ការបង្រៀននៅក្នុងផ្ទះ—ជាការទទួលខុសត្រូវដ៏អំណរ និងពិសិដ្ឋ
ខ្ញុំសូមជំនួយពីសួគ៌ា នៅពេលយើងព្យាយាមក្លាយជាគ្រូបង្រៀននៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើងដូចជាព្រះគ្រីស្ទ ។
ភរិយារបស់ខ្ញុំ ជូលី និងខ្ញុំបានចិញ្ចឹមកូនៗជាទីស្រឡាញ់ប្រាំមួយនាក់ ហើយថ្មីៗនេះយើងគ្មានកូននៅជាមួយទៀតទេ ។ ខ្ញុំនឹកដល់ពេលវេលាមានកូនៗរបស់យើងរស់នៅក្នុងផ្ទះពេញម៉ោង ។ ខ្ញុំនឹកដល់ពេលវេលាដើម្បីរៀនមកពីពួកគេ ហើយបង្រៀនដល់ពួកគេ ។
ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមតម្រង់ការនិយាយរបស់ខ្ញុំទៅកាន់ឪពុកម្ដាយគ្រប់រូប និងបងប្អូនទាំងអស់ណាដែលមានបំណងប្រាថ្នាដើម្បីធ្វើជាឪពុកម្ដាយ ។ បងប្អូនជាច្រើន កំពុងចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗក្នុងពេលនេះ ។ សម្រាប់អ្នកដទៃទៀត ពេលវេលានោះអាចនឹងមកដល់ក្នុងពេលឆាប់ៗ ។ តែសម្រាប់អ្នកខ្លះទៀត ភាពជាឪពុកម្ដាយអាចនឹងជាពរជ័យនាពេលអនាគត ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាទទួលស្គាល់ការទទួលខុសត្រូវដ៏អំណរ និងពិសិដ្ឋ ដើម្បីបង្រៀនដល់កុមារម្នាក់ ។១
ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ ពួកយើងណែនាំកូនៗរបស់យើងឲ្យទៅរកព្រះវរបិតាសួគ៌ និងពីព្រះរាជបុត្រាទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ពួកយើងជួយដល់កូនៗយើងឲ្យថ្លែងពាក្យអធិស្ឋានលើកដំបូងរបស់ពួកគេ ។ ពួកយើងផ្ដល់ការណែនាំ និងការគាំទ្រនៅពេលពួកគេចូលទៅក្នុងផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញា២ តាមរយៈពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ពួកយើងបង្រៀនពួកគេឲ្យគោរពតាមបទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ។ ពួកយើងបង្រៀនពួកគេអំពីផែនការរបស់ទ្រង់សម្រាប់បុត្ររបស់ទ្រង់ ហើយពួកយើងជួយពួកគេឲ្យស្គាល់ការខ្សឹបប្រាប់មកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ពួកយើងប្រាប់ពួកគេអំពីដំណើររឿងរបស់ពួកព្យាការីពីបុរាណ ហើយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យធ្វើតាមព្យាការីនៅរស់ ។ ពួកយើងអធិស្ឋានសម្រាប់ភាពជោគជ័យរបស់ពួកគេ ហើយឈឺចាប់ជាមួយពួកគេអំឡុងពេលនៃការសាកល្បងរបស់ពួកគេ ។ ពួកយើងថ្លែងទីបន្ទាល់ទៅកាន់កូនៗរបស់យើងអំពីពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយយើងព្យាយាមរៀបចំពួកគេឲ្យបានល្អដើម្បីបម្រើបេសកកម្មពេញម៉ោង ។ ពួកយើងផ្ដល់ការប្រឹក្សាប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់នៅពេលកូនៗរបស់យើងក្លាយជាឪពុកម្ដាយ ។ ប៉ុន្តែ—ទោះដល់ពេលនោះក្ដី—ពួកយើងនឹងពុំឈប់ធ្វើជាឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេនោះដែរ ។ ពួកយើងពុំឈប់ធ្វើជាគ្រូបង្រៀនរបស់ពួកគេនោះទេ ។ ពួកយើងពុំត្រូវបានដោះលែងពីការហៅដ៏អស់កល្បជានិច្ចនេះឡើយ ។
នាថ្ងៃនេះ សូមយើងសញ្ជឹងគិតអំពីឱកាសដ៏អស្ចារ្យមួយចំនួនដែលយើងត្រូវបង្រៀនកូនៗរបស់យើងនៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើង ។
ការបង្រៀនរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ
សូមចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ដែលជាអាទិភាពដ៏ខ្ពស់មួយនៅក្នុងគេហដ្ឋានដែលពេញដោយក្ដីជំនឿ ដែលខ្ញុំបានធំដឹងក្ដី ។ ខ្ញុំពុំចាំមេរៀនជាក់លាក់ដែលបានបង្រៀននៅក្នុងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចាំថាយើងពុំដែលរំលងមួយសប្ដាហ៍ឡើង ។៣ ខ្ញុំបានដឹងថាអ្វីសំខាន់ចំពោះឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ។៤
ខ្ញុំនឹកចាំពីសកម្មភាពមួយក្នុងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ។ ឪពុកខ្ញុំនឹងអញ្ជើញកូនម្នាក់របស់គាត់ឲ្យធ្វើ « ការប្រឡង » ។ គាត់នឹងឲ្យកូននូវការណែនាំមួយដូចជា « ដំបូង ចូរដើរទៅកាន់ចង្ក្រានបាយ ហើយបើក រួចបិទទូរទឹកកក ។ បន្ទាប់មករត់មកបន្ទប់ដេករបស់ឪពុក យកស្រោមជើងមួយគូរពីទូរខោអាវរបស់ឪពុកមក ។ រួចត្រឡប់មករកឪពុកវិញ ហើយលោតឡើងចុះបីដង រួចនិយាយថា ‹ ពុកកូនធ្វើបានហើយ ! ›»
ខ្ញុំចូលចិត្តណាស់នៅពេលដល់វេនរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើគ្រប់ជំហានឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ហើយខ្ញុំរីករាយចំពោះគ្រាដែលខ្ញុំអាចនិយាយថា « ពុកកូនធ្វើបានហើយ ! » សកម្មភាពនេះបានជួយបង្កើតទំនុកចិត្តរបស់ខ្ញុំ ហើយវាងាយសម្រាប់ក្មេងរពឹសម្នាក់ឲ្យចាប់អារម្មណ៍នៅពេលម្ដាយ ឬឪពុកបង្រៀនគោលការណ៍ដំណឹងល្អ ។
ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី បានប្រឹក្សាថា « បើសិនបងប្អូនមានការសង្ស័យអំពីគុណធម៌នៃរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ សូមសាកល្បងវា ។ សូមប្រមូលកូនៗរបស់បងប្អូនមកជុំវិញបងប្អូន បង្រៀនពួកគេ ថ្លែងទីបន្ទាល់ទៅកាន់ពួកគេ អានព្រះគម្ពីរជាមួយគ្នា ហើយមានពេលដ៏ល្អមួយជាមួយគ្នា » ។៥
វានឹងតែងតែមានការរារាំងមិនឲ្យធ្វើរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ។៦ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ខ្ញុំអញ្ជើញឲ្យបងប្អូនរកវិធីមួយវាងចេញពីឧបសគ្គទាំងឡាយ ហើយដាក់រាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារជាអាទិភាពមួយ—ហើយដាក់ភាពរីករាយជាគ្រឿងផ្សំដ៏សំខាន់ ។
ការបង្រៀនការអធិស្ឋានជាគ្រួសារ
ការអធិស្ឋានជាគ្រួសារ គឺជាឱកាសដ៏សំខាន់មួយទៀតដើម្បីបង្រៀន ។
ខ្ញុំចូលចិត្តរបៀបដែលឪពុករបស់ប្រធាន អិន អេលឌិន ថែនណឺ បានបង្រៀនគាត់អំឡុងពេលការអធិស្ឋានជាគ្រួសារ ។ ប្រធាន ថែនណឺ បានប្រាប់ដូចនេះ ៖
« ខ្ញុំចាំល្ងាចមួយ នៅពេលពួកយើងលុតជង្គង់នៅក្នុងការអធិស្ឋានជាគ្រួសារ ឪពុកខ្ញុំបានថ្លែងទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់ថា ‹ អែលដុន បានធ្វើអ្វីមួយនៅថ្ងៃនេះ ដែលគាត់ពុំគួរនឹងធ្វើ គាត់មានការសោកស្ដាយ ហើយបើទ្រង់នឹងអភ័យទោសដល់គាត់ នោះគាត់នឹងឈប់ធ្វើវាតទៅទៀត › ។
រឿងនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំតាំងចិត្តថាមិនត្រូវធ្វើវាម្ដងទៀតទេ—វាល្អជាជាងការដាក់ទណ្ឌកម្មខាងរាងកាយ » ។៧
កាលពីក្មេង ពេលខ្លះខ្ញុំធុញទ្រាន់នឹងការអធិស្ឋានជាគ្រួសារដ៏ច្រើនរបស់យើង ដោយគិតក្នុងខ្លួនថា « តើយើងមិនទើបតែបានអធិស្ឋានកាលពីពីរបីនាទីមុននេះទេឬអី ? ឥឡូវ ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ ខ្ញុំបានដឹងថាយើងពុំដែលបានអធិស្ឋានច្រើនលើសលប់ហួសជាគ្រួសារនោះទេ ។៨
ខ្ញុំតែងតែមានភាពអស្ចារ្យអំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ណែនាំអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ថាជាព្រះរាជបុត្រាសំណព្វរបស់ទ្រង់ ។៩ ខ្ញុំចូលចិត្តអធិស្ឋានសម្រាប់កូនៗរបស់ខ្ញុំតាមឈ្មោះ នៅពេលពួកគេស្ដាប់ខ្ញុំថ្លែងទៅព្រះវរបិតាសួគ៌ ថាពួកគេជាមនុស្សសំណព្វរបស់ខ្ញុំ ។ វាហាក់ដូចជាពុំមានពេលណាដែលល្អដើម្បីទំនាក់ទំនងសេចក្ដីស្រឡាញ់ទៅកាន់កូនៗរបស់យើងជាងពេលអធិស្ឋានជាមួយពួកគេ ឬប្រសិទ្ធពរពួកគេនោះទេ ។ នៅពេលក្រុមគ្រួសារជួបជុំគ្នាអធិស្ឋានដោយរាបសា នោះមេរៀនដ៏មានអំណាច និងយូរអង្វែងត្រូវបានបង្រៀនហើយ ។
ការបង្រៀនប្រចាំការ
ការបង្រៀនរបស់ឪពុកម្ដាយ គឺដូចជាគ្រូពេទ្យប្រចាំការដូច្នោះដែរ ។ យើងចាំបាច់ត្រូវត្រៀមខ្លួនដើម្បីបង្រៀនកូនៗរបស់យើងជានិច្ច ដោយសារយើងពុំដឹងថានៅពេលណាឱកាសនឹងប្រាកដខ្លួនឡើងនោះទេ ។
យើងគឺដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដែលជាញឹកញាប់ការបង្រៀន « ពុំកើតឡើងនៅក្នុងសាលាប្រជុំទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងទីតាំងមិនផ្លូវការ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ—ខណៈពេលកំពុងទទួលទានអាហារជាមួយសិស្សរបស់ទ្រង់ ការដងទឹកពីអណ្ដូង ឬការដើរឆ្លងកាត់ដើមល្វា » ។១០
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានចែកចាយ ការសន្ទនាដំណឹងល្អដ៏ល្អបំផុតចំនួនពីរជាមួយនឹងបងប្រុសរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ម៉ាត គឺមានម្ដងនោះ នៅពេលគាត់បត់ខោអាវ ហើយម្ដងទៀតគឺនៅពេលគាត់បើកឡានដឹកបងខ្ញុំទៅជួបទន្ដពេទ្យ ។ មានរឿងមួយក្នុងចំណោមរឿងជាច្រើនដែលខ្ញុំសរសើរម្ដាយរបស់ខ្ញុំ គឺគាត់ត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីបង្រៀនកូនៗរបស់គាត់ ។
ការបង្រៀនក្នុងនាមជាម្ដាយរបស់គាត់ ពុំដែលបញ្ចប់នោះទេ ។ ខណៈដែលខ្ញុំកំពុងបម្រើជាប៊ីស្សព ម្ដាយខ្ញុំ ដែលមានវ័យ ៧៨ ឆ្នាំ បានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវកាត់សក់ ។ គាត់បានដឹងថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវធ្វើជាគំរូ ហើយគាត់ពុំស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការប្រាប់ខ្ញុំនោះទេ ។ កូនស្រឡាញ់អ្នកម្ដាយ !
ក្នុងនាមជាឪពុក ខ្ញុំត្រូវបានជម្រុញចិត្តឲ្យសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន ហើយពិចារណាបទគម្ពីរដើម្បីអាចឆ្លើយតបនៅពេលកូនៗរបស់ខ្ញុំ ឬចៅៗរបស់ខ្ញុំផ្ដល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំបង្រៀន ។១១ « គ្រាដ៏ល្អបំផុតមួយចំនួនក្នុងការបង្រៀនចាប់ផ្ដើមឡើងនៅពេលមានសំណួរ ឬកង្វល់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់សមាជិក [ គ្រួសារ ] » ។១២ តើយើងកំពុងស្ដាប់នៅអំឡុងគ្រាទាំងនោះឬទេ ?១៣
ខ្ញុំចូលចិត្តការអញ្ជើញរបស់សាវកពេត្រុសថា ៖ « ចូរប្រុងប្រៀបជានិច្ច ដើម្បីនឹងតបឆ្លើយដល់អ្នកណា [ ខ្ញុំថែមថា គឺកូនៗ ] ដែលសួរពីហេតុនៃសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នករាល់គ្នា » ។១៤
កាលខ្ញុំនៅយុវវ័យ ឪពុកខ្ញុំ និងខ្ញុំចូលចិត្តប្រកួតគ្នាមើលថាតើនរណាមានកម្លាំងខ្លាំងជាងគេ ។ ពួកយើងនឹងច្របាច់ដៃគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងណែនក្នុងការធ្វើឲ្យភាគីម្ខាងទៀតឈឺ ។ វាហាក់ដូចជាមិនសប្បាយទេឥឡូវនេះ ប៉ុន្ដែនៅពេលនោះវាសប្បាយណាស់ ។ បន្ទាប់ពីការច្របាច់គ្នា ឪពុកខ្ញុំមើលមកកែវភ្នែកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « កូនប្រុស ដៃកូនខ្លាំងណាស់ ។ ឪពុកសង្ឃឹមថា ដៃដ៏រឹងមាំរបស់កូនមិនប្រើទៅប៉ះពាល់នារីណាម្នាក់ដោយមិនសមរម្យឡើយ ។ រួចគាត់បានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យមានភាពស្អាតស្អំខាងសីលធម៌ ហើយជួយដល់អ្នកដទៃឲ្យធ្វើដូចគ្នា ។
អែលឌើរ ដូគ្លាស អិល ខាលីស្ទើរ បានចែកចាយរឿងនេះអំពីឪពុករបស់គាត់ ៖ « ខណៈពេលកំពុងធ្វើដំណើរមកផ្ទះពីកន្លែងធ្វើការនៅថ្ងៃមួយ ឪពុកគាត់បាននិយាយភ្លាមថា ‹ ឪពុកបានថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់នៅថ្ងៃនេះ ។ ឪពុកបានសរសេរ « អរគុណ » នៅលើក្រដាសដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ ។ ឪពុកមានអំណរគុណចំពោះព្រះអម្ចាស់ដែលប្រទានពរដល់គ្រួសាររបស់យើង ›» ។
បន្ទាប់មកអែលឌើរ ខាលីស្ទើរ បានដឹងគុណចំពោះគ្រូបង្រៀនដែលជាឪពុកគាត់ ៖ « គាត់បានបង្រៀនទាំងទង្វើរ និងអាកប្បកិរិយានៃការគោរពប្រតិបត្តិ » ។១៥
ខ្ញុំគិតថា វាជារឿងដ៏ឆ្លាតវៃដែលត្រូវសួរខ្លួនយើងម្ដងម្ដាលថា « តើខ្ញុំនឹងបង្រៀនអ្វីខ្លះ ឬតើខ្ញុំកំពុងបង្រៀនអ្វីខ្លះដល់កូនៗរបស់ខ្ញុំតាមទង្វើរ និងអាកប្បកិរិយានៃការគោរពប្រតិបត្តិ ? »
ការបង្រៀននៅឯការសិក្សាគម្ពីរជាគ្រួសារ
ការសិក្សាគម្ពីរជាគ្រួសារគឺជាកន្លែងដ៏ពិសេសមួយសម្រាប់ការបង្រៀនគោលលទ្ធិនៅក្នុងគេហដ្ឋាន ។
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានថ្លែងថា « ឪពុកម្ដាយពុំគ្រាន់តែតោងជាប់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេមានបង្គាប់ពីព្រះឲ្យបង្រៀនព្រះបន្ទូលដល់កូនចៅរបស់ពួកគេផងដែរ » ។១៦
នៅពេល ជូលី និងខ្ញុំ បានចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗរបស់យើង ពួកយើងបានព្យាយាមធ្វើដោយខ្ជាប់ខ្ជួន និងមានការឆ្នៃប្រឌិត ។ មានឆ្នាំមួយនោះ ពួកយើងបានសម្រេចចិត្តអានព្រះគម្ពីរមរមនជាភាសាអេស្ប៉ាញជាគ្រួសារ ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលព្រះអម្ចាស់បានហៅកូនៗរបស់ពួកយើងដែលបម្រើបេសកកម្មពេញម៉ោងឲ្យទៅបេសកកម្មដែលនិយាយភាសាអេស្ប៉ាញ ហើយមើលទៅ? Es posible ។
ខ្ញុំដក់ជាប់ក្នុងចិត្តពេលបងប្រុស ប្រែន ខេ អាស្តុន បានចែកចាយនឹងខ្ញុំថា គាត់ និងឪពុកគាត់ បានអានគ្រប់ទំព័រក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនជាមួយគ្នាពេលគាត់នៅរៀននៅមធ្យមសិក្សា ។ បងប្រុស អាស្តុន ស្រឡាញ់បទគម្ពីរ ។ បទគម្ពីរបានចារនៅក្នុងគំនិត និងដួងចិត្តរបស់គាត់ ។ ឪពុករបស់គាត់បានដាំគ្រាប់ពូជនោះ នៅពេលបងប្រុស អាស្តុន នៅជាយុវវ័យ ហើយគ្រាប់ពូជនោះ១៧ បានដុះជាដើមឈើនៃសេចក្ដីពិតចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅ ។ បងប្រុស អាស្តុន បានធ្វើដូចគ្នាចំពោះកូនច្បងរបស់គាត់ ។១៨ កូនប្រុសអាយុប្រាំបីឆ្នាំរបស់គាត់ ថ្មីៗនេះបានសួរគាត់ថា « ប៉ា តើពេលណាកូនអាចអានព្រះគម្ពីរមរមនជាមួយប៉ាបាន ? »
ការបង្រៀនតាមរយៈគំរូ
ជាចុងក្រោយ ការបង្រៀននៃភាពជាឪពុកម្ដាយដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតរបស់យើងគឺជាគំរូរបស់យើង ។ ពួកយើងត្រូវបានផ្ដល់ដំបូន្មានឲ្យធ្វើ « ជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ ដោយពាក្យសម្ដី កិរិយាប្រព្រឹត្ត សេចក្ដីស្រឡាញ់ សេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីបរិសុទ្ធ » ។១៩
អំឡុងពេលការធ្វើដំណើរថ្មីៗមួយ ជូលី និង ខ្ញុំ បានចូលរួមព្រះវិហារ ហើយបានឃើញខគម្ពីរនេះនៅក្នុងការអនុវត្ត ។ យុវជនម្នាក់ដែលនឹងចេញទៅបេសកកម្មរបស់គាត់ក្នុងពេលឆាប់ៗ បានឡើងនិយាយនៅក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ។
គាត់បាននិយាយថា « បងប្អូនគិតថាឪពុកខ្ញុំជាបុរសល្អនៅព្រះវិហារ ប៉ុន្តែ … » គាត់បានឈប់មួយសន្ទុះ ហើយខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើគាត់នឹងនិយាយអ្វីបន្ទាប់ទៀត ។ គាត់បានបន្ដថា « ឪពុកខ្ញុំជាមនុស្សកាន់តែល្អនៅក្នុងគេហដ្ឋាន » ។
ខ្ញុំអរគុណយុវជននេះចំពោះការដឹងគុណដ៏បំផុសគំនិតដែលគាត់មានចំពោះឪពុករបស់គាត់ ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានដឹងថា ឪពុកគាត់គឺជាប៊ីស្សពក្នុងវួដនោះ ។ ទោះជាប៊ីស្សពនេះកំពុងបម្រើនៅក្នុងវួដដោយស្មោះត្រង់ក្ដី ក៏កូនប្រុសរបស់គាត់ទទួលអារម្មណ៍ថា កិច្ចការដ៏ល្អបំផុតរបស់គាត់គឺបានធ្វើនៅក្នុងគេហដ្ឋាន ។២០
អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន បានទូន្មានថា ៖ « យើងមានឱកាសជាច្រើនសម្រាប់បង្រៀន… ដូចជាការចិញ្ចឹមកូនចៅ ហើយយើងគួរតែដាក់ការគិត និងការខិតខំរបស់យើងទាំងស្រុងដើម្បីទទួលយកប្រយោជន៍ពេញលេញមកពីឱកាសទាំងនោះ ។ លើសពីនោះ យើងត្រូវតែបន្ដលើកទឹកចិត្ត ហើយជួយឪពុកម្ដាយឲ្យធ្វើជាគ្រូបង្រៀនកាន់តែល្អ ហើយកាន់តែខ្ជាប់ខ្ជួន…ជាពិសេសតាមរយៈគំរូ » ។២១
នោះជារបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀន ។២២
ឆ្នាំមុន អំឡុងពេលវិស្សមកាលថ្មីៗនេះជាមួយនឹងកូនពៅពីរនាក់របស់យើង ជូលីបានផ្ដល់យោបល់ថាយើងធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកជំនួសអ្នកស្លាប់ទាំងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សេន ចច និង ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សាន់ឌីអាហ្គូ ។ ខ្ញុំបានរអ៊ូរទាំ—ចំពោះខ្លួនឯង—ដោយគិតថា « យើងចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅឯផ្ទះហើយ ហើយឥឡូវយើងកំពុងនៅវិស្សមកាល ។ ហេតុអ្វីក៏មិនធ្វើអ្វីផ្សេងសម្រាប់វិស្សមកាលដូច្នេះ ? » បន្ទាប់ពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ជូលី ចង់ថតរូបនៅក្រៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំបានរអ៊ូរទាំដោយស្ងាត់ៗថា—ទៀតហើយ ។ បងប្អូនអាចស្មានថាអ្វីកើតឡើងបន្ទាប់—គឺពួកយើងពិតជាបានថតរូប ។
ជូលីចង់ឲ្យកូនៗរបស់យើងចងចាំអំពីរបៀបដែលយើងបានជួយដល់ជីដូនជីតារបស់យើង ហើយខ្ញុំក៏ដូច្នោះដែរ ។ ពួកយើងពុំចាំបាច់មានមេរៀនជាផ្លូវការអំពីសារៈសំខាន់នៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធទេ ។ ពួកយើងកំពុងរស់នៅតាមការបង្រៀន—អរគុណដល់ម្ដាយរូបនេះដែលស្រឡាញ់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយចង់ឲ្យកូនៗរបស់នាងរួមចំណែកក្នុងក្ដីស្រឡាញ់នោះ ។
ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយសូមឲ្យតម្លៃគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយផ្ដល់គំរូសុចរិត នោះកូនៗនឹងត្រូវបានប្រទានពរដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។
សេចក្ដីបញ្ចប់
សម្រាប់បងប្អូនទាំងអស់ណាដែលកំពុងព្យាយាមខិតខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបង្រៀននៅក្នុងគេហដ្ឋាន សូមឲ្យបងប្អូនរកបានភាពសុខសាន្ដ និងអំណរនៅក្នុងការខិតខំរបស់បងប្អូន ។ ហើយបើបងប្អូនមានអារម្មណ៍ថាបងប្អូនមានកន្លែងត្រូវកែលម្អ ឬចាំបាច់ត្រូវរៀបចំឲ្យប្រសើរជាង សូមឆ្លើយតបដោយរាបសាតាមព្រះវិញ្ញាណបំផុសដល់បងប្អូន ហើយតាំងចិត្តធ្វើតាម ។២៣
អែលឌើរ អិល ថម ភែរី បានមានប្រសាសន៍ថា « សុខភាពក្នុងសង្គមណាក៏ដោយ សុភមង្គលរបស់មនុស្សក្នុងសង្គមនោះ ទាំងកូនចៅរបស់ពួកគេ និងភាពសុខសាន្ដរបស់ពួកគេ ជាទូទៅទាំងអស់នេះរកឃើញថាមានចាក់ឫសនៅក្នុងការបង្រៀនកូនចៅនៅក្នុងគេហដ្ឋាន » ។២៤
មែនហើយ គេហដ្ឋានរបស់ខ្ញុំឥឡូវពុំមានកូនទៀតទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែប្រចាំការ ត្រៀមខ្លួន ហើយស្វែងរកឱកាសដ៏មានតម្លៃបន្ថែមទៀតដើម្បីបង្រៀនកូនធំៗរបស់ខ្ញុំ កូនៗរបស់ពួកគេ ហើយថ្ងៃមួយ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាកូនៗរបស់ពួកគេតទៅទៀត ។
ខ្ញុំសូមជំនួយពីសួគ៌ា នៅពេលយើងព្យាយាមក្លាយជាគ្រូបង្រៀននៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើងដូចជាព្រះគ្រីស្ទ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។