή η Εκκλησία είναι γεμάτη από τους πιο ωραίους ανθρώπους που έχει να προσφέρει αυτός ο κόσμος. Είναι φιλόξενοι, στοργικοί, καλοσυνάτοι και ειλικρινείς. Εργάζονται σκληρά, πρόθυμοι να θυσιάσουν και είναι ήρωες ενίοτε.

Και επίσης είναι οδυνηρά ατελείς.

Κάνουν λάθη.

Περιστασιακά λένε πράγματα που δεν θα έπρεπε. Κάνουν πράγματα που εύχονται να μην είχαν κάνει.

Όμως έχουν το εξής κοινό – θέλουν να βελτιωθούν και να πλησιάσουν τον Κύριο, τον Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό.

Προσπαθούν να κάνουν τα πράγματα σωστά.

Πιστεύουν. Αγαπούν. Κάνουν.

Θέλουν να γίνουν λιγότερο ιδιοτελείς, πιο συμπονετικοί, πιο εξευγενισμένοι, περισσότερο σαν τον Ιησού.

Το σχέδιο για την ευτυχία

Ναι, η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη ενίοτε. Ασφαλώς όλοι έχουμε τις στιγμές απόγνωσης και αποθάρρυνσης.

Όμως το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού προσφέρει ελπίδα. Και στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού συμπράττουμε με άλλους που επιζητούν ένα μέρος όπου μπορούμε να νιώθουμε σαν στο σπίτι – ένα μέρος ανάπτυξης όπου μαζί μπορούμε να πιστεύουμε, να αγαπούμε και να κάνουμε.

Ασχέτως των διαφορών μας, επιζητούμε να ασπασθούμε ο ένας τον άλλον ως υιοί και θυγατέρες του αγαπημένου μας Επουράνιου Πατέρα.

Είμαι ευγνώμων υπερμέτρως που είμαι μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών και που γνωρίζω ότι ο Θεός αγαπά τα τέκνα Του αρκετά ώστε να τους δώσει ένα σχέδιο για ευτυχία και νόημα σε αυτήν τη ζωή και έναν τρόπο να βιώσουν αιώνια χαρά στις αίθουσες δόξας στην επόμενη ζωή.

Είμαι ευγνώμων που ο Θεός μας έχει δώσει έναν τρόπο να θεραπεύσουμε την ασθένεια της ψυχής και τη Weltschmerz της ζωής.

Καταθέτω μαρτυρία και σας αφήνω την ευλογία μου ότι καθώς πιστεύουμε στον Θεό, καθώς αγαπούμε Αυτόν και αγαπούμε τα τέκνα Του με όλη μας την καρδιά και καθώς πασχίζουμε να κάνουμε όπως μας έδωσε οδηγίες ο Θεός, θα βρούμε θεραπεία και γαλήνη, ευτυχία και νόημα. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.